Xyrica’s POV:
Nagsimula na nga ang laro at hinihintay ko ang pag-atake ng Combat Angel pero nakatayo lang siya.
“I have eight minutes to survive in this game. I think it is better if I stall the time than defeating this Combat Angel in front of me. I should not make any unnecessary movements that can tire me out,” sabi ko sa sarili ko ng pabulong.
Dahan-dahan akong naglakad patagilid so I can go to the Combat Angel’s blind spot. Halos four-hundred eighty centimeters lang ang layo namin sa isa’t-isa kaya habang naglalakad ako sa tagiliran niya ay nilalayo ko rin ang distansya ko.
I unsheathed the Rashoumon Sword and threw the sheath on her back pero ang bilis ng reaksyon ng Combat Angel, she swings her arm and manage to deflect the sword’s sheath.
“Holy crap,” I cursed myself. Ang b
Xyrica’s POV:I opened my eyes then immediately felt my body aching. My whole body feels like it had been beaten with stainless steel baseball bat for a thousand times. I don’t know whether to cry or not but clearly a simple Salonpas can’t heal this.“Ouch,” Naiiyak na sabi ko at dahan-dahang bumangon.Bumungad sa akin ang isang Cyborg Demsford na natutulog. He was sitting on a chair and rested his elbow on my bed while his hand was under his chin. Gusto ko sana siyang gisingin kaso napakahimbing ng tulog niya kahit hindi komportable ang posisyon niya.Tumingin ako sa paligid at kaagad kong naisip na nasa isang clinic ako. Aalis na sana ako sa kama kaso biglang nagising si mister Demsford at nilapitan ako.“Okay kana ba?” Nag-aalalang tanong niya.I
Xyrica’s POV:Nauna akong lumabas at hindi ko na hinintay si mister Demsford. Ayaw ko na rin manatili sa opisina ni Dean Steinfeld kasi naiirita lang ako. Ang dami ko pa sanang gustong sabihin sa kanya kaso biglang dumating si miss Ludwig, panira talaga.Tumakbo sina mister Demsford at miss Ludwig para maabutan ako. Hindi ko na binati o kinausap ang dalawa dahil pinapalamig ko pa muna ang ulo ko.“Good afternoon. Let me introduce myself, in case you forgot my name… I am Van Zheaney Jung-Ludwig but you can call me Van but not Zheaney. I’ll be touring you inside Gangster Academy,” masayang bati niya sa amin ni miss Ludwig.Ang arte naman ng babaeng ito, wala naman akong pakialam kung Van o Zheaney ang pangalan mo kasi apelyido mo lang naman ang itatawag ko sa iyo.“Nice to meet you, I’m Cyborg Azu
Xyrica’s POV: I can’t believe I was confronted that way, kasalanan ko ba talaga kung ganito ako at mahirap akong pakisamahan? Kahit naman ganito ako ay wala naman akong natanggap na reklamo nina Michiaki. “Kung makapagsalita parang kilala ako,” I murmured tapos naghanap bakanteng upuan na malapit lang sa Cafeteria para hindi mawala. Hindi man ako nakahanap ng bench, nakahanap naman ako ng isang puno na may malamig na lilim. Kinuha ko ang cellphone ko at sinubukang tawagan sina Michiaki, kagaad niya namang sinagot ang tawag. “Kumusta kana? Namimiss kana nina Alver,” sabi ni Michiaki. Dinig ko ang boses nila parang nag-aaway pa kung sino ang gustong kumausap sa akin. “I’m good, kayo ba? Malinis ba ang bahay?” Tanong ko. “Syempre naman, bakit ngayon ka
Xyrica’s POV:Habang naglalakad kami papunta sa dorm na matutulugan namin ni mister Demsford ay dumaan kami sa Acerola or Cafeteria at tumungo sa isang mataas at malaking building.“I know you’re not feeling well para magtour sa ngayon pero isisingit ko nalang ito para bukas ay sa ibang building naman tayo. Wollemia ang tawag sa building na ito at ito ang classroom ng mga may advance skills na kagaya natin. Your physical skills will decide kung sa anong year level at section level kayo makakapasok,“Para kay Cyborg, automatic na siya na magiging kaklase ko kahit wala siyang test na nagawa dahil transferee siya galing sa isang kilalang paaralan. Para naman sa iyo, miss Dela Vega… dahil na patunayan mong magaling ka ay makakasama mo kami sa iisang section,“Pero huwag kayon
Xyrica’s POV:I opened my eyes and I see myself in a familiar room but I can’t seem to remember whether or not I have been here before. I stood up and walked around, then I went outside the room.“This is weird. Bakit ako napunta sa lugar na ito? Parang kanina lang ay natutulog ako sa Willow House,” nagtatakang sabi ko sa sarili ko.This strange feeling of familiarity keeps bugging me and as I walked down in the hallway I found myself a staircase. I went down and immediately heard poeple’s laughter. Sinundan ko ito hanggang sa nakapunta ako sa sala.“Can someone please tell me where I am?” Agad kong tanong ng makita ko ang mga taong nagtatawanan.Tumingin silang lahat sa akin at agad kong nakita sina lolo at lola. I was shocked and my body feels like it has been nailed from
Cyborg’s POV:Pumasok ako sa office ni nurse Dawn at kaagad kong nakita ang desk nameplate niya na may nakalagay na Dawn Mae Crimson. Sa tingin ko ay galing siya sa isang maranyang pamilya kasi makikita naman sa mukha at tindig niya.“Umupo ka muna,” sabi ni nurse Dawn.Nakaupo siya sa upuan niya at may hinahalungkat sa drawer ng desk niya. Umupo ako at hinintay na matapos muna siya bago ako magtanong sa kanya kung bakit kailangan niya akong makausap. Inabot siya ng tatlong minuto sa paghahanap ng bagay na hindi ko naman alam kung ano nang hindi niya talaga makita ay tumigil na siya at tumingin sa akin.“I’m really sorry kung pinaghintay kita saglit, Cyborg. Hinahanap ko kasi ang file na gustong mahanap ni doctor Luciano, importante kasi ito. She wants to see it as soon as possible,” sabi ni nurse Dawn.&nb
Cyborg’s POV: Pagkatapos naming kumain ay sinamahan kami ni Van sa Thornesbrook building. Hindi naman ito mahirap hanapin kasi nasa kaliwang parte lang ito ng Willow House at malalakad lang ang convenience store na nasa likod ng Acerola building. “Si miss Dela Vega ay sa room nineteen at ikaw naman Cyborg dito sa room twenty,” sabi ni Van at tinuro ang mga rooms namin. “How are we supposed to open the door?” Tanong ni miss Dela Vega. Pagtingin ko sa pinto ay may digital door lock ito na kulay itim. Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit nasa ibang building ang mga top students kasi sosyal naman pala kung ikukumpara sa mga rooms na nasa Willow House. Gaya nitong door lock, hindi na kailangan ng susi. “Bukas nalang natin tawagan ang mga staff upang makahingi tayo ng tulong sa pag-reset ng password sa door lock. Sa ngay
Xyrica’s POV: I can’t believe miss Ludwig had to wake me up at five in the morning just to resume the tour. I needed an excuse but she was fast enough to grab my hand and push me inside the bathroom. Lumabas ako sa banyo para kunin ang susuotin ko ngayong araw at saka ang mga bagay na kakailanganin ko sa morning routine ko. She used mister Demsford’s master card so she can enter my room at habang nasa bathroom ako ay nag-uusap naman ang dalawa. “May araw rin kayong dalawa sa akin,” I said to myself. I can’t believe I would start my day having to feel pissed off, early in the morning. I’m not a morning person and I can’t even call it morning because the sun have not rise yet. “We can hear you,” boses ni mister Demsford. I can clearly hear the both of them laughing. I groaned then said, “I