Chapter 6: Bare Minimum

Nag tungo agad sina Casey sa dining room matapos ang maikling kwentuhan kay Lola Isabel.

Bago pa man sila tuluyang makaupo ay agad na kinalabit ni Casey si Via para mag tanong.

“Alam ba ni lola ‘yong tungkol sa…” bulong ni Casey at nag aksyon na parang nag susulat. Agad namang umiling si Via.

“Hindi niya alam ‘yong divorce. Ang alam niya lang ay pinapahirapan ka ng kumag na ‘yan,” sagot ni Via at nginuso ang lalakeng naka tayo lamang sa likod ng upuan.

Tila nabunutan ng tinik sa lalamunan si Casey nang malaman na hindi pala ang divorce nila ni Dylan ang nakarating kay Lola Isabel. Ayaw niyang mag konsumisyon ang matanda sa nangyayari sa kanilang dalawa.

Naupo na rin si Casey katabi ni Via, maliban kay Dylan na nakatayo pa rin.

“Hayaan mo siya, Casey. Kung mag mamatigas siya at gusto niyang umalis, hindi niya magugustuhan ang gagawin ko sa kaniya,” pag babanta ni Lola Isabel.

Nag dilim na naman ang ekspresyon ni Dylan kaya suminghal si Via, “Oh, ano? Kailangan pa ba kitang hilain para maupo ka?”

Wala ng nagawa si Dylan dahil rinding-rindi na rin siya sa boses nito kaya naupo na lamang siya sa tapat nina Casey.

“Hindi bumabata ang edad mo, Dylan, pero eto ka, hindi pa rin ako binibigyan ng apo sa tuhod! Ilang taon na kayong kasal ni Casey!” saad ni Lola Isabel.

Nag dilim na naman ang ekspresyon ni Dylan at sinulyapan si Casey. Nang mapansing nakatingin si Dylan sa kaniya ay tinaasan niya ito ng kilay.

Hinanda na ng mga kasambahay ang lahat ng pagkain sa mesa. Pinag sandok ni Lola Isabel si Casey ng mga pagkain. Alagang-alaga siya nito na parang mas tinuturing niya pang apo si Casey kaysa kay Dylan.

Nag simula na silang kumain nang biglang magsalita si Dylan, “La, bakit ka nga pala biglang nagpatawag ng dinner?” tanong nito kay Lola Isabel.

Tumigil naman sa pagkain si Lola Isabel at nag salita, “Matagal na rin mula ‘nong huli niyong bisita rito. At saka, ayaw niyo bang dumalaw rito at makipag kwentuhan sa’kin? Palaging wala ang lolo niyo kaya mag-isa lang ako. Tinatanong mo pa talaga ‘yan,” sagot naman ng matanda at nagpatuloy sa pag kain.

“La, alam niyo namang busy rin ako. Kakauwi ko lang galing Madrid—“

Hindi natapos ang pagpapaliwanag ni Dylan nang biglang lumapat ang palad ng matanda sa ibabaw ng mesa. Malakas ang impact ‘non dahilan upang maigtad silang lahat.

“Kahit na! Ni hindi mo nga maasikaso ang asawa mo!” sigaw ng matanda.

Natahimik lamang si Dylan at umigting ang kaniyang panga. Nagulat naman si Casey sa nangyari kaya nahirapan siyang lumunok ng pagkain. Pabalik-balik lang ang kaniyang tingin kay Lola Isabel at Dylan.

“Ito na nga ba’ng sinasabi ko. Tigas kasi ng ulo,” bulong ni Via sa tabi niya at uminom ng tubig.

“Dapat nga e naglalaan ka ng oras sa kaniya! At saka, bakit mo ba dinadalaw ang babaeng ‘yon sa hospital? Hindi ka ba nahihiya? Na-eeskandalo mo ang pamilya natin!” dugtong ni Lola Isabel.

Napakagat ng labi si Casey. Tama nga siya, hindi lang ito basta-basta hapunan. Alam niyang hindi biro ang galit ni Lola Isabel, lalo na’t hindi rin ito boto kay Suzane. Masyadong pinapahalagahan ni Lola Isabel ang ibig-sabihin ng kasal, kaya gan’on na lamang galit niya ‘nong nalamang pinapabayaan lang ni Dylan ang kaniyang asawa.

“Malaki ang utang na loob ko kay Suzane,” maikli ngunit mabigat na sagot ni Dylan.

“Utang na loob? E lahat ng mga tao ay napapansing pinapaikot ka lang ng babaeng ‘yon at nagpapabulag ka naman!” saad ni Lola Isabel.

Napasinghap naman si Dylan at binato ng isang masamang tingin si Casey. Hindi nagpatalo si Casey at nilabanan niya ang tingin ni Dylan.

Akala ba nito ay nag susumbong si Casey kay Lola Isabel?

Napangisi si Casey nang maisip ‘yon. Hindi na mahalaga kung ano ang paniniwalaan ni Dylan, madaming ng misunderstanding na napagdaanan si Casey. Hindi na siya matutunaw pa ng mga ganyang tinginan ni Dylan lalo na kung ano man ang iniisip nito tungkol sa kaniya.

“Huwag na huwag mong pagdududahan si Casey dahil kahit hindi ‘yan mag sumbong sa’kin ay nalalaman ko lahat ng mga pinaggagagawa mo! Sa tingin mo talaga makakalusot ka sa’kin?” hirit ulit ni Lola Isabel.

Nanahimik nalang si Dylan at hindi na nag tangka pang magsalita. Alam niya namang wala siyang laban dahil ang tatlong babaeng kasama niya ay masama ang loob sa kaniya.

Napuno ng pagsesermon ang buong hapunan hanggang sa natapos ito. Wala pakealam ang matanda sa kaniyang mga sinasabi kahit pa apo niya ito. Nag babakasali siyang sa ganitong paraan ay matatauhan si Dylan.

Kahit papaano naman ay gumaan ang pakiramdam ni Casey sa nangyari. Naramdaman niya ang suporta ng pamilya ni Dylan sa kaniya. Kahit anong gulo ang nangyayari sa kanila ay nasa kaniya parin ang amor ng pamilya nito.

Pagkatapos makipag-usap sandali kila Lola Isabel at Via ay nagpaalam na rin sila para umuwi.

Ngayon ay kailangan na naman nilang magsama sa iisang kotse at magpanggap na magkakaayos sila dahil lingid pa rin sa kaalaman ng matanda ang nangyaring pirmahan ng divorce paper.

Ayaw nga ni Casey na makatabi si Dylan dahil kahit ang paghinga nito ang kinaiinisan niya lalo na at mahaba-haba ang kanilang biyahe pabalik sa rest house.

Bubuksan na sana ni Casey ang pinto ng passenger seat nang biglang itulak ni Lola Isabel si Dylan papunta sa kaniya kaya napaatras naman siya.

“Hindi naman ako nag kulang mag turo ng right manners and good conduct sayo! Sige na!” ani Lola Isabel at tinuro ang pinto ng sasakyan.

Napaisip naman si Casey. Gaano na nga ba katagal mula ‘nong huling pinagbuksan siya ng pintuan ni Dylan. Natawa siya nang mapagtantong sobrang tagal na nga at kailangan niya pang alalahanin. ‘Yon ang ‘yong mga panahon na kahit bare minumum lang ay na-aappreciate ni Casey. Ngunti ngayon kahit mga simpleng bagay ay hindi niya na nararanasan ito mula kay Dylan.

Napagtanto niyang lahat pala ng bagay ay may katapusan kahit gaano mo pa ito ingatan.