Chapter 13 –  SEND OFF

NAGISING si Eleand na nasa loob ng kanyang silid sa gintong palasyo. Ramdam niya ang namumuong pawis sa kanyang noo. He saw something. Bloodbath. Nakita niya ang mga taong nakahandusay habang naliligo sa sarili nilang dugo. He had a frightening and unpleasant dream. Marahil ay epekto ito ng pagbisita ng sinaunang reyna dahil nakita niya ang babae sa panaginip niya. Her face was blurred. Pero alam niyang ito ang may kagagawan niyon. Darkness was everywhere. Hawak ng sinaunang reyna ang isang duguang espada. The pommel was a black diamond in the hilt of her sword. Walang bakas ng awa ang babae nang patayin nito ang napakaraming kawal.

Shit. Ilang ulit siyang lihim na napamura. Dahan-dahan siyang bumangon at sumandal sa headboard ng kama.

“Thank the heavens, you’re awake.”

Nilingon niya si Winzi na iniluwa mula sa terrace ng kanyang kuwarto. Mukhang kanina pa ito nandito sa loob habang natutulog pa siya.

“What happened?” kunot-noong tanong niya. Bukod sa masamang panaginip niya, ang huli niyang natatandaan ay nasa loob siya ng library ng palasyo.

Pinaikot ni Winzi ang mata, “You passed out inside the library. Hindi kaya dahil sa sobrang gutom kaya ka nawalan ng malay?”

“Maybe,” He shrugged. Pero alam niya sa sariling hindi iyon dahil doon. Hindi naman ganoon kahina ang resistensya niya para himatayin dahil sa gutom.

“It’s almost midnight. Padadalhan kita ng pagkain kay Lifa, I think you’re starving. You need to rest, dahil bukas ihahatid kita sa templo ni Fariyah.”

“Salamat.” Hindi na siya nakipag-argumento pa. Ramdam pa rin niya ang pananakit ng kanyang sentido dahil sa masamang panaginip.

Naglaho si Winzi sa kanyang paningin. Ilang sandali pa ang lumipas ay iniluwa sa pintuan ng kanyang silid niya si Lifa na may dalang tray ng pagkain. Wala itong kibo habang inihahanda ang pagkain sa mesa. Pero nahuhuli niya itong nagnanakaw ng sulyap sa kanya.

“Is there something wrong?” nagtatakang tanong niya.

Umiling ito pero may pagmamadali sa mga kilos nito. Ayaw niyang magbigay ng ibang kahulugan pero bakit parang natataranta si Lifa?

“Lifa, kung may gusto kang sabihin, go ahead. I won’t mind. I’m leaving tomorrow kaya hindi mo muna ako makikita.”

“S-Sino ka ba talaga?” Nauutal nitong tanong.

“What do you mean?” Lumalim ang gatla sa kanyang noo.

“Narinig kitang nagsasalita ng sinaunang lenggwahe ng mga diwata...kanina habang nahihimbing ka.” Nag-iwas ito ng tingin sa kanya.

“Excuse me?” Bahagya siyang natawa. Granted that he may be sleep talking, but whispering the ancient fae language was absurd. “Sigurado akong nagkakamali ka lang ng pagdinig. I had a nightmare, pero imposible ‘yang sinasabi mo.”

Nagkibit na lang ng balikat si Lifa. Agad itong tumalikod nang maayos ang mga pagkain sa mesa.

Tahimik na naupo si Eleand sa mesa. Hindi na dapat siya nagtataka sa kawirduhan ni Lifa. He was in a strange world, with uncanny and bizarre creatures around. Kung patuloy niyang kukumbinsihin ang sarili na hindi totoo ang lahat ng mga nakikita niya, malamang sa susunod na araw ay baliw na talaga siya.

Ilang araw pa lang siyang nananatili dito pero pakiramdam niya ay napakatagal na. Maraming nangyari nitong mga nakaraang araw. Mukhang maiipit siya sa gulo ng mga diwata. Saan siya pupulutin kapag nagkaroon ng digmaan sa mundong ito? God, he was not ready to die. Masyado pa siyang bata at marami pa siyang gustong gawin sa buhay. Kailangan niyang maghintay ng dalawa at kalahating taon bago makabalik sa mundong pinanggalingan niya. Kahit sa totoo lang ay talagang nagdududa siya kung kakayanin ba niya talaga.

Naisip ni Eleand ang kanyang pamilya. Medyo panatag siyang nasa mabuting kalagayan si Elida kung hindi nagsisinungaling ang Migus sa kanya. Kung sana ay may mahikang magtuturo sa kanya kung paano makakalabas na mundong ito at makapunta sa mundo ng mga mortal.

Right! Biglang nabitin sa ere ang tinidor na hawak niya. Kung wala sa kanyang magtuturo niyon, puwes siya ang gagawa ng paraan para matutunan iyon. Kung may ganoong klase ngang mahika. Kung wala, pasensya na lang siya. But no matter what waits for him, he must survive.

MAAGANG nag-ayos ng sarili si Eleand kinabukasan. Sasabay siya sa almusal at ayaw niyang mahuli. Lalo na at ngayon siya pupunta sa Rehiyon ng Taglamig para sa kanyang pagsasanay. Hindi niya alam kung anong kapalaran ang naghihintay sa kanya doon pero kagabi ay nakabuo na siya ng mga plano.

“Whoa, now you look like a Fae Prince. I like the glamor, the illusion suits you.” Nakangiting salubong sa kanya ni Nahil sa hallway. Ilang ulit pa siya nitong tiningnan mula ulo hanggang paa.

Oo nga pala, binigyan siya ni Aserah ng anyo ng pansamantalang ilusyon para hindi siya mapahamak. Glamor was the magic of illusions. Kung papalarin siya ay baka matutunan niya rin kung paano gamitin ang mahikang iyon.

“Thank you.” Sinuklian niya ng ngiti ang magandang diwata. He was going to miss them. Ang mga mukhang una niyang nabungaran nang magmulat siya ng mata at nandito siya sa Erganiv.

Magkasabay silang dumating ni Nahil sa dining hall. Naroon na ang lahat at silang dalawa na lang ang hinihintay. Abala si Lifa at mga kasamahan nito sa paghahain ng pagkain sa mahabang mesa.

Tahimik siyang naupo sa dati niyang upuan sa tabi ni Ahldrin. Hindi naman ito nag-abalang tapunan siya ng tingin. Samantalang tumango naman si Zanti sa harap niya.

Nagsalita si Aserah.

“Ngayon ang nakatakdang araw na pagpunta ni Eleand sa templo ni Fariyah. He must undergo a magic training for his safety. Hindi natin alam ang maaaring mangyari sa mga susunod na araw kaya mas mabuti na ang maging handa.”

Natango-tango si Zanti at bumaling sa kanya. “Magic is dangerous. Hindi iyon madaling matutunan lalo na ng isang mortal, kaya kailangan mo ‘yong paghirapan. Pero sa tingin ko naman sa’yo, madali kang matuto.”

Hell yes! Hindi siya magiging matagumpay sa larangan ng negosyo kung hindi siya madaling matuto. Kaya sisiguraduhin niyang pagbalik niya sa palasyong ito, hindi na siya matatakot.He will make sure that Winzi will not be able to terrorized him anymore.

Nahagip ng kanyang mata ang pag-angat ng isang kilay ni Winzi at hindi ito nakatiis na manahimik. “Fariyah is extremely strict, I hope you two will get along just fine.”

May pananakot sa timbre ng boses ni Winzi pero mas pinili niyang huwag nang patulan. Tiyak na hahaba na naman ang usapan nila. Isa pa, kung ito ang maghahatid sa kanya sa templo ay baka kung anong kalokohan na naman ang gawin nito habang nasa daan.

“All right, let’s eat.” wika ni Aserah.

Tahimik na kumain si Eleand ng agahan. There were bacon, sausages, black and white puddings, vegetables and potatoes. Mayroon ding brown bread, breakfast tea at orange juice. Sa dami ng mga pagkain na nakahain, parang hindi niya malasahan dahil sa dami ng iniisip niya. Makakain pa kaya siya nang ganito kasarap kapag nasa templo na siya? He knew that the training would be hard. Mukhang dito na magsisimula ang totoong kalbaryo niya.