CHAPTER 2: A Better Idea

CHAPTER 2: A Better Idea

“Kakausapin ko ang principal.” Agad siyang tumayo at nagpaalam kay Lola.

Pinagmasdan ko siya habang umaalis. So, this is the new guidance counselor? 

“Hi, darling. What’s makes you want to talk to me?”

Binalingan ko ang atensyon sa kaniya nang makalabas na ang babaeng kausap niya. 

I cross my two arms before I speak. But, I hear Lola's laughing. What’s wrong with her? 

“Stop it, Lola. Hindi kayo nakakatuwa,” naiinis na singhal ko sa kaniya. 

Tumigil naman siya at inayos ang kaniyang sarili. Isip bata! 

“Lola, gusto kong ipaalis niyo rito ang mga transferees,” panimula ko. “Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip niyo at ginawa niyo ‘to!”

“Yes, indeed. This is what I want to do, darling. Just accept, Lola’s decision can you?” 

“No! I can’t!” I answered. 

“Lola, baka nakakalimutan niyong hindi government related ang school na ‘to. University ito na pagmamay-ari ng isang mayamang pamilya.”

“You better go to your classroom. It’s already time for classes,” masigla niyang paalala sa akin. Pumewang na lang ako sa sinabi niya. 

Kahit kailan nakakainis talaga siyang kausap. Bumuntong-hininga ako at ch-in-eck ang aking phone kung anong oras na. At tama time na nga. 

I hate for being late in everything and especially to those students who always been late to attend their classes. Maybe, I can started to hate myself too. 

Deretso na akong lumabas ng office niya at hindi na nagpaalam. 

I can’t see Nichole and Irene. Maybe they knew how much I hated if somebody being late. 

Dapat ang iniisip ko ay ang pagiging late ko ngayon pero ang matandang ‘yon. Nakakainis! Hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niya. Ano bang dapat kong gawin para umalis silang lahat. More than 500 students ang nag-enroll, what should I do?

Napahinto ako sa paglalakad at tinatanaw ang  sa baba ng building. Masyado silang maingay. I don’t want to make this as a reason for being late. But, I don’t have choice. 

Binilisan ko ang aking mga hakbang pababa ng building. Sa pagmamadali ko ay may nakabangga ako.

No, sa tingin ko may nakabangga sa akin at sino naman ‘tong lampa at tanga? 

“C-Chloe?” Napa-iwas ako ng tingin ng makita kung sino ‘to. 

Tumayo siya at pinulot ang mga makapal na papel na nahulog sa sahig kanina. Gusto kong sigawan siya pero hindi ito ang tamang oras para do’n. 

“L-Late ka n-na. I-Ililista ko ba ang p-pangalan mo?” Binaling ko ang tingin sa kaniya at sabay irap. 

“H-Hindi na lang muna. N-No, I mean is–”

“It’s okay, Chloe. Apo ka ng nagmamay-ari ng university na ‘to at p’wede nang rason ‘yon,” masaya niyang paliwanag. 

Ngumiti siya sa akin at nagpaalam na umalis. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko nga’yon. Nalulungkot ako na parang naiinis. 

“Hayss, hindi ko na siya dapat hintayin pa rito.” 

Hindi pa ako nakakarating sa field pero naririnig ko ang announcement o mga sinasabi ni Ma’am Beth. 

“Oh! Not a ma’am just call her Beth,” I grumble to my self. 

Nanlaki ang mata ko sa sunod niyang sinabi. Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras dito at tumakbo na papunta ro'n. 

Even it doesn’t look me professional in what I’m doing right now. I don’t mind anyways. After all, I’m a still a student. 

“Hey! You brat, stop it!” Pinipilit kong sumigaw pa ng malakas kahit alam kong hindi nila ako maririnig. 

Paanong nangyaring may pumayag na magtutog ng malakas na music in class hour? 

“Everyone! Welcome to Ramos University!” 

Napairap ako at napasapo sa ulo ko. Anong ginagawa ng Beth na ‘yon!? Sino nag-isip na magpa-party para sa mga low class transferees? Hindi ko matatanggap ‘to! 

Parang nag uusok sa galit ang ilong ko at parang sasabog na rin ang ulo kung manatili pa ‘tong ganito. 

Pero bago pa ako tuluyang umakyat sa stage ay may humawak sa braso ko. 

Nakangiti pa rin siya? Alam kong alam niya na ayaw na ayaw kong nakangiti siya. Ang tigas ng ulo at masyadong lampa. 

“A-anong gagawin mo?” masayang tanong niya at binitawan ako. 

“Gusto kong turuan ng leksyon ang lahat ng nandito, kasali ka na!” Napa-cross arm ako at tumingin sa malayo. 

Nagsialisan na ang ibang bagong estudyante. Masyado talaga silang maingay, nakakarindi!

“All of us and the teachers or even your grandmother, already approved it. Chloe, the muse of Ramos University can’t do about it.” 

Tiningnan ko siya ng masama at binatukan. Paano niya nasasabi 'to sa akin at sino nagbigay ng permiso sa kaniya na p’wede niya akong kausapin ng ganito. 

“Are you done with your speech? Then back off, dude! Stay away from me!” Tumawa siya ng malakas at wala akong nagawa kundi ang takpan ang bibig niya. 

 “Chloe, that’s so funny–” Binatukan ko siya ulit at binitawan. 

Napabuntong-hininga ako binalingan siya ng tingin na naka-poker face. Ayaw kong makipaglaro sa tulad niya. Isip bata pa rin kahit kailan. 

“Hindi ko makita sila Irene at Nichole kaya..I don’t have choice. Nga’yong araw lang ‘to at hindi na mauulit pa.” Tinalikuran ko siya at umakyat sa stage. 

Ramdam kong sumunod siya sa likuran ko. Mabilis akong lumayo sa kaniya ng akbayan niya ako. 

“Sobrang saya ko, Chloe. Thank you, ngayon na lang din tayo nagkita. K-kumusta ang bakasy–” 

Pinanlakihan ko siya ng mata at ikinatigil niya. Nakahinga naman ako ng maluwag ng walang masyadong tao na rito at sana walang nakakita sa ginagawa niya. 

“Shut up, okay!? Hindi ako natutuwa sa ‘yo,” naiinis na sabi ko at iniwan siya. 

Sumunod ulit siya sa akin. Huminto ako at humarap sa kaniya. 

“A-aray!” sabay naming sambit. 

“Kahit kailan lampa ka talaga. Walang kwenta, huwag ka nga muna sumunod sa akin!” singhal ko.

Ngumit siya ng pilit habang nakahawak pa rin sa noo niya. “Bakit kasi huminto ka kaagad? Ang tigas ng noo mo, Chloe–”

“Anong sabi–” Tumakbo siya sa malayo na nakangiti at nag-wave sa akin.

“H-Hihintayin kita rito! Bye! Goodluck, Chloe!” 

Inirapan ko lang siya at tumalikod na. 

Kailangan ko munang kausapin si Beth. Sinundan ko siya sa teachers staff office. Napataas ang kilay ko ng makitang dito na rin ang office niya. 

“Hi! Good morning, how are you?” Nagulat siya ng makita ako sa mismong harapan niya.

Tinago niya muna ang phone niya sa bag at ngumiti sa akin. 

“H-Hi, I’m doing great. H-How about you, Miss Ramos?” 

Tumawa ako ng pilit at tumikhim. “I don’t want to waste my time to such bitch like you. Oh, I’m too harsh! Should I say sorry?” 

Tumawa rin siya ng pilit at sabay tikhim. Ginagaya niya ba ako? 

“Nakalimutan ko, ikaw pala si Chloe. By the way, what do you want?” seryoso niyang tanong.

“Alam ko naman na isa ka sa mga kumausap kay lola. Ano ba talagang gusto mo?” Inayos niya ang kaniyang salamin sa mata at ngumisi. 

“Nothing,” maikli niyang sagot. 

Pinagloloko niya ba ako? 

“You better pack your things!” Kung magrereklamo pa siya sa gusto kong mangyari ay hindi ko na hahayaan pang palampasin pa ‘to. 

“As if you can. Chloe, wala kang pinagbago. Gusto mong ako magdisiplina sa ‘yo? Mabait naman ako tulad ng dati.”

“Gaya ng sabi ko simula pa kanina ay ayaw kong mag-aksaya ng oras sa tulad mo. Hintayin mo na lang kung anong mangyayari.” 

Tumabi ako sa dadaanan niya at tinitigan siya ng masama. Wala na siyang sinabi at umalis na. Wala akong nararamdamang awa sa tulad niya. 

Nakita ko sila Nichole at Irene sa may cafeteria. Dumeretso na ako ro'n. Matamlay akong umupo at inirapan sila. What’s wrong with them?

“C-Chloe, is there something wrong?” Nichole asked. 

Tumayo ako at nilibot ang aking paningin sa paligid. Bakit nga’yon ko lang napansin na halos lahat ng estudyanteng galing mismo rito sa school ay nasa labas. 

Ch-in-eck ko ang aking phone at para masigurong class hour pa nga’yon. Tumayo si Irene at sabay bitbit ng bag niya. 

“Chloe, kaka-announce lang ng President na i-enjoy natin ang first day of school! So, come on!” 

“Irene is right.” Kinuha rin ni Nichole ang bag niya at tumayo. 

Tama sila. Hindi ako dapat namomroblema dito. Bakit hindi nila mahintay hanggang sa grumaduate ako. Okay, naiintindihan ko na.

 I have a better idea and no one can stop me.