Matapos kong mag-toothbrush at maghilamos, paglabas ko, wala na si Anton sa kwarto. Lumapit ako sa kabinet niya dahil hindi ko alam kung nasaan nalagay ang mga gamit ko. Pero nang makita kong naroon sila sa kabinet niya, perfectly folded, parang gusto kong maligo para makapagpalit ako ng mga damit ko.Kaya bumalik ako sa loob ng banyo para maligo na. Wala naman na akong lagnat. It’s fine to take a bath. Binilisan ko na lang ang paliligo ko. And then I wore a white maxi dress. Na-influence ni Scarlet. She's so into dresses and I'm more into corporate-style outfits. Pero gusto niyang mag-dress din ako kaya may mga dress din ako kagaya ng sa kanya.Pagbaba ko, nakahanda na ang pagkain. Tapos na si Anton sa pagluluto. I didn’t get a chance to watch him. Bumaling siya sa akin nang marinig niyang naglalakad ako palapit.A smirk tugged on his lips as he watched me from head to foot.“I should have brought more dresses,” natutuwa niyang sinabi.Pinanliitan ko siya ng mata. “I rarely wear one.
Nakatagilid ako kaya magkaharap kami. Hinawakan niya ang noo ko. He sighed when he felt I’m not hot. Nararamdaman ko ring hindi na ako mainit.He folded his forearms on the bed at saka niya ipinatong ang baba niya roon. He watched me intently. I watched him too.“Anong ginawa ng mga tauhan ko?” he asked gently. Namumungay ang mata niya habang nakatitig sa akin. “You don’t get sick easily. They did something,” he said like he was so sure of himself. “I was just so mad when you told me you despise me, I didn’t think of anything.”I pursed my lips. Malamang I hated him. He's a Vergara after all. The core reason why I'm still alive—to make sure to ruin him and his family!I sighed heavily.“I was just stressed and in constant worry. Hindi ko kinukuha ’yong pagkain na dinadala sa akin ng tauhan mo kasi siya ’yong manyakis. He won’t leave me alone. Ilang oras niyang kinakatok ang pintuan para ibigay ang pagkain… but I know what he really wants,” mahina kong sabi.Kita kong tumalim ang mata
Tahimik kami nang kumakain na ako. He sat beside me as he continued drinking the cold chocolate drink he made for himself.Hinugasan na niya ang mga ginamit niya sa pagluluto kaya malinis na habang kumakain pa ako. I washed my dishes after I was done eating bago kami nagpasyang pumanhik na para matulog.Tahimik kaming nahiga sa kama niya. Agad siyang nahiga matapos niyang patayin ang ilaw. I tried to sleep too. Akala ko ay mahihirapan akong matulog pero hindi ko na namalayang nakatulog din ako.I thought I was already okay. Nakakain naman ako at medyo okay na ang pakiramdam ko nang bumaba ako. Pero bumalik ang panlalamig ng katawan ko. I woke up around one in the morning, nanginginig ang katawan ko. Ang init ng hininga ko. Nagtaklob ako para mainitan ako at para mawala ang panlalamig ko pero hindi gumagana.Mabuti na lang at nasa side table ko ang remote para sa aircon kaya pinatay ko. Bumalik ulit ako sa pagtaklob. Pero mas lumalala pa ang panlalamig ko. Ramdam kong nagsisimula akong
Naiwan ako sa loob mag-isa. Kung ano man ang ginawa ni Anton sa mga tauhan niya ay wala na akong alam doon.I tried to inhale and exhale as I walked back and forth. Now that the commotion is over, kumalma ako. And I tried to reason out again.What happened to those men, they deserve it. It’s the consequence of what they did. Lahat ng bagay, may kabayaran. Kagaya kung bakit ako narito. This is the consequence of what I did to Anton’s family.I just don’t understand a few things.It doesn't make sense to me. It was too good to be true. I might be thinking crazy but…Umiling ako. It's absurd! But I think Anton—I then groaned frustratingly.Why do I feel like he doesn’t really want me to get harmed? Kasi Vergara siya. I know for sure. Not unless he is adopted. But he saw my collection of evidence. That’s enough to land me in prison. Like in real jail, not here where I still have a little bit of freedom. Pero ang tanging ginawa niya ay balaan ako na itigil ang ginagawa ko. If I were a Ver
Hindi agad ako nakasagot nang magtanong siya kung sino sa mga tauhan niya.Firstly, because I didn’t expect him to ask me that, and secondly, he looks like a dangerous threat right now. Hindi na gumagana ang init na nagmumula sa hot chocolate ko para kumalma ako.My head snapped at him when he suddenly went to me. Natatakot akong baka may gawin siya sa akin. Lalo pa at galit siya.“I will ask one more time, Andrea. Sino sa kanila ang tinutukoy mo?” he asked in a low and bone-chilling tone.Nanuyo ang lalamunan ko kahit umiinom naman ako. He stopped beside me. I was on the edge of running away from him, but I fought the urge.Andrea, he’s a Vergara! You don’t show him that you’re scared!Ibinaba ko ang baso ko sa countertop at hinarap siya.“Alam ba ng mga tauhan mong dumating ka?” I asked.Mas lalong lumalim ang galit niya dahil hindi 'yon ang gusto niyang marinig. I also didn’t want words to come out of my mouth. He might not believe me.“I don't need them to know my arrival!” he sna
Tahimik akong bumaba kasama si Anton. Nang nasa may hagdanan na kami, tumingin ako sa baba pero wala akong nakitang mga tauhan. I know it’s time for dinner, so I expected to see them.Pero wala ni isa. O baka pinalabas niya ulit? Either way, ayoko rin naman silang makita.The silence is too loud between us. Hindi ko alam pero tahimik din ngayon si Anton. Habang naglalakad kami sa pasilyo kanina, he kept on glancing at me. And then he got into silence.Hanggang sa dumating kami sa kusina, tahimik siya. At tahimik ako dahil kabado ako at medyo nanghihina rin. I'm not in the right mind and condition to shout or to even get angry at this point. I just wanted to eat.Pagkarating namin ay agad akong kumuha ng tasa at tinungo ang coffee maker sa gilid. I don't drink coffee, but while waiting for Anton to prepare the food I want, I want to fill my stomach with something warm.Umupo ako sa countertop. Kasabay ng pagbaba ni Anton sa manok na kinuha niya sa refrigerator.Bumaba ang mata niya sa k