SOBRANG saya ni Fyrah nang makalabas na ito mula sa Mansyon. Tuwang-tuwa ito dahil tinupad nga ni Ralph ang pagpayag nitong pamamasyal ni Fyrah.“Ang tagal ko nang gustong mangyari ang ganito!” masayang wika ni Fyrah sabay talon at hagikgik.Natatawa naman si Gail at napapailing – iling.“Biruin mo kung ilang buwan ako sa hospital, tapos sa Mansiyon bilang healing recovery ko? Sobrang tagao no’n para sa akin Gail!” patuloy pa ring sabi ng dalaga.“Oo na! Basta huwag lang daw tayong lalayo sabi ni Ralph.” Nakangiting sagot ni Gail.Biglang napasimangot si Fyrah.“Killjoy ang lalaking iyon! Ano naman ang silbi ng pamamasyal ko kung dito lang ako sa iisang lugar. Para namang ayaw niya akong mag- explore niyan!” himutok nito.“Hindi naman siguro sa ganoon! Worried lang sa’yo ‘yong tao kasi hindi ka pa tuluyang magaling.” Wika ni Gail.Hindi na lamang umimik si Fyrah, masaya nitong pinagmamasdan ang mga bulaklak sa Park. Mga batang naghahabulan at mga pamilyang ginaganap ang kanilang quali
DALAWANG araw bago pumayag si Ralph na lumabas ulit si Fyrah. Minsan naiisip ng dalaga na may sikreto ang kanyang nobyo about her life na ayaw nitong malaman. Mabuti na lamang at naroon palagi si Gail na parating nagpapaliwanag tungkol sa mga katanungan niya. But honestly, deep inside ay unti- unting namumuo ang mga katanungan ni Fyrah na gusto niyang magkaroon ng kasagutan. Because the more na pinagbabawalan siya ni Ralph, the more thing naku- curious si Fyrah. Only Gail can definitely give her answers but sometimes nagdududa na rin siya.“Bakit parang hindi ka masaya?” tanong ni Gail habang naglalakad sila papunta sa isang sikat na pasyalan malapit sa may dagat.“Wala…I’m happy ofcourse!” matamlay na sagot ni Fyrah.“Happy? Ni hindi ko nga makita sa mukha mo saang banda?” nakakiling pa ang ulo ni Gail.Nagkibit-balikat lang si Fyrah at tinungo ang isang cottage upang maupo roon. Wala talaga itong mood sa araw na iyon.“Tell me, what’s bothering you?” tanong ni Gail nang makaupo ito
Unti- unting nagbalik ang malay ni Fyrah, agad itong bumangon nang maaalala si Elizabeth at ang mga lalaking kasama nito. Noon din napansin ni Fyrah na naroon siya sa hindi pamilyar na kwarto."Nasaan ako? Kaninong bahay ito?" bulong nito sa sarili at naglakad papunta sa may pinto."Hello! May tao ba riyan? Palabasin niyo ako rito!"Subalit walang sumasagot, ni kaluskos ay walang naririnig si Fyrah."Para niyo nang awa palabasin niyo ako!" muli nitong sigaw.Muli, walang tumugon sa mga sigaw at kalampag ni Fyrah sa pinto. At kahit yata gibain na niya iyon ay walang taong sasagot sa kanya. Naisip tuloy ni Fyrah na baka stalker si Elizabeth at miyembro ng sindikatong kidnapped by ransom. Sukat doon ay mas lalong kinalampag ni Fyrah ang pinto at sumisigaw rin ito na humihingi ng saklolo. Nakakabibinging katahimikan ang siyang sumagot sa mga ginawa ni Fyrah upang may tumulong sa kanya. Nagsisisi siya na hindi sinunod ang mga bilin ni Ralph sa kanya. Noon lang naintindihan ni Fyrah ang mga
Naupo si Cameron sa harapan ni Fyrah. But Fyrah didn't have the courage to look him eye to eye."Eat," maawtoridad na sabi ng lalaki."Hindi ako nagugutom and please lang ha? Let me go!" mataray na sagot ni Fyrah.Nagtagis ang mga ngipin ni Cameron at kinuha ang kutsara sa pagkain ni Fyrah. Iniumang nito sa bibig ni Fyrah ang kutsarang may pagkain."Open your mouth will you?" magkasalubong ang mga kilay ni Cameron."In your dreams!"Binitawan ni Cameron ang kutsara at pilit ibinuka ang bibig ng dalaga. Nagpumiglas si Fyrah subalit nahawakan na ni Cameron ang kanyang dalawang kamay. Inipit nito ang isang kamay ni Fyrah sa dalawa niyang binti at pilit idinukdok ang kutsara sa loob ng bibig nito. Ofcourse it's hurt, subalit hindi iyon nginuya ng dalaga."Kailangan mo ba talagang masaktan bago ka sumunod sa mga sinasabi ko?" galit na wika ni Cameron.Inirapan ni Fyrah ang lalaki at walang nagawa ang dalaga kundi ang nguyain ang pagkaing naisubo sa kanya."I will make you suffer Fyrah so th
Naging mailap ang tulog kay Fyrah sa mga sumunod na araw. She felt uneasy feeling at hindi niya gustong pumikit ng matagal. Palaging mayroong kung anong damdaming lumulukob sa kanyang katawan. Subalit hindi naman niya alam kung para saan at kung ano ba iyon. At walang araw na hindi siya sinasaktan ni Cameron sa tuwing sila ay nagkikita o nag- uusap. Nagpapasalamat si Fyrah at palaging naroon si Aling Felicidad na sumasaklolo sa kanya. Napapaisip tuloy si Fyrah na baka ina ni Cameron ang matanda dahil kahit papaano ay nakikinig naman ang lalaki kay Aling Felicidad.Fyrah noticed that her sorroundings are quite and calm. She slowly get up and walked through the door. She slowly turn the door knob hoping that it's not locked. Nahigit ni Fyrah ang hininga nito, at halos mapaiyak nang mapagtanto nitong hindi nga naka- locked ang pinto."Thanks God!" she whispered and step out the room.Maiingat ang mga hakbang ni Fyrah at naging malikot ang kanyang mga mata. Makakatakas na rin siya sa wakas
Napabalikwas si Fyrah nang biglang bumukas ang pinto ng kinaroroonan niyang kwarto. It's Cameron and his face was fierce as a tiger. Napalunok si Fyrah at saka napaatras. Agad na hinawakan nang mahigpit ni Cameron ang braso ng dalaga."Akala mo makakatakas ka ha? Luckily, Cedie found you! Hindi ka na nadala, huh? I will never trust you again, Fyrah! Konting pagkakataon pa lamang pinapatos mo na how about more kung palalayain kita from your room?" nagngangalaiting sabi ni Cameron.Napangiwi naman si Fyrah dahil masakit ang pagkakawak ni Cameron sa kanyang braso."Let me go! I don't care if you didn't trust me, I just didn't like to be here where I didn't belong! Ibalik mo na ako, please lang!" pilit iwinawaksi ni Fyrah ang kamay ng lalaki."Do you think I will let you go not paying your sins to me?" "Kung ang kayamanan mo babayaran ko, ibalik mo lang ako!" "Mom...Dad is there a problem?" mula sa may pinto ay lumitaw si Cedie."Cedie!" bulalas ni Cameron at mabilis na nilapitan ang ana
Simula nang makita ni Cedie si Fyrah ay hindi na ito muling ikinulong ni Cameron sa isang kwarto. Dahil maya't- maya ang paghahanap ng bata sa inaakala nitong Ina. Mahigpit namang pinababantayan ni Cameron si Fyrah lalo na ang mga kilos nito. Subalit kahit ganoon, medyo nakakalimutan ni Fyrah ang hangarin nitong makatakas mula sa bahay ng lalaki. Naaaliw siya kay Cedie at the same time ay naaawa. Umasa itong makitang muli ang kanyang Ina, at kahit papaano medyo humanga ang dalaga kay Cameron. Hindi nito nilagay si Cedie sa sitwasyong brain washed para kamuhian ang ina nito. Bagkus ay pawang mga magagandang katangian ang siyang sinabi nito kay Cedie kahit na kinamumuhian nito ang asawa."Mommy can we go to the garden and play?" wika ni Cedie kay Fyrah.Nasa veranda silang dalawa at nakatanaw sa ibaba. Pansin ni Fyrah ay wala si Cameron. Kanina pa niya ito hindi nakikita dahil nakabuntot lang ang lalaki sa kanila kapag naroon sa bahay."Wala ba ang Daddy mo?" Umiling si Cedie."Do you k
"Daddy, bakit po ayaw niyong lumabas si Mommy kahit sa may garden po?" inosenteng tanong ni Cedie sa ama habang kandong niya ito.Nasa sala sila at nanonood ng news sa television si Cameron. Habang si Fyrah ay agad nagpunta sa kwarto nito nang matapos kumain. Hindi na ito lumabas pa dahil kasalukuyang nagmumuni- muni sa loob ng kwarto nito."Who told you?" naka- kunot noong sagot ni Cameron."Sammy and Yaya told Mommy that she's not allowed to go outside even in the garden. I want to play with her, but they didn't like it." Mahabang turan ng bata.Hindi nakasagot si Cameron, yes he admitted it bilin niya talaga iyon lalo na kung wala siya. Nagsisiguro lang siyang hindi makatakas muli si Fyrah tiyak mas malaking epekto iyon sa kanyang anak kapag ito ay nangyari."Because Mommy is sick," simpleng sagot ni Cameron kinalunan sa anak."Like me?" Napakurap-kurap si Cameron."By the way, where's Mommy?" pang- iiba ni Cameron sa usapan nila ng anak nito."Hmmm... she's upstairs!""Okay, tell