CHAPTER 6: AFTERMATH OF THE ACCIDENT

Lila froze, tila natuyo ang lalamunan niya. Kumabog nang malakas ang puso niya habang nakatitig kay Ethan na nakatingin din sa kanya nang may parehong pagtingin ng pagmamahal—ang parehong tingin na ibinibigay nito sa kanya tatlong taon na ang nakalipas, bago gumuho ang lahat.

Bahagyang bumuka ang kanyang mga labi, ngunit walang salitang lumabas. Kailangan niyang tipunin ang lahat ng lakas upang pigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Ethan… anong taon na ngayon?" tanong niya nang maingat.

Napa-kurap si Ethan, halatang nalito. "Anong ibig mong sabihin? Taong 2021."

Muli, lumubog ang sikmura ni Lila. Tatlong taon na ang nakalipas. Ang alaala niya… ay nanatili sa nakaraan.

"Ayos ka lang ba?" Mahinang inabot ni Ethan ang kanyang pisngi, dumampi ang mga daliri nito sa kanyang balat. "Parang nakakita ka ng multo."

Pilit siyang ngumiti, nilulon ang bumabara sa kanyang lalamunan. "Nagulat lang ako… Ethan, You’ve been in an accident, Ethan."

Bahagyang kumunot ang kanyang noo na para bang pinipilit alalahanin, ngunit walang pagkilala sa kanyang mga mata. "Aksidente? Kaya ba pakiramdam ko parang nasagasaan ako ng trak?" Mahina siyang tumawa, ngunit napangiwi sa sakit.

Bago pa siya makasagot, biglang bumukas ang pinto at pumasok ang doktor na may hawak na clipboard. Hindi mabasa ang ekspresyon nito.

"Ginoong Carter, lumalabas na nagkaroon kayo ng retrograde amnesia. Ang alaala ninyo ay bumalik sa tatlong taon na ang nakalipas."

Nanlaki ang mata ni Ethan. "Tatlong taon? Pero… imposible ‘yon. Naalala ko ang lahat—ang trabaho ko, ang buhay ko kasama si Lila…" Napahinto siya, lumambot ang tinig niya nang muling tumitig kay Lila. "Kakakasal lang natin, hindi ba?"

Napasinghap si Lila. Pilit niyang binuksan ang kanyang bibig upang magsalita, ngunit walang lumabas na tunog.

Muling nagsalita ang doktor, bahagyang nilinis ang kanyang lalamunan. "Mas makabubuti kung hindi natin siya bibiglain. Hayaan nating unti-unting bumalik ang kanyang alaala. Sa ngayon, ang pagiging malapit sa mga pamilyar na tao ay makakatulong."

Napakagat-labi si Lila bago dahan-dahang tumango. "O-Oo…"

Ngumiti si Ethan, hinigpitan ang hawak sa kanyang kamay. "Sabi ko na nga ba. Alam kong hindi mo ako iiwan."

Pakiramdam ni Lila ay unti-unting siyang nilulunod.

Why does it have to happen now?

+++++

Ang mga sumunod na araw ay parang panaginip—hindi niya alam kung isang masamang panaginip o isang baluktot na biyaya.

Muling kumapit si Ethan sa kanya tulad ng dati, tinitingnan siya na parang siya ang buong mundo nito. Hinahawakan ang kanyang kamay, tinatawag siyang "asawa ko," at laging gusto siyang nasa tabi niya.

At sa bawat sandali, parang dinudurog ang kanyang puso.

"Tinititigan mo na naman ako," nakangiting sabi ni Ethan isang umaga habang hinahaplos ang kanyang mga daliri. "Gustong-gusto mo talagang pagmasdan ang asawa mo, ano?"

Pilit na tumawa si Lila. "Hindi ka pa rin nagbabago."

Kumindat si Ethan. "Maganda ‘yan. Dahil balak kong makasama ka habambuhay."

Unti-unting nawala ang ngiti ni Lila. Kung alam lang niya ang totoo.

+++++

Isang gabi, habang tinutulungan niyang maglakad si Ethan sa loob ng silid-pagamutan, bigla itong huminto. Mahigpit nitong hinawakan ang kanyang kamay at seryosong tumitig sa kanya.

"Lila… bakit parang may kulang?" mahina nitong sabi.

Nanigas siya. "Anong ibig mong sabihin?"

Bahagyang humigpit ang hawak ni Ethan sa kanya. "Hindi ko alam. Pakiramdam ko lang… parang may mali. Parang may nakalimutan akong mahalagang bagay."

Muling lumunok si Lila, pilit na pinapanatiling matatag ang kanyang boses. "Kailangan mo lang ng oras. Sinabi ng doktor na unti-unting babalik ang alaala mo."

Napabuntong-hininga si Ethan, lumalim ang kunot sa noo nito. "Pero paano kung hindi bumalik? Paano kung hindi ko na maalala?"

Pilit siyang ngumiti, kahit na napakasakit. "Kung gano’n… gagawa ka ng mga bagong alaala."

Tahimik siyang pinagmasdan ni Ethan, bago dahan-dahang ngumiti. "Gusto ko ‘yang tunog niyan, pero dapat kasama kita."

Bigla niyang hinila si Lila papalapit, niyakap siya nang mahigpit. Ramdam niya ang init nito sa kanyang balat—isang yakap na dating napakapamilyar, ngunit ngayo’y parang isang estranghero.

Napasinghap si Lila, nanginginig ang kanyang mga kamay sa dibdib ni Ethan.

"Parang tahanan ang pakiramdam mo," bulong ni Ethan sa kanyang buhok. "Hindi ko man maalala ang lahat, pero sigurado ako rito—ang makasama ka ay tama."

Napapikit si Lila, pinipigil ang mga luhang gustong bumagsak. Hindi ito totoo. Wala sa mga ito ang totoo.

Ngunit bakit parang nasasaktan siya na para bang totoo nga ito?

Bahagyang lumayo si Ethan, hinawakan ang kanyang mukha. "Lila… puwede ba kitang halikan?"

Nanlaki ang mata niya, kumakabog nang malakas ang kanyang puso. Libo-libong alaala ang dumaan sa kanyang isipan—ang kanilang nakaraan, ang sakit, ang pagmamahal, ang pagtataksil. Ngunit sa sandaling ito, habang nakatingin si Ethan sa kanya na parang siya lang ang mundo nito, hindi niya nagawang tumanggi.

Dahan-dahan siyang tumango.

Hinawakan ni Ethan ang kanyang baba, inilapit ang kanyang mga labi sa kanya. Malambot at banayad ang dampi—tila muling natututo kung paano siya mahalin.

Ngunit bago pa tuluyang maglapat ang kanilang mga labi, biglang bumukas ang pinto.

"Whoa! May naistorbo ba ako?" biro ng isang pamilyar na tinig.

Agad na lumayo si Lila at natulala nang makita si Daniel na nakatayo sa pinto, may hawak na bungkos ng bulaklak. May nakangiting ekspresyon ito, ngunit may bahagyang pag-aalala sa kanyang mga mata.

"Daniel?" mahina niyang sambit, agad na lumayo kay Ethan.

Lumapit si Daniel, inilapag ang bulaklak sa tabi ng kama. "Pumunta ako agad nang marinig ko ang aksidente. Grabe ka, Ethan, muntik mo kaming patayin sa kaba. Kumusta ka?"

Tumingin si Ethan kay Daniel, halatang naguguluhan. "Uh… salamat? Kilala ba kita?"

Bahagyang sumeryoso ang mukha ni Daniel bago nito iniabot ang kamay kay Ethan. "Daniel. Magkasama tayong piloto sa huling flight mo."

Nag-atubili si Ethan bago nakipagkamay. "Ah. Oo. Magandang makilala ka… ulit, sa tingin ko."

Tumingin si Daniel kay Lila. "Lila, pwede ba tayong mag-usap saglit?"

Nag-aalangan siya ngunit tumango. "Sige."

Binalingan niya si Ethan. "Babalik agad ako, ha?"

Nagkunwaring sumimangot si Ethan. "‘Wag kang magtatagal. Mamimiss kita."

Napilitang ngumiti si Lila bago lumabas kasama si Daniel.

Pagkalabas nila sa silid, malalim na bumuntong-hininga si Daniel. "Ayos ka lang ba talaga? Alam kong mahirap ‘to para sa’yo."

Napayuko si Lila. "Hindi ko alam, Daniel. Ang gulo."

Tahimik siyang tinitigan ni Daniel bago tumango. "Halika, kape muna tayo. Kailangan mo ‘yon."

Saglit siyang nag-isip bago sumunod. "Oo nga, siguro nga."

Habang lumalayo sila, hindi niya mapigilang maramdaman na mas lalo lang magiging magulo ang lahat. At hindi niya alam kung hanggang kailan niya kayang magpanggap.