Chapter 2

Ang marinig ang mga salitang iyon mula kina Flavier at Grace ay isa nang sugat, ngunit ang makita silang magkadikit sa kama ay isang punyal na tumarak sa kanyang dibdib.

Napabuntong-hininga si Tyrra sa sariling lalamunan. Ramdam niya ang hapdi ng pagtataksil, parang kinikiliti ng apoy ang kanyang balat. Napaatras siya, nanlabo ang paningin sa mga luha, at dali-daling tumakbo palabas ng bahay,  ang tibok ng kanyang puso ay parang gustong bumasag ng buto.

Sumakay siya sa kanyang sasakyan at nagmaneho nang walang direksyon, nais lang makalayo sa kanila, sa lahat.

Naisipan niyang umuwi, ngunit hindi niya magawa. Hindi niya kayang makakita ng kahit sino. Hindi niya kayang harapin ang mundo,  lalo na ang mukha ni Grace.

Hindi niya kaya.

Patuloy siyang nagmaneho kahit nanlalabo ang paningin, hanggang sa biglang, 

BANGGA.

Umalingawngaw ang hiyaw ng mga gulong, kasunod ang malutong na langutngot ng metal. Sa iglap na iyon, nabalik siya sa mapait na realidad.

Marahas na umikot ang kanyang sasakyan. Pumreno siya, ngunit huli na,  ang katawan niya’y tumilapon pasulong bago tuluyang sumadsad ang kotse sa isang nanginginig na paghinto.

Nataranta siya. Inikot ang ulo, pilit hinahanap ang paligid. Nanginginig ang kanyang mga kamay na nakadikit sa manibela, at ang isip niya’y nagkakagulo, nalulunod sa parehong impact at sakit ng katotohanan.

Sa kabila ng intersection, ang kabilang kotse, isang makinis na itim na sedan, ay nakaupo sa masamang anggulo, ang bumper nito ay gusot na parang itinuping lata. Mabilis na bumukas ang pinto at lumabas ang isang lalaking nakasuot ng malutong na suit; ang mukha niya’y nabaluktot sa maskara ng galit.

Sumugod siya papunta kay Tyrra, at sa bawat hakbang niya’y ramdam ni Tyrra ang bigat ng parating na pagsabog. Ngunit nang makita siya ng lalaki,  puno ng luha ang kanyang mga mata, nagkalat ang mascara sa kanyang pisngi,  unti-unting lumambot ang kanyang tingin, ang apoy ng galit ay napalitan ng bakas ng pag-aalala.

“What the hell are you doing? Gusto mo bang mapatay ang sarili mo at ang iba?” singhal niya, at bagaman matalim ang mga salita, may halong pagkabagabag ang boses niya.

Ibinuka ni Tyrra ang kanyang bibig, ngunit ang lumabas lamang ay isang sinakal na hikbi. Napasubsob siya, tinakpan ang mukha ng kanyang mga kamay. Para siyang batang naiwan sa gitna ng bagyo.

Mabilis ang tibok ng puso niya,  hindi niya alam kung dahil sa aksidente, sa sakit ng pagtataksil na nakita niya kanina, o dahil may ibang taong nakamasid ngayon sa kanyang pagbagsak. Ang huli ang pinakamasakit: ayaw niyang may saksi sa kanyang pagiging durog.

Nag-alinlangan ang lalaki. Kita sa kanya ang pakikipaglaban sa sariling emosyon: galit laban sa awa. “Hoy… ayos ka lang ba?” mas mahinang tanong niya ngayon.

Hindi sumagot si Tyrra. Ang mga hikbi niya ang tanging ingay sa loob ng kotse. Nakaramdam siya ng hiya,  bakit kailangan pang ibang tao ang makakita sa kanya sa ganitong anyo? Bakit hindi siya makatakbo palayo?

“Saan ka pupunta?” muling tanong ng lalaki, bahagyang yumuko para makita ang kanyang mukha. May ugat pa ring pumipintig sa kanyang templo, pero ramdam ang kontroladong lambing sa boses niya. “Ihahatid na kita diyan.”

Sa loob ni Tyrra, nagbanggaan ang dalawang mundo: ang galit at sakit na iniwan nina Flavier at Grace, at ang kakaibang seguridad na dala ng estrangherong ito na dapat sana’y kagalit niya.

Umiling si Tyrra, humihikbi sa mga kamay niya. Ang pag-iisip na harapin ang sinuman, lalo na ang ipaliwanag ang kaguluhan na kinaroroonan niya, ay parang pasanin na hindi niya kayang buhatin.

"Come on, lady," pagpupumilit ng lalaki, matatag ang boses ngunit may bahid ng pag-aalala. "You're in no state to drive, at ni ang kotse mo, sa itsura, ay hindi dapat imaneho. Hayaan mo na akong ihatid ka," giit niya.

Nanatiling tahimik si Tyrra, ang imahe nina Grace at Flavier ay patuloy na kumikislap sa kanyang isipan, parang matalim na piraso ng salamin na paulit-ulit na tumatama sa kanya. Ang boses ng estranghero ay nagiging tunog lang sa likod ng kanyang mga sugatang alaala.

Bumuntong-hininga ang lalaki, halatang nawawalan ng pasensya. "Tingnan mo," madiin niyang sabi, "dalawa lang ang pagpipilian mo. Either I take you somewhere safe… o tatawagan ko ang mga pulis at bahala na silang mag-ayos nito."

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Ang pakikitungo sa pulisya, sa insurance, sa lahat ng magiging kahihiyan at abala,  hindi niya kaya. Hindi ngayon, hindi sa oras na halos gumuho na ang lahat ng mundo niya.

Marahan siyang tumingin sa lalaki, at sa kabila ng pamumula ng kanyang mga mata, nakita niya roon ang matigas na determinasyon… at kakaibang kalmadong hindi niya inasahan. Ang bigat ng banta ay lumubog sa kanya, at sa wakas, isang mahinang tango ang pinakawalan niya.

"Sige," basag niyang sagot, namamaos ang tinig sa pag-iyak.

"Good," sagot ng lalaki, bahagyang lumambot ang mga mata. "Sumakay ka sa kotse ko. Aalagaan kita."

Hindi na lumaban si Tyrra. Wala na siyang lakas. Dahan-dahan siyang lumabas ng sariling kotse, bawat hakbang ay mabigat na parang may tanikala. Iginiya siya ng lalaki, marahan ngunit tiyak, hanggang sa passenger seat ng kanyang sasakyan. Isinara nito ang pinto sa tabi niya bago sinenyasan ang kanyang driver na asikasuhin ang kotse ni Tyrra.

Habang pinagmamasdan siya ng lalaki, napansin ni Tyrra ang kakaibang presensyang dala nito. Nakakatakot siya sa unang tingin, oo… pero may kung anong hindi maipaliwanag na pakiramdam na, sa piling niya, baka hindi siya tuluyang mabasag.

Sinamaan ng tingin ni Tyrra ang kasama nang makapasok ito sa sasakyan. Gwapo siya sa masungit na paraan, na may maitim na buhok na bahagyang tumatakip sa kanyang noo. Nang lumingon ito sa kanya, sinalubong siya ng matalim na asul na mga mata na puno ng curiosity.

“Para saan?” tanong niya, may bakas ng pag-aalala sa boses.

Napakagat-labi si Tyrra, hindi sigurado sa isasagot. Kahit saan. Literal na kahit saan,  basta’t hindi sa kanyang tahanan, hindi sa kanyang buhay, hindi sa bangungot na tinatakasan niya.

“Kahit saan. Dalhin mo na lang ako kahit saan,” mahina niyang tugon.

Tumaas ang isang kilay ng lalaki. May bahagyang kislap ng tuwa sa kanyang mga mata. “That’s not very specific,” aniya, may ngiting pilit na pinipigil.

Tumigas ang desisyon ni Tyrra. Ayaw niya ng paliwanag. Ayaw niya ng awa. Ang kailangan lang niya ay pagtakas. Kahit saglit.

At bigla, dala ng desperasyon, nakawala sa kanyang bibig ang isang walang ingat na salita.

“Your place,” she blurted out, shocking even herself.

Nawala ang ngiti ng lalaki, napalitan ng pagtataka. “Aking lugar?” ulit niya, halos hindi makapaniwala.

“Kahit saan ka magpunta, ayos lang,” giit ni Tyrra, bagaman nanginginig ang boses.

Mabigat ang hiningang pinakawalan ng lalaki. Kita ang pag-aalinlangan, ngunit sa huli, umikot ang kamay niya sa manibela at pinaandar ang sasakyan.

Habang gumugulong ang mga gulong sa kalsada, tahimik silang dalawa. Ang tanging ingay ay ang ugong ng makina at ang malakas na tibok ng puso ni Tyrra. Hindi niya alam kung saan siya dadalhin nito, at hindi rin niya alam kung tama ba ang desisyong ginawa niya.

Ang alam lang niya,  wala nang atrasan.

Ang biyahe ay halos tahimik, tanging ang malumanay na singhot ni Tyrra ang pumupuno sa katahimikan, hindi niya lubos makontrol.

Habang papunta sila sa marangyang hotel, lumingon sa kanya ang lalaki. "Sigurado ka bang ayaw mong umuwi o sa ospital?" tanong niya, halatang nag-aalala.

Umiling si Tyrra. Sa wakas, humupa na ang mga luha, naiwan ang pakiramdam ng kahinaan,  tila nauubos ang lakas sa kanyang dibdib.

Nag-alinlangan ang lalaki, ngunit makalipas ang ilang sandali, napabuntong-hininga ito. "Sige," sabi niya. "Hindi ko alam kung ano ang nangyayari, pero kung gusto mong pag-usapan, nandito ako para makinig."

"Salamat," bulong ni Tyrra, nanginginig ang boses, habang tinutulungan siyang lumabas ng kotse at inakay sa suite. Naiwan ang driver upang ayusin ang mga sasakyan.

Sa loob, iginiya siya nitong maupo sa sopa at dinalhan ng basong tubig. Kinuha niya iyon, nanginginig ang mga kamay at halos hindi niya mapigil ang sarili.

“Anong nangyari?” mahinang tanong ng lalaki habang umupo sa tabi niya. “Bakit ka umiiyak?”

Hindi nakaya ni Tyrra ang bigat ng damdamin. Tumigil siya sa pagsalita, tumulo ang sariwang luha sa kanyang pisngi, at napailing na lang. Ang sakit sa puso at pagkadismaya ay masyadong mabigat para sabihin sa malakas.

Nang makitang ayaw niyang magsalita, bumangon siya. "If you don't mind, I need to freshen up. It's been a long day," aniya, at hindi na hinihintay ang sagot niya, pumasok sa kanyang kwarto.

Paglabas niya mula sa banyo, nagulat siya nang makita siyang nakatayo sa loob ng kwarto niya.

"Anong ginagawa mo dito? May kailangan ka ba?" tanong niya, bahagyang nanginginig ang boses, habang tinatakpan ang sarili ng tuwalya sa bewang.

Tumitig ang lalaki sa kanya, may halo ng curiosity at hindi mabasang ekspresyon. "May asawa ka na ba?"

Napakurap siya sa gulat. "Hindi… Bakit ka…"

"Engaged? May girlfriend ka?" pinutol siya ng lalaki, malinaw ang intensity sa kanyang tingin.

Tumingin siya sa kanya, naguguluhan. "Hindi."

Tahimik silang nagtagal ng ilang segundo, ang bigat ng tensyon ay ramdam sa hangin. Pagkatapos, lumapit ang lalaki ng bahagya, halatang sinusuri ang kanyang reaksyon. "Gusto mo bang… makipag-sex sa akin?" tanong niya, direkta ngunit may kakaibang kalmadong tono.

Tumigil si Tyrra sa paghinga, ang puso niya ay bumibilis. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Ang utak niya ay naglalaban,  shock, takot, at isang kakaibang pagkahumaling na hindi niya inaasahan.