Mahigpit na hawak ni Lila ang manibela habang mabilis na tumatakbo ang kanyang sasakyan sa kahabaan ng madilim na kalsada. Hindi gumagana ang preno, at patuloy na tumataas ang bilis ng speedometer.
Dumaluyong ang takot sa kanyang dibdib habang sinusubukan niyang maibalik ang kontrol sa sasakyan, ngunit wala itong naging epekto.
“Hindi, hindi, hindi!” bulong niya, nanginginig ang boses. Pilit niyang pinipindot ang preno nang paulit-ulit, ngunit walang nangyayari. Madilim ang kalsada sa harap, at ang mga puno ay nagiging malabo habang mabilis siyang dumaraan.
Sa kanyang rearview mirror, nakita niya ang mga ilaw ng isa pang sasakyan na mabilis na lumalapit. Isa itong sasakyan, at mabilis itong nakakasabay. Mabilis na kumabog ang kanyang puso nang mapagtanto na si Ethan ito.
“Ethan!” sigaw niya, kahit alam niyang hindi niya ito maririnig.
Pumantay ang sasakyan ni Ethan sa tabi ng kanya, at nakita niya ang mukha nito sa bintana. He was shouting something, but she couldn’t make out the words. His expression was frantic, his eyes wide with fear.
Biglang sumubsob ang sasakyan ni Ethan, sinadya nitong bumangga sa gilid ng sasakyan ni Lila. Ang lakas ng impact ay nagpahagis sa kanyang sasakyan palabas ng kalsada, but it slowed her down just enough.
“Ano ba ang ginagawa mo?!” sigaw ni Lila, nawala ang kanyang boses sa gitna ng kaguluhan.
Muling bumangga si Ethan sa kanyang sasakyan, mas malakas ito ngayon. The force sent both vehicles spinning out of control. Lila’s car hit a tree with a deafening crash, at sumabog ang airbag sa kanyang mukha. Ethan’s car flipped, nakabaligtad ilang metro ang layo.
Sa isang saglit, lahat ay tahimik.
Pagkatapos, napabuntong-hininga si Lila, masakit ang kanyang ulo. Itinulak niya ang airbag, malabo ang kanyang paningin. She was alive, but barely.
“Ethan…” bulong niya, mahina ang boses.
Tinanggal niya ang seatbelt at gumapang palabas ng sasakyan, masakit ang bawat galaw ng kanyang katawan. Malamig ang hangin sa gabi, and the smell of gasoline filled her nostrils.
“Ethan!” sigaw niya, naputol ang kanyang boses.
Nagmamadali siyang lumapit sa sasakyan ni Ethan, nanginginig ang kanyang mga tuhod. Ang kanyang puso ay tumigil sa pagtibok nang makita ang sasakyan. Ethan’s car was crushed, the roof caved in. He was still inside, walang malay at dumudugo.
“Hindi, hindi, hindi!” iyak ni Lila, lumuhod sa tabi ng sasakyan. Inabot niya ang kanyang kamay sa sira na bintana, nanginginig ang kanyang mga kamay habang hinahawakan ang mukha ni Ethan.
“Ethan, gumising ka! Please, gumising ka!” pakiusap niya, tumutulo ang luha sa kanyang mukha.
Ngunit hindi gumalaw si Ethan. Mahina ang kanyang paghinga, at dumadaloy ang dugo mula sa kanyang noo.
Hinugot ni Lila ang kanyang telepono, nanginginig ang kanyang mga kamay na halos hindi niya ma-dial ang 911.
“Tulong! Please, tulong! May aksidente!” iyak niya sa telepono.
Kalmado ang boses ng operator, ngunit halos hindi niya ito marinig dahil sa tunog ng kanyang sariling tibok ng puso. Ibinigay niya ang kanilang lokasyon, napuputol ang boses sa bawat salita.
“Please, bilisan niyo,” bulong niya bago ibaba ang telepono.
Bumalik siya kay Ethan, pinipigilan niya ang pagdurugo sa kanyang ulo gamit ang kanyang mga kamay.
“Hindi mo ako pwedeng iwan, Ethan,” bulong niya, nanginginig ang boses. “Hindi ganito. Hindi pagkatapos ng lahat.”
Ngunit nanatiling walang malay si Ethan, maputla at parang walang buhay ang kanyang mukha.
+++++
Ang tunog ng sirena ay pumuno sa hangin, lumalakas sa bawat segundo. Hawak-hawak ni Lila ang kamay ni Ethan, tumutulo ang kanyang mga luha sa kanyang dibdib.
“Huwag mo akong iwan, Ethan,” pakiusap niya. “Please, huwag mo akong iwan.”
Dumating ang mga paramediko ilang sandali pagkatapos, hinila siya palayo sa wasak na sasakyan. Una siyang lumaban, ayaw bitawan ang kamay ni Ethan, ngunit nagpumilit sila.
“Kailangan namin siyang dalhin sa ospital ngayon,” wika ng isa sa kanila, nagmamadali ang boses.
Pinanood ni Lila habang inilalagay si Ethan sa ambulansya, nasisiraan ng loob sa bawat segundo. Sumakay siya sa likuran kasama niya, hawak ang kanyang kamay habang umaalingawngaw ang sirena.
+++++
Sa ospital, nakaupo si Lila sa waiting room, nakikitang may dugo ni Ethan ang kanyang mga kamay. Hindi siya mapakali, hindi mapigilang ulit-ulitin sa isip ang nangyaring aksidente.
“Miss Vernia?” tawag ng isang doktor, lumapit sa kanya.
Tumayo si Lila, nanginginig ang kanyang mga tuhod. “Kumusta na siya? Magiging okay ba siya?”
Malungkot ang ekspresyon ng doktor. “Nasa kritikal na kondisyon siya. Ginagawa namin ang lahat ng makakaya, ngunit…”
“Ngunit ano?” singit ni Lila, tumataas ang boses.
“Marami siyang nawalang dugo,” malumanay na sagot ng doktor. “Ang susunod na 24 na oras ay napakahalaga.”
Bumagsak si Lila sa upuan, nasisiraan ng loob. Kasalanan niya ang lahat ng ito. Kung hindi sumunod si Ethan, kung hindi niya sinubukan siyang iligtas…
“Pasensya na, Ethan,” bulong niya, naputol ang boses.
+++++
Lumipas ang mga oras, at ayaw umalis ni Lila sa ospital. Nakaupo siya sa tabi ng kama ni Ethan, hawak ang kanyang kamay at nagdarasal na magising siya.
“Kailangan mong lumaban, Ethan,” wika niya, mahina ngunit firm ang boses. “Hindi mo ako pwedeng iwan. Hindi ganito.”
Ngunit nanatiling walang malay si Ethan, maputla at tahimik ang kanyang mukha.
+++++
Habang sumisikat ang araw, umugong ang telepono ni Lila. Ito ay isang text mula sa isang hindi kilalang numero: *“Dapat hindi ka na sumingit.”
Nanlamig ang dugo ni Lila.
Ipinikit niya ang kanyang mga kamao, nag-aapoy ang kanyang galit sa gitna ng kanyang kalungkutan.
“Hindi pa tapos ito,,” bulong niya, mababa at mapanganib ang boses. “Magbabayad ka para sa lahat ng ito.”
+++++
Lumipas ang mga oras, and exhaustion finally caught up with Lila. Her head drooped, her eyes closing despite her best efforts to stay awake. Nang siya ay malapit nang makatulog, nakaramdam siya ng isang mahinang kilos sa ilalim ng kanyang kamay.
Ayaw niyang tawagan ang ama at magaalala iyon sa kaniya, ngunit nagiwan siya ng mensahe sa Tita Clara niya na alagaan muna si Mia at baka matagalan ng uwi.
Mabilis na nagmulat ang kanyang mga mata, at tumingin siya kay Ethan. Kumibot ang kanyang mga daliri, at nagsimulang kumutitap ang kanyang mga talukap ng mata.
“Ethan?” bulong niya, mabilis na tumitibok ang kanyang puso.
Dahan-dahang nagmulat ang kanyang mga mata, kumikislap laban sa maliwanag na ilaw. Sa isang saglit, tinitigan lang niya ang kisame, walang ekspresyon ang kanyang mukha. Pagkatapos, lumipat ang kanyang tingin kay Lila, at isang mahinang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi.
“Hey, wifey,” wika niya, malat ngunit malambing ang boses.
Napatigil si Lila, napigilan ang kanyang hininga. “Wifey?”
Lumawak ang ngiti ni Ethan, ngunit may kakaiba dito. Parang… hindi pamilyar. “Oo. Asawa kita, di ba? Ibig kong sabihin, nandito ka, hawak ang kamay ko. Kakakuha lang natin ng marriage certificate natin, hindi ba?”
Marriage certificate? Ano ang sinasabi nito?
Lila froze, tila natuyo ang lalamunan niya. Kumabog nang malakas ang puso niya habang nakatitig kay Ethan na nakatingin din sa kanya nang may parehong pagtingin ng pagmamahal—ang parehong tingin na ibinibigay nito sa kanya tatlong taon na ang nakalipas, bago gumuho ang lahat.Bahagyang bumuka ang kanyang mga labi, ngunit walang salitang lumabas. Kailangan niyang tipunin ang lahat ng lakas upang pigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Ethan… anong taon na ngayon?" tanong niya nang maingat.Napa-kurap si Ethan, halatang nalito. "Anong ibig mong sabihin? Taong 2021."Muli, lumubog ang sikmura ni Lila. Tatlong taon na ang nakalipas. Ang alaala niya… ay nanatili sa nakaraan."Ayos ka lang ba?" Mahinang inabot ni Ethan ang kanyang pisngi, dumampi ang mga daliri nito sa kanyang balat. "Parang nakakita ka ng multo."Pilit siyang ngumiti, nilulon ang bumabara sa kanyang lalamunan. "Nagulat lang ako… Ethan, You’ve been in an accident, Ethan."Bahagyang kumunot ang kanyang noo na para ban
Naupo si Lila sa harap ni Daniel sa tahimik na café ng ospital, mahigpit na nakahawak sa mainit na tasa ng kape. Nalanghap niya ang matapang nitong aroma, ngunit halos hindi niya malasahan nang uminom siya.Ang kanyang isip ay isang gulo ng emosyon—pagkalito, pagkakasala, at matinding pagod."So…" panimula ni Daniel habang tinitingnan siya nang mabuti. "Kumusta ka? At huwag mo akong daanin sa sagot na ‘Ayos lang ako.’ Kilala kita, Lila. Alam kong hindi gano’n kasimple ‘yan."Mahinang tumawa si Lila at umiling. "Ni hindi ko na alam ang nararamdaman ko. Isang saglit, parang siya pa rin ang Ethan na minahal ko, pero sa susunod na segundo, naaalala ko lahat ng nangyari. At ang pinakamasakit? Hindi niya alam. Iniisip niyang kasal pa rin kami, Daniel."Napabuntong-hininga si Daniel at sumandal sa upuan. "Ang bigat n’yan. At sabi ng doktor, kailangan niyang makasama ang mga taong pamilyar sa kanya?"Tumango si Lila, hinimas ang sentido. "Oo. Ayon sa kanila, baka makatulong iyon sa pagbalik n
Lila stiffened as Sophia strode into the hospital room habang ang kanyang matataas na takong ay bumagsak sa sahig na tila sinadya upang iparamdam ang kanyang presensya. Biglang bumigat ang hangin sa loob ng kwarto at sa loob ng isang iglap, pakiramdam ni Lila ay nahihirapan siyang huminga. Pinisil niya ang kanyang mga kamao, handa sa bagyong paparating.Ethan, who had been resting with a calm expression ay biglang napakunot ang noo nang mapansin ang bisita. Nang tumama ang kanyang tingin kay Sophia, ang kanyang mukha ay agad na nagdilim."Anong ginagawa mo rito?" malamig at matalim ang tinig ni Ethan.Bahagyang nanginig ang ngiti ni Sophia. "Ethan, dumiretso ako rito nang marinig ko ang tungkol sa aksidente mo. Nag-aalala ako para sa'yo."Nanigas ang panga ni Ethan. "Hindi kita kilala. Hindi ko alam kung bakit ka nandito."Napasinghap si Lila. Maraming bagay ang hindi maalala ni Ethan mula nang magising siya, pero tiyak niyang hindi nito naaalala si Sophia ay nakakagulat. Malinaw na w
Lumabas sina Lila at Daniel mula sa kwarto ng ospital, ang tensyon ay parang makapal na ulap na patuloy na bumabalot sa kanila. Nakayuko si Lila, sinusubukang itaboy ang pakiramdam ng pagkabasag, ang hati ng nakaraan at kasalukuyan.Ang hapdi ng sampal ay patuloy na nararamdaman sa kanyang pisngi, isang paalala kung gaano kabilis pwedeng magbago ang lahat.Habang papalabas sila sa pasilyo, ang kamay ni Daniel ay dumikit sa kanya. “Ayos ka lang ba?” ang boses ni Daniel ay mahinahon at ang alalahanin sa kanyang mga mata ay hindi maitatago.Tumango si Lila, pero ang bigat ng lahat ng nangyari ay tila hindi nawawala. “Ayos lang ako. Kailangan ko lang… magpahinga.” Pilit siyang ngumiti, umaasang maaalis nito ang alalahanin ni Daniel.Ngunit hindi mukhang kumbinsido si Daniel. Nagtagal ang tingin niya kay Lila bago siya muling magsalita, ang tono niya’y seryoso. “Sigurado ka? I mean, Lila, kung kailangan mo ng kahit ano, nandito ako.”“Ayos lang ako,” sagot ni Lila habang tinitingnan siya.
Pumasok si Lila sa kanyang apartment, ang mahina at malumanay na tunog ng siyudad sa labas ay nagbigay ng kaunting ginhawa laban sa magulong emosyon na patuloy na umiikot sa kanyang isipan.Inilapag niya si Mia at pinanood na tumakbo ang batang babae patungo sa sala, excited na maglaro ng mga laruan. Ang bigat ng mga nangyari sa mga nakaraang oras, ang pagtatalo nila ni Sophia, ang magulo at nasaktan na tingin ni Ethan, at ang hindi inaasahang kabutihan ni Daniel ay tila nagsanib sa kanyang isipan.Ngunit ang ngiti ni Mia, habang tinitingnan siya nito at kumakaway ay nagbabalik sa kanya sa kasalukuyan.Ngumiti siya nang malumanay, hawak pa rin ang mga bulaklak na ibinigay sa kanya ni Daniel kanina. Kailangan kong magpokus sa ngayon.Nakatayo si Daniel sa pintuan, ang mga mata nito ay malumanay at puno ng pagmamasid. Lumingon si Lila sa kanya, ang tahimik na aliw ng sandali ay bumalot sa kanilang dalawa.“Salamat sa lahat ngayon araw,” sabi ni Lila, ang tinig nito ay matatag ngunit may
Binaba ni Lila ang tawag mula sa kanyang ama at ang mga salitang sinabi nito ay patuloy na umiikot sa kanyang isipan.“Laging may mga nagmamasid, lalo na ngayon na hawak mo ang kumpanya.” Ang babala ng kanyang ama ay parang isang anino na hindi matanggal-tanggal, sumasabay sa bawat hakbang na ginagawa niya.Naramdaman niyang tila may mabigat na pasanin na dumapo sa kanyang mga balikat—ang responsibilidad na hindi na lang bilang presidente ng kumpanya, kundi pati na rin sa mga personal niyang desisyon na patuloy na nagpapahirap sa kanya.Habang bumalik siya sa sala, hinapil niya ang mga bulaklak na iniwan sa kanya ni Daniel kanina, ngunit ang kagandahan ng mga ito ay hindi kayang pagaanin ang bigat ng nararamdaman niya.Nasa labas na si Daniel, nakatayo malapit sa bintana, ang kanyang mukha ay tanging ilaw mula sa mga streetlight na mula sa labas ng bahay ang nagbigay liwanag. Tinutok ni Lila ang kanyang mata sa kanya.Sa isang sulyap, nakita niyang ang mga mata ni Daniel ay malalim at
Ang eroplano ay dahan-dahang lumapag sa runway, ang mga gulong nito ay dumampi sa lupa na may malumanay na tunog. Ramdam ni Lila ang bahagyang ginhawa habang tumitigil ang eroplano. Palagi niyang nararamdaman ang katahimikan tuwing lumalapag sila, ang bigat ng pagiging nasa ere ay unti-unting nawawala. Ngunit ang mga iniisip niyang responsibilidad at ang mga bagay na kailangan niyang ayusin ay patuloy pa ring bumabagabag sa kanyang isipan. Habang naghahanda siyang bumangon mula sa kanyang upuan, narinig niyang bumuzz ang kanyang telepono sa kanyang bulsa. Isang mensahe mula kay Mia. Agad niyang binuksan ang phone at ngumiti nang makita ang mga video at larawan na ipinadala nito. Ang unang video ay nagpapakita kay Mia na tumatakbo sa parke, ang mga tawa nito ay umuukit sa hangin habang umiikot-ikot. Sa pangalawang video, makikita siya na nagbabasa ng libro at gumagawa ng nakakatawang mga ekspresyon sa camera, ang mga tawa niya ay maririnig sa buong video. Ang pangatlong larawan ay
Habang naglalakad sila sa lobby ng hotel, lumingon si Daniel kay Lila at ngumiti, may kahulugan sa kanyang mga mata. "Lila," sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay puno ng kasiyahan, "how about we go somewhere relaxing? Somewhere peaceful and away from all the hustle and bustle. Magandang lugar kung saan tayo lang—no distractions." Nagulat si Lila at napatingin sa kanya. "Saan naman tayo pupunta?" tanong niya, may konting kabang nararamdaman. Ang ideya ng pagpunta sa ibang lugar ay tila isang magandang break, ngunit sa likod ng kanyang isipan, nandoon pa rin ang mga alalahanin na hindi kayang iwasan. "Don't worry," sabi ni Daniel, at tinitigan siya ng malumanay. "I promise, we'll be back to our hotel rooms after. Wala kang kailangang ikabahala. Gusto ko lang na maglaan tayo ng oras para sa sarili natin, walang ibang iniisip." Lila ay nag-isip sandali. Matapos ang ilang araw ng mga pag-aalala tungkol sa trabaho at ang mga kailangan niyang asikasuhin para kay Mia, tila isang magandan
Si Lila ay halos hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Kanina lang ay nakatayo siya sa harapan ng kumpanya, hinaharap ang galit ng mga dating empleyado, at ngayon ay nasa loob na siya ng sasakyan ni Ethan, hinihingal at kinakabahan.Bago pa ang kaguluhan, sinubukan niyang tawagan ang HR department ng kumpanya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone habang hinihintay sumagot ang kabilang linya."Hello, ito si Lila. Gusto kong malaman kung anong nangyayari sa kumpanya. Anong dahilan ng biglaang pagbabago at bakit tinanggal ang napakaraming empleyado nang wala akong kaalam-alam?"May saglit na katahimikan bago sumagot ang nasa kabilang linya. "Pasensya na po, Ms. Lila, pero hindi po kami maaaring magbigay ng impormasyon sa ngayon."Napakuyom ang kamao niya. "Ano? Kumpanya ko ito, at may karapatan akong malaman ang nangyayari! Sino ang nag-utos ng mga pagtanggal? Ano ang basehan? Sagutin niyo ako!"Ngunit bago pa siya makapagsalita ulit, biglang binaba ang tawag. Napasinghap siy
Matapos ang emosyonal na pagbabahagi ni Sarah tungkol sa kanyang pagkawala ng trabaho, muling nagkaroon ng katahimikan sa loob ng silid. Halos sabay-sabay silang napabuntong-hininga. Si Lila, na kanina pa nag-iisip, ay napatingin sa kanilang lahat."So, hindi lang pala ikaw ang natanggal, Sarah?" seryosong tanong ni Lila.Nagtinginan ang iba pang mga dating kasamahan ni Sarah, at unti-unting tumango ang ilan sa kanila."Oo, Lila," sagot ni Marco, na halatang pinipigilan ang inis. "Halos lahat kami rito, tinanggal sa trabaho. Hindi lang basta natanggal—parang pinilit kaming umalis nang walang matinong paliwanag.""At ang mas masama," singit ni Liza, "lahat ng ito nagsimula matapos dumating si Sophia."Napakunot-noo si Lila. "Si Sophia?"Muling nagpalitan ng tingin ang kanyang mga dating kasamahan bago muling nagsalita si Sarah. "Oo, Lila. Alam kong kilala mo siya. Hindi lang siya basta bagong HR manager—isa rin siyang FA."Natahimik si Lila. Alam niyang may isang Sophia na FA dati, per
Pagkatapos ng video call kay Mia, nanatiling nakahiga si Lila sa kama ng ospital, nakatitig sa kisame. Alam niyang hindi niya maaaring ipakita ang tunay niyang kalagayan kay Mia o kahit kanino sa ngayon. Kailangan niyang manatiling matatag, kahit para lang sa kanyang anak at apo.Sa kalagitnaan ng katahimikan, isang mahinang katok ang pumunit sa kanyang pag-iisip."Lila?"Napakislot siya at agad na umayos ng upo. Nakita niya ang pamilyar na pigura ni Sarah, isang flight attendant at matagal nang kaibigan niya, halos kasing-edad niya. Kasama nito ang ilan pa nilang mga ka-trabaho noon—mga FA at piloto na pamilyar kay Lila."Sarah," mahina ngunit may halong gulat na bati ni Lila. "Anong ginagawa niyo rito?"Ngumiti si Sarah at lumapit, bitbit ang isang maliit na supot ng prutas. "Dumaan lang kami. Balita kasi namin, nandito ka, kaya naisipan ka naming bisitahin."Napatingin si Lila sa iba pang kasama ni Sarah. Kilala niya ang ilan sa kanila—mga dating kasamahan sa industriya, mga taong
Mabilis na pumasok si Geo sa bahay, hawak ang cellphone na patuloy na nagri-ring. Agad niyang sinagot ang tawag, ngunit bago niya ilapit sa mukha ang telepono, mabilis niyang itinago ang hospital gown na suot niya sa ilalim ng kanyang jacket. Sinigurado rin niyang hindi kita sa background ang kapaligiran ng ospital."Mia, apo, kamusta?" masayang bati ni Geo habang pinindot ang camera icon upang makita ang batang kausap niya.Sa kabilang linya, isang masiglang tinig ang sumagot. "Lolo Geo! Tingnan mo, nasa bahay ako ni Tito Daniel!"Lumiwanag ang mukha ni Geo nang makita sa screen ang kanyang tatlong taong gulang na apo. Nakasuot ito ng kulay rosas na damit at nakaupo sa isang maliit na mesa habang naglalaro ng mga stuffed toys. Katabi niya si Daniel, nakangiti at mukhang inaalagaan ang bata."Aba, napakasaya mo naman diyan, apo! Ano ang ginagawa ninyo ni Tito Daniel?" tanong ni Geo, pilit na tinatago ang pagod sa kanyang boses.Masayang tumawa si Mia bago muling nagsalita. "Naglaro po
Napasinghap si Lila at napatingin kay Geo. Isang pamilyar na takot ang bumalot sa kanya habang hinahawakan niya nang mahigpit ang cellphone."Sino ka?" tanong niya, kahit pa sa loob-loob niya ay parang may ideya na siya kung sino ang nasa kabilang linya.Isang mapanuksong tawa ang narinig niya bago sumagot ang boses. "Hindi mo ba talaga ako naaalala, Lila? Sayang naman. Akala ko hindi mo ako makakalimutan."Napakagat-labi siya at napahinga nang malalim. Masyado pang maaga para gumawa ng konklusyon, pero hindi niya mapigilan ang kaba sa dibdib niya."Anong kailangan mo?" malamig niyang sagot.Pero bago pa sumagot ang nasa kabilang linya, bigla na lang naputol ang tawag. Napatingin siya sa cellphone niya at nakita niyang wala nang signal. Isang masamang pakiramdam ang gumapang sa kanyang katawan."Anak, sino 'yon?" tanong ni Geo, halatang nag-aalala.Pilit na pinakalma ni Lila ang sarili bago ngumiti nang pilit. "Wala, Tay. Prank call lang."Hindi sumagot si Geo, ngunit halata sa kanyan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, isang katok ang pumuno sa katahimikan ng silid. Agad na napalingon si Geo at si Lila sa pintuan. Ilang sandali pa ay bumukas ito at pumasok ang isang pulis na nakauniporme."Magandang hapon po," bati ng pulis habang lumapit sa kanila. "Ako si PO3 Ramirez. Kailangan na po naming kunin ang opisyal ninyong pahayag tungkol sa aksidente. Handa na po ba kayo?"Napatingin si Lila kay Geo bago dahan-dahang tumango. Alam niyang hindi niya ito maiiwasan. Kailangang maisaayos ang lahat, hindi lamang para sa sarili niya kundi para na rin sa kapakanan ng anak niyang si Mia."Sige po," sagot niya nang may bahagyang kaba sa tinig.Umupo si PO3 Ramirez sa tabi ng kama at inilabas ang isang maliit na notebook at ballpen. "Maaari niyo po bang ikuwento sa amin nang detalyado kung ano ang nangyari noong araw ng aksidente?"Huminga nang malalim si Lila bago nagsimula. "Noong araw na iyon, galing ako sa trabaho. Medyo pagod ako, pero kailangan kong dumaan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, nanatiling tahimik si Geo sa tabi niya. Alam niyang may bumabagabag sa anak niya. Hindi lang ito tungkol sa aksidente o sa trabaho. May mas malalim pang dahilan kung bakit tila pasan ni Lila ang mundo."Papa..." Mahinang tawag ni Lila sa kanya.Lumingon si Geo at hinawakan ang kamay ng anak. "Ano iyon, anak?"Napabuntong-hininga si Lila bago nagsimulang magsalita. "Nahihirapan na ako. Hindi ko alam kung paano ko iha-handle ang oras ko. Parang hindi ko na kaya."Muling hinigpitan ni Geo ang hawak sa kamay niya. "Anak, sabihin mo sa akin ang totoo. Ano ba ang bumabagabag sa iyo?"Napakagat-labi si Lila, pilit na pinipigil ang luhang gustong bumagsak mula sa kanyang mga mata. "Papa, hindi ko na alam kung paano ko ibabalanse ang lahat. Ang trabaho ko, ang buhay ko, si Mia... Lahat parang sabay-sabay na bumabagsak sa akin. Pakiramdam ko hindi ko na nagagampanan nang maayos ang pagiging ina ko kay Mia."Napuno ng sakit ang mga mata ni Geo n
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, lumapit si Geo at maingat na hinawakan ang kamay niya."Lila, hindi ka maaaring bumalik sa trabaho sa loob ng isang buwan, o mas matagal kung kinakailangan. Kailangan mong magpahinga at alagaan ang sarili mo."Napakurap si Lila at agad na umiling. "Papa, hindi puwede! Kailangan kong bumalik sa trabaho. Marami pa akong kailangang gawin—""Anak, hindi mo kailangang magmadali. Ang kumpanya ay hindi kasing-importante ng kalusugan mo," putol ni Geo sa kanya, halatang hindi siya papayag sa pagtutol ng anak. "Mas mahalaga ka kaysa sa kahit anong negosyo."Napabuntong-hininga si Lila. "Papa, hindi lang naman tungkol sa kumpanya ito. Kailangan kong kumita. Hindi ko kayang umasa lang—""Kung pera ang iniisip mo, kaya kitang bigyan ng kahit ilang milyon sa isang araw, anak. Hindi mo kailangang magtrabaho ng ganito." Malumanay ngunit seryoso ang tono ni Geo.Umiling si Lila, kita sa kanyang mukha ang pagtutol. "Ayoko, Papa. Hindi ko gusto na kumi
Dahan-dahang iminulat ni Lila ang kanyang mga mata. Malabo ang kanyang paningin, at tila mabigat ang kanyang buong katawan. May naririnig siyang mahihinang tunog ng kutsilyo at plato na nagbabanggaan. Pumikit siya sandali bago muling dumilat."Gising na siya!" Isang pamilyar na boses ang narinig niya. Napatingin siya sa paligid—nasa loob siya ng kanilang bahay. Sa tabi niya, nakaupo si Daniel na may hinihiwang prutas sa maliit na lamesa. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang ama, si Geo."Anak... Salamat sa Diyos!" Napalapit agad si Geo sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay."Saan ako...?" mahinang tanong ni Lila habang iniikot ang paningin sa paligid.Agad na sumagot si Daniel, "Nasa bahay mo. Ligtas ka na."Napasinghap si Lila. "Bahay...?" Biglang bumalik sa kanya ang mga alaala—ang aksidente, ang pagsabog, at ang pakiramdam na parang mamamatay na siya. Nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na hinawakan ang kumot.Napansin iyon ng kanyang ama at agad siy