Araw na ng kasal nina Nica at Rafael. Tahimik at maaliwalas ang paligid ng garden kung saan gaganapin ang seremonya. Amoy na amoy ang mga bulaklak, at malamig ang ihip ng hangin. Maliit lang ang bilang ng mga bisita—mga malalapit na kaibigan, kaklase, at pamilya. Simpleng kasal, pero puno ng pagmamahal.Habang inaayusan si Nica ng make-up artist, halatang hindi niya mapigilan ang kaba. Kanina pa niya pinipisil-pisil ang daliri niya. Nilapitan siya ng kaibigan niyang si Lianne.“Nica, ang ganda-ganda mo. Para kang prinsesa,” sabi ni Lianne habang nakangiti.Napangiti rin si Nica pero halata ang kaba sa mukha niya. “Kinakabahan ako, Lianne. Hindi ko alam kung bakit. Parang hindi ako makahinga.”“Normal lang ‘yan. Lahat ng ikakasal, ganiyan ang feeling,” sagot ni Lianne sabay tapik sa balikat ng kaibigan. “Pero alam mo, sobrang suwerte mo kay Rafael. He really loves you.”Tumango si Nica at napatingin sa salamin. “Alam ko. Hindi ko nga alam kung anong ginawa ko para deserve ko siya.”“Gi
Maagang nagkita sina Nica at Rafael sa isang boutique sa Makati para pumili ng mga isusuot nila sa kasal. Halos buong araw silang tumingin ng mga design hanggang sa mapagod si Nica sa kaka-fit ng mga gown. Pero halata sa mga mata nila na kahit pagod na, masaya pa rin sila.“Raf, ilang gown na ‘to?” tanong ni Nica habang nakatayo sa harap ng salamin, suot ang pang-apat na gown. “Feeling ko nakalimutan ko na itsura ko sa sobrang dami ng sinukat ko.”Tumawa si Rafael, nakaupo sa sofa habang nakatingin sa kanya. “Mga lima na ata ‘yan. Pero ito na yata ‘yung pinakabagay sa iyo. Tingnan mo, ang ganda mo sa gown na 'yan, Nica.”“Hindi naman ako sure,” sabi ni Nica habang tinitingnan ang sarili sa salamin. “Parang masyado siyang simple.”“Simple, pero elegante naman,” sagot ni Rafael. “Hindi kailangan ng sobrang detalye para mapansin ka. Ikaw lang sapat na.”“Uy, ang cheesy mo na naman,” natatawang sabi ni Nica. “Hindi mo naman kailangang bolahin ‘yung designer para lang pumayag ako sa gown n
Habang abala si Nica sa kaniyang pag-aaral, madalas ay nagugulat siya kapag biglang sumusulpot si Rafael sa campus. Laging may dalang pagkain, kape, o kung minsan ay mga gamit na kakailanganin niya sa school. Hindi siya makapaniwala na sa gitna ng lahat ng pinagdaanan nila, narating din nila ang ganitong punto—payapa, masaya, at may kasiguraduhan.Isang hapon, habang nagre-review si Nica sa library, biglang lumapit si Rafael na may dalang bouquet ng bulaklak.“Ang aga mong natapos sa trabaho,” nakangiting sabi ni Nica, binaba ang hawak na libro. “Akala ko may meeting ka pa.”Ngumisi si Rafael. “Tinapos ko agad lahat para makasama ka. Besides, gusto kong makita kung gaano ka na ka-stress sa mga requirements mo.”Napailing si Nica, pero hindi maitago ang ngiti. “Hindi naman ako gano'n ka-stress. Medyo busy lang, pero okay lang. Malapit na rin akong matapos.”Umupo si Rafael sa tapat niya, inilapag ang bulaklak. “Good. Kasi gusto kong magpa-remind na isang buwan na lang ang kasal natin.
Dinalaw ni Rafael si Bernard sa kulungan. Tahimik lang siya habang naglalakad sa pasilyo ng presinto, hawak ang maliit na paper bag na may lamang pagkain at tubig. Nang makita niya si Bernard sa loob ng selda, napansin niyang tila wala na itong dating tikas at yabang. Payat, marumi, at may mga pasa pa sa mukha. Parang ibang tao na ito kumpara sa dating kinatatakutan ng marami.Tahimik muna silang nagtitigan. Ilang segundo bago nagsalita si Rafael.“Ang laki ng pinagbago mo, Bernard,” mahinahon niyang sabi habang inilapag ang dala sa lamesita sa harap ng selda. “Hindi ko nga akalain na ganito ang kahihinatnan mo.”Ngumisi si Bernard nang mapait. “Ganiyan talaga, Rafael. Minsan, kahit anong plano mo sa buhay, babagsak ka rin. Sa tingin mo ba ginusto kong mapunta rito?”“Hindi mo man ginusto, pero pinili mo pa rin ‘yung daan na magdadala sa 'yo rito,” sagot ni Rafael. “Sinabi ko na sa 'yo noon pa, walang magandang pupuntahan ‘yung ginagawa mong kasamaan. Pero ayaw mong makinig.”Natawa s
Hindi mapigilan ni Nica ang pag-iyak habang nakatingin sa kabaong ni Camilla. Nakasuot siya ng itim na bestida, at hawak pa rin ang puting bulaklak na kanina pa niya pinipisil sa kaniyang kamay. Sa bawat pagbagsak ng luha niya, mas lalong sumisikip ang dibdib niya. Hindi pa rin niya matanggap na tuluyan nang wala si Camilla.Tahimik lang ang paligid, tanging hikbi ni Nica ang maririnig. Ilang kamag-anak ang lumapit, nagpaabot ng pakikiramay, pero halos hindi niya marinig ang mga sinasabi ng mga ito. Nakatitig lang siya sa mukha ni Camilla na tila natutulog sa loob ng kabaong.Biglang naputol ang kanyang pagluha nang marinig niya ang pamilyar na boses ng isang babae sa likuran. “Excuse me… pwede ko ba siyang makita?”Napalingon si Nica. Halos matigilan siya nang makita kung sino ang dumating — si Melissa Mendoza, ang babaeng kumupkop sa kaniya noong bata pa siya, ang babaeng buong akala niya ay nagligtas sa kaniya sa lansangan.Tahimik na lumapit si Melissa sa kabaong. Dala nito ang m
Naroon pa rin si Nica sa tabi ng katawan ni Camilla habang nakahiga ito sa stretcher, natatakpan ng puting tela. Tahimik lang siyang umiiyak, hindi alintana ang mga tao sa paligid. Paminsan-minsan ay pinupunasan niya ang sariling luha gamit ang panyo, ngunit agad ding sumusunod ang panibagong agos.“Gusto ko lang… gusto ko lang sanang may pagkakataon pa siyang magbago,” mahina niyang sabi habang nakatingin kay Camilla. “Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari… sana hinayaan na lang kitang makatakas.”Lumapit sa kanya si Rafael. Mahigpit siyang hinawakan nito sa balikat. “Nica, hindi mo kasalanan ang lahat ng ‘to,” mahinahon nitong sabi. “Ginawa mo ang lahat para mailigtas siya, kahit ilang beses ka na niyang sinaktan. Camilla made her choice. At least… sa huli, pinili niyang gawin ang tama.”Umiling si Nica. “Pero bakit kailangan pa niyang mamatay, Rafael? Pwede naman siguro siyang mabuhay at magsimulang muli. Pwede naman sanang pagbayaran niya ang kasalanan niya sa maayos na paraa