CHAPTER 6

Chapter 6

"We had a short encounter outside at may kaunting bagay hong sa tingin ko ay kinainisan niya sa akin. But I assure you Sir President that she will be in a good hands po. Pangako ko ho 'yan Sir."

"Then, I think that would be all! Everything is now settled. Okey my princess, mamayang gabi na ang alis ninyo. You can go ahead kasi may pag-uusapan pa kami ni Mr. Sandoval." Mahina ngunit makapangyarihang tugon ng Presidente.

Tumayo si Irish. Nagngingit siya sa inis. Kung nakakasugat ang tingin ay kanina pa duguan si Daniel.

Kung alam lang sana ng Daddy niya kung bakit siya tumatanggi na si Daniel ang makakasama niya. Kung sana alam lang niya ang kaniyang lihim na pinagdadaanan.

Pabagsak na isinara ni Irish ang pinto ng kaniyang kuwarto. Wala siyang pakialam kung ikinagulat iyon ng ilang PSG na noon ay nakatayo sa pasilyo. Kumukulo ang dugo niya sa Mr. Sandoval na iyon. “Ang yabang-yabang ng tingin niya. Akala mo kanina kung sino!”

Humiga siya sa kaniyang kama na hindi nagpapalit ng damit o kahit nagtanggal man lang sana ng sapatos. Pumikit siya. Hinilot niya ang kumikirot niyang sintido kasunod ng pagpapakawala niya ng malalim na hininga.

Madaling araw na kasi siya nakauwi mula sa gimik nilang magbabarkada. Hindi pa nga siya nakakatulog ng mahaba-haba nang maaga siyang ginising ng Mommy niya para i-remind siyang kailangan niyang pumunta sa office ng Daddy niya tungkol sa naging usapan nila nang nakaraang araw. Pakiramdam nga niya hindi pa tuluyang nawawala ang pagkalasing niya. Ngayon lang naniningil ang alak sa pagpapakasasa niya dito kagabi. Pagbukas niya ng kaniyang mga mata ay kaagad niyang nakita ang litrato ng Presidente ng Pilipinas niyang ama. Naglakbay ang kaniyang diwa sa nakaraan. Kasabay iyon ng muli niyang pagpikit ng kaniyang mga mata.

Hindi niya alam kung kanino siya maiinis at magagalit kasi napakalaki na ng ipingabago ng buhay niya, ng buhay nilang pamilya. May tinuturing nga siyang Daddy ngunit pakiramdam niya, nakikihati lang siya ng katiting na oras nito sa malaking porsiyentong panahon nito sa buong bansa. Magpasalamat na siya kung matapunan niya sila ng kakarampot nitong oras. Hindi niya alam kung paano natanggap ng dalawang kapatid at ng Mommy nila ang ganoong set up ng kanilang buhay.

Maaring kinaiinggitan siya ng karamihan dahil galing siya sa kilalang angkan ng mga pulitiko. Oo nga't hindi niya naranasang dumaan sa kahit anong hirap ng buhay. Nang ipinanganak siya ay para na siyang Prinsesa dahil lahat ng kakailanganin niya o kahit mga ka-pritso lang ay madali sa kaniyang makamit. Ngunit hindi nila alam na hindi lang naman material na bagay ang nagpapasaya at nagpapakumpleto sa buhay ng isang tao. Higit niyang hinangad ang simple lang at sana ay anng madalas sanang buong pamilya. Simple lang naman din kung tutuusin ang kailangan niya bilang isang normal na bata, iyon ay ang maibalik ang kinasanayan niyang atensiyon at panahon ng kaniyang ama. Bata pa kasi siya nang huling nakasama niya ang Daddy niya tuwing may school activities. Musmos pa siya nang nakakasabay niya ang Daddy niya sa pamamasyal, paglalaro at kahit simpleng panonood lang ng TV. Sinanay siyang naroon lagi ang Daddy niya ngunit nagbago ang lahat nang naisipan nitong maglingkod sa bayan. Doon na nagsimulang nawala sa kanila ang dati ay buong oras at pagmamahal ng kaniyang Daddy. Nagkaroon nga ng tapat, responsable at mahusay na tagapaglingkod at Pangulo ang Pilipinas ngunit kapalit naman no'n ang pagkawala ng kaniyang ama sa kanilang pamilya.

Bumangon siya at umupo siya sa gilid ng kaniyang kama. Binuksan niya ang drawer at nakita niya doon ang kumpul-kumpol niyang mga medalya noong Elementary at High School siya. Huminga siya ng malalim. Isa-isa niya iyong pinagmasdan. Ni isa yata sa mga medalyang hawak niya ay hindi nagawang isabit ng Daddy niya sa kanya. Maraming mga pangakong napako. Maraming mga araw na umasa siyang darating ito, maraming beses na napako ang mga pangako at hindi na niya narinig pa ang katagang, “proud na proud ako sa mga karangalang nakakamit mo anak.”

Yung madalas nitong sinasabi na “hahabol ako”, “pupunta ako” o “mahihindian ko ba naman ang Prinsesa ko?” Lahat ng mga katagang iyon ay puro paasa. Walang Daddy na dumadating. Ang laging idinadahilan? “Busy sa office”, “May biglaang meeting”, “Marami an gang nangangailangan ng tulong,” o “kailangan kong unahin ang taong-bayan.” Inagaw na ng Pilipinas ang Daddy niya sa kanya. Salat na salat na siya ng pagmamahal at ang pag-ibig na lang sa bayan ang pinakamahalaga sa isip at puso ng Daddy niya. Muli niyang kinumpol ang mga medalya at ibinalik sa lagayan nito.

Hinubad niya ang sapatos niya at itinabi iyon sa nakahilera pa niyang mga sapatos. Kumuha siya ng tuwalya ngunit napansin niya ang naka-frame na picture nilang pamilya sa taas ng kaniyang maliit na aparador. Hinawakan niya iyon at nag-init ang paligid ng kaniyang mga mata habang pinagmamasdan ang litrato.

Noong Congresman at Senator pa lang ang Daddy niya, kahit papaano ay nakakabakasyon pa sila ngunit madalas na siyang hindi napapansin. Hinahanap niya kasi yung samahan nilang mag-anak noong simple at payak pa ang kanilang buhay. Naging consistent honor student siya noon ngunit Mommy lang niya at mga kapatid ang nakapansin sa kaniyang katalinuhan, ang daddy niya madalas tulog na siya kung umuuwi ito at paggising niya sa umaga ay nagmamadali ring aalis dahil sa out of town engagements nito o kaya kung may mga sakuna at maraming kailangang tulungang tao. Daig pa nga yata ng Daddy niya ang pinagsama-samang sina Superman, Spiderman at Batman kung magligtas ng kababayan ngunit sarili niyang mag-isang babaeng anak ay napababayaan. Kulang na nga lang yata na tumira siya sa Senado.

Dahil mukhang wala namang mangyayari kung magiging ordinary intelligent student lang siya ay naisipan niyang sumama sa agos ng buhay ng ibang mga kabataan. Nagsasawa na kasi siya sa pagiging mabuting anak. Naboboring na siya sa buhay na school at bahay lang na madalas wala naman ang Mommy o Daddy niya na naabutan niya sa bahay dahil nga abala silang pagsilbihan ang bayan at hindi ang mismong pamilya nila.

Ang resulta, noong High School na siya, napadalas ang pagsama-sama niya sa mga barkada. Kasabay ng pagtaas ng posisyon ng kaniyang ama ang pagkalihis naman ng kaniyang landas. Mabuti pa nga ang mga barkada niya dahil sa tuwing nagtetext o tumatawag siya na kailangan niya ng makakasama at mangako silang darating sila ay lagi silang naroon ngunit ang mismong Daddy at Mommy niya, kailangan pa yata niya ng appointment para harapin siya. Hanggang sa wala na siyang ganang pumasok pa sa school. Natuto na rin siyang manigarilyo, uminom ng alak sa mga bar at umabot din sa sukdulang gumagamit na din sila ng droga. Noon lang siya napansin ng kaniyang Daddy. Noon lang niya nakuha ang atensiyon nito ngunit akala niya, daddy niya ang mag-aadjust para sa kaniya. Mabibigyan na siguro siya ng sapat na panahon para patinuin. Sana magigising ang Daddy niya sa katotohanang, paano niya mapapatakbo ang bansa kung ang mismong anak niya ay hindi kayang patinuin?

Inilibot niya ang paningin sa kuwarto. Nakita niya ang mga isang malaking travelling bag. Naempake na pala nila ang mga damit niya para sa kaniyang immersion. Pagbibigyan niya ang Daddy niya kapalit ng muli niyang kalayaan. Wala namang bago, heto at para lang siyang tuyong dahon na sasama kung saan ang buga ng hangin. Hinaplos niya ang travelling bag. Muli siyang napaisip.