Sa akin siya dumiretso, nanlilisik ang mata. Medyo kinabahan ako dahil hindi ko alam kung bakit siya galit sa akin.Nakahiga ako at sa gilid ko siya huminto.“You’ve been on the bed the whole day. What is your problem?” he asked. His voice was laced with irritation. Hindi niya nagawang itago. Iritado ko lang siyang tiningnan. Kita ko ang pag-igting ng panga niya nang makita niyang hindi ko naubos ang pagkain ko.“Tell me, what’s the matter?” he asked again, trying to calm his voice.Pero iritado ko lang siyang tinitigan. Why can’t he just leave me alone? Hindi siya ang kailangan ko… si Eros!Ilang minuto ang lumipas na wala akong sinasabi.“Dammit! What is your problem!” His voice thundered all around the room.Kumalabog ang puso ko sa kaba. Pero at the same time, naiinis din ako sa kanya. Sinabi ko na na ayaw ko siyang kausap!Sunod-sunod ang malalalim kong paghinga. Nagagalit siya at nagagalit rin ako dahil pinapakialaman niya ako.Nang hinawakan niya ang kamay ko para patayuin, do
I gritted my teeth. Hindi ko na siya pinansin kahit halata sa kanya na nambu-bwisit na naman siya.Pinilit ko ang sarili kong bumangon at kainin ang dinala niya sa akin. I refused to say a word to him. I refused to glance at him. Nakatuon lang ang mata ko sa tray na binigay niya. Kung nakatingin ba siya sa akin habang kumakain ako, hindi ko na alam. But he was still standing in front of me while I was eating my breakfast.“Did you have a good sleep?” tanong niya, parang nananantya ang boses niya.Pero hindi ko siya sinagot. I focused on chewing my food and pretended I didn’t hear him.“Someone’s mad early in the morning, huh?” sabi niya ulit, probably trying to get a reaction from me. But I gave none.Ilang minuto ulit siyang nanahimik, nakatayo lang sa harap ko. Pero nang mapagtanto niyang wala akong balak pansinin siya, umalis na lang siya. Lumabas siya ng kwarto without saying a word too.Nagpakawala ako ng malalim na hininga nang mawala siya. Hindi ko naubos ang pagkain ko. Wala a
Wala akong nagawa nang higitin ako ni Anton papunta sa taas. And honestly, with what I heard from one of his men, natakot akong magpaiwan sa baba. Kaya nanahimik ako habang tinatahak namin pabalik ang kwarto niya.Once inside, he turned off the light. Kahit nasa loob na kami, hawak pa rin niya ang kamay ko papunta sa kama niya. Kung hindi ko pa hinigit 'yon palayo sa kanya, hindi pa niya bibitawan.He just chuckled at that and didn’t mind that I was being rude. He doesn’t care at all as long as I don’t curse.Nakatayo pa ako malapit sa kama nang humiga siya padapa ulit. I realized then that he liked to sleep in that position. Ang ulo niya ay nakaharap sa banda ng pintuan kaya somehow, kahit humiga ako, hindi naman niya ako makikita unless ibaling niya ang ulo niya sa akin.“Are you not going to sleep?” he asked huskily, his voice sounding sleepy.Hindi ako sumagot. I just sighed deeply and went to the side of the bed. Umupo ako roon at saka kinalma ang sarili ko sa mga bagay na bumaba
I glared at him. He just chuckled.I know he can brag about his body because, without question, it’s ripped and well-toned. He was just bragging to the wrong person!Nang makita kong lumapit siya sa pinto para patayin ang ilaw, tumayo na rin ako dahil hindi rin naman ako inaantok. Iritado kong kinuha ang tray sa gilid ng kama at saka dinala.“Leave that, Andrea. It’s late.”“It’s not late! It’s almost eight! Maaga pa para matulog!” sigaw ko.Tuloy-tuloy akong naglakad papunta sa pintuan. Akala ko pipigilan niya ako dahil matutulog siya, pero hindi. He just sighed heavily.Nang buksan ko ang pinto, akala ko isasara niya pero hindi pala. Lumabas din siya at sumunod sa akin. Nauuna akong naglalakad sa kanya. And for some reason, it bothered me that I was walking in front of him.Kaya huminto ako at bumaling sa kanya. He had that smirk when I turned to him.“What? You realized it’s late and we should just sleep?” he asked. He massaged his neck and his shoulder while still staring at me.
Tumalim ang mga mata niya sa akin dahil nanatili pa rin akong walang ginagawa. Nang makita kong uupo siya sa kama, agad kong inilapit ang mga paa ko sa katawan ko. Nakasandal ang likod ko sa headboard.“Eat!” utos niya.“Ano bang problema mo kung hindi ako kakain?” sigaw ko. “Just let me die of hunger! Hindi ka na mahihirapan kung mamatay ako!”Ang kaninang matalim niyang mata ay ngayon naging madilim na rin. Parang hindi niya gusto ang mga lumalabas sa bibig ko—or maybe he just didn’t like being disobeyed. Either way, I liked it. I liked that he was getting affected by me refusing to eat.“I don’t care what you want to do with your own life! But you will eat because I told you to! And if I need to force you, I will. Don’t test me, Andrea.” His voice dropped low…low enough to send goosebumps all over my body.Nang kinuha niya ang tray at iniabot sa akin, ayaw ko sanang kunin. Pero the moment I saw how his knuckles turned white from clenching too hard… napilitan akong kunin yon. Nangi
Mabilis lang ang paliligo ko dahil nakakaramdam na ako ng pagod. Naliligo ako pero nakakaramdam na rin ng antok. Nang matapos ako at nagpapatuyo ng buhok sa kama, hindi ko na nga napigilan. Bumibigat na ang talukap ng mata ko. Nang tumama ang likod ko sa kama, mabilis akong nakatulog. Hindi na ako binagabag ng makalat na kwarto kaya walang sumasagi sa isip ko.I refused to leave the room to avoid Anton. I wanted to sleep off my frustration… and also because of exhaustion from cleaning the mess I made… matagal akong nakatulog.Natulog ako ng hapon, around two, at nagising ako ng alas-siyete. Kita ko sa basag na digital clock. Nag-unat ako at ramdam kong medyo maganda na ang pakiramdam ko. Hindi na kagaya noong wala akong tulog na pakiramdam ko ay mababaliw na ako.Iginaya ko ang mata ko sa paligid ng kwarto at kita kong mag-isa pa rin ako. Hindi ko alam kung pumasok ba ulit si Anton sa loob matapos niyang lumabas.But then, my eyes stopped at the new lampshade beside the bed. Binasag