 Masuk
Masuk



Katalina's point of view Later that night, habang nakahiga kami sa kama, nakasandal ako sa dibdib niya. Tahimik lang kami, listening to each other’s heartbeat. “You know…” pagbasag niya sa katahimikan, habang marahang hinahaplos ang buhok ko, “I’ve always dreamed of having a family with you. Iyong masayang pamilya simple lang pero buo. Wala na akong ibang babae na iniisip na makasama at bumuo ng pamilya. Ikaw lang talaga.”“Why me?” mahina kong tanong. I'm curious sa magiging sagot niya. He smiled, naramdaman ko, then pressed a gentle kiss on my forehead. “Because from the moment I saw you…and felt our bodies as one…I knew you were the woman I wanted to grow old with. Hindi ko na inisip na magkaroon ng pamilya sa iba. And if ever hindi tayo nagkaayos, I’d still do everything to win you back…kahit gaano pa katagal, basta bumalik ka lang sa’kin.” Huminga siya nang malalim bago nagpatuloy, “And why you? Because you’re the woman I love so deeply. the one who made me feel what tr
Katalina's point of view (Continuation) Tumingin siya sa akin, then sa box. Ilang minuto niya muna ‘yong tinignan bago dahan-dahan niyang binuksan ang box. Una niyang nakita ang pregnancy test. Napatigil siya, napatingin sa akin.“Baby… what’s this?” Ngumiti ako pero hindi ako sumagot at hinayaan lang siya. Sunod niyang nilabas ang ultrasound photo, at doon tuluyang natigilan. I watched his face carefully. Una, parang hindi pa niya ma-process. Then his brows furrowed slightly, followed by that slow, dawning realization. His eyes widened, disbelief flashing across his face.“Is this…” he began, his voice almost a whisper. “…is this real?…is this what I think it is?”Tumango ako, tears falling from my eyes. “Yes, Zach. I’m pregnant.” Tahimik.Para bang tumigil ang oras sa pagitan namin. Ang bilis bilis ng tibok ng puso ko.Tinitigan lang niya ako, as if trying to process everything. Then slowly, his eyes filled with tears.“Pregnant? You’re pregnant?” paulit-ulit niyang sabi
Katalina’s point of view Pagkarating namin sa parking lot ng condo, huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. “Here we are,” sabi ni Zach habang pinapatay ang makina ng sasakyan. Sabay kaming lumabas ng sasakyan, Nang makalapit siya sa akin, ngumiti siya at inabot ang kamay ko. “Let’s go, Baby?”Tumango ako, saka hinawakan ang kamay niya. “Hey, you okay? Ang lamig ng kamay mo.” kunot noo niyang tanong. “Yeah, I’m okay.” saka pilit ngumiti.Tumango naman siya kahit halata sa kanya na hindi siya kumbinsido. Gosh, Sa elevator, tahimik lang kami. Habang palapit ng palapit kami sa unit mas dumodoble ‘yung kabang nararamdaman ko. Habang paakyat, tinitigan ko ang repleksyon namin sa salamin ng elevator. Kalmado lang ang mukha ni Zach, Habang ako kinakabahan. Gosh, bakit ba kasi ako kinakabahan ng ganito? Sasabihin ko lang naman na buntis ako 'di ba? Natural lang naman 'yun---O, Yeah, That’s right, Bakit hindi ko pa nga aminin sa sarili ko? I’m nervous kung anong magigi
Katalina’s point of view Paglabas namin ng elevator sa executive floor, magkahawak pa rin ang kamay namin ni Zach. I could feel the warmth of his hand in mine, a silent reminder that we were okay, that I was safe with him. I could hardly put into words the sense of calm that wrapped around me as we walked toward his office. Pagpasok namin. Tumigil kami sa harap ng table niya, at he finally let go of my hand just enough to face me. Those eyes of his intense, warm, yet soft na nakatingin sa akin, at parang tumigil ang tibok ng puso ko. “So?” tanong niya, “Let’s work na?” dugtong niya. Kitang-kita ang saya sa kanyang mga mata. “Yeah,” sagot ko, huminga ng malalim. “Kailangan marami ang matapos natin na trabaho ngayon para hindi tayo natatambakan. You know, tambak ang work dahil sa nangyari.” He nodded, a slight grin playing on his lips. “You’re right. I think marami akong matatapos na pirmahan at basahin ngayon. I’m in a good mood. because we’re okay now.”Ngumiti ako, and
Zach's point of view The Next MorningThe first thing I noticed when I opened my eyes was warmth. Literal warmth.Katalina’s head was still resting on my chest, her arm draped across my stomach, her legs tangled with mine. The early sunlight was sneaking through the half-open curtains, painting soft gold streaks across her skin.For a few seconds, I just stared at her. Her breathing was slow, steady, peaceful. There was no trace of last night’s exhaustion, no hint of the tears she had shed. Just her...calm, beautiful, and of course, mine.Damn. If this is a dream, I don’t want to wake up.Gently, I brushed a few strands of hair away from her face. She stirred, brow twitching, then quietly groaned.“Hmm…” she mumbled, half-asleep. “Zach?”“Good morning,” I whispered, smiling.She blinked, still groggy. “What time is it?”“It’s six twenty four..”Her eyes widened. “What?!”I chuckled at her reaction. My workaholic girl, always pushing herself, yet still my everything. “Relax. M
Tumingin ako sa kanya, trying to confirm if she’s serious. Pero hindi siya makatingin sa akin, nilalaro lang niya ‘yung mga daliri niya.“Well… I’m tired. Saka may damit naman ako dito, ‘di ba? So hindi problema pagpasok bukas sa opisina.” Saglit siyang huminga ng malalim. “But ok lang ba kung mag sleep over ako?”Damn. She’s serious.“Of course,” mabilis kong sagot, sabay ngiti. “Pwedeng-pwede ka mag-stay dito, Anytime you want, you’re always welcome here, baby.”Sa wakas, ngumiti rin siya, isang maliit pero genuine na ngiti.“But…” dagdag ko, “hindi ka ba hahanapin nila Jems?” “Hindi. Nag-text na ako sa kanila. Sabi ko dito ako mag-i-stay. Ok lang naman daw.” I nodded, still smiling. She’s staying. Tonight, she’s staying. Damn. “Pero Baby,” sambit ko. “why? Bakit pinili mong mag-stay? Naninibago ako sa’yo today. We both know na hindi pa tayo totally okay but—”“I decided na pakinggan ka.” Putol niya sa sinasabi ko.That one sentence…kumabog ng mabilis ang puso ko.“Gusto kong








