Isang umiiyak na batang babae ang pumukaw sa kanyang atensyon. Nakatayo ito sa isang bakuran at nakatitig sa lumang bahay sa kanyang harapan. Marumi ang suot nitong puting bestida. Kapansin-pansin din ang may kalakihang mga butas sa ibabang parte nito.
“Takbo! Tumakbo ka na! Lumayo ka na rito!” namutawi ang malakas na sigaw mula sa bahay na iyon.
Bahagya itong natinag sa sigaw na iyon. Bakas sa mukha ng batang babae ang labis na takot at pagod. Nanginginig din ang katawan nito. Pero tila ba gusto pa nitong gumalaw at tumakbo papunta sa bahay na iyon.
Binalingan ni Haze iyon. Mula sa nakabukas na pinto ay natanawan niya ang dalawang anino ng tao. Naramdaman niya ang paggalaw ng bata mula sa gilid ng kanyang mata kaya napatingin siya pabalik dito.
“Takbo na!” umalingawngaw muli ang boses.
The girl looks hesitant. It’s like she’s tied in a difficult decision of choosing between obeying the voice and wanting to save whoever is the owner of that voice. But with another scream, unti-unti ay napahakbang ito paatras. Pinahid nito ang rumaragasang luha sa mga mata at bahagyang tumalikod. Isang sulyap ang ginawang muli bago mabilis na tumalikod at tumakbo palayo sa lugar na iyon, hanggang sa tuluyan na itong maglaho sa kanyang paningin.
Malalim na buntonghininga ang pinakawalan ni Haze. Umusog siya palapit sa gilid ng higaan at tumitig sa nakabukas na bintana ng kanyang kuwarto.
Hindi niya inasahan na ngayon dadalaw ang panaginip na iyon. Ang buong akala niya ay bukas o ’di kaya’y sa susunod na araw pa dahil gano’n naman talaga ito kung mangyari. Marahas niyang pinipilig ang kanyang ulo. Napahinto lang siya nang biglang bumukas ang pinto ng kanyang kuwarto.
“Anong ginagawa mo? Nababaliw ka na ba?” rinig niyang tanong ni Hector. Bakas ang pagtataka sa tono ng boses nito.
Inangat ni Haze ang kanyang ulo mula sa pagkakayuko at bumaling dito. Nakakunot ang noo nito habang nakatitig sa buhaghag niyang buhok.
“Anong ginagawa mo rito?” balik niyang tanong.
“Hindi ka pa kakain? Anong oras na. May trabaho ka pa, a?”
Pinasadahan niya ng tingin ang lalaki habang inaayos ang kanyang buhok. Nakasuot ito ng itim na boxers at isang maluwag lang na damit. May kahabaan din ang damit na iyon, kaya hindi kita ang bakat nito.
Bumaba ang tingin niya sa kamay nitong may hawak na sandok.
“Mamayang tanghali pa ang trabaho ko,” tugon niya at nilingon ang mini clock sa lamesang nasa tabi ng higaan. “Alas otso pa lang naman.” Tumayo siya at bumaling dito. “Anong ulam?”
“Wala,” anito pa bago siya talikuran at naglakad palabas ng silid niya.
“E, para saan ’yang sandok na hawak mo? Sa sinaing na bigas?”
“Lumabas ka na lang, Haze.” Tuluyan na itong nawala sa kanyang paningin.
Isang buntonghininga ang pinakawalan ni Haze.
This is how their daily routine works. Maagang gigising si Hector para magluto ng agahan. At kapag hindi siya nito nakita sa hapag-kainan pagkatapos nitong magluto, papasukin siya nito sa kuwarto at bubulabugin ang kanyang pagtulog.
Sa kanilang dalawa, si Hector ang mas maalam sa lahat ng gawaing bahay. Pagkauwi ni Haze galing trabaho, may pagkain nang nakahain sa lamesa. Tanging pagkain na lang ang kailangan niyang gawin. May trabaho naman ito, pero palagi itong gumagawa ng paraan mapagsilbihan lang siya.
Pagwawalis at paglalaba lang yata ng sarili niyang mga damit ang kanyang ambag.
“Ininit ko lang ang ulam kahapon. Hindi ka kumain kaya ang daming natira.” Nilapag nito sa kanyang harapan ang pinggan matapos nitong lagyan iyon ng kanin.
Naupo siya. “Hindi pa ba panis ’yan?” tanong niya habang nakatitig sa adobong baboy.
“Kailan ba kita hinainan ng panis na pagkain, Haze?” Umupo na rin ito.
Nag-angat siya ng tingin sa nagtataka nitong mukha. Dinampot niya ang kutsara at nagsimula nang kumain. Hindi na nag-abala pang tumugon.
“Ano bang kinain mo kahapon?” usisa nito sa gitna ng katahimikan.
Tiningnan niya ito pero nasa kinakain ang atensyon nito.
“Pagkain,” simple niyang sagot.
Hector’s face heightened to look at her. His brows shot up. Ang ekspresyon ng mukha ay tila ba nagtatanong kung seryoso ba siya sa kanyang sinabi.
“Bakit? Totoo naman na pagkain ang kinain ko,” katuwiran niya rito.
Bumuntonghininga si Hector at binaba ang kutsarang hawak. “Ang pagkaing kinain mo, Haze. ’Yon ang pinupunto ko.”
“Manok na adobo at sisig. Idagdag mo na rin ang coke.”
Mas lalong nangunot ang noo nito. “Ang dami no’n, a. Saan mo kinuha ang perang pinambili mo ng mga ’yon?”
Umiling siya. “Libre ang mga pagkaing ’yon ng kumpanya kaya wala akong ginastos.” Sinulyapan niya ito.
Naningkit ang mga mata nito. “Libre? Sigurado ka?”
Tumango siya. “Oo nga. Kung ayaw mong maniwala, pumunta ka ro’n at ipagtanong mo.”
Nagpatuloy si Hector sa pang-uusisa hanggang sa matapos ang agahan. Natigil lang iyon nang lumakad na ito para sa trabaho.
Nakatihaya lang si Haze sa sofa noong umagang iyon, tutok ang atensyon sa binabasang diyaryo. Madalas ay ito ang kanyang pinagkakaabalahan kapag walang ginagawa at mag-isa lang sa bahay. Since she didn’t have someone to talk to... and it wasn’t in her to go outside and talk with the neighbors, ito ang mas pinipili niya. At least with this habit, may nakukuha siyang matinong bagay.
Tumunog ang telepono niyang nakapatong sa maliit na lamesang nasa kanyang tabi. She stretched her arm para abutin iyon.
“Hello,” pagsagot niya sa tawag.
“Good morning! This is Hugo Sevilla, the secretary of CEO Christopher Evan Lopez. I am calling from Lopez Corporation. May I know if this is Miss Haze Dominguez I am speaking with?”
Naging awtomatiko ang pagkunot ng kanyang noo. Naitabi niya ang hawak na diyaryo at bumangon. Ano na namang kalokohan ‘to?
“Oo, ako nga. Bakit?”
“Alright. Miss Dominguez, Mr. Lopez wants you to visit his office at exactly one o'clock this afternoon to discuss about an important matter.”
‘He wanted me to go visit his office... and it has to be this afternoon? Ako ko ba ay aalis siya?’ Sa isip niya.
“Puwede ko bang malaman kung bakit?”
“Unfortunately, Mr. Lopez did not mention about the reason, Miss Dominguez.”
Tumango siya kahit na nasa kabilang linya ang kausap. “Sige. Salamat.”
“You’re welcome, Miss Dominguez. Have a good day!”
Hinayaan niyang ito na ang magbaba ng tawag. Ibinalik niya sa lamesa ang telepono at napasandal sa sofa. Pakiramdam niya ay sinaniban siya bigla ng pagod. Ang mumunting saya na mula sa pag-aakalang hindi niya na makikita ang lalaking iyon sa kanyang pagpasok mamaya ay parang bulang naglaho.
Oscar said that Mr. Lopez would leave for his town and would be gone for months! And all she thought was that he haz already left for whatever business he had to attend to in his town. Pero bakit nandito pa rin ang lechugas na iyon? Ang malala pa, pinapatawag siya!
Ano na naman ang kailangan niya?
Marahas siyang bumuntonghininga bago tumayo at nagtungo sa kuwarto para makapaghanda. Pasado alas dose na nang makaalis si Haze ng bahay. Malaki-laki pa ang oras kaya naging kampante siyang hindi siya mahuhuli. Pero dahil medyo natagalan bago makabyahe ang traysikel, natagalan din ang kanyang pagdating. Halos takbuhin niya na ang opisina pagtapak niya sa palapag na iyon.
“You’re five minutes late, Miss Dominguez,” bungad ni Mr. Lopez pagkapasok niya ng opisina nito. Mula sa pagkakatayo ay marahang naupo ang lalaki sa swivel chair at komportableng sumandal doon; ang paningin ay nanatiling nakatutok sa kanya. Naglahad ito ng kamay at sinenyas ang upuan na malapit sa tabi ng lamesa nito. “Have a seat.”
Bumuntonghininga si Haze. Hindi niya man gusto roon, wala siyang nagawa kung hindi ang magtungo at maupo sa upuang iyon.
“Ano bang pag-uusapan natin, sir?” direktang tanong niya
A small grin crept on Mr. Lopez’s lips. Kahit na nasa baba nito ang iba nitong mga daliri ay napansin niya ang pagsilay ng mapaglarong ngiti na iyon.
“Don’t be so impatient, Miss Dominguez.” He moved his seat as if he was trying to spin it.
“May trabaho pa ho akong kailangang gawin, sir.”
“Puwede ka namang hindi magtrabaho ngayon. You can even leave that janitorial job if you want.”
Nagsimulang bahain ng pagtataka ang kanyang utak dahil sa sinabing iyon ng lalaki. Kumunot ang kanyang noo at napausog sa kinauupuan. Her bent knees where her arms were rested tensed. At ang pagkakasaklop ng kanyang mga palad ay unti-unting humigpit.
Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig nitong sabihin. But then, all the mistakes she’d done for the past few days: to him and to that woman named Bethany Gomez, came rushing in her mind. Ito ba ang paraan nito ng pagsisisante ng empleyado?
“Sinisibak niya na ba ako sa trabaho, sir?” pagtitiyak niya. Hindi man siya sigurado ay ito lang ang nakikita niyang dahilan para masabi nito ang mga salitang iyon.
“Is that how you understood it, Miss Dominguez?”
“May iba pa ho bang ibig sabihin ’yon, Mr. Lopez?” tanong rin niya pabalik, pinipilit ang sarili na huwag mahaluan ng sarkasmo ang tono ng pananalita.
He removed his hand from his face. Pinatong iyon sa braso ng swivel chair nito. Sa isang iglap ay napawi ang mapaglarong ekspresyon sa mukha nito. Bigla ay napalitan iyon ng isang seryosong maskara.
“Do you still remember our first encounter, Miss Dominguez?”
Bahagya siyang natigilan sa tanong nito. Pero hindi siya nagpahalata. She didn’t know why he’s bringing this up.
“Oho,” tanging nasagot niya.
He slapped her with shame that day. Hindi pa ito nakuntento at minaliit pa ang kanyang pagkatao. Ayudahan ba naman siya ng pera sa pag-aakalang iyon ang dahilan ng pagkuha niya ng atensyon nito. Sino bang makalilimot doon?
Bumangon mula sa pagkakasandal ang lalaki at tinuwid ang pagkakaupo.
Tumikhim ito. “I called you here because I want to apologize for what I did to you that day,” panimula nito na mas lalong nagpagulo sa kanya. “I was completely aware that I was the one at fault; but instead of apologizing, I insulted you and ran away with it. Ayos lang kung hindi mo matatanggap ang paghingi ko ng tawad. But I want you to know that I’m truly sorry for all the bad things I have caused you, Miss Dominguez.”
His words were like cottons. Malambot iyon, and it sounded so genuine and sincere. Ang mga mata nito ay nagiging kalmado habang ang mukha ay seryoso. Pero tila ba ay hindi iyon magawang paniwalaan ng buo ni Haze. She couldn't make herself believe the sweet words coming from the man’s mouth.
“‘Yan ho ba ang dahilan kung bakit niyo ako pinatawag dito?”
Umiling si Mr. Lopez. “Hindi lang ’yan, Miss Dominguez. My cousin who’ll be replacing my position for the meantime found out about the issue you were involved with yesterday. Everyone knows he’s obsessed with everything related to business. At hindi niya nagustuhan ang ginawa mo kay Miss Gomez.”
“Hindi ko kasalanan ang nangyari, sir,” depensa niya.
“Yes, I know. But that’s not what he believes. My cousin believes that you were the one to blame for all that happened. 'Yon ang paniniwala niya at hindi na ’yon magbabago. And because of that, he wants me to fire you. He wants you out of this company before he sits on this chair.” Tinapik nito ang inuupuan.
Natigilan si Haze. Ngunit kalaunan ay parang gusto niyang matawa, na tila ba isang biro ang kanyang mga narinig mula sa bibig nito.
Nag-iwas siya ng tingin. Napunta iyon sa mga gusaling tanaw na tanaw sa malinis na glass window ng opisina. His cousin wanted her out of her job dahil lang iyon ang sarili nitong paniniwala.
Anong klaseng pag-iisip ba iyan? Gusto niyang tumawa ng napakalakas.
“That’s where my offer comes in,” anito na ikinabalik ng kanyang atensyon sa lalaki. Kinunutan niya ito ng noo. “I want to offer you a proposal, Miss Dominguez. It’s the least thing I could do para makabawi sa mga nagawa ko sa’yo. I want to offer you a job.”
Trabaho? Anong trabaho? Gusto niyang itanong iyon pero hindi niya ginawa. O mas tama yatang sabihin na, hindi niya nagawa. Masyado na siyang naguguluhan sa mga pinagsasabi ng lalaking ito.
“Tomorrow, I’ll be leaving for a trip back to my province. Kailangan ko ng kasama dahil may mga trabaho pa rin naman akong gagawin pagkauwi ko ro’n. Some of the clients will still be contacting me for inquiries or to send some files. And I want you to be my Personal Assistant, Miss Dominguez.”
“Gusto mo akong sumama sa probinsya niyo?” kumpirma niya.
“Yes. I want you to assist me with some important matters while I stay there. Here’s the contract.” He pinned the paper with his hand on the table and gently pushed it to the edge. “Nand’yan lahat ng kailangan mong malaman tungkol sa trabahong papasukin mo.”
Tumayo si Haze para kunin iyon. Sa mga oras na iyon, alam niyang tanggal na siya sa trabaho. He fired her; and now, he was offering her a job to become his personal assistant, and he was expecting her to take the offer. At bilang kapalit, kailangan niyang iwanan ang lahat ng nandito sa lugar na ito para sumama rito.
Kung tutuusin, kaya niya namang maghanap ng ibang trabaho para hindi na siya umalis. The thought of living a life without Hector bothered her. Nakapanlulumo iyon. Lalo na’t ang nakasaad sa kontratang kanyang hawak ay para bang kasambahay ang trabahong papasukin niya at hindi personal assistant. Gusto ng lalaking ito na maging maid siya nito, at hindi niya iyon maintindihan. Alam niyang may mga kasambahay ang titirhan nito sa probinsya nila, kaya bakit pa siya nito kailangan?
“Think about the salary you can get if you take this job, Miss Dominguez. Mas malaki ang kikitain mo kaysa sa trabahong puwede mong mahanap pag-alis mo rito sa kumpanya ko,” turan nito. Umangat ang kanyang paningin kay Mr. Lopez. The man gave her a smile, but she didn’t feel like it was. “Well, I know it’s not that easy but... I know you can pull it off. Gano’n naman talaga. Sa simula lang mahirap, masakit... pero kapag nakasanayan mo na, madali na lang.”
Hindi siya tumugon. Bumagsak ulit ang mga mata niya sa hawak na kontrata. He was using his god damn inspirational and flowery words to gain over her decision, and she was not that stupid yet to fall for it.
“You don’t have to share with me your decision right away, Miss Dominguez. I'll give you this afternoon and the entire night to think about my offer carefully. Let me know your answer until tomorrow morning. This talk ends here. You can now go.”
