Kabanata 9

"Gusto mong bawiin 'yung regalo na ikaw ang nagbigay?" ulit ni Clarissa habang bahagyang napapailing, sabay irap. May halong ngisi sa labi niya, pero hindi iyon saya—kundi pangungutya.

"Seriously, Joaquin? A necklace? A bag? Slippers? At 'yung meal sa Jollibee? Gano’n ka na ba talaga kababa ngayon?" bulong niya sa sarili, halos hindi makapaniwala.

Lumunok siya ng hangin, pilit nilulunok din ang inis at hiya. Dati, akala niya simpleng babaero lang si Joaquin. Oo, mayabang, oo, selfish—pero hindi niya akalaing aabot ito sa puntong ganito ka-petty.

"Ang malas ko talaga sa lalaking ‘yon," aniya sa sarili habang paakyat ng hagdan, "ano bang pumasok sa utak ko at inakala kong siya na 'yung the one?"

Pagkapasok niya sa kwarto, binuksan niya agad ang aparador. Isa-isa niyang hinugot ang mga bagay na galing kay Joaquin: isang lumang pabango, ilang alahas, isang maliit na teddy bear na may faded na kulay, at isang designer bag na matagal na rin niyang hindi nagagamit.

Habang hawak ang mga ito, hindi niya maiwasang mapangiwi. "Ito lang pala 'yung halaga ko sa kanya? Mababa pa sa resibo."

Ngunit bago pa siya tuluyang makapag-empake, bumukas ang pinto. Tahimik pero matatag ang hakbang ng bagong dating.

Nilingon niya ito—si Luis.

Tumigil ito sa may pinto, nakatayo na parang isang hari sa sariling kaharian. Malamig ang titig, walang emosyon sa mukha. Ngunit may bahid ng tensyon sa hangin.

"What are you looking for?" tanong ni Luis, malamig ang boses, ngunit matalim ang mga mata.

Hindi na nagtangka si Clarissa na itago pa ang ginagawa niya. Pinanatili niyang kalmado ang tono ng boses niya habang dahan-dahang bumaling pabalik sa aparador.

"Mga utang ko lang after breakup," sagot niya, matter-of-factly. "I’m just gathering the things my ex gave me. Gusto niyang bawiin lahat ng regalo niya."

Tumaas ang kilay niya. Sa kabila ng galit, halatang nagpipigil siya. "Honestly, I’ve never met a man that greedy in my life. Akala ko matino siya kahit papaano. Turns out, cheap comes in expensive suits too."

Napatingin si Luis sa mga bagay na nagkalat sa sahig—parang hindi siya makapaniwala na may lalaking gano’n ka-liit ang pride. Hindi siya nagsalita, pero mas tumalim ang titig niya.

Bigla, tumunog ang phone ni Clarissa.

May notification.

₱2,000,000 credited to your account.

Note: Voluntary Gift.

Napasinghap siya. Nanlaki ang mata, hindi agad makapaniwala sa nakita.

"Luis…" bulong niya, pero agad naputol ang sasabihin.

Tumitig muli si Luis sa mga murang gamit sa sahig. Parang isang businessman na tumitingin sa walang kwentang stock.

"Throw away all that garbage," malamig pero matatag na sabi niya.

Napapitlag si Clarissa. Hindi dahil sa tono, kundi sa mismong laman ng sinabi. Natigilan siya sa gitna ng pag-iimpake.

"Luis—"

Ngunit pinutol siya ng lalaki.

"Clarissa," madiin ang boses, "I’m not used to my wife keeping things from other men."

Para siyang sinampal ng katotohanan. Uminit ang pisngi niya. Hindi niya alam kung dahil ba sa inis, hiya, o kaba. Pero hindi siya papayag na siya’y mapahiya.

"Don’t worry," mataray niyang tugon habang iniitsa sa basurahan ang stuffed toy. "Trash should go where it belongs—the trash can."

Tumayo siya, diretso ang likod, taas-noo. Tumingin siya kay Luis, sabay taas ng kaliwang kamay.

Sa liwanag ng lampshade, kumislap ang malaking diamond ring sa daliri niya. Ang singsing na ibinigay sa kanya ni Luis—malaki, kumikinang, at walang duda—hindi basta-basta.

Ngumiti siya. Isang mapanghamong ngiti.

"Besides," bulong niya, "I already have my favorite one."

Saglit na natahimik si Luis. Ang matalim nitong titig ay unti-unting lumambot. Hindi siya ngumiti ng buo, pero may bahid ng something sa sulok ng labi niya—isang banayad, halos imperceptible na ngiti. Isang senyas ng pagkilala.

Tumingin si Clarissa sa phone. Bumalik ang expression niya sa pagiging seryoso.

"Luis…" dahan-dahan ang tono ng boses niya. "I’ll return the money to you."

Ngunit lumapit si Luis. Tumigil ito sa tapat niya. Hindi niya alam kung bakit, pero parang lumiliit ang mundo sa presensiya ng lalaking ito.

"No need." Mahina pero malinaw ang sagot ng lalaki.

"That wasn’t payment," dagdag niya. "It’s reassurance. So you’ll never feel small again… especially not because of men like him."

Hindi agad nakasagot si Clarissa. Nanatili siyang nakatitig sa lalaki, at sa kauna-unahang pagkakataon… naramdaman niya ang isang bagay na matagal na niyang hindi naramdaman.

Pagkalinga.

Hindi dahil kailangan siya. Hindi dahil may gusto sa kanya.

Kundi dahil may taong handang tumayo sa likod niya, kahit hindi siya perpekto.

"Thank you," bulong niya. Taos sa puso.

"Just don’t keep garbage in this house again," sagot ni Luis, pabulong, pero may bahid ng biro.

Ngumiti si Clarissa. Hindi niya napigilan.

Umangat ang kilay ni Luis. Mabagal at kalmado ang boses niya, pero may bahid ng pag-aalalang hindi niya direktang ipinapakita. "Don’t worry. I don’t take back anything I’ve given… even after a breakup. Just think of it as pocket money for my wife."

Tumaas ang kilay ni Clarissa, napangiti siya nang bahagya pero ramdam niya ang init na gumapang sa kanyang pisngi. Para siyang biglang na-flashback sa kabataan nila.

Naalala niya ang mga panahong kasama niya si Michelle—pareho silang bata pa noon, mapapel, at laging nakabuntot sa mga mas matatanda. Isa si Luis sa mga madalas nilang lokohin, tawagin ng "Kuya" habang nagpapacute, umaasang may premyo sa huli.

At oo nga, madalas nga silang makakuha ng red envelope galing dito—lalo na kapag Pasko, New Year, o birthday nila.

Pero ngayon... ibang-iba na ang ibig sabihin ng "red envelope."

She wasn’t a child anymore. She was his wife now. At ang perang iyon ay hindi na galing sa kuya nila—galing ito sa lalaking tinanggap niya sa altar.

"Well… thank you, Luis," sabi niya sa wakas, hindi na nagtangkang tanggihan pa. "Baka sakaling makatulong din sa pagbayad ng therapy ko dahil sa ex kong sinungaling at kuripot."

Napatingin si Luis sa kanya, bahagyang natawa, pero hindi rin nagbitiw ng sagot. Tumalikod na siya para umalis, ngunit bago pa makalabas ng tuluyan ng kwarto, narinig niya ang huli pang hirit ni Clarissa.

"And by the way, your 'pocket money' is ten times more thoughtful than everything he’s ever given me combined."

Ngumiti si Luis, at hindi man siya sumagot, saglit siyang napatigil sa may pinto—parang may gustong sabihin, pero piniling huwag na lang. Umalis siya nang tahimik.

Matapos ayusin ang mga lumang gamit, nagdesisyon si Clarissa na maligo. Pero habang isa-isa niyang pinagbubukod ang mga gamit, napatigil siya sa isang gold necklace na bigay ni Joaquin. Sa unang tingin ay maayos ito, pero nang mapansin niyang parang may bahaging kumupas, lalo siyang natahimik.

Hinawakan niya ang pendant. Pinagmasdan ang chain. At napakunot ang noo nang makita ang parteng naging maputla—parang kinakalawang.

Napangisi siya—ng mapait.

"Fake," mahina niyang sabi sa sarili. "Seriously?"

Akala pa naman niya, kahit papano, may halaga ang necklace na ito. Akala niya, kahit pa walang emosyon si Joaquin, at least may taste man lang. Pero hindi pala.

"Ang nag-iisang mukhang mahal sa lahat ng binigay niya, peke pa." Napa-iling siya. "What a joke."

***

Kinagabihan, nakahiga na siya sa kama, nakabalot sa kumot, at naka-video call kay Michelle. Hawak niya ang kwintas at pinapakita ito sa screen.

"PEKE?!" Halos mapatili si Michelle. "Is the Mendoza family that broke na kailangan pa nilang magregalo ng imitation?! I swear to God, I’m going to start a GoFundMe for that guy."

Clarissa chuckled bitterly. "Honestly, I wouldn't be surprised. Probably isa sa mga kaibigan niya ang pumili ng gifts. Alam mo naman 'yun—he never really cared."

“Wait, so you’re telling me he just handed over a box of trash tapos feeling pa niya may utang ka sa kaniya?” Michelle scoffed, tumagilid at kinuha ang tubig sa tabi ng kama. “What a disgrace. Trash. Literal trash. At kung tutuusin, insulto sa'yo ‘yan. Sa hitsura ng kwintas na 'yan, parang binili lang sa bangketa sa tabi ng MRT."

Napangiwi si Clarissa habang nakatingin pa rin sa kwintas. “Now that I think about it... wala pala siyang naibigay na totoo. Not even himself.”

“Damn. That’s deep, sis,” sagot ni Michelle. “You’re sounding like Taylor Swift post-breakup, pero mas classy.”

Napangiti si Clarissa.

Napatigil si Clarissa. Saglit siyang napatingin sa gawi ng pinto.

Nasa may doorframe si Luis, naka-light gray na pajama, ang buhok ay bahagyang magulo—tila bagong hilamos o bagong ligo, pero relaxed na ang anyo. Ang mga mata nito ay madilim at pagod, pero kalmado. Nakahilig siya sa gilid ng pintuan, hawak ang baso ng tubig.

At nang makita ito ni Michelle sa screen ng video call, halos mabulunan ito sa tubig.

"PUTA—wait, wait, WAIT. Bakit nandiyan ang pinsan ko sa kwarto mo?! Why is my cousin in your room?! Are you two… sharing a bed now?!"

Hindi agad nakasagot si Clarissa. Napangiti siya nang pilya, pero kinagat ang labi para hindi matawa.

Luis, on the other hand, narinig ang tanong at bahagyang napalingon. Tumikhim lang siya, saka naglakad papasok sa loob.

“Tell my cousin to lower her voice,” aniya habang dumaan sa likuran ni Clarissa at huminto sa tabi ng kama. “People are trying to sleep.”

“Oh my God!” sigaw ni Michelle. “CLARISSA!”

Clarissa turned the camera away kay Luis habang tumatawa.

“Oh my god. I need holy water.”

Si Luis, narinig iyon at napangiti ng bahagya. “Tell her to sleep early. And maybe stay off TikTok. Too much imagination.”

Clarissa couldn’t stop giggling.

“Michelle, goodnight,” sabi niya habang pinipindot ang end call button.