Kabanata 7

Nabalot ng kadiliman ang lugar. Napaupo si Celeste sa sahig, yakap-yakap ang sarili sa sobrang takot. Nagtatanong siya sa sarili, kung paano siya nagawang iwanan ng taong mahal niya sa ganitong klase ng kadiliman.

“D-Darson… Darson.” Patuloy siyang humahagulgol, pikit na pikit ang mga mata, takot na takot na harapan ang kasalukuyang lugar na kanyang kinalalagyan. Sinubsob niya ang sariling mukha sa kanyang tuhod, doon niya tiniis ang takot, sakit, at pangungulila sa asawa.

Sinabi ng mga yumaong magulang ni Celeste, na si Darson na lang ang magiging pamilya niya. Kung lahat ay gagawin niya para sa lalaki, tiyak na hindi siya nito pababayaan.

She did everything, kaya alam niyang hindi siya nito hahayaang mag-isa sa dilim ng ganito katagal at pababayaan.

‘Babalik siya… babalik siya… babalikan siya ni Darson.’

Sa oras na dumilat ang mga mata niya, tiyak na makikita niya muli ang sasakyan ng asawa. Maririnig niya muli ang malamig na boses nito na hahayaan na siyang umuwi. Umaasa siya na