Share

Chapter 4

Penulis: cereusxyz
last update Terakhir Diperbarui: 2025-10-27 11:34:43

Kung sasabihin mo sa’kin last week na ikakasal ako ng 10 AM, on a random Wednesday, naka-off-white na dress na in-order ko lang online… tatawanan lang talaga kita.

As in, ‘yung tawang may halong, “Girl, okay ka lang?”

Pero heto ako ngayon, nakatayo sa harap ng malabong salamin sa city hall restroom, sinisilip kung pantay ba ‘yung lipstick ko at kung may natira pa bang dignidad sa bangs kong ayaw makisama.

Yung ilaw sa taas, ‘yung fluorescent na parang pagod na sa buhay, kumikindat-kindat. Parang sinasabi, “Good luck, girl.”

Huminga ako nang malalim.

Kaya mo ‘to, Alex.

Tumunog bigla ang phone ko. Message from Mr. Efficiency himself.

Callisto: Parking. Be there in two.

Wala parin hello, walang good morning, walang emoji.

Tinitigan ko muna ‘yung screen sandali, gusto kong matawa na parang gusto ko na ring umatras. He actually meant it. This is happening. In two minutes.

Sinuksok ko ang phone sa bag ko at tiningnan ulit ang sarili sa salamin.

“Okay,” sabi ko sa repleksyon ko. “Let’s ruin our life with style.”

Bumukas ang pinto, at sumilip ‘yung staff ng city hall.

“Ms. Sy? The ceremony will start soon.”

Tumango ako. “Sige, coming.”

Naglakad ako sa hallway, at pinakiramdaman ko ang sarili ko. Hindi ako kinakabahan. Hindi rin excited. Parang may kabog lang sa dibdib na hindi ko malagyan ng label, maybe gutom lang, o kulang sa kape. Or maybe existential dread disguised as hunger.

Pagpasok ko sa maliit na courtroom, nakita ko na nga siya. Si Callisto Maxim.

As usual, naka-dark suit. Walang tie. Parang allergic sya sa formality, at ‘yung presensiya niyang may parang sariling gravity.

He looked up the moment I entered, his eyes scanning me from head to toe.

“You’re on time,” sabi niya.

“Try not to sound too surprised,” sagot ko habang nakataas ang isang kilay.

Bahagyang kumislot ‘yung labi niya.

“You look… appropriate.”

“Appropriate?” inulit ko, sabay tawa. “Wow. Such romance. Na-touch talaga ako, grabe.”

“It’s a compliment,” seryoso pa rin niyang sagot.

“Sure,” sabi ko, sabay irap nang palihim.

Sa tabi niya, nando’n si Daniel, ‘yung assistant niya na parang laging handang mag-type at mag-notes kahit walang meeting. He held a clipboard like he was about to launch a board meeting, not to witness a marriage.

Tapos ‘yung staff, mukhang pinipigilan matawa.

Ang officiant naman, matanda na, mabait ang mukha. Tipong sanay na sa mga weird na ikinakasal.

“Mr. Maxim, Ms. Sy,” sabi niya. “Are you both ready?”

“As I’ll ever be,” sagot ko.

“Yes,” sagot ni Callisto without effort, walang emosyon.

Na parang ang sinasabi nya lang ay ‘Let’s start the meeting.’

“All right,” sabi ng officiant, nakangiti. “Let’s begin.”

At doon na nagsimula ‘yung pinaka-weird na kasal sa kasaysayan ng mundo.

Names, signatures, legal phrases na parang pang-Excel formula at palitan ng singsing.

“Do you, Alexandra Reign Sy, take Callisto Maxim—”

“Yes.”

Hindi pa nga tapos si manong officiant, siningitan ko na.

“—to have and to hold—”

“Yes ulit.”

Napailing siya. “Miss, hayaan niyo po munang matapos—”

“Yes,” ulit ko pa rin, sabay ngiti.

Tumikhim si Callisto, halatang pinipigilang matawa.

At nang siya naman ang tinanong, ang bilis din ng sagot.

“Yes.”

Si Daniel at ‘yung staff nagkatinginan. Yung tingin na parang nagtatanong sa isa’t isa, “Nababaliw na ba silang dalawa?”

Nang hawak ko na ‘yung pen, sandali akong tumigil bago pumirma.

‘Alexandra Reign Sy-Maxim.’

Napatitig ako sa nakasulat sa papel. Nakakapanibago, parang napakabigat na responsibilidad to nung nakita ko nang nakakabit ang apelyido nya sa pangalan ko.

“Congratulations,” sabi ng officiant. “You’re now legally married.”

Nagpalakpak si Daniel, isang beses lang at awkward pa. Habang yung staff naman, ngiting-ngiti, parang kinikilig pa.

Nagulat ako ng magsalita ulit yung officiang ng line na hindi ko in-expect na magiging awkward in real life.

“You may now kiss the bride.”

Katahimikan, parehas kami na hindi ito inaasahan. Literal na narinig ko ‘yung pintig ng fluorescent light.

Tumingin ako kay Callisto. “Do we have to?” mahina kong tanong.

“It’ll look strange if we don’t,” mahina niyang sagot, halos bulong.

At bago pa ako makapag-react, lumapit siya. Yung tipo ng lakad na may sariling background music kahit wala naman talaga.

Naamoy ko agad ang kanyang cologne paglapit niya. And then he suddenly reached for my hand, and for a second, nakalimutan kong huminga.

Hinawakan nya ako sa may panga at tumingin sya sa mga mata ko. Maya maya pa ay unti unti nang lumapit sa akin ang kanyang mukha hanggang sa magdikit ang mga labi namin.

Hindi malalim at hindi rin matagal.

Just a quiet, steady kiss na parang checkmark lang sa kontrata.

When he pulled back, blangko nanaman ang kanyang expression, hindi ko mabasa kung anong nasa isip nya.

“Congratulations, Mr. and Mrs. Maxim,” sabi ng officiant.

Huminga ako nang malalim, nagkunwaring chill kahit obvious na hindi.

“Thanks. Do we, uh, get a receipt for this or…?”

Daniel almost choked suppressing his laughter. Si Callisto naman, napatingin sa kanya na parang sinasabing, ‘Laugh and I deduct your salary.’

The officiant just smiled. “You’ll get your certificate in a few minutes.”

Habang tinatapos nila ‘yung papeles, umupo ako sa gilid, pinagmamasdan siya.

“How does it feel to be married?” tanong ko.

He checked his watch. “Good.”

“That’s your answer?”

“This was never about feelings, Alexandra. You knew that.”

“Yeah,” sabi ko. “Trying to lighten the mood lang naman.”

“It doesn’t need lightening. It needs structure.”

I laughed. “Wow. Marriage with spreadsheets. Revolutionary.”

He ignored me, signing the rest of the forms with his neat CEO handwriting.

Grabe, pati pirma niya parang may disiplina. Ako naman, halos mabura na ‘yung lipstick ko kakahinga ng malalim.

After a few minutes, the clerk approached me. “Here’s your copy, Mrs. Maxim.”

Nung narinig ko ‘yun, at bigla akong napatigil.

‘Mrs. Maxim.’

What a weird thing to hear out loud.

“Uh, thanks,” sabi ko, pilit na ngiti.

Callisto offered his arm, formal na formal. “Shall we?”

“You’re really taking this seriously,” I said, hooking my arm around his.

“I take everything seriously. It’s the only way things work.”

“Good to know,” I muttered. “Can’t wait for the quarterly marriage report.”

Paglabas namin ng building, tinamaan agad kami ng sikat ng araw. Perfect lighting for emotional confusion.

May ilang tao pang tumingin sa’min, siguro akala nila minimalist couple kami na nagpakasal nang walang venue at budget.

Kung alam lang nila, hindi lang budget ang wala, pati commitment borrowed lang.

“Congratulations again, sir,” sabi ni Daniel, trying not to grin.

“Thank you,” sagot ni Callisto, monotone pa rin.

Then his phone buzzed.

“Board meeting in an hour,” sabi niya.

“Of course,” sagot ko. “Wouldn’t want to miss the honeymoon we’re not having.”

Daniel coughed, halatang pinipigilang matawa.

Pagdating namin sa sasakyan, binuksan niya ‘yung pinto para sa’kin.

Black car, spotless interior. Very him.

He looked at me. “We’ll handle the move-in schedule later this week. Daniel will coordinate.”

“Right.” Umupo ako, tinatago ‘yung kaba sa likod ng sarcasm.

Sumakay siya, tahimik lang kami. Engine on, emotions off.

And as the city blurred past the window, na-realize ko na totoo na ‘to. Wala nang bawian. We actually did it nang mas mabilis pa sa pag-decide ko kung anong flavor ng o-orderin ko na milk tea.

“You did what you had to,” sabi niya habang nagmamaneho.

“Yeah,” sagot ko, tinanaw ‘yung skyline. “Just business.”

“Exactly.”

The way he said it. Mahinahon, pero final, parang may invisible period sa dulo.

And that was fine.

That’s all I needed it to be.

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 11

    Ang sakit sa mata ng sikat ng araw, parang may personal vendetta siya laban sa’kin. My head was pounding from too much wine, too many fries, and way too much Luca last night declaring that our “relationship was evolving.” Whatever that meant.‘Sure, Luca.’ Evolving into what? Migraine?I rolled out of bed, hair sticking out in all directions, eyes half-open. Pagtingin ko sa orasan, 8:00 a.m. na. Nangangamoy kape na galing kusina. Of course. Gising na siya.Callisto Maxim didn’t know what sleeping in meant. Probably considered it a mortal sin.Paglabas ko, nakasandal sa counter, tie already in place, phone in one hand, coffee in the other. Parang ad sa perfume na “For Men Who Conquer Mondays.”“Do you ever look… human?” bulong ko, sabay abot ng mug sa shelf.“Good morning to you too,” he said, calm as ever, sabay abot ng mug bago ko pa makuha. “Two sugars, no cream, right?”I blinked. “You remembered?”“I have a functioning memory,” he said, still scrolling through his phone.“Congratu

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 10

    The morning-after effect was real. Yung tahimik na honesty kagabi parang hangin, nandito pa rin, kahit ‘di mo na pansin. Everything felt… different. Ang tahimik ng mundo pero sa loob ko, ang ingay. From too much thinking and too much replaying of every line he said. At kung kailan gusto ko lang magpaka-normal, fate decided to be funny again. Kung kailan Friday night at late na ‘ko sa inuman, dun pa namatay ‘yung kotse ko. Right when I needed to go out. Right when I was supposed to meet the group sa Ember. Habang nakatayo sa tabi ng kotse at nagmukhang tanga, when a familiar black sedan stopped beside me. The window rolled down. “Car trouble?” Callisto asked. “No,” napabuntong-hininga ako. “Nagmo-moment lang ako with my engine.” Hindi manlang sya nag-react. “Get in.” “Pwede naman akong mag-book ng cab” “You’ll wait twenty minutes for one.” Click. Door unlocked. “We’re heading to the same place anyway.” I hesitated. “Pag nagkasabay tayo, magtatanong ‘yung m

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 9

    Umuulan na naman, past midnight na pala.Hindi malakas, sakto lang para gawing mas tahimik ang lungsod.Hindi ako makatulog.Masamang combo: sobrang kape at sobrang iniisip.Kaya bumangon ako, gumawa ng tsaa, at nauwi sa pagtambay sa may bintana ng kusina, pinapanood kung paanong nagiging kulay ginto ang ilaw sa kalsada.And then, of course, he was there.Callisto Maxim.Nakatayo lang, isang kamay nasa baso ng tubig, ‘yung isa nasa sentido. Para bang sobrang dami niyang iniisip.“Insomnia?” I asked, just to say something.“Work, love,” kalmado nyang sagot.“At midnight?”“Deadlines don’t respect time zones.”Of course they don’t.Of course he doesn’t.“Do you ever stop?” I asked, more curious than I wanted to admit.“Stopping feels inefficient.”Napairap ako. “Of course it does.”Natahimik siya. Pero may kung anong nagbago sa postura niya, hindi na sya gano’n ka-stiff. Mukhang pagod lang.Tahimik lang sa pagitan namin. Hindi awkward. Hindi rin naman cold.Tahimik lang talaga.

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 8

    It started with one word. Love.Isang beses niya lang sinabi, as a joke. Pero ngayon? Parang naging part na ng araw-araw niyang script.“Morning, love.”“Coffee’s ready, love.”“Pass the files, love.”At bawat beses na sinasabi niya ‘yon na parang announcer lang sa isang business news, kalmado lang at walang effort. Samantalang ako?Two seconds akong nagla-lag bago magpanggap na wala lang.Hindi ko alam kung saan ko ibabaon ‘yung kilig o inis o kung anong halo-halong kuryente na dumadaan sa system ko every time marinig ko ‘yung boses niyang tinatawag akong “love.”Isang linggo na since dumalaw ‘yung lawyer ng lola ko, at sigurado akong ginagawa lang ‘to ni Callisto para asarin ako.Kasi bakit nga ba hindi, diba? Alam niyang maiirita ako. Alam niyang mapapatingin ako sa kanya kahit ayoko.Kalmado lang siyang pumasok sa kusina, naka-white shirt, at amoy shampoo. Parang walking commercial.Habang ako, pagba-butter pa lang sa toast, sobrang haggard na.Ang unfair talaga.“Good

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 7

    Ilang araw na mula nang lumipat ako, at somehow, may nabuong routine na kaming dalawa ni Callisto. He’d leave early for work. We’d talk about schedules, grocery lists, at kung sino na naman ang umubos ng almond milk. Walang drama. Efficient, tulad ng lahat ng bagay sa kanya. That morning, I was curled up sa couch niya. Well, ‘our couch’ na raw, pero obvious namang siya pa rin ang may-ari ng lahat. I was actually on a month leave, pero parang pinagsisisihan ko na sa sobrang bored ko sa bahay nya. Nanonood ako ng rerun ng cooking show na ‘di ko naman talaga sinusundan. Nakatunganga lang ako, half-asleep, habang iniisip kung paano ako napunta sa point ng buhay kong ‘to. Then, biglang nag-buzz ‘yung intercom. “Delivery?” I mumbled, tumayo kahit tinatamad. Pero ang sumagot, boses ng guard. “Mrs. Maxim? May Mr. Alonzo po rito. He says he’s your grandmother’s lawyer.” “H-Ha?!” halos mapasigaw ako. “He’s here? N-Now?!” Bakit ngayon?! “Yes, ma’am,” sabi ng guard. “Pa-

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 6

    Kung may medalya para sa domestic survival, dapat akin na ‘yung gold. Kasi ngayon, harap-harapan akong nakikipaglaban sa kaaway kong hindi ko alam kung roommate ba o reincarnation ni Marie Kondo.Literal na giyera ang loob ng closet ni Callisto. Kalahati ng damit ko nagbagsakan na sa sahig, habang ‘yung ibang dresses ko nakikipagsiksikan sa mga coat niya. May scarf pa akong nakalaylay sa gitna, parang white flag na sumu-surrender.“You realize you’re invading my space, right?” boses ni Callisto, galing sa hallway. Kalmado, pero may warning shot vibes.“Invading?” tinaasan ko ng kilay habang hawak ‘yung blouse na muntik nang mapigtas sa hanger.“Excuse me, last time I checked, ikaw ang nagyaya na lumipat ako rito. Shared apartment, ‘di ba? Eh ‘di syempre may gamit akong kasama. Hindi naman ako multo na nawawala bigla pagpasok ng pinto.”Lumabas siya sa doorway, naka-cross arms, serious pa rin.“‘Shared, huh? From where I’m standing, mukhang may deposition na nagaganap. ‘Yung mga sapa

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status