Chapter 23

Napaikot na lang ng mata si Vraiellah nang pumasok siya ng kaniyang silid. Minsan gusto na talaga niyang tuktukan ang ulo ni Cuhen, pasalamat lang talaga ito at mahal na mahal niya ito pero sa tuwing nakikita niya ang gwapong pagmumukha ng binata, naiinis siya at ang sarap pagsisipain nito hanggang sa tumakbo na umiiyak. Kung hindi lang sa sugat at kamay nitong nagdudurugo, hindi niya na ito nilapitan at ginamot.

Puro prutas lang ang kaniyang kinain nang araw na iyon dahil iyon ang kaya niyang sikmurain para hindi siya magsuka. Wala rin siyang planong ipaalam sa binata at sa kilos nito, mukhang wala pa itong alam na nagdadalang tao siya sa anak nila. Mas okay na iyon, ayaw niyang may alam ito.

Balang-araw rin ay aalis siya sa islang iyon. Naghihinatay lang siya nang tamang pagkakataon na makaalis. Naiiinis siya at nagagalit sa tuwing nakikita niya ang mukha nito kaya bago pa niya ito tirisin, kailangan niya munang makalayo sa lugar na iyon at ang ta