Tokyo, Japan.... Two Years Ago
Third Person's POV
It was dark. Tanging ilaw lamang mula sa incandescent light ng warehouse ang nagsisilbing liwanag nila. Anim lamang sila samantalang tatlumpu ang mga kalaban nila.
'Ano laban na?' tanong niya sa kabilang grupo.
'Eh, ang angas pala ng mga 'to Boss eh,' ani kanang kamay ng nasa kabilang grupo. 'Arch, tayo na wag mo ng patulan,' turan ng kanyang half-brother na hinawakan siya sa balikat. 'Kung naduduwag ka, umalis ka,' seryosong wika niya. Ayaw na ayaw niya sa lahat ay umuurong sa laban.Dahil sa sinabi nito, nagsimulang umatake ang kabilang grupo. They were outnumbered at kulang pa sila sa experience para sa kagaya nitong gang fight. Arch look at his brother. Walang kahirap-hirap itong nakikipagsuntukan sa kalaban nila. Tiningnan niya ang ibang kasama. Halos tumba na ang dalawa, hirap na silang makipaglaban.
'Shit!' turan niya bago inumangan ng suntok ang kalaban.
Kahit siya, ang kanang mata niya ay halos hindi na niya maimulat. Dumudugo na ito dahil sa suntok ng mga kalaban nila. Halos basak na ang iba. Ang dalawa niyang kasama ay bagsak na din. Regrets filled his whole body. Pero huli na, naisubo na nya ang mga kasama sa labang ito.
'Arch! Sa likod mo!' sigaw ng kapatid niya.
Buti na lang ay naka-ilag siya agad kundi baka napuruhan na siya. Tiningnan niya si Dale. Bumabagal na din ang kilos nito kaya nahihirapan na ito dahil na din sa pagod. Lalo pang lumabo ang paningin niya, hindi na niya masyadong maaninag ang mga nangyayari. Isang palo sa batok ang nagpatumba sa kanya. Tanging anino na lang ang nakikita niya. Si Dale... nakaluhod na. Pinalilibutan na sila ng natitirang kalaban. Kasalan niya iyon dahil nagpumilit siyang lumaban. Ipinikit niya ang mga mata. Hindi niya alam kung gaano siya katagal sa ganoong kundisyon pero nang subukan niyang magmulat ng mga mata. Nagkakagulo na at may bumubugbog na sa mga kalaban nila. Ngunit di niya maaninag kung sino.
'Lady Les, 'tong anim buhay pa,' sabi nung boses ng isang lalaki.
'Call 911, they needed proper treatment,' turan ng isang boses anghel na babae.Lumapit ito kay Arch at yumukod.
'You're lucky to be alive,' the angel's voice said. 'Kung di kami dumating patay na sana kayo. Tsk,' sabi nito.
Those were the last words, he'd heard before Everything went black.
Anghel's POV
White lights blinded me when I slowly opened my eyes. Napatulala ako. Hindi ko alam kung nasaan ako. I am confused. Am I in heaven? But then, everything came back to me. My friends and brother! Where are they? I just realized that I am in a hospital when I heard a beeping sound. Nagmamadali akong bumangon pero napabalik ako. Sobrang sakit ng katawan ko. Tapos may bigla akong naalala.
*'You're lucky to be alive,' the angel's voice said. 'Kung di kami dumating patay na sana kayo. Tsk,' patuloy nito.*
Muli kong sinubukan na bumangon pero hindi talaga kaya ng katawan ko. That angel's voice ringing through my ears. Where is she? Nakalaban din kaya ng mga ito ang mga kinalaban nila?
"Damn!" I cursed when I felt a piercing pain in my body.
I just sighed in relief when a nurse went inside my room.
"Are you okay?" The nurse asked with her broken English.
"Where are my friends?" I croaked just realizing now that my voice sounded hoarse.Bago pa makasagot ang nurse ang may mga yabag ng nagmamadaling pumasok sa kwarto ko. It's my Mom and Dad. May luha sa mga mata ni Mom at alam kong dahil iyon sa akin. Mom always loves me at hindi nito gusto na makita akong baldado at bugbog sarado. I cursed myself for making her cry.
"I'm okay, Mom," I groaned just to calm her down.
Nagpunas naman ito ng luha agad. "That's good, that's good," nakangiting turan ng ina bago siya yakapin. "After you're discharge sasama ka na sa akin pabalik ng Pilipinas." I frowned. I don't want to. "No!" I rejected. "Do you know the girl who sent us here?" I asked them.Mom and Dad seemed so confused. Alam kong may mali pero di ko alam kung ano yun.
"Anghel," Dad called me. Nang tumingin ako sa kanya ay kitang kita ko ang pag-aalala sa mga mata nito. Na minsan ko lang makita. "Someone who called the ambulance para madala kayong anim dito sa Ospital but there's no girl in there," wika nito.
Nagtaka ako. I'm sure I heard it right. Right! Her name's Les. That's what I heard to the other person talking.
"I know there is. Her name is Les, dad," I argued. "Where is she?"
"Hijo, there is no other people there other than the old man who rescued you amd the guys," Dad said confused. "He said that he heard gunshots while he is passing by."
I furrowed my brows. "Pero, Dad, wala kaming ginamit na armas sa nangyari," kahit ako man ay nalilito.
"When the old man went inside. Wala na ang perpetrators. Luckily ay buhay pa kayo at ang tanging napatay ay ang mga kalaban," paliwanag pa ni Dad.
"But, Dad, I heard the voices in there. I heard them called her Les," pagpupumilit ko. "Siya ang totoong nagligtas sa amin."
Pero parang wala ang mga itong naririnig sa halip narinig ko na naman ang hikbi ni Mom. I don't know what's wrong with her. Maya-maya lang ay may pumasok na doktor pero hindi ko na maintindihan ang mga nangyayari. All I know is I'm falling into deep sleep again.
Para akong nasa panaginip. Hindi ko alam kung totoo pa ba ang narinig ko o isang ilusyon na lamang. I know soon, I'll get to meet her. On the right time.
*'You're lucky to be alive,' the angel's voice said. 'Kung di kami dumating patay na sana kayo. Tsk,' patuloy nito.*
Paulit-ulit iyong nagriring sa aking utak. At hindi ko makalimutan ang boses niyang iyon.
Ilang araw pagkalabas ko ng hospital ay nagpatulong ako sa mga investigator ni Papa pero sa bandang huli ay bigo ako. Hindi ko alam kung dapat ko pa bang paniwalaan ang lahat ng nangyari ng gabing iyon.
Manila, Philippines... Present DayLouelle's POV I looked at the mansion. Tapos tiningnan ko ang address sa sulat. Di ako pwedeng magkamali, ito na yun. Huminga ako ng malalim bago nagdoorbell. Isang gwardya ang nagbukas ng maliit na gate. 'Ano yun, Miss?' tanong ng gwardya sa akin. 'Ah, nandito po ba si Celia Magbanua?' tanong ko dun sa guard. 'Si Manang Celia? Anong kailangan mo sa kanya?' balik sa akin nung guard. Shit! Ano bang sasabihin ko. 'Ah, pamangkin niya po ako. Galing pa po ako sa probinsya,' alibi ko. Kumunot ang noo ni Manong Guard at tiningnan ako mula ulo hanggang paa. Bigla naman akong na-conscious kaya nginitian ko na lang. 'Oh siya sige. Tatawagan ko lang si Manang Celia, anong pangalan mo, hija?' tanong ni Manong Guard. 'Ah, Louelle po,' sabi ko sabay ngiti. 'Siya, intayin mo lang at tatawagan ko,' sabi nito at pumasok na ulit sa gate bago sinaraduhan muna ito. Bumuntong-hininga ako. Bago umupo sa tabi ng kalsada. Anyway, di pa nga pala ako nakakapagpak
Louelle's POV Boring! Nakakainis talaga. Kung bakit kailangang mag-aral eh, ang boring naman sa school. But anyways, pumayag naman yung amo ni Nana Celia na dun ako magstay pero mag-aaral ako with one special task.*Flashback* 'Hija, pumayag na si Ma'am na magstay ka dito pero may kundisyon,' sabi ni Nana Celia. 'Anything,' desperate na sabi ko. 'Mag-aaal ka sa Yorkshire University,' sabi nito 'What?!?' I asked. Baka kasi nabibingi lang ako eh. 'Opo, scholar ka dun bukod pa dun kailangan mong bantayan ang anak ni Ma'am,' sabi pa nito. 'Sino?'*End of flashback* Boring ang school kaya nga ako umalis eh. Pero I don't care basta kay Nana Celia ako magstay. Anyway, nandito ako sa Yorkshire University para mag-exam. Si madam na nag-ayos ng schedule ko. Scholar niya ako eh. Andali naman nung exam parang Periodical lang eh. Mamaya makukuha ko na ang results kaya naglakad lakad muna ako. Nasa may parking ako nang makarinig ng sigawan. Naglakad na lang ako sa pinagmulan ng sigawan. The
Loulle's POV First day of class ko as 2nd year college student. Nag-take ako ng BSBA dahil yun naman ang forte ko. At yun ang iniwan ko. Cute na cute pa nitong suot ko na uniform. Pants na may white polo shirt na may necktie at vest, may above the knee skirt din naman pero wala pa ako nun eh. Naglalakad na ako palabas ng mansion ng mga Soriano nang may sumitsit sa akin. Damn, agang-aga parang may ibong humuhuni eh. Lalabas na sana ako sa may gate nang may humila sa akin. Buti na lang di pa ako nakaskirt kaya wala lang sa akin. Pero masakit ha. Nakakunot ang noo kong tumingin sa nanghila sa akin. I rolled my eyes. 'What the hell are you doing here, Lou?' tanong niya sa akin. I smirk at him. 'Having fun,' was all I said. Kilala niya ako at kilala ko sya. Alam niyang hindi niya ako mapipigilan at hindi sya magsusumbong. Takot lang niya. Kailangan lang niyang wag humarang sa akin at tahimik kaming lahat. Damn. I'm just starting pero may nakakilala na agad sa akin. Hay. Agad na akong um
Louelle's POV Maaga akong nagising. Its my second week to school. At sana lang naman walang trouble na dumating sa akin. Dumerecho na ako sa kusina ng mga maids dito matapos kong gawin ang mga morning rituals ko. Naglalakad pa lang ako dinig ko na ang tawa ng mga katulong doon pati na din ang kay Nana Celia. They all look happy na parang walang pinoproblema. "Good morning po!" Masiglang bati ko sa kanila at matamis na ngumiti. Kahit si Nana Celia nagulat sa ginawa ko. I rarely smile lalo na at estranghero ang kausap pero part lang ito ng pakikisama. Isa pa lahat sila mababait. "Good morning din, hija,"wika ni Nana Celia na nakabawi agad. "Papasok ka na ba sa eskwela?" tanong nito sa akin. "Opo," yun lang ang nasabi ko. "Ah eh, may baon ka na ba?" tanong nito na aktong dudukot sa bulsa ng pera na agad ko namang pinigilan. "Naku, Nana wag na po. May ipon pa naman po ako," turan ko sa kanya. Totoo naman yun, though limitado na lang ang pera ko dahil hindi ako pwedeng magwithdra
Louelle's POV Napatingin ako kay Dale. Kung hindi ko kilala ang lalaking ito, iisipin ko na may gusto ito sa akin. But that's impossible. Dale's been with me since I was 5 years old and he's 3 years older than me. At nananatili kaming magkaibigan sa paglipas ng panahon. Isa siya sa mga naging kasangga ko nang mga panahon na hindi ako maasikaso ni Papa dahil sa trabaho. Not that I care but I understand. Nakarating kami sa school ng maayos. Tumigil siya sa gilid medyo malayo pa sa entrance. Akmang lalabas na ako nang lumabas din siya. I rolled my eyes. Too much for a gentleman. Pinagbuksan ako ng pinto. 'Sunduin kita mamaya,' wika ni Dale. 'I'll go with you to buy phone later.' Tinitigan ko siya at parang wala lang naman dito. 'Fine,' I said then kissed his cheeks. Wala namang malisya. 'I'll see you later.' Itinaas ko ang kamay ko tanda pagpapaalam na. Bago nag-umpisang maglakad sa entrance ng school. Maaga pa naman, tingin ko ay wala pang 8am dahil maaga naman akong umalis ng bah
Anghel's POV Malapit na matapos ang klase pero napansin kong wala pa din si Nerdy Girl. Pero nakita ko naman na hinatid siya ni Kuya Dale dito. What happened? I am merely curious about her. Bakit ang sweet ng kapatid ko na yun sa babaeng yun. Eh napakanerd noon. Not my Big Brother's type. Napasimangot ako nang maalala ko kung paano yakapin ni Dale ang babaeng yun. "Is Ms. Magbanua here?" Narinig kong tanong ng professor namin. Nagtinginan naman ang mga kaklase namin sa likod. "She's not here, Prof," turan ni Gabe na parang natatawa-tawa. For all I know natatawa ito dahil wala doon ang babaeng nerd na iyon. Mukha namang nagtataka ang professor pero wala na lang sinabi. Hanggang sa nag-ring na ang bell para sa katapusan ng klase. Dumerecho na kami sa 2nd subject namin at doon nakita ko si Nerdy Girl. Parang di maganda ang hitsura nito. Not that she's pretty. Napakapangit na Nerd nito. (A: Ay grabe, mapanglait!) Ahem, she's really not attractive to my eyes. Anyway, madilim nga ang
Anghel's POV Something thug at my heart when this Nerd looked at me. Isang kakaibang pakiramdam na ngayon ko lang naramdaman. Pero nakipagtitigan talaga ito sa akin at pinaliitan pa ako ng mata. How dare this girl to do this to her? Dahil ba kilala ito ng kapatid kong si Dale? Huh, akala siguro ng babaeng ito matitipuhan siya ng kapatid ko. "Baka akala mo tutulungan ka ng kapatid kong si Dale dahil lang magkakilala kayo," sabi ko sa kanya. I saw her frown then I saw her lips twitch. "Oh, si Dale? I don't care. Magsumbong ka sa kanya kung gusto mo," turan nito bago siya tinaasan ng isang kilay. Nagtitigan lamang kami ng babaeng ito. At hindi ako magpapatalo dahil lang hinamon niya ako. Through my peripheral vision nakita ko ang humahangos na bulto nina Elliot. Mukhang nagmamadali na hinabol sila. She smirk like she's testing his patience. Really girl?! Damn you! "Anghel!" Narinig kong tawag ni Gabe. Hingal na hingal ang tatlo sa pagdating sa pwesto namin. Napansin naman niyang tu
Louelle's POV Hindi na ako umattend ng klase ko buong maghapon. It was a boredom anyway. Kaya sumama na lang ako kay Dale. Yung mga unggoy na binugbog ko naman ay iniwan lang namin doon. May point nga naman si Dale na mas better kung hahayaan na lang silang matakot para di na umulit. Tsk. Takot lang nila. Isinama niya ako sa opisina niya para doon na lang daw magpalipas ng oras. May mga libro naman ito dito kaya hindi ako maiinip. "Lou, what do you think of this proposal?" Tanong sa akin ni Dale na inilapit sa akin ang isang limang pahinang bond paper. It was a shipping line proposal by the Gallego Corp. Balak ng mga itong mag-expand sa shipping lines and wanted the Soriano's to be one of the investors in these projects. "I am quite undecided with this one," Dale said. "Because I heard your Father and cousin one time that they will want to open a shipping line here in the Philippines. I know your cousin she has a great foothold when it comes to businesses, it won't be hard for her