Share

Chapter 5

Penulis: cereusxyz
last update Terakhir Diperbarui: 2025-10-27 11:35:10

“Welcome home,” sabi ni Callisto habang ibinababa niya ang maleta ko sa tabi ng sofa.

Home daw.

Kung ‘home’ ang tawag niya sa lugar na amoy disinfectant at mukhang art gallery.

“Home?” taas-kilay kong sagot, sabay lingon sa paligid. “Mas mukha itong luxury hospital, kung tutuusin.”

Tiningnan niya ako saglit, yung tipong ‘you’re being dramatic but I’ll let you have this moment’ kind of look. “I like things organized.”

“Organized,” inulit ko, sabay turo sa paligid. “There’s organized, and then there’s emotionally repressed. Guess which one this is.”

“I’m ignoring that,” sabi niya, walang kaemo-emosyon.

“Obviously,” sabay talikod ko.

Tahimik kong inikot ang sala. Ang linis, parang walang nakatira. Puti, itim, at kulay-abong mundo. Walang personality. Walang kalat. Walang buhay. Amoy lemon floor polish na may awkward silence. Parang kung sisigaw ako, mag-e-echo pa balik.

Malawak ang bintana, tanaw ang city skyline ng Makati, at ang sofa? Baka mas mahal pa sa kotse ko. Nakakainsecure.

“Where do I stay?” tanong ko, habang sinusundan ng tingin ang mga straight lines ng hallway.

“Second room on the right,” sagot niya. “Pinahanda ko na. May mga gamit na rin doon.”

“Gamit?”

“Toothbrush, towels, and… clothes. In your size,” dagdag niya, parang wala lang.

Napatingin ako sa kanya. “You bought me clothes?”

“You’ll need them for appearances,” kalmado niyang sagot.

“Right,” sabi ko, naka-cross arms. “So efficient of you.”

Bahagyang ngumisi ang gilid ng labi niya. “You’re learning.”

Napailing ako. Learning daw. Akala mo may training module ‘tong kasal na ‘to.

Tinalikuran ko siya bago pa ako mairita.

Pagpasok ko sa kwarto, hindi na ako nagulat, parang hotel ad. Putting bedsheet, neutral walls, isang vase na may white flower na parang pilit lang nilagay para magmukhang may buhay.

I sat down sa gilid ng kama, tumingin sa paligid, at napabuntong-hininga.

Kakatok pa lang sana ako sa kaharap kong existential crisis nang kumatok din siya sa pinto.

“Come in,” sabi ko.

Pumasok siya, may hawak na maliit na black card. “Access key mo. Elevator and building security.”

“Thanks,” sabi ko, sabay abot.

Parang nag-aalangan siyang magsalita pa, pero tinuloy niya rin. “Dinner’s at seven. Pinadeliver ko na groceries.”

“Ah, okay. So… you cook?”

“Rarely.”

“Figures,” sabi ko, sabay ngiti. “So anong plano mo sa dinner?”

Tumingin siya sa akin na parang tanga ako. “I hadn’t planned that far.”

Napailing ako. “Right. Ako na lang. Baka mamatay tayo sa air and efficiency mo.”

“Fine,” he said, parang nagbigay lang ng go signal sa empleyado nya.

Pagkaalis niya, napahiga ako ulit at tumingin sa kisame.

‘Alexandra Reign Sy-Maxim’, nag-echo nanaman yan sa tenga ko.

Living under the same roof as a man whose version of affection is probably a signed contract. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiiyak.

Pagdating ng alas-siete, may dinner na sa mesa. Simple lang, may pasta, salad, at wine na nakita ko lang sa counter.

Cooking was… grounding.

At least ‘yung kitchen niya malaki, may space para gumalaw at mag-pretend na may control pa ako sa buhay ko.

Dumating siya sakto sa oras, sleeves rolled up, may hawak pang phone.

“You ordered food?” tanong niya.

“Wow, what a sexist assumption,” sabi ko. “I cooked.”

Huminto siya, parang nag-glitch pa. “You… cooked.”

“Shocking, I know. Try not to faint.”

Pinatay niya yung phone, tumingin sa mesa. “You didn’t have to.”

“I was hungry,” sabi ko, umupo sa upuan.

“At hindi ako maghihintay sa efficient takeout plan mo.”

Napangiti siya ng konti. “I’ll keep that in mind.”

Tahimik kaming kumain. Hindi naman uncomfortable or awkward. More like… cautious? Yung tipong both of us are pretending this is normal.

Tumunog bigla yung phone ko, si Tessa nanaman.

Of course. Bibigyan ko na ng award tong babae na ‘to eh. Sakto lagi sa timing.

“Hey,” sagot ko, habang pinipilit maging kalmado.

“Alex! Saan ka ba? Si Luca is worried! You’ve been MIA for days na!”

“Busy lang… work stuff,” sabi ko, habang sinisipat ko si Callisto na parang nag-eenjoy sa mga eksena.

“Work? Girl, you don’t even like your job.”

Nagtaas ng kilay si Callisto. Hindi ko siya pinansin.

“What’s that sound?” Tessa asked. “Plates? Are you eating with someone?”

“Ha? N-No! TV lang ‘yan!” sabi ko, overacting pa.

Callisto looked up with amusement in his eyes.

I mouthed, ‘Don’t you dare.’

“Liar. I could almost hear a man’s voice…”

And then it happened.

Callisto, in his calm CEO tone, said, “Evening, Tessa.”

My soul? Gone. Deleted.

Halos malaglag ko yung phone.

“Wait,” sabi ni Tessa, suddenly suspicious.

“Was that Callisto? Why is he there?”

“He, uh…” Pinagpawisan ako. “Needed help with…”

“Dinner,” sabat ni Callisto, cool as ever. “We had to discuss a joint project.”

Tiningnan ko siya, ‘joint project?’

He ignored me, the audacity.

“Since when do you two work together?”

“Since now!” mabilis kong sagot. “Anyway, gotta go, the…uh…pasta’s burning, bye!”

Binaba ko agad, before she could cross-examine me further.

“‘The pasta’s burning?’” tanong ni Callisto, halatang pinipigilan tumawa.

“Shut up.”

“You’re a terrible liar.”

“I’m an excellent liar,” balik ko. “You’re just too… distracting.”

That shut him up.

And for a few seconds, tahimik lang kami.

Pero ‘yung tahimik na may static. Yung mga tingin niya, mabigat. At ako, nagmamagaling pa rin kahit ramdam ko na yung kaba sa dibdib ko.

Bago ko pa masira yung moment, tumayo na ako. “I’ll wash the dishes.”

“I’ll help,” sabi niya.

“You don’t have to.”

“I insist.”

Ayaw nya yata masira yung aesthetic ng kitchen nya, kaya heto kami, side by side, naghuhugas ng plato sa kusinang mas malinis pa sa konsensya niya. Under warm lights, pretending like this was normal.

And honestly? It almost felt like ‘normal’.

Nang matapos kami, tumingin siya sa akin. “We handled that well.”

“What? The call?”

“The situation.”

“Ah, yung situation kung saan muntik nang mabuking ng best friend ko na we’re fake married? Yeah, fantastic job.”

“We didn’t get caught,” sagot niya kalmado.

“Barely,” sabi ko.

He handed me the towel, straight face pa rin. “Still counts.”

Napailing ako. “You really think in bullet points, no?”

He smiled faintly. “It’s efficient.”

“There it is again,” sabi ko, tumatawa. “You seriously need a new word.”

“Find me one,” he said.

I opened my mouth to reply, but then napansin ko kung gaano siya kalapit.

Not too close, pero just enough for me to smell the faint scent of soap and his cologne.

His eyes flicked down, then back to mine. But something in that look made my pulse skip.

Then he stepped back.

As if may invisible line between us na bawal lampasan.

“I’ll be in my office,” sabi niya. “You can use the TV if you want.”

“Right,” sabi ko. “Good talk, husband.”

He let out a soft laugh before walking away.

Pagkaalis niya, napasandal ako sa counter, hawak pa rin ‘yung basang dish towel.

Huminga ako nang malalim.

Marriage, I realized, wasn’t about love.

It’s about coexistence.

Yung tipong kailangan mong matutong mabuhay sa tabi ng taong hindi mo maintindihan, pero gusto mo parin subukang intindihin.

I’m learning to live with someone whose silence said more than words ever could.

And right now, his silence was loud.

Too loud.

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 11

    Ang sakit sa mata ng sikat ng araw, parang may personal vendetta siya laban sa’kin. My head was pounding from too much wine, too many fries, and way too much Luca last night declaring that our “relationship was evolving.” Whatever that meant.‘Sure, Luca.’ Evolving into what? Migraine?I rolled out of bed, hair sticking out in all directions, eyes half-open. Pagtingin ko sa orasan, 8:00 a.m. na. Nangangamoy kape na galing kusina. Of course. Gising na siya.Callisto Maxim didn’t know what sleeping in meant. Probably considered it a mortal sin.Paglabas ko, nakasandal sa counter, tie already in place, phone in one hand, coffee in the other. Parang ad sa perfume na “For Men Who Conquer Mondays.”“Do you ever look… human?” bulong ko, sabay abot ng mug sa shelf.“Good morning to you too,” he said, calm as ever, sabay abot ng mug bago ko pa makuha. “Two sugars, no cream, right?”I blinked. “You remembered?”“I have a functioning memory,” he said, still scrolling through his phone.“Congratu

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 10

    The morning-after effect was real. Yung tahimik na honesty kagabi parang hangin, nandito pa rin, kahit ‘di mo na pansin. Everything felt… different. Ang tahimik ng mundo pero sa loob ko, ang ingay. From too much thinking and too much replaying of every line he said. At kung kailan gusto ko lang magpaka-normal, fate decided to be funny again. Kung kailan Friday night at late na ‘ko sa inuman, dun pa namatay ‘yung kotse ko. Right when I needed to go out. Right when I was supposed to meet the group sa Ember. Habang nakatayo sa tabi ng kotse at nagmukhang tanga, when a familiar black sedan stopped beside me. The window rolled down. “Car trouble?” Callisto asked. “No,” napabuntong-hininga ako. “Nagmo-moment lang ako with my engine.” Hindi manlang sya nag-react. “Get in.” “Pwede naman akong mag-book ng cab” “You’ll wait twenty minutes for one.” Click. Door unlocked. “We’re heading to the same place anyway.” I hesitated. “Pag nagkasabay tayo, magtatanong ‘yung m

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 9

    Umuulan na naman, past midnight na pala.Hindi malakas, sakto lang para gawing mas tahimik ang lungsod.Hindi ako makatulog.Masamang combo: sobrang kape at sobrang iniisip.Kaya bumangon ako, gumawa ng tsaa, at nauwi sa pagtambay sa may bintana ng kusina, pinapanood kung paanong nagiging kulay ginto ang ilaw sa kalsada.And then, of course, he was there.Callisto Maxim.Nakatayo lang, isang kamay nasa baso ng tubig, ‘yung isa nasa sentido. Para bang sobrang dami niyang iniisip.“Insomnia?” I asked, just to say something.“Work, love,” kalmado nyang sagot.“At midnight?”“Deadlines don’t respect time zones.”Of course they don’t.Of course he doesn’t.“Do you ever stop?” I asked, more curious than I wanted to admit.“Stopping feels inefficient.”Napairap ako. “Of course it does.”Natahimik siya. Pero may kung anong nagbago sa postura niya, hindi na sya gano’n ka-stiff. Mukhang pagod lang.Tahimik lang sa pagitan namin. Hindi awkward. Hindi rin naman cold.Tahimik lang talaga.

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 8

    It started with one word. Love.Isang beses niya lang sinabi, as a joke. Pero ngayon? Parang naging part na ng araw-araw niyang script.“Morning, love.”“Coffee’s ready, love.”“Pass the files, love.”At bawat beses na sinasabi niya ‘yon na parang announcer lang sa isang business news, kalmado lang at walang effort. Samantalang ako?Two seconds akong nagla-lag bago magpanggap na wala lang.Hindi ko alam kung saan ko ibabaon ‘yung kilig o inis o kung anong halo-halong kuryente na dumadaan sa system ko every time marinig ko ‘yung boses niyang tinatawag akong “love.”Isang linggo na since dumalaw ‘yung lawyer ng lola ko, at sigurado akong ginagawa lang ‘to ni Callisto para asarin ako.Kasi bakit nga ba hindi, diba? Alam niyang maiirita ako. Alam niyang mapapatingin ako sa kanya kahit ayoko.Kalmado lang siyang pumasok sa kusina, naka-white shirt, at amoy shampoo. Parang walking commercial.Habang ako, pagba-butter pa lang sa toast, sobrang haggard na.Ang unfair talaga.“Good

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 7

    Ilang araw na mula nang lumipat ako, at somehow, may nabuong routine na kaming dalawa ni Callisto. He’d leave early for work. We’d talk about schedules, grocery lists, at kung sino na naman ang umubos ng almond milk. Walang drama. Efficient, tulad ng lahat ng bagay sa kanya. That morning, I was curled up sa couch niya. Well, ‘our couch’ na raw, pero obvious namang siya pa rin ang may-ari ng lahat. I was actually on a month leave, pero parang pinagsisisihan ko na sa sobrang bored ko sa bahay nya. Nanonood ako ng rerun ng cooking show na ‘di ko naman talaga sinusundan. Nakatunganga lang ako, half-asleep, habang iniisip kung paano ako napunta sa point ng buhay kong ‘to. Then, biglang nag-buzz ‘yung intercom. “Delivery?” I mumbled, tumayo kahit tinatamad. Pero ang sumagot, boses ng guard. “Mrs. Maxim? May Mr. Alonzo po rito. He says he’s your grandmother’s lawyer.” “H-Ha?!” halos mapasigaw ako. “He’s here? N-Now?!” Bakit ngayon?! “Yes, ma’am,” sabi ng guard. “Pa-

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 6

    Kung may medalya para sa domestic survival, dapat akin na ‘yung gold. Kasi ngayon, harap-harapan akong nakikipaglaban sa kaaway kong hindi ko alam kung roommate ba o reincarnation ni Marie Kondo.Literal na giyera ang loob ng closet ni Callisto. Kalahati ng damit ko nagbagsakan na sa sahig, habang ‘yung ibang dresses ko nakikipagsiksikan sa mga coat niya. May scarf pa akong nakalaylay sa gitna, parang white flag na sumu-surrender.“You realize you’re invading my space, right?” boses ni Callisto, galing sa hallway. Kalmado, pero may warning shot vibes.“Invading?” tinaasan ko ng kilay habang hawak ‘yung blouse na muntik nang mapigtas sa hanger.“Excuse me, last time I checked, ikaw ang nagyaya na lumipat ako rito. Shared apartment, ‘di ba? Eh ‘di syempre may gamit akong kasama. Hindi naman ako multo na nawawala bigla pagpasok ng pinto.”Lumabas siya sa doorway, naka-cross arms, serious pa rin.“‘Shared, huh? From where I’m standing, mukhang may deposition na nagaganap. ‘Yung mga sapa

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status