LOGIN“Welcome home,” sabi ni Callisto habang ibinababa niya ang maleta ko sa tabi ng sofa.
Home daw. Kung ‘home’ ang tawag niya sa lugar na amoy disinfectant at mukhang art gallery. “Home?” taas-kilay kong sagot, sabay lingon sa paligid. “Mas mukha itong luxury hospital, kung tutuusin.” Tiningnan niya ako saglit, yung tipong ‘you’re being dramatic but I’ll let you have this moment’ kind of look. “I like things organized.” “Organized,” inulit ko, sabay turo sa paligid. “There’s organized, and then there’s emotionally repressed. Guess which one this is.” “I’m ignoring that,” sabi niya, walang kaemo-emosyon. “Obviously,” sabay talikod ko. Tahimik kong inikot ang sala. Ang linis, parang walang nakatira. Puti, itim, at kulay-abong mundo. Walang personality. Walang kalat. Walang buhay. Amoy lemon floor polish na may awkward silence. Parang kung sisigaw ako, mag-e-echo pa balik. Malawak ang bintana, tanaw ang city skyline ng Makati, at ang sofa? Baka mas mahal pa sa kotse ko. Nakakainsecure. “Where do I stay?” tanong ko, habang sinusundan ng tingin ang mga straight lines ng hallway. “Second room on the right,” sagot niya. “Pinahanda ko na. May mga gamit na rin doon.” “Gamit?” “Toothbrush, towels, and… clothes. In your size,” dagdag niya, parang wala lang. Napatingin ako sa kanya. “You bought me clothes?” “You’ll need them for appearances,” kalmado niyang sagot. “Right,” sabi ko, naka-cross arms. “So efficient of you.” Bahagyang ngumisi ang gilid ng labi niya. “You’re learning.” Napailing ako. Learning daw. Akala mo may training module ‘tong kasal na ‘to. Tinalikuran ko siya bago pa ako mairita. Pagpasok ko sa kwarto, hindi na ako nagulat, parang hotel ad. Putting bedsheet, neutral walls, isang vase na may white flower na parang pilit lang nilagay para magmukhang may buhay. I sat down sa gilid ng kama, tumingin sa paligid, at napabuntong-hininga. Kakatok pa lang sana ako sa kaharap kong existential crisis nang kumatok din siya sa pinto. “Come in,” sabi ko. Pumasok siya, may hawak na maliit na black card. “Access key mo. Elevator and building security.” “Thanks,” sabi ko, sabay abot. Parang nag-aalangan siyang magsalita pa, pero tinuloy niya rin. “Dinner’s at seven. Pinadeliver ko na groceries.” “Ah, okay. So… you cook?” “Rarely.” “Figures,” sabi ko, sabay ngiti. “So anong plano mo sa dinner?” Tumingin siya sa akin na parang tanga ako. “I hadn’t planned that far.” Napailing ako. “Right. Ako na lang. Baka mamatay tayo sa air and efficiency mo.” “Fine,” he said, parang nagbigay lang ng go signal sa empleyado nya. Pagkaalis niya, napahiga ako ulit at tumingin sa kisame. ‘Alexandra Reign Sy-Maxim’, nag-echo nanaman yan sa tenga ko. Living under the same roof as a man whose version of affection is probably a signed contract. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiiyak. Pagdating ng alas-siete, may dinner na sa mesa. Simple lang, may pasta, salad, at wine na nakita ko lang sa counter. Cooking was… grounding. At least ‘yung kitchen niya malaki, may space para gumalaw at mag-pretend na may control pa ako sa buhay ko. Dumating siya sakto sa oras, sleeves rolled up, may hawak pang phone. “You ordered food?” tanong niya. “Wow, what a sexist assumption,” sabi ko. “I cooked.” Huminto siya, parang nag-glitch pa. “You… cooked.” “Shocking, I know. Try not to faint.” Pinatay niya yung phone, tumingin sa mesa. “You didn’t have to.” “I was hungry,” sabi ko, umupo sa upuan. “At hindi ako maghihintay sa efficient takeout plan mo.” Napangiti siya ng konti. “I’ll keep that in mind.” Tahimik kaming kumain. Hindi naman uncomfortable or awkward. More like… cautious? Yung tipong both of us are pretending this is normal. Tumunog bigla yung phone ko, si Tessa nanaman. Of course. Bibigyan ko na ng award tong babae na ‘to eh. Sakto lagi sa timing. “Hey,” sagot ko, habang pinipilit maging kalmado. “Alex! Saan ka ba? Si Luca is worried! You’ve been MIA for days na!” “Busy lang… work stuff,” sabi ko, habang sinisipat ko si Callisto na parang nag-eenjoy sa mga eksena. “Work? Girl, you don’t even like your job.” Nagtaas ng kilay si Callisto. Hindi ko siya pinansin. “What’s that sound?” Tessa asked. “Plates? Are you eating with someone?” “Ha? N-No! TV lang ‘yan!” sabi ko, overacting pa. Callisto looked up with amusement in his eyes. I mouthed, ‘Don’t you dare.’ “Liar. I could almost hear a man’s voice…” And then it happened. Callisto, in his calm CEO tone, said, “Evening, Tessa.” My soul? Gone. Deleted. Halos malaglag ko yung phone. “Wait,” sabi ni Tessa, suddenly suspicious. “Was that Callisto? Why is he there?” “He, uh…” Pinagpawisan ako. “Needed help with…” “Dinner,” sabat ni Callisto, cool as ever. “We had to discuss a joint project.” Tiningnan ko siya, ‘joint project?’ He ignored me, the audacity. “Since when do you two work together?” “Since now!” mabilis kong sagot. “Anyway, gotta go, the…uh…pasta’s burning, bye!” Binaba ko agad, before she could cross-examine me further. “‘The pasta’s burning?’” tanong ni Callisto, halatang pinipigilan tumawa. “Shut up.” “You’re a terrible liar.” “I’m an excellent liar,” balik ko. “You’re just too… distracting.” That shut him up. And for a few seconds, tahimik lang kami. Pero ‘yung tahimik na may static. Yung mga tingin niya, mabigat. At ako, nagmamagaling pa rin kahit ramdam ko na yung kaba sa dibdib ko. Bago ko pa masira yung moment, tumayo na ako. “I’ll wash the dishes.” “I’ll help,” sabi niya. “You don’t have to.” “I insist.” Ayaw nya yata masira yung aesthetic ng kitchen nya, kaya heto kami, side by side, naghuhugas ng plato sa kusinang mas malinis pa sa konsensya niya. Under warm lights, pretending like this was normal. And honestly? It almost felt like ‘normal’. Nang matapos kami, tumingin siya sa akin. “We handled that well.” “What? The call?” “The situation.” “Ah, yung situation kung saan muntik nang mabuking ng best friend ko na we’re fake married? Yeah, fantastic job.” “We didn’t get caught,” sagot niya kalmado. “Barely,” sabi ko. He handed me the towel, straight face pa rin. “Still counts.” Napailing ako. “You really think in bullet points, no?” He smiled faintly. “It’s efficient.” “There it is again,” sabi ko, tumatawa. “You seriously need a new word.” “Find me one,” he said. I opened my mouth to reply, but then napansin ko kung gaano siya kalapit. Not too close, pero just enough for me to smell the faint scent of soap and his cologne. His eyes flicked down, then back to mine. But something in that look made my pulse skip. Then he stepped back. As if may invisible line between us na bawal lampasan. “I’ll be in my office,” sabi niya. “You can use the TV if you want.” “Right,” sabi ko. “Good talk, husband.” He let out a soft laugh before walking away. Pagkaalis niya, napasandal ako sa counter, hawak pa rin ‘yung basang dish towel. Huminga ako nang malalim. Marriage, I realized, wasn’t about love. It’s about coexistence. Yung tipong kailangan mong matutong mabuhay sa tabi ng taong hindi mo maintindihan, pero gusto mo parin subukang intindihin. I’m learning to live with someone whose silence said more than words ever could. And right now, his silence was loud. Too loud.Buong umaga, paulit-ulit lang sa utak ko yung sinabi ni Tessa.“Meet new people. You’re not married for real, right?”Tama.Pero habang binibigkas ko ‘yun sa isip ko, parang unti-unti siyang nagiging kasinungalingan.Nasa harap ako ng salamin, sinusuklay ang buhok kong kulot sa dulo. Yung mga hibla, parang may sariling isip—hinahaplos ang balat ko, parang pinapaalala yung gabing ayokong maalala.Yung halik.Yung init.Yung tibok ng puso ko na parang tumatakbo sa marathon na hindi ko alam kung gusto kong matapos.Dapat wala ‘yun.Dapat parte lang ng usapan.Pero hindi na siya mukhang kasunduan.Parang totoo na.Huminga ako nang malalim, pilit nilulunok yung memorya. Brunch lang naman ‘to. Walang special. Casual jeans, soft blouse, light makeup—normal girl, normal day. Safe.Pero kahit ready na ako, nakatayo pa rin ako sa tabi ng pinto, parang may hinihintay.O baka may gustong pigilan.Tahimik ang penthouse.Si Callisto, nandun sa counter, sleeves rolled, may hawak na tablet na sumisin
Amoy ng kape ‘yung unang bumungad sa’kin pagkagising.‘Yung sumunod, ‘yung mahina pero malinaw na tunog ng mga galaw sa kusina.At para akong nasampal ng maalala ko ‘yung mga nangyari kagabi. Yung dinner, ‘yung whiskey, at ‘yung halik na hanggang ngayon, ayaw pa ring umalis sa isip ko.That stupid, unexpected, perfect kiss.Napahinga ako nang malalim, sinubsob pa ang sarili sa unan. “Get it together, Alex,” bulong ko sa sarili ko.Pagharap ko sa salamin, halos mapangiwi ako. Magulo ‘yung buhok, medyo namumula pa ‘yung labi, at ‘yung mata ko parang may tinatagong kwento. Para akong taong may kasalanan, sobrang guilty ng itsura ko.Binasa ko nang paulit-ulit ‘yung mukha ko sa tubig, hoping mabura ‘yung traces ng gabi."Ako si Alexandra Reign Sy. Lawyer. Rational. Calm.Hindi ‘yung babae na nakipaghalikan sa fake husband niya dahil lang sa whiskey at isang gabing sobrang tahimik." sabi ko sa sarili ko.Pero kahit anong pilit kong kalimutan yun, ‘yung amoy ng kape galing kusina… parang na
Ang tahimik ng biyahe pauwi.Walang tugtog, walang salita. Tanging ilaw lang ng headlights na humahati sa dilim, at ‘yung tunog ng gulong na parang mahinang bulong sa kalsada. Walang nang nagsalita sa amin ni Callisto mula nang umalis kami sa bahay ng mga magulang niya. Mabigat pa rin ‘yung hangin, puno ng mga bagay na hindi nasabi.Pagdating namin sa penthouse, pagbukas pa lang ng elevator, dumiretso na siya sa bar. Tinanggal niya ‘yung tie nya, niluwagan ang kwelyo ng polo, at kinuha ang bote ng whiskey. "I need a drink.” eto ang unang beses na nagsalita siya simula kanina.Nilapag ko ang clutch sa counter. “Understandable.”Lumingon siya, may konting ngiti sa mata. “You joining me or going to bed, love?”Ayan na naman.Hindi dapat ako kinikilig, pero may kung anong humaplos sa dibdib ko.Nagdalawang-isip ako saglit bago ako lumapit. “Pour me one.”Hindi siya ngumiti nang buo, pero may bahagyang kurba sa labi niya habang nagbubuhos ng alak sa dalawang baso.Umupo ako sa stool, siy
Kung titingnan mo si Callisto ngayon, parang wala lang sa kanya yung mga nangyari. As if the storm hadn’t happened. As if ‘yung mga pulgada ng tension between us were just… static. Walang meaning. Parang hindi kami muntik na… ‘Okay, stop. Hindi ko iisipin ‘yon.’ Maybe it didn’t mean anything to him. Maybe ako lang ‘tong nagre-replay sa utak ko kung gaano kainit ng yakap niya. Pero dahil nagmamagaling ako ngayon. Sasabayan ko sya. Acting normal and pretending to be calm. Ignoring the way my heart skips whenever he walks too close. And the fact na every time he says love, tumitigil yung utak ko sa pag function. “Another storm today,” bulong ko, habang sinusubukang kalmahin ‘yung sarili ko. “Hm?” tanong niya, hindi man lang lumilingon. “Dinner with your parents,” sagot ko. “That’s the storm.” Ngumiti lang siya nang konti, nakakainis kasi ang gwapo pero nakakagalit parin. “Just follow my lead, love. You’ll be fine.” Huminga ako nang malalim. “Right. Fine.”
Umaga na. Mapusyaw ‘yung liwanag, parang nagdadalawang-isip kung sisikat ba talaga o mananatiling kulay-abo. Tahimik, wala akong ibang naririnig maliban sa ambon at mahinang ugong ng mga sasakyan sa labas.Saglit akong nagising nang hindi sigurado kung nasaan ako. Hanggang sa maramdaman kong may kamay na nakayakap sakin.Hindi ‘yung tipong casual lang o aksidenteng napadikit. Buong yakap.‘Yung braso ni Callisto, mahigpit na nakapulupot sa bewang ko at yung dibdib niya, nakasandal sa likod ko, mainit kahit malamig pa ‘yung hangin sa loob ng condo.At sa pagitan ng mga segundo, maririnig mo ‘yung hinga niya. Mabagal, malalim at masyadong… intentional.Natigilan ako. Kasi sure ako, gising ‘to.Walang tulog na ganito kaingat huminga.Walang tulog na ganito kabagal humaplos.Kasi ‘yung mga daliri niya at hinahaplos nang marahan sa tagiliran ko, ‘yung klase ng dampi na halos hindi mo maramdaman. Maingat ang paraan ng paghaplos nya, hindi siya nagmamadali.Parang may gusto lang siyang p
Bigla na lang bumuhos ang ulan. Walang warning, walang paalala — parang may sariling trip ‘yung langit. Ang lakas ng kulog, tapos ‘yung hangin, parang galit na galit. Umaalog ‘yung bintana ng condo namin na parang gusto na ring sumuko. Nasa couch ako noon, kunwari nagbabasa pero to be honest, kalahati ng utak ko nasa ulan, kalahati nasa sarili kong overthinking. Tahimik lang sana, hanggang sa BANG! — biglang bumukas ‘yung bintana sa kwarto ko, nasira yun. Basang-basa agad ‘yung sahig, pati ‘yung carpet. “Perfect,” bulong ko, tinapon ‘yung libro sa gilid. “Sobrang perfect.” Tumakbo ako, kumuha ng tuwalya, at sinubukang pigilan ‘yung mini swimming pool sa sahig. Lumapat ‘yung tuhod ko sa malamig na tiles, ‘yung buhok kong nakatali kanina ngayon nakadikit na sa mukha ko. Para akong contestant sa “PBB: Typhoon Edition.” Habang si Callisto. Nakatayo lang sa may pinto, tuyo, maayos, at nakakainis pa rin ang pagiging composed niya. “You need help?” tanong niya, ka







