ANDREA
TAPOS na kaming kumain at pagkatapos magbayad ni Doktora ng aming kinain ay lumabas na kami sa resto.
“Uuwi na po ba tayo, Doktora?” tanong ni Candice kay Teresa.
“Well, hindi pa…” anunsiyo naman ni Teresa.
Nagulat akong napatingin sa kanya. Akala ko kasi ay uuwi na kami.
“Talaga po? Saan pa po tayo pupunta, Doktora?” excited na tanong ni Candice.
“Sumakay na tayo sa sasakyan para malaman niyo…” sagot naman ni Teresa sabay kumindat… sa akin.
Hindi ko alam kung may meaning ‘yon basta ang alam ko lang, muntikan na akong mapatili sa kilig. Gagi.
ANDREA"WOULD you like to drive, Andrea?" tanong ni Doktora sa akin nang pabalik na kami sa sasakyan.“Ha? Ako po?” hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya.Tumawa nang malakas si Candice kaya nabaling ang atensiyon namin sa kanya. “Joker ka talaga, Doktora…” anito.“Hmm… no. I am not joking…” sabi pa ni Doktora.Natigil ang tawa ni Candice at hindi ko naman alam ang isasagot ko. Dahil gabi na at nasa probinsya kami, narinig ko pa yata ang huni ng mga kuliglig sa paligid dahil naging sobrang tahimik namin.“But yeah, maybe some other time…” bawi ni Teresa sa kanyang sinabi.
ANDREAKINABUKASAN, nagising akong may malalang hangover. Well, ako lang naman kasi ang umubos ng ininom naming wine kagabi ni Teresa.At kahit na may hangover ako ay pinilit kong bumangon at gawin ang aking morning routine. Nag-jogging ako sa tabi ng dagat pero dahil masakit pa rin ang ulo ko ay nagpasya na lang akong lumangoy, thinking that if my body will get wet with the cold water from the sea, ay magigising ang buong diwa ko.Lumangoy ako back and forth hanggang sa mapagod ako. It was effective for me kasi nawala nga ang sakit ng ulo ko but I couldn’t stop thinking about last night. I let myself float on the water while watching the calm sky. The sea was calm as well that’s why I had the chance to float on it.Naglalaro na muli sa aking isipan ang alaal
ANDREAI WOKE up in my room. I was staring at the ceiling for a couple of seconds analyzing what happened while I was lying in my bed.Then I remember what happened on the beach like it was a dream. Except that it was actually real.Okay naman na ang pakiramdam ko at hindi na masakit ang aking ulo. And yes, I still remember the images that flashback in my mind while I was at the beach. Four women and one man were with me. The most highlight of the flashback was the red-haired woman. Every time I think of her, bigla akong nakakaramdam nang matinding pagkalungkot at parang gusto kong umiyak.May pumasok sa aking silid pero hindi ko namalayan because I was so deep in my thoughts and still staring at the ceiling. I was trying to remember the face of the red-haired woman in m
ANDREA“WHAT happened? Manang Fely said na nahimatay ka raw sa beach?” tanong ni Bea sa akin. She was on the other line. She’s calling from Candice’s phone.Nasa kwarto pa rin ako at iniwan sa akin ni Candice ang kanyang cell phone dahil nga tumawag si Bea. She sounded so worried while I am speaking with her over the phone. Nasiyahan naman akong naririnig na pag-aalala niya sa akin.“Uh, yeah. Pero okay lang ako. Wala lang ‘yon,” I reasoned. Wala rin akong balak sabihin muna kay Bea ang mga naalala ko kanina bago ako nahimatay.“Are you sure? Ano bang nangyari?” interesadong t
ANDREALUMIPAS ang mga araw at bumalik sa normal ang pakikitungo sa akin ni Teresa. Iyong casual na ulit at parang walang nangyaring tukaan noong gabing galing kami sa Sky Ranch.Hinayaan ko na lang din kaysa maging awkward ang pakikitungo namin sa isa’t isa. She always checks up on me kasi nga dahil sa nangyari sa akin noon sa beach. She’s being nice and just being a doctor.And as days go by, mas na-realize ko na hindi lang pala talaga paghanga ang nararamdaman ko sa kanya. It was more than that. Pero wala akong ginawa tungkol sa feelings ko. Hindi ko pa rin kasi alam kung sigurado ako sa nararamdaman ko o nalilito lang ako. Lalo pa at lagi ko siyang nakikita.Tungkol naman sa palihim na pagkalkal ko sa aking nakaraan, wala pa rin akong development. Pero pa
ANDREA“GOOD morning,” bati ni Teresa. Naabutan niya ako sa kusina na nagluluto ng breakfast.Tapos na rin ako sa morning jog ko. Medyo late nagising si Manang Fely dahil masama raw ang pakiramdam niya kaya nagpresenta na akong ako na muna ang magluluto ng agahan. Ito kasi talaga ang laging nagluluto sa kusina.“Good morning, Tere. Gusto mo ba ng kape?” casual na tanong ko habang patuloy sa pagluluto. Pero sumulyap na ako sa kanya kanina. Naka-roba lang ito at as usual, ang sarap na naman niya sa umaga. Busog na ang aking mga mata.“Ako na. Tuloy mo lang ‘yang ginagawa mo…” narinig kong sabi niya.“Okay…”Nakakari
ANDREA“MARUNONG ka bang mamingwit, Tere?” tanong ko sa kanya habang nasa laot na kami at inaayos ko ang aming pamingwit na gagamitin.“Konti…” sagot niya. “Nakaka-miss dito. Parang kailan lang, lagi kaming nagpupunta dito ng pamilya ko. Bonding and having the best time of our life…” Teresa sounded sad kaya hindi ko napigilang hindi mapasulyap sa kanya. She was staring at the vast sea and her eyes were glinting with sadness.“I am sorry, Tere…” ang siyang lumabas sa aking mga labi.Nagtatakang tumingin naman ito sa akin. “Sorry saan?”“About Mr. Alonzo and your son's death. Sorry for your loss,” I said.
ANDREA“DO YOU love baseball hats?” tanong ni Teresa sa akin habang nagmamaneho.Hindi pa rin ako mapalagay. Hindi sa hindi ako masayang kasama siya pero kinakabahan ako na baka may mali akong magawa at mag-iba ang tingin niya sa akin. Ayokong mapahiya sa harapan ni Teresa.“Ah, yes,” sagot ko kahit hindi naman ako sure. I just wore the hat because I need to cover my face, at least hindi masyadong napaghahalataan ang mukha ko sa public.“Okay. Do you want to drive?”“Ha?”Tumawa nang mahina si Teresa.“Bakit?” nagtatakang tanong ko. “M-may dumi ba sa mukha ko?” Nat