The CEO's Unseen Wife

Kanina pa tawag ng tawag si Heather sa kanyang asawang si Cregan ngunit hindi ito sumasagot. Nasa sa ospital siya at kasalukuyang naka-admit dahil muntik na siyang makunan kanina. 

Mabuti na lamang ay may tumulong sa kanyang mga tao sa mall. Balak niya kasing bilhan ng mga gamit ang kanilang second baby na nasa sinapupunan pa lang niya. Malapit na nga itong lumabas dahil ngayon ang kanyang kabuwanan. 

Napapikit siya ng mariin nang marinig ang paulit-ulit na ring ng telepono ng kanyang asawa at ang mas ikinakasakit pa ng kanyang kalooban…pinatay pa ni Cregan ang telepono kung kaya’t hindi niya na ito matawagan.

Napahangos siya ng malalim at kinalma ang sarili. Sabi ng doktor sa kanya ay okay na ang kalagayan niya, sinabi rin nito na kailangan niya ng ma-admit ngayon dahil sa tingin nito’y papalabas na raw ang baby niya. 

“Misis, kailangan mo ng tawagan ang asawa mo, i-admit na kita rito sa ospital dahil pansin kong malapit ka ng manganak. Nakita ko kanina na pumutok na ang iyong panubigan at nasa state of labor ka na. Pansin mong medyo nakakaramdam ka na ng sakit, tama?” sabi nito kung kaya’t napatango siya. 

Iyan ang eksaktong sinabi sa kanya ng doktor. Nasa state of labor na siya pero hindi na rin masyado masakit para sa kanya ang nangyayari dahil ikalawang beses na rin niya sa panganganak. 

Bigla niyang naalala ang kanyang anak na si Erryc, palagi nitong hawak-hawak ang phone dahil mahilig itong maglaro ng Roblox. Mabuti na lang at naalala niya iyon kung kaya’t mabilis niyang tinawagan ang numero ng anak. 

Wala pa ngang isang minuto ay sinagot na nito ang tawag. 

Rinig na rinig niya ang mga tawanan sa kabilang linya kung kaya’t napakunot siya ng noo. “Erryc, nasaan ka? Sino ang kasama mo?” tanong niya sa anak. 

“Mom, narito kami sa isang restaurant and we’re celebrating Tita Febbie’s birthday. Nakalimutan mo na ba? Nasaan ka ba, Mom? Bakit hindi ka pumunta rito?” inosenteng tanong ng kanyang anak kung kaya’t napakunot ang noo niya. 

Sa pagkakaalam niya, hindi mag-ce-celebrate si Febbie ngayon dahil pupunta itong Cebu para mag-shoot. Isang model kasi ang kapatid niya. Sinabi iyon sa kanya kanina ni Febbie kung kaya’t hindi na siya nag-abala pang gumawa ng cake at pumunta na lamang sa mall upang bilhan ang kanyang unborn baby ng mga gamit. 

Mayamaya ay narinig niya ang boses ng kanyang manugang sa kabilang linya. 

“Erryc, hijo… Sino ba iyang kausap mo? Hinahanap ka na ni Tita Febbie at Dad mo. Sabay-sabay raw kayong mag-blo-blow ng cake. Patayin mo na iyang cellphone, bilis!” 

“Si Mom kasi eh. Tumatawag, Wowa.” 

“Naku, si Heather ba iyan? Heather, nagkakasiyahan kami rito kung kaya’t huwag mo na kaming isturbuhin. Sabi ni Febbie, ginusto mo raw na manatili riyan sa mansyon noong inaya ka niyang um-attend sa party niya! Ano na naman ba ang pinuputok ng butsi mo ngayon? Nakakaisturbo ka, alam mo ba iyon? Mas maigi ngang hindi ka na um-attend dahil kabuwanan mo na, kailangan mong magpahinga. Huwag ka ng tumawag sa amin, okay!?” 

Kinagat ni Heather ang kanyang labi nang marinig ang sinabi ng ina ng kanyang asawa. Gusto niyang magsalita ngunit hindi niya magawa. Ayaw niyang sabihin sa manugang na hindi naman niya alam na mag-ce-celebrate si Febbie ng birthday nito. Ang alam niya pupunta ito ng Cebu. 

“Mom… Narito po ako sa ospital ngayon, kailangan ko pong makausap si Cregan—” 

Naputol ang kanyang sasabihin nang biglang pinatay nito ang tawag. Nakaramdam si Heather ng kirot sa dibdib, ganto naman talaga ang manugang niya, hindi na rin siya nagulat pa. Kung sabagay mas gusto nitong si Febbie ang makatuluyan ng anak nito. At dahil siya ang panganay na anak ng pamilyang Del Mundo ay siya ang napangasawa ni Cregan Madrigal.

It was only an arrange marriage walang love, pawang napilitan lang silang dalawa, or should she say si Cregan lang dahil matagal niya na ring mahal ang lalaki, simula noong bata pa sila.

Naputol ang pagmumuni-muni niya nang lumapit ulit sa kanya ang doktor. “Misis, narito na ba ang pamilya mo? May kailangan kasi silang permahan bago tayo pumunta sa delivery room…” 

Napatingin siya sa doktor saka napailing. “Hindi ko po kasi makontak ang asawa ko. Pwede bang ako na lang ang magpirma ng form?” 

Umiling ng marahas ang doktor at medyo nairirita na rin, “Misis, ang guardian po ang magpipirma ng form na ito. Hindi pwedeng kayo. Tawagan niyo po ulit ang asawa niyo, babalik ulit ako.” 

Wala siyang nagawa kung ‘di ang tingnan ang doktor na papaalis sa kanyang kwarto. Hindi niya mapigilang mapahawak sa kanyang tiyan, talagang sumasakit na ito at kailangan na kailangan na niyang ilabas ang anak. 

Pinikit niya ng mariin ang mga mata at ibinuhos ang natitirang lakas para matawagan ang asawa. Pipi siyang nanalangin na sana sagutin nito ang tawag niya.

Hanggang sa ilang ring ay may sumagot. 

“Thank God, Cregan. Kanina pa ako tawag ng tawag sa’yo ngunit hindi mo naman ako sinasagot. Pumunta ka rito sa—” 

Naputol ang sasabihin niya nang magsalita si Cregan sa kabilang linya. 

“Heather? Ano? Hindi kita marinig?” sabi nito. 

“Sabi ko manganganak na ako, puntahan mo ako ospital—” 

“Dad, si Mom na naman ba iyan? Kanina pa siya tawag ng tawag sa akin, nakakairita na. Kakausap pa lang namin kanina eh. Dapat kasi nag-attend siya ng birthday ni Tita Febbie para hindi niya tayo naiisturbo…” 

Doon na namutla ang mukha ni Heather. Hindi siya makapaniwala na sasabihin iyon ni Erryc sa kanya. Ang pinaka mamahal niyang anak. 

“Bakit ba ang strict ni Mom sa atin? Birthday naman ni Tita Febbie at magkapatid din naman sila, nakakainis naman. Sana si Tita Febbie na lang ang nanay ko.  Tita is very supportive unlike Mom, she is so annoying! I don’t really understand her.” 

Tumulo ang kanyang luha nang marinig niya ang sinabi ni Erryc sa kanya. Alam niyang bata pa si Erryc at hindi nito alam ang sinasabi ngunit kahit gano’n masakit pa rin bilang isang ina na marinig na hindi ka gusto ng sarili mong anak. 

She’s a strict mom, yes… Aaminin niya iyon ngunit para naman iyon sa kapakanan ng kanyang anak. She’s disciplining him, ayaw niyang lumaki ang kanyang anak na sobrang spoiled kagaya ng kapatid niyang si Febbie. 

Nag-expect siyang pagsasabihan ng kanyang asawa ang anak nila ngunit tahimik lang ito. Para bang sumasang-ayon pa nga ito sa anak nila. 

Nanginig ang kanyang labi at unti-unti siyang napahikbi. Halo-halo ang kanyang sakit na nararamdaman… Sakit sa katawan at higit sa lahat sa puso. Para siyang tinutusok ng ilang libong kutsilyo sa kanyang dibdib. 

“Heather? Bakit ang tahimik mo?” naiiritang sabi ni Cregan sa kanya. “Kung hindi ka naman pala magsasalita bakit tumawag ka pa? I’ll hang up now, text ka na lang kung may kailangan ka. We’re in the middle of celebrating your sister’s birthday.  Hindi naman pwedeng uuwi kami ng anak mo para lang sundin ang kagustuhan mo. Febbie is our family too…” 

Parang siya pa ang naging masama, ano ba ang kasalanan niya? Hindi ba pwedeng pakinggan muna ang hinaing niya? Manganganak na siya; Hindi ba importante ang lagay niya kay Cregan? 

Wala na ba talaga itong pakialam sa kanya at pinatayan pa talaga siya nito ng tawag. 

Naalala niya noong nakaraang linggo, dali-dali nitong ni-rescue si Febbie at dinala sa ospital dahil may sinat ito. Lahat ay nagkakagulo, ultimo kanyang anak na si Erryc ay umiiyak dahil sa pag-aalala. 

Subalit noong siya ang nagkaroon ng lagnat at nagdedeliryo pa sa init ay wala itong pakialam. 

“Lagnat lang iyan, Cregan. Huwag kang mag-alala, itulog lang niya iyan, sigurado akong bukas ay maayos na siya,” sabi ng ina ni Cregan knowing na pinagbubuntis niya noon si Erryc. 

Masakit isipin na ni isa ay walang nagmamalasakit sa kanya. Simula noong bumalik ang kanyang kapatid galing sa Paris ay nag-iba na ang lahat. Lahat ng simpatya ay napunta na kay Febbie, pati na ang sarili niyang pamilya ay sa babae na rin naka-pokus. 

Kinagat niya ang labi ng mariin, pinipigilan ang luhang papatulo na naman. Hanggang sa nalasahan niya ang dugo, napahawak siya sa kanyang umbok na tiyan at malakas na napasigaw.

Manganganak na siya!