Stay tuned for more updates ☺️
Sa loob ng private rehabilitation wing ng Salvatore Hospital, amoy–disinfectant na humahalo sa mamahaling pabango ang bumabalot sa hangin, nagbibigay ng malamig na pakiramdam na parang tumatagos hanggang buto. Nakaupo si Lilly Ybañez sa harap ng floor-to-ceiling window. Tahimik niyang hinihimas ang mumurahing silver-plated ring sa kaniyang palasingsingan—gaya ng pag-alala sa isang pangakong hirap bigkasin pero hindi malimot. Sa bawat dampi ng liwanag ng araw sa kaniyang pisngi, lumilitaw ang mapupungay na mata at ang naninilaw pang pasa sa gilid ng kanyang mga mata—alaala ng gabi ng kidnapping na halos bura-in ang hininga niya.“Ms. Ybañez, here’s your psychological assessment report.” Maingat na iniabot ng psychiatrist ang folder, bakas sa mukha ang professional na pag-aalala. “Your PTSD symptoms have improved significantly.”Kinuha iyon ni Lilly, mabagal na binuklat hanggang sa huling pahina kung saan malinaw na nakasulat ‘Recommended: gradual reintegration into social settings; avoi
Ten minutes later.Nagkagulo ang buong lobby ng ospital. May mga reporter na naglabasan mula sa kung saan-saang sulok, ang mga flash ng camera ay sunod-sunod na tila kidlat sa gitna ng bagyo.At the center of it all stood Zeus. Naka-kurbata—mukhang pormal pero halatang balisa. Sa gitna ng mga mamamahayag, nagsasalita siya nang walang tigil."She knew! Lilly already knew Damon Salvatore's identity!" bulalas niya, na para bang siya ang biktima sa lahat ng ito. "She told me herself! Pretending to be poor? That's just a twisted game rich people like to play!"Pero bago pa siya makapagsambit ng kasunod na kasinungalingan—“Zeus.”Isang pamilyar na tinig ang pumunit sa hangin, mula sa direksyon ng elevator.Sabay-sabay na napalingon ang lahat.Sa gitna ng makislap na ilaw ng ospital, lumitaw si Lilly. Suot ang puting hospital gown, maputla ang mukha pero matatag ang tindig. At isang hakbang sa likuran niya, naroon si Damon, tahimik ngunit matatag na presensyang para bang anino ng kanyang la
Dumampi ang banayad na sinag ng araw sa loob ng silid mula sa manipis na kurtinang gauze. Dahan-dahang iminulat ni Lilly ang kanyang mga mata, at ang unang bumungad sa kanya ay ang kumikislap na singsing sa kanyang palasingsingan—pilak ang kulay, simple, pero may bigat na alaalang dala.Isang buwan na ang nakalipas mula nang muntik na siyang mamatay sa Chemical Plant. Ngayon, narito siya sa top VIP ward ng Salvatore Private Hospital, iniikutan ng tatlong nurse na palitan kung mag-alaga sa kanya."Ms. Ybañez, it's time to change your dressing," bati ng nurse habang maingat na itinutulak ang nursing cart, sabay ngiti ng propesyonal.Inilahad ni Lilly ang kanyang kamay, balot pa rin ng gasa. Nang alisin ng nurse ang benda, hindi niya napigilang mapatingin sa mukha nito—parang may kinakalabit sa alaala niya. Ang peklat ay nanatiling paalala ng bangungot ng gabing maulan."It's recovering well," sabi ng nurse habang maingat na inaaplayan ng ointment ang sugat. "Yung scar removal cream na p
Umuulan nang malakas habang dumaraan ang sasakyan sa madulas na kalsada. Sa loob ng sasakyan, mabilis na pinindot ni Damon ang kanyang cellphone habang sinisimulan ang Salvatore Group's newly developed security system—isang teknolohiya na kayang pasukin ang anumang konektadong network.“Twenty minutes left,” sabi ni Zeus, pawisan ang noo. “We can’t make it!”Hindi sumagot si Damon. Sa halip, mabilis na ginuhit ng daliri niya ang screen. Makalipas ang tatlong segundo, lahat ng traffic lights sa harapan ay sabay-sabay na naging berde. Mismong mga traffic enforcer ay nagsimulang magbigay-daan sa kanilang sasakyan.“Fuck!” gulat na bulalas ni Zeus. “Paano mo ginawa ’yon?”“Focus on driving,” malamig na utos ni Damon habang ina-activate remotely ang drone fleet mula sa rooftop ng Salvatore Building. Labinlimang drone, na may high-definition cameras at thermal imagers, ang sabay-sabay na lumipad patungo sa western suburbs.Biglang huminto ang sasakyan sa harapan ng isang abandonadong chemic
Bumubulusok ang ulan sa bintana ng kotse, at tahimik na nakatingin si Damon sa malabong tanawin sa labas. Ang makikitid na eskinita, kupas na pader, at mga taong nagmamadaling tumakbo sa ilalim ng ulan—ito ang mundong pinagmulan niya. Isang mundong malayo na sa marangyang buhay na tinatamasa niya ngayon bilang chairman ng Salvatore International. Para bang dalawang magkaibang planeta—ang mundo ng kahirapan, at ang mundo ng kapangyarihan."Damon, we're here," wika ni Uncle Felipe habang huminto sa tapat ng isang lumang gusali. "Do you want me to come with you upstairs?"Umiling si Damon. Tahimik siyang bumaba ng kotse, binuksan ang itim na payong, at sumuong sa ulan. Pagpasok sa gusali, sinalubong siya ng dilim—sirado ang voice-activated na ilaw sa pasilyo. Umaalingawngaw ang tunog ng kanyang hakbang habang paakyat siya sa ikalimang palapag.May kalawang ang tunog ng susi nang isuksok niya ito sa lock. Pagbukas ng pinto, agad sumalubong ang amoy ng lumang alikabok at agiw. Ngunit sa gi
Pagkaalis ng nurse, marahang bumukas ang pinto. Pumasok si Damon. Tumambad sa kanya ang manipis na pigura ni Lilly, nakahiga sa kama, nakatalikod. Nang mapansin siyang pumasok, bahagyang lumaki ang mga mata nito, pero agad rin itong umiwas ng tingin."Are you here to laugh at me?" malamig nitong tanong, pilit tinatakpan ang panginginig ng kanyang tinig.Lumapit si Damon sa kama, at sa tabi nito ay isang pamilyar na lata ng kendi—ang mumurahing lalagyan na binili nila noong kinasal sila. Doon nila iniipon ang mga lumang ticket ng sine—mga alaala ng isang panahong akala nila ay walang hanggan."Why did you keep this?" tanong niya, habang pinagmamasdan ang lumang bakal na kahon.Mapait na ngumiti si Lilly. "Alam mo ba, nitong tatlong araw, pinuntahan ko lahat ng lugar na napuntahan natin noon. 'Yung maliit na noodle shop, sarado na. 'Yung sinehan, renovated na. At pati 'yung mga upuan sa park, pinalitan na ng bago." Bumaling siya, at mula sa mga mata niya ay dumaloy ang mga luha. "Everyt