Chapter 8

It started with one word.

Love.

Isang beses niya lang sinabi, as a joke. Pero ngayon? Parang naging part na ng araw-araw niyang script.

“Morning, love.”

“Coffee’s ready, love.”

“Pass the files, love.”

At bawat beses na sinasabi niya ‘yon na parang announcer lang sa isang business news, kalmado lang at walang effort.

Samantalang ako?

Two seconds akong nagla-lag bago magpanggap na wala lang.

Hindi ko alam kung saan ko ibabaon ‘yung kilig o inis o kung anong halo-halong kuryente na dumadaan sa system ko every time marinig ko ‘yung boses niyang tinatawag akong “love.”

Isang linggo na since dumalaw ‘yung lawyer ng lola ko, at sigurado akong ginagawa lang ‘to ni Callisto para asarin ako.

Kasi bakit nga ba hindi, diba? Alam niyang maiirita ako. Alam niyang mapapatingin ako sa kanya kahit ayoko.

Kalmado lang siyang pumasok sa kusina, naka-white shirt, at amoy shampoo. Parang walking commercial.

Habang ako, pagba-butter pa lang sa toast, sobrang haggard na.

Ang unfair talaga.

“Good morning, love,” sabi niya, casual, parang wala lang sa kanya. Pero sa utak ko, may fireworks, may alarm bells, may narrator sa likod ng isip ko na nagsasabing, ‘Heto na naman tayo, Alex.’

“Stop calling me that,” sabi ko, hindi ko nalang sya tiningnan.

“Why?” tanong niya habang nagsasalin ng kape.

“Because it sounds weird,” sagot ko.

“We’re married. It’s appropriate.”

Napatingin ako. “We’re ‘fake’ married. Big difference.”

Pero parang hangin lang ako kasi hinalo lang nya yung kape nya na parang wala akong sinabi. “Still counts,” sabi niya.

Tiningnan ko siya nang masama. “You’re enjoying this, aren’t you?”

‘Yung dulo ng labi niya ay gumalaw, parang pinipigilan tumawa. “A little.”

Gusto ko siyang batuhin ng toast. Pero dahil may self-control pa ako kahit konti, kinuha ko na lang ‘yung bag ko. “I’m going to the store.”

“I’ll come with you.”

“You don’t have to,” sagot ko agad.

“Neighbors talk. It’ll look better if we go together.”

I sighed. Alam kong may point siya, pero ayoko pa ring aminin. “Fine. But you’re pushing the cart.”

“Of course, love.”

Napairap ako, parang aatakihin ako ng migraine dahil sa taong to. “Unbelievable.”

--

Bumaba kami ng building, ‘yung elevator may music at soft jazz pa talaga, parang sinasadya ng universe na gawing awkward ang lahat.

Sa lobby, nando’n si Mrs. Cruz, yung lola sa third floor na mahilig mag-water ng plants nya. Pagkakita niya sa amin, ngumiti sya agad.

“Good morning, Mr. and Mrs. Maxim,” sabi niya.

My brain: Error 404 again. Not prepared.

“Ah! Hello? Morning po!”

“Such a lovely couple. Newlyweds, right?” sabi nya habang nakangiti parin.

“Po? No. I mean, yes. Kind of. Sort of. Newly wed-ish.” natatarantang sabi ko.

Si Callisto? Kalmado lang. Parang sanay sa ganitong eksena.

“We got married recently,” sabi niya, smooth pa rin. “She’s still adjusting.”

Mrs. Cruz beamed. “Oh, how wonderful! You must come by for tea sometime.”

“Of course,” sagot niya. “We’d love to.”

Ako naman, napilitang ngumiti.

“Y-Yeah, we’d love to,” sabay isip ng ‘we absolutely would not.’

Pagkasakay namin sa kotse, napahugot ako nga malalim na buntong-hininga.

“Hindi mo kailangan tanggapin ‘yung tea invite, Callisto.”

“It’s neighborly.” sagot nya.

“She thinks we’re actually married,” reklamo ko.

“She’s supposed to.” kalmado pa rin.

“She’ll start giving us marriage advice next!”

“Then you’ll have someone to talk to,” sagot niya.

Napatingin ako. “You’re enjoying this too much.”

He shrugged. “Just keeping up appearances.”

“At my expense,” sabay turo ko sa sarili ko.

Ngumiti lang siya ng konti, ‘yung tipong barely there pero nakakainis pa rin.

--

Pagdating sa grocery, mas lalo lang akong nainis. Kasi, apparently, we looked like a ‘real couple.’

Siya ‘yung nagtutulak ng cart, ako ‘yung kumukuha ng mga kailangan. May mga babaeng napapatingin, may cashier na ngumiti pa’t nagsabing, “You two are so cute together.”

Bago pa ‘ko makapagsalita, sumabat si Callisto.

“Thank you,” sabi niya, sabay akbay sa akin, magaan naman yung pagkaka-akbay nya, pero sapat para ma-freeze ako for half a second.

Hindi siya natural na gesture. Alam kong calculated ‘yon at for ‘appearance lang’.

Pero tangina. Ba’t ganito naramdaman ko?

Pag-uwi namin, binagsak ko agad ‘yung mga grocery bags sa counter.

“You didn’t need to touch me, that’s my rule. Remember?” sabi ko, trying so hard na hindi tunog defensive.

“It looked convincing,” sagot niya.

“It looked unnecessary.”

Umupo siya sa counter, kalmadong tumingin sa’kin. “You’re flustered.”

“I’m annoyed.”

“Same thing.”

Napamura ako sa isip. Kinuha ko ‘yung bag ng chips at binato sa kanya. Nasambot niya, syempre, parang cinematic move lang.

“You’re annoying.”

“You’re dramatic.”

“Better than robotic,” balik ko agad.

Ngumisi siya. “You always have to get the last word, don’t you?”

“Yes,” sagot ko, proud. “It’s a skill.”

Umiling lang siya, tapos naglakad palayo, parang siya pa ‘yung may moral high ground.

--

Tahimik ‘yung sumunod na oras.

Ako, nagta-try magtrabaho sa living room, habang siya naman nasa office, laging may tawag, laging composed.

Pero paminsan-minsan, sumisilip.

“Lunch, love?”

“Need help, love?”

Every. Single. Time.

At sa bawat tawag nya ng “love,” parang may echo sa utak ko na ayaw tumigil.

Nakaka-baliw.

Mga bandang hapon, may kumatok.

Pagbukas ko ng pinto, si Mrs. Cruz ulit na may dalang basket.

“Oh, thank you po!” sabi ko, kahit halata ‘yung panic sa boses ko.

Sakto namang lumabas si Callisto mula sa likod ko, parang eksenang sinadya ng scriptwriter. Hanep sa timing.

“That’s very kind of you, Mrs. Cruz. Thank you,” sabi niya.

‘Yung boses pa niya, pang-husband of the year.

Mrs. Cruz smiled wider. “You’re welcome! You two are such a beautiful couple. Enjoy the muffins, lovebirds!”

Pagkasara ng pinto, napahinga ako nang malalim. “Lovebirds. Seriously?”

“She’s sweet,” sagot ni Callisto habang isinasara ang pinto.

“She’s spreading rumors,” balik ko.

He shrugged. “They’ll believe what they see.”

“And what they see is a fake couple pretending not to hate each other,” sabi ko.

“You don’t hate me.” kalmado nyang sabi. Parang siguradong-sigurado talaga sya.

“I tolerate you.”

Ngumiti siya. “Progress.”

Wala na akong energy para makipagsagutan. Kumuha ako ng muffin at umupo sa sofa. “Fine. You win. But stop calling me love in public.”

“No promises.”

Tumingin ako sa kanya. “Callisto, I’m serious.”

Lumakad siya papunta sa kitchen, tumingin saglit pabalik. “I’m building a habit.”

“Habit?”

May ngiti siyang konting nakakaloko. “You need to get used to pretending, until it starts feeling natural.”

Natahimik ako bigla. Pinagpa-praktisan pala ako ng loko. Hindi ko alam kung paano sasagot doon.

Pagpasok niya sa office, naiwan akong nakatulala sa kalahating muffin.

Pretending was supposed to be easy. Simple performance lang. Pero lately, parang hindi ko na alam sa sarili ko kung alin ‘yung totoo at alin ‘yung scripted.

Sabi ko sa sarili ko, this is just business. Araw-araw kong mantra ‘yon.

Yet somehow, hearing him call me ‘love’ everyday didn’t feel like a part of the job anymore.