(>.<) I'm sorry Andrea. Hahaha
Naiwan ako sa loob mag-isa. Kung ano man ang ginawa ni Anton sa mga tauhan niya ay wala na akong alam doon.I tried to inhale and exhale as I walked back and forth. Now that the commotion is over, kumalma ako. And I tried to reason out again.What happened to those men, they deserve it. It’s the consequence of what they did. Lahat ng bagay, may kabayaran. Kagaya kung bakit ako narito. This is the consequence of what I did to Anton’s family.I just don’t understand a few things.It doesn't make sense to me. It was too good to be true. I might be thinking crazy but…Umiling ako. It's absurd! But I think Anton—I then groaned frustratingly.Why do I feel like he doesn’t really want me to get harmed? Kasi Vergara siya. I know for sure. Not unless he is adopted. But he saw my collection of evidence. That’s enough to land me in prison. Like in real jail, not here where I still have a little bit of freedom. Pero ang tanging ginawa niya ay balaan ako na itigil ang ginagawa ko. If I were a Ver
Hindi agad ako nakasagot nang magtanong siya kung sino sa mga tauhan niya.Firstly, because I didn’t expect him to ask me that, and secondly, he looks like a dangerous threat right now. Hindi na gumagana ang init na nagmumula sa hot chocolate ko para kumalma ako.My head snapped at him when he suddenly went to me. Natatakot akong baka may gawin siya sa akin. Lalo pa at galit siya.“I will ask one more time, Andrea. Sino sa kanila ang tinutukoy mo?” he asked in a low and bone-chilling tone.Nanuyo ang lalamunan ko kahit umiinom naman ako. He stopped beside me. I was on the edge of running away from him, but I fought the urge.Andrea, he’s a Vergara! You don’t show him that you’re scared!Ibinaba ko ang baso ko sa countertop at hinarap siya.“Alam ba ng mga tauhan mong dumating ka?” I asked.Mas lalong lumalim ang galit niya dahil hindi 'yon ang gusto niyang marinig. I also didn’t want words to come out of my mouth. He might not believe me.“I don't need them to know my arrival!” he sna
Tahimik akong bumaba kasama si Anton. Nang nasa may hagdanan na kami, tumingin ako sa baba pero wala akong nakitang mga tauhan. I know it’s time for dinner, so I expected to see them.Pero wala ni isa. O baka pinalabas niya ulit? Either way, ayoko rin naman silang makita.The silence is too loud between us. Hindi ko alam pero tahimik din ngayon si Anton. Habang naglalakad kami sa pasilyo kanina, he kept on glancing at me. And then he got into silence.Hanggang sa dumating kami sa kusina, tahimik siya. At tahimik ako dahil kabado ako at medyo nanghihina rin. I'm not in the right mind and condition to shout or to even get angry at this point. I just wanted to eat.Pagkarating namin ay agad akong kumuha ng tasa at tinungo ang coffee maker sa gilid. I don't drink coffee, but while waiting for Anton to prepare the food I want, I want to fill my stomach with something warm.Umupo ako sa countertop. Kasabay ng pagbaba ni Anton sa manok na kinuha niya sa refrigerator.Bumaba ang mata niya sa k
Agad nanginig ang kamay ko at tuhod. Pero nang pumasok na tuluyan ang bumukas na pinto, my shoulders sagged. Kumalma ang katawan ko sa unti-unting panginginig.Anton looked at me disappointedly. Agad umigting ang panga niya.“I know you don’t like to see me! You don’t have to be obvious about it!” he said coldly.Dumiretso siya sa kama matapos niyang maisara ang pintuan. May dala siyang malaking bag. Ibinaba niya 'yon sa kama. He then removed his wristwatch and put it on the side table.'Yong kaninang nararamdaman kong umuusbong na kaba, nawala na lang 'yon ngayon na bumalik na siya.I understand why he was acting cold then. Kasalanan ko naman. Ako naman ang nagsabi sa kanya na ayaw ko siyang makita, kaya deserve ko ang pagiging cold niya ngayon. I don’t have the right to get hurt about it.Kaya tumigil ka, Andrea, at huwag kang magdrama! Baka umalis na naman 'yan at maiiwan ka na naman sa mga tauhan niya. He was better than them.Tahimik lang ako habang naghuhubad siya ng damit. Suman
Andreana Steff VelazquezI survived the third day. Ubos na ang pagkain ko. Akala ko, dahil dalawang araw akong hindi na bumaba, ay nawalan na ng gana ang lalaki sa hangarin niya. Pero hindi pa rin pala.Kabado akong naglalakad sa pasilyo. Dala ko ang tray para ibaba na. Walang ingay na nanggagaling sa baba, kaya akala ko ay walang tao.Pero natigilan ako dahil nakita kong umaakyat ang lalaki sa hagdanan. Agad siyang ngumisi nang makita ako. May dala siyang tray na may pagkain.“Dinalhan kita ng pagkain. Tumawag si boss at dadalhan ka raw ng pagkain kapag hindi na bumababa. Ako na ang umako ro’n,” may malisya niyang sinabi.Bumaba ang mata niya sa katawan ko.“Bumalik ka na sa kwarto mo. Doon ka na kumain.” Tumawa siya ng nakakakilabot.Nanlalamig na ang katawan ko pero pilit kong hindi ipinapakita na natatakot ako. I glared at the man.“Ibaba mo diyan sa hagdanan. Ako na ang magdadala!” galit kong sinabi.Umiling ang lalaki.“Hindi na. Mahihirapan ka pa. Bumalik ka na sa kwarto mo at
Ganon nga ang ginawa ko. I slept the pain away. Hindi na ako lumabas nang buong araw. I have food inside. Nawala lang ang pananakit ng tiyan ko sa paninikmura ng tanginang lalaking 'yon nang maggabi na.Matapos kong kumain ng dinner ay umupo ako sa kama. I have nothing else to do than to sleep and overthink. At sawa na akong matulog at mag-isip. I couldn’t even plan a way out because of those vile men.Baka sa pinto pa ako habang tatakas, naisibat na ako ng dalawang 'yon! I don’t want to think about what they’ll do, but I couldn’t help it—and the thought made me shiver in disgust and fear.Nang ilang minuto akong nakaupo lang, tumayo ako para pumunta sa bathroom. Nakita ko sa gilid ng sink ang mga damit na labhan. Wala akong magawa kaya maglalaba na lang ako ngayon. It’s better to do this than to drown myself with thoughts that only make me feel hopeless.Tatlong pares ng t-shirt at shorts ang nilabhan ko. I’m wearing my own clothes now kaya may undergarments akong suot.I took all th