Chapter 2

Ang marinig ang mga salitang iyon mula kina Flavier at Grace ay isang bagay ngunit ang makita silang magkadikit sa kama ay isa pa.

Napabuntong hininga si Tyrra sa kanyang lalamunan, at naramdaman niya ang hapdi ng pagtataksil. Napaatras siya, nanlabo ang kanyang paningin sa mga luha, at tumakas sa bahay, ang kanyang puso ay tumitibok sa kanyang dibdib.

Sumakay siya sa kanyang sasakyan at nagmaneho palayo, nais na maging malayo sa kanila hangga't maaari.

Naisipan niyang umuwi, ngunit hindi niya magawa. Ayaw niyang makakita ng sinuman. Ayaw niyang harapin ang sinuman. Ayaw niyang tingnan ang mukha ni Grace.

Hindi niya kaya.

Nagpatuloy siya sa pagmamaneho, nanlalabo ang kanyang paningin, hanggang sa nabangga niya ang isa pang sasakyan. Ang hiyaw ng mga gulong at ang langutngot ng metal ay nagpabalik sa kanya sa realidad.

Marahas na umikot ang kanyang sasakyan, at pinarada niya ang preno, ang puwersang nagtulak sa kanya pasulong bago ang sasakyan ay tumilapon nang marahas hanggang sa nanginginig na paghinto.

Nataranta, inikot niya ang kanyang ulo sa paligid, ang kanyang puso ay humahampas sa kanyang mga tadyang. Nanginginig ang mga kamay niya habang nakahawak sa manibela, nagugulo ang isip niya sa impact.

Sa kabila ng intersection, ang kabilang kotse, isang makinis na itim na sedan, ay nakaupo sa isang masiglang anggulo, ang bumper nito ay gusot na parang itinapon na foil. Isang pigura ang lumabas mula sa backseat, isang lalaking nakasuot ng malutong na suit; nabaluktot ang mukha niya sa maskara ng galit.

Habang sumusugod siya sa kanya, hinanda ni Tyrra ang sarili para sa isang pasalitang pagsalakay. Ngunit habang papalapit siya, napalitan ng pag-aalala ang galit niya, at napagtanto ni Tyrra na hindi siya handa para dito.

Habang papalapit siya ay bahagyang lumambot ang galit sa kanyang mga mata nang makita niya si Tyrra, puno ng luha ang mukha nito at nabasag ang mascara.

"What the hell are you doing? Gusto mo bang mapatay ang sarili mo at ang iba?" tanong niya, bakas sa boses niya ang pag-aalala sa kabila ng galit.

Ibinuka ni Tyrra ang kanyang bibig upang magsalita, ngunit ang tanging lumabas ay isang sinakal na hikbi. Napasandal siya sa kanyang upuan, isinubsob ang mukha sa kanyang mga kamay.

Ang lalaki ay nag-alinlangan, ang pagkabigo ay nakikipagdigma sa isang kurap ng pag-aalala. "Hoy, ayos ka lang ba?" tanong niya, this time mas mahina ang boses niya.

Hindi nakasagot si Tyrra; Patuloy lang siya sa pag-iyak, ang mga hikbi ay bumabalot sa kanyang katawan.

"Saan ka pupunta?" sa wakas ay tanong niya, ang kanyang boses ay malumanay sa kabila ng pumipintig na ugat sa kanyang templo. "Ihahatid na kita diyan."

Umiling si Tyrra, humihimas ang boses sa mga kamay niya. Ang pag-iisip na harapin ang sinuman at ipaliwanag ang gulo na kinaroroonan niya ay hindi mabata.

"Come on, lady," pagpupumilit ng lalaki, matatag ang boses ngunit mabait. "You're in no state to drive, at ni ang kotse mo sa anumang estado ay hindi dapat imaneho. Hayaan mo akong ihatid ka," giit niya.

Nanatiling tahimik si Tyrra, ang imahe nina Grace at Flavier ay kumikislap sa kanyang mga mata, isang malupit na paalala ng kanyang nawasak na mundo.

Bumuntong-hininga ang lalaki, bakas sa boses niya ang pagkagalit. "Tingnan mo," naiinip niyang sabi, "alinman sa iyo na dalhin kita sa isang lugar na ligtas, o tatawagan ko ang mga pulis at haharapin ito sa ibang paraan."

Tumingala si Tyrra at sinulyapan ang mga sasakyan habang bumabaon ang bigat ng kanyang banta. Ang pakikitungo sa pulisya, sa insurance, at sa mga resulta ay ang huling bagay na kailangan niya ngayon.

Sa isang nanginginig na tango, inamin niya ang pagkatalo. "Sige," hiyaw niya, namamaos ang boses dahil sa pag-iyak.

"Good," aniya, namumula sa kanyang mga mukha. "Sumakay ka sa kotse ko. Aalagaan kita at ihahatid sayo."

Walang ganang tumango si Tyrra at lumabas ng sasakyan niya. Iginiya siya nito papunta sa kanyang sasakyan, tinulungan siya sa passenger seat, at pagkatapos ay sinenyasan ang kanyang driver na alagaan ang kanyang sasakyan at dalhin ito.

Sinamaan ng tingin ni Tyrra ang kasama nang makapasok ito sa sasakyan. Gwapo siya sa masungit na paraan, na may maitim na buhok na tumatawid sa kanyang noo. Nang lumingon ito sa kanya, sinalubong siya ng mapupusok na asul na mga mata na may bakas ng curiosity.

“Para saan?” tanong niya, bakas pa rin sa boses niya ang pag-aalala.

Napakagat labi si Tyrra, hindi sigurado sa sasabihin. Kahit saan. Literal na kahit saan, hangga't hindi ito ang kanyang tahanan, hindi ang kanyang buhay, ay hindi ang bangungot na kanyang tinatakasan.

"Kahit saan. Dalhin mo na lang ako kahit saan," sagot niya, halos hindi pa bulong ang boses niya.

Tumaas ang isang kilay ng lalaki, isang kisap-mata ng saya ang sumasayaw sa kanyang mga mata. "That's not very specific," aniya, isang mahinang ngiti na sumilay sa gilid ng kanyang mga labi.

Tumigas ang desisyon ni Tyrra. Ayaw niya ng usapan, ayaw niya ng awa. Ang tanging hinahangad niya ay pansamantalang pagtakas, isang maikling pahinga sa gulo na naging buhay niya.

Biglang sumagi sa kanyang isipan ang isang walang ingat na pag-iisip, dahil sa desperasyon at sakit ng puso.

"Your place," she blurted out, shocking even herself.

Nawala ang ngiti ng lalaki, napalitan ng matinding pagtataka. "Aking lugar?" echoed niya. "Anong ibig mong sabihin?"

"Kahit saan ka magpunta ayos lang," giit niya.

Bumuntong-hininga siya, malinaw na hindi sigurado, ngunit umalis nang walang pagpipilian. Nagmaneho siya papunta sa kanyang hotel, tumatakbo ang isip niya sa mga tanong.

Ang biyahe ay halos tahimik, na pinupunctuated lamang ng mahinang singhot na hindi niya lubos makontrol.

Habang papunta sila sa isang marangyang hotel, lumingon sa kanya ang lalaki. "Sigurado ka bang ayaw mong umuwi o sa ospital?" tanong niya, bakas sa boses niya ang pag-aalala.

Umiling si Tyrra. Sa wakas ay humupa na ang mga luha, leavingg sa likod ng isang hilaw na kahinaan.

Tila nag-aalangan ang lalaki, ngunit makalipas ang ilang sandali, napabuntong-hininga ito. "Sige," sabi niya. "Tingnan mo, hindi ko alam kung ano ang nangyayari, ngunit kung gusto mong pag-usapan ito, narito ako upang makinig."

"Salamat," bulong niya habang tinutulungan siyang lumabas ng kotse at inakay siya sa kanyang suite, naiwan ang driver niya para ayusin ang mga sasakyan.

Sa loob, iginiya siya nitong maupo sa sopa at dinalhan siya ng isang basong tubig. Kinuha niya iyon, nanginginig ang mga kamay.

“Anong nangyari?” mahinang tanong niya sabay upo sa tabi niya. “Bakit ka umiiyak?”

Hindi napigilan ni Tyrra ang sarili na sabihin sa kanya. Masyadong masakit ang mga salita para sabihin nang malakas. Napailing na lang siya, tumulo ang mga sariwang luha sa kanyang pisngi.

Nang makitang ayaw niyang magsalita, bumangon siya. "If you don't mind, I need to freshen up. I've had a long day," aniya, at nang hindi na hinintay ang kanyang tugon, pumasok siya sa kanyang kwarto.

Paglabas niya ng banyo, nagulat siya nang makita siyang nakatayo sa kwarto niya.

"Anong ginagawa mo dito? May kailangan ka ba?" tanong niya dahil ang tanging nakatakip lang sa katawan niya ay ang tuwalya sa bewang niya.

“May asawa ka na ba?” tanong nito, nakatingin sa kanya na may hindi mabasang ekspresyon na ikinagulat niya.

Napakurap siya sa gulat. "Hindi. Bakit ka..."

"Engaged? May girlfriend ka ba?" tanong niya, pinutol siya.

Nagtaka siya sa linya ng pagtatanong nito ngunit sumagot siya ng, "Hindi."

"Gusto mo bang makipag-sex sa akin?" deretsahang tanong niya.