The Gangster Prince Meets the Mafia Princess

Tokyo, Japan.... Two Years Ago

Third Person's POV

       It was dark. Tanging ilaw lamang mula sa incandescent light ng warehouse ang nagsisilbing liwanag nila. Anim lamang sila samantalang tatlumpu ang mga kalaban nila.

   'Ano laban na?' tanong niya sa kabilang grupo.

   Dahil sa sinabi nito, nagsimulang umatake ang kabilang grupo. They were outnumbered at kulang pa sila sa experience para sa kagaya nitong gang fight. Arch look at his brother. Walang kahirap-hirap itong nakikipagsuntukan sa kalaban nila. Tiningnan niya ang ibang kasama. Halos tumba na ang dalawa, hirap na silang makipaglaban.

   'Shit!' turan niya bago inumangan ng suntok ang kalaban.

   Kahit siya, ang kanang mata niya ay halos hindi na niya maimulat. Dumudugo na ito dahil sa suntok ng mga kalaban nila. Halos basak na ang iba. Ang dalawa niyang kasama ay bagsak na din. Regrets filled his whole body. Pero huli na, naisubo na nya ang mga kasama sa labang ito.

   'Arch! Sa likod mo!' sigaw ng kapatid niya.

   Buti na lang ay naka-ilag siya agad kundi baka napuruhan na siya. Tiningnan niya si Dale. Bumabagal na din ang kilos nito kaya nahihirapan na ito dahil na din sa pagod. Lalo pang lumabo ang paningin niya, hindi na niya masyadong maaninag ang mga nangyayari. Isang palo sa batok ang nagpatumba sa kanya. Tanging anino na lang ang nakikita niya. Si Dale... nakaluhod na. Pinalilibutan na sila ng natitirang kalaban. Kasalan niya iyon dahil nagpumilit siyang lumaban. Ipinikit niya ang mga mata. Hindi niya alam kung gaano siya katagal sa ganoong kundisyon pero nang subukan niyang magmulat ng mga mata. Nagkakagulo na at may bumubugbog na sa mga kalaban nila. Ngunit di niya maaninag kung sino.

  'Lady Les, 'tong anim buhay pa,' sabi nung boses ng isang lalaki.

   Lumapit ito kay Arch at yumukod.

   'You're lucky to be alive,' the angel's voice said. 'Kung di kami dumating patay na sana kayo. Tsk,' sabi nito.

   Those were the last words, he'd heard before Everything went black.

Anghel's POV

         White lights blinded me when I slowly opened my eyes. Napatulala ako. Hindi ko alam kung nasaan ako. I am confused. Am I in heaven? But then, everything came back to me. My friends and brother! Where are they? I just realized that I am in a hospital when I heard a beeping sound. Nagmamadali akong bumangon pero napabalik ako. Sobrang sakit ng katawan ko. Tapos may bigla akong naalala.

          *'You're lucky to be alive,' the angel's voice said. 'Kung di kami dumating patay na sana kayo. Tsk,' patuloy nito.*

        Muli kong sinubukan na bumangon pero hindi talaga kaya ng katawan ko. That angel's voice ringing through my ears. Where is she? Nakalaban din kaya ng mga ito ang mga kinalaban nila?

      "Damn!" I cursed when I felt a piercing pain in my body.

       I just sighed in relief when a nurse went inside my room.

      "Are you okay?" The nurse asked with her broken English.

       Bago pa makasagot ang nurse ang may mga yabag ng nagmamadaling pumasok sa kwarto ko. It's my Mom and Dad. May luha sa mga mata ni Mom at alam kong dahil iyon sa akin. Mom always loves me at hindi nito gusto na makita akong baldado at bugbog sarado. I cursed myself for making her cry.

         "I'm okay, Mom," I groaned just to calm her down.

         Mom and Dad seemed so confused. Alam kong may mali pero di ko alam kung ano yun.

         "Anghel," Dad called me. Nang tumingin ako sa kanya ay kitang kita ko ang pag-aalala sa mga mata nito. Na minsan ko lang makita. "Someone who called the ambulance para madala kayong anim dito sa Ospital but there's no girl in there," wika nito.

          Nagtaka ako. I'm sure I heard it right. Right! Her name's Les. That's what I heard to the other person talking.

         "I know there is. Her name is Les, dad,"  I argued. "Where is she?"

        "Hijo, there is no other people there other than the old man who rescued you amd the guys," Dad said confused. "He said that he heard gunshots while he is passing by."

         I furrowed my brows. "Pero, Dad, wala kaming ginamit na armas sa nangyari," kahit ako man ay nalilito.

         "When the old man went inside. Wala na ang perpetrators. Luckily ay buhay pa kayo at ang tanging napatay ay ang mga kalaban," paliwanag pa ni Dad.

         "But, Dad, I heard the voices in there. I heard them called her Les," pagpupumilit ko. "Siya ang totoong nagligtas sa amin."

         Pero parang wala ang mga itong naririnig sa halip narinig ko na naman ang hikbi ni Mom. I don't know what's wrong with her. Maya-maya lang ay may pumasok na doktor pero hindi ko na maintindihan ang mga nangyayari. All I know is I'm falling into deep sleep again.

           Para akong nasa panaginip. Hindi ko alam kung totoo pa ba ang narinig ko o isang ilusyon na lamang. I know soon, I'll get to meet her. On the right time.

          *'You're lucky to be alive,' the angel's voice said. 'Kung di kami dumating patay na sana kayo. Tsk,' patuloy nito.*

            Paulit-ulit iyong nagriring sa aking utak. At hindi ko makalimutan ang boses niyang iyon.

           Ilang araw pagkalabas ko ng hospital ay nagpatulong ako sa mga investigator ni Papa pero sa bandang huli ay bigo ako. Hindi ko alam kung dapat ko pa bang paniwalaan ang lahat ng nangyari ng gabing iyon.