I stop for a while to think of the right words to say. Hindi naman ako p’wedeng makipag-usap kay Blake nang nariyan siya.“Uh, maiistorbo ka kasi. Saglit lang din ‘to. Babalik ako,” sabi ko at tinalikuran siya.I don’t want him to give any chance to say anything kaya sinagot ko agad ang tawag habang naglalakad na palabas ng kwarto para hindi niya ako kausapin pa."Hello…""I thought you were lying. I've been waiting for you the whole day, and I didn't focus on my shoots because I kept looking at my phone. Baka tumawag ka tapos hindi ko kasi masagot.”Napangiwi ako. Hindi ako nagsalita hanggat hindi ako nakakarating sa labas ng kwarto.When I closed the door, I went inside the guest room to talk to him.“I’m busy the whole day. I can’t tell you the dates yet when we will see each other. Pero tutuparin ko ‘yong pangako ko, okay? Just wait for my update. Don’t bother to call or text me. Antayin mo kong kumontak sa ‘yo. I’ll go now. Marami akong ginagawa talaga.”“What makes you busy? Nagt
HE was silent the whole ride going back to Manila. Hindi ko na rin siya inintindi dahil mas iniisip ko iyong sinabi ng pinsan ko na nasa Singapore na sila Tito Ricky."Last two days sila umalis. Sabi sa akin ni Ricky magbabakasyon sila. Five days yata."Iyon ang huling salita na tumatak sa akin bago ako sumakay ng SUV. Why do people that I need to talk to are in an out-of-country trip these days? Iyong kung kailan ko kailangan na kausapin ay tsaka naman sila hindi makausap. Kapag hindi hinahanap, tsaka sumusulpot.Dustin has an appointment with his doctor at nine in the morning. Kaya after lunch pa lang ng Friday ay umalis na kami. We didn't pack or bring things with us. Talagang nagbihis lang kami at bitbit ang handbag tapos umalis na.Hindi kami nagkibuan kahit na nasa sasakyan hanggang makarating sa condo niya. We planned to stay for the rest of the night here since the hospital is near his condo. It's ten minutes walk lang kaya okay na rin na malapit kami para hindi mag-a-allot ng
HUMALUKIPKIP ako nang maabutan siyang nakahilig sa sofa habang pikit ang mga mata. Nakikinig ng music. I am sure that he's not sleeping because his brows furrowed. Halatang may bumabagabag sa kanya."Why don't you go to your room and sleep? Hindi ka naman makakatulog ng maayos diyan sa sofa," sabi ko at kinuha na ang sling bag na nilagay ko sa lamesa kanina.Umungol lang ito pero hindi na nagsalita. I sighed and walked towards his room to change clothes. I am impressed by how he was so prepared that I had new clothes in his closet.Tsaka ko kinausap si Blake na mamaya na lang gabi kami magkita. I thought he would get angry kasi ilang beses ko na siyang pinatayan ng tawag. I felt a bit guilty of doing that lalo na nalaman kong nag-cancel siya ng shoot dahil sa akin.Blake was too kind to agree. He didn't get mad when I didn't say any reason why I ignored his call. Sinabi ko lang na mamayang eight ng gabi kami magkita at tatawagan ko siya. He didn't even ask me questions, pumayag na lan
I held his hand tightly while leaning on his chest. Naroon kami sa malawak niyang balcony. His condo was double as mine. The cold night breeze awakens me. Naramdaman yata ni Dustin iyon kaya nagtaas-baba na ang palad niya sa paghimas ng braso ko."Should I get you a blanket?"I giggled."Ako na. Kakapa ka pa kasi bago mo makuha.""Don't underestimate me."Nilingon ko siya at naabutan ko ang pagsimangot nito."Hindi naman. Kapag ako kasi mas mabilis na makita ko agad. Don't worry, kapag nakakakita ka na mas mapapabilis na sa 'yo ang maraming bagay," I smiled.Tumayo ako mula sa kandungan niya at natawa dahil bago ko siya tuluyang iwan ay hindi niya binibitiwan ang kamay ko.I came back with a jacket. Hinawakan ko ang kamay niya at hinila niya ako ng marahan para mapaupo ulit sa kandungan nito. My cheeks turned to red when I felt his erect poking in my butt. Kanina pa ko naiilang pero wala akong magawa dahil hndi niya ako titigilan kung hindi ako uupo sa kandungan niya."Ang ganda ng mg
I silently cried while watching the establishments, people, and cars become little as our plane climbed higher and higher. Mas ramdam ko na paalis na nga ako sa bansa na kinalakihan at iiwan ko ang puso ko doon.Umiiyak.Nasasaktan."Thank you..." I whispered when Blake handed me the tissue. I couldn't look him in the eyes. Nahihiya ako kung gaano ako ka vulnerable ngayon at kitang-kita niya iyon. It's a relief that he didn't dare to ask me even if I cried like I was in pain. He was there for me, comforting me without saying anything. Panay ang hagod niya sa likod ko.My head was spinning, and my stomach was churning. Nagsusuka ako sa lavatory. Halos yakapin ko ang lababo nila doon."Cassy, are you okay? I'll ask the cabin stewardess for medicine."Hindi ko na nasagot si Blake dahil umahon ulit ang panibagong bugso nang pagduduwal sa akin. I washed my face after that, and looked at myself in the mirror. Mukha akong pinagbagsakan ng langit at lupa.My eyes are swollen because of crying
KADA araw na diet ay mas lalo akong nanghihina at nahihilo. Dagdag pa ng exercise."Take a rest. You look really pale. Hindi ka p'wedeng magkasakit," sabi sa akin ni Blake kaya hindi na ko sumama sa kanya na mag-jogging.I stayed at home and have been like this for five days. Mag-re-report kami sa office bukas tapos sa susunod na araw na 'yong first shoot para sa isang magazine.Nanghihina talaga ako at tingin ko talaga dahil sa diet ito. Mukha namang effective because I lost six pounds na kaagad. The only disadvantage for this extreme diet is, mahihilo at manglalata ka talaga.Mukhang okay naman kay Blake and ginagawa namin. He used with this kind of lifestyle, and ako naman. Matagal na bago natigil. Kaya sigurado akong itong nararamdaman ko ay dahil sa strict diet namin."I prepared a soup for you, and I will let you eat a cup of brown rice. Hindi na p'wedeng um-exceed baka hindi mo mahabol agad kapag dumagdag ang timbang mo. The shoot will be in two days. Ayoko sana na pakainin ka d
PARA akong magkakasakit dahil pinilit ko na tapusin ang shoot. Walang ibang may alam na masama ang pakiramdam ko kung hindi kaming dalawa lang ni Blake. The staffs didn't notice it too. I tried so hard to conceal it, and I think I did it better, coz' they are satisfied with my performance.Iyon nga lang ay lumalala ang sama ng pakiramdam ko pag-uwi sa apartment. Ramdam ko ang iritasyon ni Blake dahil sa desisyon ko pero pinili nitong hindi na magsalita.Mabuti na lang ay nakakain na kami bago nakauwi kaya natulog ako pag-uwi. We have another shoot the day after tomorrow. Kaya ipapahinga ko ang katawan ko bukas para sa preparation ng shoots.But it was six in the morning when I woke up, and I hurriedly went to the bathroom because I wanted to vomit. "Oh, god..." Naghilamos ako at bumalik sa kama matapos ang ilang minutong pagtambay sa banyo.I looked really sick. There is something different in my body. Maybe... tama si Blake?Napapikit ako ng mariin habang nakaupo sa kama at yakap an
I began to embrace the changes in my life. I was scared at first because I had doubts and worries. But when I started my first step of moving on, nagkaroon na ako nang mas malinaw na plano para sa sarili at sa anak ko.My line up projects got canceled. Nagbayad ako sa kanila at nagamit ko iyong pera na naipon ko maging ang shares ko sa negosyo. I decided to reserve Tito Joaquin's money from my account, and will use it for my child instead. Siguro naman karapatan nang anak ko gamitin iyon? Hindi ko kasi maatim kung pang personal ko gagamitin dahil iniisip ko talaga iyong mga ginawa ko noon at nagmumukha akong pera."Do you have regrets?" tanong ni Blake habang kumakain kami ng pizza at nakatambay sa trunk ng sasakyan.Nabitin sa ere ang hawak kong pizza. Tumitig ako sa mga bituin na tila ba doon ko mahahanap iyong sagot sa tanong niya.Marahan akong tumango at kumagat sa pizza bago ko siya binalingan. Saglit lang niya akong sinulyapan at binuksan ang can soda na hawak niya.I swallowed