Katalina’s point of view Nagtaasan ang balahibo sa aking batok nang marinig ko ang boses ng babae. Lumingon ako kay Zach. Seryoso siya at mabigat ang tingin sa babaeng kararating lang. Hindi ko alam kung bakit pero automatic na umatras ako nang ilang hakbang. Nakaramdam ako ng hindi maipaliwanag na hiya, lalo na’t parang kilalang-kilala ng babae si Zach.“Zachary.” Puno ng awtoridad at kumpiyansa ang boses niya, at sa bawat hakbang ng stilettos niya papasok sa sala ay parang lalo akong naiipit. Her presence… sharp, elegant, and intimidating. She glanced at me for a moment—a quick look, yet enough to make me feel like I didn’t belong there. She didn’t ask who I was, didn’t acknowledge me, but from the way she looked, it was clear she wasn’t used to seeing another woman around Zach.Napalunok ako. Bigla kong naramdaman na kailangan ko ng umalis. Ngayon na. I took a deep breath before looking at Zach. “Uh… Sir,” mahina kong sabi, halos pabulong. Napalingon siya sa akin. Ang
Katalina’s point of view Kinabukasan, nagising ako sa kakaibang init at liwanag na dumaan mula sa floor-to-ceiling window ng kwarto. Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtantong nakahiga na rin ako sa kama—at ang kamay ko, hawak pa rin ni Zach.Agad akong napaupo. Sht. What if he wakes up and sees me like this? Argh! baka kung ano ang isipin niya. Hindi ko namalayan na humiga na pala ako sa tabi niya. Buti na lang nauna akong nagising. Maingat kong inalis ang kamay sa pagkakahawak niya. Nakahinga ako ng maluwag nang hindi naman siya nagising.Tinitigan ko siya saglit saka dahan-dahan kong nilapit ang kamay ko sa noo niya. Good, bumaba na ang lagnat niya. Hindi na siya ganoon kainit. Nakahinga ako ng maluwag.“Salamat naman,” bulong ko saka maingat na tumayo at dumiretso sa kitchen. Ang laki at linis ng buong kusina, parang hindi talaga ginagamit. Para bang mas madalas siyang kumakain sa labas kaysa dito. Parang kagabi nga lang nagalaw ang ibang gamit dito sa kusina niya nung nag
Katalina's point of view (continuation) Habang kumakain siya, binuksan ko ang laptop ko at sinimulang ayusin ang ibang urgent tasks na kailangan ngayong araw sa Marketing Department. Pagkatapos niyang kumain, binigyan ko siya ng gamot. Wala siyang reklamo at sumunod naman sa akin. “Come on, Sir, lie down on the sofa for a while so you can relax,” sabi ko sa kanya, saka ako pumunta sa likod niya para alalayan siya. Napalunok ako nang maramdaman ang init ng balat niya, pero may bolta-boltaheng kuryente na dumaloy sa katawan ko. “No. I still have things to do.” “Tsk, I’ll take care of it. Just get some rest.” “What?” “Magpahinga ka na muna doon.” Inalalayan ko siyang maglakad papunta sa mahabang sofa. Meron kasi siyang receiving area dito sa opisina niya, at malaki ang sofa kaya siguradong kasya siya. Dahan-dahan ko siyang hiniga. Ramdam ko ang mga titig niya pero binabalewala ko na lang. “Rest, okay?”“Okay.” Napangiti ako dahil para siyang masunuring bata. “Tha
Katalina's point of view Habang nakasakay sa taxi papunta sa office, hindi mawala-wala ang ngiti sa aking labi. Sinong hindi ngingiti? Kahit medyo awkward ang nangyari kagabi, masaya ako kasi hindi kami nagtalo, nag-away, o walang ibang nangyari. Behave lang ang boss ko. For me, mas ok sa akin ‘yung gano’n na Zach. Hindi ako nai-stress, hindi niya pinipilit ‘yung gusto niya. Kalmado lang at nag-stay lang talaga sa condo para magpahupa ng baha at ulan. Isama pa ang pa-dinner at breakfast niya. At ang mas kinasasaya ko pa—yes, it’s Friday! Makakapagpahinga din ako nang maayos at makakatulog. Bubunuin ko ang Sabado at Linggo para magpahinga dahil simula noong Monday, stress ako nang malala. Literal na pagod ang katawang-lupa ko at isip. Magaan ang pakiramdam ko nang sumakay sa elevator at pinindot ang executive floor. Si Zach kaya, nasa office na niya? Early bird ang boss namin na ‘yon—masyadong masipag kahit noong mga nakaraang araw na ginugulo niya ako. Paglabas ko sa eleva
After a few minutes, siya ang naunang matapos kumain. Maingat niyang isinara ang tupperware at itinabi sa gilid ng center table. Napansin niyang nakatingin ako sa kanya. “You don’t have to rush. Take your time,” mahina niyang sabi. “Okay po,” sabi ko saka tinuloy ang pagkain. Pero ilang minuto ang lumipas, napaangat ako ng tingin nang tumayo siya at naglakad papunta sa glass wall. Nakatayo lang siya doon, nakatalikod sa akin, habang nakatingin sa malakas na buhos ng ulan. Hindi ko na lang pinansin at hinayaan. At least makakakain ako ng matiwasay na walang tumitingin. “You know…” bigla siyang nagsalita kaya napatingin ako sa kanya. “I don’t usually do this.” Napahinto ako sa pagnguya. “Do what?”“Stay over at someone’s place. Especially… an employee’s.” Oh. Obvious naman. Boss siya 'e, Hindi ko alam kung anong isasagot ko doon.“Pero ngayong nandito ako…” bumaling siya ng tingin sa akin, “…I don’t regret it.” Natigilan ako, para bang may kung anong boltahe ang gumapang
KATALINA’s Point of View “Hello, Sir?”“Ms. Suarez.”“Yes, Sir?” “Ms. Suarez, I can’t pass through the routes we took earlier because the flood is too high. Can I stay for a while at your friend’s unit while waiting for the flood to subside? I don’t have anywhere else to stay.” Napatigil ako. Ilang segundo ring hindi nakapagsalita, habang hawak-hawak ang phone na nasa tenga ko. Did I hear that right? He wants to stay… here? Hindi ko alam kung paano sasagot. Ramdam ko agad ‘yung kakaibang kaba sa dibdib ko. “Uh… Sir, are you sure? Wala ho ba kayong ibang pwedeng puntahan?” mahina kong tanong, pilit pinapanatiling kalma ang boses. “To be honest, wala. I just need a place to stay for a while. Hindi ako pwedeng magtagal sa kotse. The rain’s getting worse,” sagot niya, diretso, walang bakas ng pag-aalinlangan. Oh my God. Napakagat ako ng ibabang labi. Dahil sa akin kaya stranded sa baha si Zach. Nagmabuting-loob lang naman siyang ihatid ako kanina. Bigla akong nakara