Kabanata 5

Pagkaalis ng nurse, marahang bumukas ang pinto. Pumasok si Damon. Tumambad sa kanya ang manipis na pigura ni Lilly, nakahiga sa kama, nakatalikod. Nang mapansin siyang pumasok, bahagyang lumaki ang mga mata nito, pero agad rin itong umiwas ng tingin.

"Are you here to laugh at me?" malamig nitong tanong, pilit tinatakpan ang panginginig ng kanyang tinig.

Lumapit si Damon sa kama, at sa tabi nito ay isang pamilyar na lata ng kendi—ang mumurahing lalagyan na binili nila noong kinasal sila. Doon nila iniipon ang mga lumang ticket ng sine—mga alaala ng isang panahong akala nila ay walang hanggan.

"Why did you keep this?" tanong niya, habang pinagmamasdan ang lumang bakal na kahon.

Mapait na ngumiti si Lilly. "Alam mo ba, nitong tatlong araw, pinuntahan ko lahat ng lugar na napuntahan natin noon. 'Yung maliit na noodle shop, sarado na. 'Yung sinehan, renovated na. At pati 'yung mga upuan sa park, pinalitan na ng bago." Bumaling siya, at mula sa mga mata niya ay dumaloy ang mga luha. "Everything changed, Damon. Ako na lang 'yung naiwan sa nakaraan."

Tahimik na binuksan ni Damon ang kahon. Naninilaw na ang mga ticket sa loob. Nasa ibabaw ang ticket ng re-release ng Titanic—isang linggo bago sila ikinasal.

"I remember you said na kaya nakaka-touch ang love story nina Jack at Rose is because it was frozen in their most beautiful moment." Mahinang tinig ni Lilly. "Kung hindi lumubog ang Titanic... would they have ended up like us too—tired, broken, consumed by everyday life?"

Tahimik si Damon. Isinara niya ang kahon at saka tumingin kay Lilly. "Dumalaw ba si Zeus?"

"Once," sagot ni Lilly, pilit tumatawa. "He offered me five million—hush money daw. Can you believe that? From 2 million to 5 million. Wow, ang taas ng market value ko ngayon."

Biglang bumuhos ang ulan sa labas ng bintana. Kumakalmot sa salamin ang bawat patak, tila mga multong kumakatok sa kanilang alaala.

"Damon..." bulong ni Lilly, puno ng pait, "Kung hindi ako naging parte ng buhay mo… would it have made a difference?"

Saglit na tumingin si Damon sa ulap na ulan sa labas ng bintana bago sumagot. "There are no ifs in this world."

Binitiwan niya ang kahon at tumalikod na, handang lumabas. Ngunit mabilis siyang hinawakan ni Lilly sa kamay.

"Wait!" Aniya, habang may hinugot na susi mula sa ilalim ng unan. "This is the key to our old apartment. May kailangan kang makita... nasa second drawer ng bedside table natin noon."

Tinanggap ni Damon ang susi. Ang lamig nito sa palad ay parang paalala ng gabing iyon—ang gabing nabasa siya ng ulan sa harap ng pintuan, habang bumubungad ang isang katotohanang hindi na mababawi.

"Magpahinga ka." ‘Yun lang ang nasambit niya bago tuluyang lumabas.

Sa labas ng kwarto, sinalubong siya ni Uncle Felipe, halatang nagmamadali.

“Damon, I just got word—Vice Minister Whiteford’s son is asking around about Miss Bea.”

Biglang nanlamig ang mga mata ni Damon. “Jordan Whiteford?”

"Yes. May gathering sila tonight sa Club, and rumor has it... gusto raw niyang ligawan si Miss Bea then dump her—as revenge on you."

Tahimik si Damon habang pinakikiramdaman ang hampas ng ulan sa salamin. Pagkalipas ng ilang segundo, dinukot niya ang cellphone at nag-dial.

"Bea? It’s me. Someone might approach you soon. Huwag mo silang pansinin... Lalo na 'yung may apelyidong Whiteford."

Pagkababa ng tawag, hinarap niya si Uncle Felipe. "Prepare the car. We're going to the club."

"Ikaw mismo pupunta ro'n? Damon, that kind of place..."

"Five years akong nawala. Marami na yatang nakakalimot na ang Salvatore family... hindi lang basta mayaman." Hinawi niya ang manggas ng coat at tumambad ang antigong family emblem. "It’s time to remind them."

Mas bumigat ang ulan pagdating nila sa Club. Agad sumugod ang doorman dala ang payong pero natigilan ito nang makita ang plaka—itim na kotse, may dalawang gintong titik: DS.

Walang sinuman ang naglalakas-loob na humarang sa sasakyang iyon.

Bumaba si Damon. Basang-basa ang buhok niya habang sinasalubong ng manager ng Club, namumutla.

"Mr. Salvatore! What brings you here?"

"Anong room si Jordan?"

Napalunok ang manager. "Ah... Mr. Whiteford said he—"

Hindi na siya pinakinggan ni Damon. Diretso siyang pumasok. Nang makarating sa VIP floor, walang sinuman ang nangahas humarang.

Pagkabukas ng pinto ng private room, napatigil ang lahat.

Nahulog ang wine glass ni Zeus. Umagos ang pulang alak sa sahig—parang dugo.

Unang nakabawi si Jordan. Nakasandal sa sofa, may tamad na ngiti.

"Well, well... Mr. Salvatore. Didn’t expect you here in such a humble place."

Hindi pinansin ni Damon ang pasaring. Tiningnan niya isa-isa ang mga bisita, bago itutok ang titig kay Jordan.

“I heard you’re interested in my cousin.”

Tumahimik ang lahat. Napako ang ngiti ni Jordan, pero pilit bumalik sa kayabangan. "Can't we just be friends? Or what—lahat ba ng babae sa Salvatore family, untouchable?"

"You can try," malamig na sagot ni Damon. "Pero bago ka gumawa ng kahit ano, I suggest you call your father."

Napakunot ang noo ni Jordan. "What do you mean—?"

Binuksan ni Damon ang cellphone at nag-dial. Naka-speaker. Ilang segundo pa, may boses ng desperadong lalaki sa kabilang linya.

"Mr. Salvatore! Please, let me explain. My son—he doesn’t know any better!"

Namutla si Jordan. Ang mga kasamahan niya ay tila hindi makapaniwala—Vice Minister Whiteford, na kilalang matapang at makapangyarihan, ngayon ay namamalimos ng awa.

"Minister Whiteford," sabi ni Damon, malamig at matalim, "Mukhang interesado ang anak ninyo sa pinsan ko. Should I send him to Canada, or do you want to discipline him yourself?"

"Please! I’ll take care of him immediately! Promise—he’ll never show up in front of your cousin again!"

Pagkababa ng tawag, tumingin si Damon kay Jordan, na ngayon ay namumutla at nanginginig.

"Do you still think businessmen are just fat sheep waiting to be slaughtered?"

Tila nabasag ang katahimikan. Nagtayuan ang balahibo ng lahat. Sa gilid, napaluhod si Zeus.

"Mr. Salvatore... I-I swear, I wasn’t involved... Please—"

Walang lingon-lingon si Damon. Tumalikod na at tinungo ang pinto.

“By the way,” aniya bago lumabas, “Montreal real estate. Liquidation starts Monday. Huwag mong kalimutang pumirma.”

Paglabas nila sa hallway, sinalubong sila ng club owner.

“Mr. Salvatore! Had I known you were coming, I would have reserved our best room—”

“No need,” malamig na sagot ni Damon. “Starting tomorrow, this place will be closed for three months—for rectification.”

Napako ang ngiti ng may-ari. Nang tuluyang maglaho si Damon sa elevator, agad siyang nagsalita sa telepono. "Check everything! Baka may violations tayo!"

Sa ilalim ng ulan, dahan-dahang umusad ang sasakyan. Tahimik na nakasandal si Damon, nakapikit, habang binabaybay nila ang lungsod na basang-basa ng alaala.

“Where to next?” tanong ni Uncle Felipe mula sa harap.

“Go to the old house,” tugon ni Damon. “At pakihanap lahat ng ginawa ni Jordan these past years. Kung hindi kayang disiplinahin ng tatay ang anak niya… I’ll do it myself.”

Sa bintana ng sasakyan, dumadaloy ang ulan na tila luha. Sa labas, naghalo-halo ang neon lights at mga aninong hindi na mabuo—parang mga alaala nilang kay tagal nang nilimot ng panahon.