Chapter 2

Hindi ako dumiretso ng uwi pagkatapos ng deal namin ni Callisto.

Like, seriously. Sino bang matino ang uuwi agad pagkatapos mag-propose ng fake marriage sa sariling barkada?

Yung mga building, may ilaw pa rin kahit disoras na.

Mga kotseng nagra-racing pa rin sa EDSA as if may finish line.

Ako? Nagda-drive lang nang walang direksyon. Kasi kung may direksyon man, baka bumalik ako sa condo at sabihing, “Wait lang, joke lang ‘yung kasal!”

Pero heto, bago ko pa ma-overthink ‘yung kalokohan na to, napunta na ako sa bahay ni Lola.

Automatic ‘yon, every time I screw up, dito ako napapadpad. Parang built-in GPS ng konsensya ko.

Pagpasok ko sa gate, narinig ko agad ‘yung pamilyar na krrk, yung tunog ng gate na ilang taon ko nang sinasabing ipapaayos pero never ko namang ginawa.

Pagpasok ko sa loob, same smell, lavender at lumang libro.

Yung amoy ni Lola na parang sinasabing “ayosin mo sarili mo, apo.”

Tinanggal ko heels ko sa may pinto at naglakad papunta sa study niya.

Tahimik. Malamig. At oo, parang nanliliit ako habang papalapit.

Walang nagbago.

Yung mesa niya, puno pa rin ng folders at sulat kamay niyang sobrang linis, parang signature pa lang, may intimidation na.

Andun pa rin ‘yung fountain pen niya, pati ‘yung framed photo niya noong bata pa siya.

Lakas maka-CEO vibes kahit noong 1980s pa ‘yung shot.

Sabi nila kamukha ko raw siya. Dati, hindi ko makita. Pero ngayon? Parang nga oo.

Kasi pareho kaming matigas ang ulo.

“Softness makes you foolish,” lagi niyang sinasabi noon. Na parang batas.

At ako naman, parang laging hinahamon ‘yung batas na ‘yon.

Ngayon, habang nakaupo ako sa upuan niya, hawak ‘yung fountain pen, napaisip ako.

Baka hindi niya naman gustong maging matigas ako, baka gusto lang niyang matutunan kong tumayo mag-isa.

Huminga ako nang malalim.

If she were here, malamang tataas lang ‘yung kilay niya at sasabihin:

“So, nagpapakasal ka na pala for business, Reign. Very on brand.”

Napailing ako, natawa. “You’d love this drama, Lola.”

Binuksan ko ‘yung drawer ng desk niya. Kagaya ng dati, sumasabit.

“Of course,” sabi ko, sabay hatak ulit.

At doon ko nakita ‘yung sobre na may pangalan ko.

“Reign,

If you’re reading this, it means I’m gone and you’re still pretending you don’t need anyone. Love isn’t weakness. It’s the test of it. You’ll want to run. Don’t. Remember: softness is a choice, not a flaw.

— Lola E.”

Napangiti ako. Typical na Lola, nag-iiwan ng life advice na may halong guilt trip.

“Still bossing me around, huh?” mahina kong sabi.

Medyo nanginginig pa ‘yung kamay ko habang ibinabalik ko ‘yung letter.

Inayos ko rin ‘yung picture frame niya.

Nakangiti siya, parang sinasabing, “Ano nanaman tong pinasok mo?”

“I’ll protect what you built,” bulong ko.

Hindi ‘to pangako, this is my mission.

Habang iniisip ko ‘yung sinabi ko, bigla kong naisip si Callisto.

Siguro by now, nagdi-draft na ‘yun ng kontrata. May kausap na lawyer.

May PowerPoint presentation pa kung paano magiging efficient ang fake marriage namin.

Ako naman?

Nandito, nag-i-emote sa lumang bahay habang nagtataka kung saan ako dadamputin ng katinuan ko.

Natawa ako mag-isa. Ang lungkot, pero nakakatawa.

Sino ba namang hindi tatawa sa sarili kapag napagtantong papakasal na siya sa lalaking hindi pa nga niya alam kung marunong bang kumain ng isaw?

Humilig ako sa upuan ni Lola, pinikit ang mata ko.

Na-imagine ko siya, yung tingin niyang parang may laser, nakataas ‘yung kilay habang sinasabi,

“Anak ka nga talaga ng nanay mo.”

Maybe this wasn’t about love. Maybe it was about duty. Pero bakit ganito kabigat sa dibdib?

Like I willingly picked up something I knew would crush me but I refused to drop it.

Pumikit ako. In my mind, I could almost feel her hands guiding mine.

Steady. That’s what I needed to be.

Kahit anong bagyo pa ‘to, I had to look unshaken.

May narinig akong kaluskos sa hallway.

Kinabahan ako saglit. Tapos natawa.

Kaya kong sabayan si Callisto Maxim sa business talk pero natatakot ako sa lumang sahig? Priorities, girl.

Binuksan ko pa ‘yung isa pang kahon ni Lola, yung luma niyang keepsake box.

May mga lumang litrato, ticket, at isang tuyong bulaklak.

Sa ilalim, may isa pang note.

“Control what you can. Let the rest teach you. Love, life and family. They can be messy. And that’s okay.

— Lola E.”

Messy. Ugh. I hated that word.

Pero siguro nga tama siya. Maybe if I wanted to survive this plan, kailangan kong tanggapin ‘yung gulo. I need to learn how to dance with it.

Napahilot ako sa sentido, replaying everything that happened earlier.

Callisto’s voice, his ridiculous composure, the way he made chaos sound like logic.

At ‘yung planong kasal na parang business deal lang.

Natawa ako ulit.

“Diyos ko, Alex. You’re insane.”

Tumingin ako sa bintana.

Yung city lights kumikislap pa rin, Manila never sleeps.

Somewhere out there, malamang gising pa si Callisto, nagta-type ng formal email.

Subject: Marriage Contract Draft – For Your Review.

Dalawang taong parehong desperado sa solusyon. At parehong doomed, probably.

“I’ll do it,” mahina kong sabi.

“Para kay Lola. Para sa lahat ng binuo niya.”

Tumingin ako sa repleksyon ko sa salamin.

I wasn’t doing this for love, or greed. I was doing it for legacy. Her legacy.

And maybe a bit of my pride, too.

May umalingawngaw na tunog sa bahay, like it disagreed.

But I took that as permission.

Pinatay ko ang ilaw, hinayaan kong ilaw ng siyudad ang tumama sa loob ng kwarto.

Tomorrow would bring the reality. The emails, contracts, signatures, and that annoyingly calm man who somehow made ‘deal’ sound like a dare.

Ngayon, hihinga muna.

Baka bukas, wala na akong time para doon.

Maybe this was the smartest move of my life. Or maybe… ito na ‘yung disaster na sinasabi ni Lola.

Either way, game na ‘ko.

--

Kinabukasan, gising na ang buong siyudad bago pa ako makapag-kape.

Tumunog ang phone ko.

One message lang.

Callisto Maxim: 9 AM. Café Verona. Bring your ID.

Of course, walang good morning. Walang emoji. Walang context.

Just pure business.

Napailing ako, napatawa.

“So he’s really doing it,” sabi ko sa sarili ko.

Kinuha ko ‘yung coat at susi ko.

“Fine,” bulong ko habang papalabas ng bahay.

“Let’s see how practical you really are, Mr. Maxim.”

And just like that, I walked out of my grandmother’s house, straight into whatever this new version of my life was going to.