Your comments and feedback are always appreciated—they truly mean a great deal. Thank you for reading, and I hope you have a wonderful day~✨🫶🫶🫶
Kinuha niya iyon at napapitlag siya nang makita ang pamilyar na sulat kamay.[Don’t be afraid, wait for me.]Sobrang elegante ng sulat kamay na kung aakalain ay para itong sulat babae.Pero hindi siya pwedeng magkamali. She lived with him for seven years and had seen all the documents with his penmanship, kaya naman ay kilalang-kilala niya kung kanino iyon.Without taking time to think deeply, agad niyang sinubo ang papel at nilunok kasama ang kapeng iniinom.Hindi niya aakalaing dumating nga si West para iligtas siya. Pero ang pinagtataka niya, bakit?This man never stood in front of her to save her. Bakit ngayon pa? Kung kailan hindi na niya kailangan pa ang lalaki.Lagi niyang sinasabi sa kanyang sarili noon na huwag nang mag-expect ng kahit ano mula kay West dahil sa mga pinaggagawa nito noon sa kanya. At mas lalong-lalo na ngayon na naalala na niya ang lahat ng kademonyohan na ginawa sa kanya ng lalaking iyon.How could she believe it?But then, if that’s true, she’ll believe it.
NAPATITIG SI AMBER sa invitation card saka humigpit ang hawak niya roon. Kung balak niyang tumakas, ay pwede niyang gamitin ang kasal na gaganapin, pero hindi maaari sa kastilyo. Mabuti na lang ay pumayag si Darius sa kagustuhan niyang sa simbahan gaganapin ang kasal.Nailukot niya iyon. “Kailangan kong makatakas.”NIGHT, ISLAND.Sa ilalim ng mga bituin, unti-unting lumapit ang ilang barko sa dalampasigan. Mula sa katahimikan, unti-unting naging maingay ang paligid—mga taong nagsasaya, sumisigaw, sumasayaw.Sa pinakadulo ng baybayin, bumaba ang halos dalawampung katao mula sa isang barko. Pinangunahan sila ng lalaking nakasuot ng itim at may sombrero, nakayuko ang ulo at tahimik na nakihalubilo sa karamihan.Ilang minuto pa, nasa loob na sila ng isang kilalang bar sa isla—maingay, puno ng ilaw at alak. Pagkapasok, mabilis na pumuwesto ang grupo sa paligid. Hindi halata, pero kontrolado na nila ang lugar.Diretso sa counter ang lalaking naka-windbreaker. Tahimik niyang tinapik ang me
“They won’t come for me.”Ngunit hindi nagsalita ang lalaki. Kinuha nito ang tasa at sumimsim sa tsaa. Tahimik na napaismid si Amber at muli binuka ang bibig.“If you want to threaten the Lee Family, you—”Hindi natapos ni Amber ang sasabihin niya nang askidenteng tumama ang kanyang kamay sa belo na nasa bandang dibdib niya at bahagyang dumulas iyon sa kanyang ulo dahilan para makita ang kanyang mukha.Bago niya pa tuluyang mahawakan iyon ay nakarinig ito ng putok ng baril na siyang tumama sa kanyang kamay, tamang nadaplisan ang gilid nito, pero sapat na para mapaiyak si Amber sa sakit.“Sht!” sigaw niya habag namimilipit sa sakit. Ang kanyang gintong gown ay nabahiran na ng dugo, sunod-sunod rin ang pagtulo ng luha mula sa kanyang mga mata.Naglakad na palayo ang lalaki, pero tumigil rin ito para tignan ang babaeng nasa damuhan na namimilit sa sakit. Ginamit nito ang tungkod na hawak saka niya hinila pababa ang belo sa mukha ng babae.“Don’t let me see your face,” he coldly said an
“I’m hungry,” mahina niyang sabi. “If you want anything, I can give you money or what, name your price… Just don’t kill me.”Pero parang gustong mapasapo ng ulo si Amber sa kanyang sinabi. “Money? Mukhang hindi naman kailangan ng pera ang lalaking ito!” Aniya nang makita ang lalaki base sa porma at sa tinutuluyan nito.Kung hindi pera ang gusto ng lalaki, edi ano? Siya? Bakit?Biglang kumirot ang dibdib niya sa takot at pagkalito. Bakit siya? Ano’ng koneksyon niya sa lalaking ito? Ano ang gusto nito sa kanya?Litong-lito si Amber, pero sa ngayon ay kailangan niyang maging mabait at makahanap ng tamang panahon para makatakas. She can’t stay here forever!Hindi siya sinagot ng lalaki at agad din siyang pinabalik sa silid nito. Buong araw lang nasa silid si Amber, ni hindi man lang siya pinapakain kahit isang beses.“Really? Papatayin ata ako sa gutom!” Kahapon pa siya walang kain at dumidilim na naman. Makakatulog na naman itong walang kain. Nanghihina na siya, nakaramdam na rin siya
Nagising si Amber na may kirot sa ulo. Napatingin siya sa kisame at gulat na gulat nang mapansin ang mamahaling chandelier sa itaas. Mabilis siyang napabalikwas at tumingin sa paligid—isang napakaluwag at marangyang silid, punô ng antique na kasangkapan, tila kwarto ng isang prinsesa.“Nasaan ako?” bulong niya, habang pilit inaalala ang huling nangyari—pero lalo lang sumasakit ang ulo niya.Lumapit siya sa bintana, at humawi ng kurtina. Napaawang ang labi niya sa tanawing bumungad: isang mala-kristal na dagat at malawak na gubat sa ibaba. Nasa mataas na lugar siya… isang isla?Biglang bumalik ang takot sa dibdib niya. Naalala niyang may dumakip sa kanya. Ang unang inalala niya? Ang tiyahin niya.Agad siyang lumabas ng silid nang malamang bukas ang pinto. Tumambad sa kanya ang isang hallway na may European na disenyo. Mga lumang painting ang nakasabit sa pader—mga banyagang mukhang kabilang sa isang maharlikang angkan. Ngunit may isa sa dulo na umagaw sa pansin niya: isang babae na mai
“I have to,” nanginginig ang boses ni West, halos mapiyok sa samu’t saring emosyong nararamdaman. “I have to rescue my wife.”Matapos makipag-usap sa kanyang ama, marahan niyang binuksan ang drawer at kinuha ang isang lumang picture frame—isang larawang matagal na niyang tinatago, tanging siya lang ang nakakakita.Nandoon si Amber, bagong panganak at nakangiti habang buhat ang sanggol—si Maverick. Isang larawang kuha ng kanyang ina noong araw ng kapanganakan.He wasn’t there. Hindi siya naglakas-loob na pumasok noon. Lagi lang siyang pumapasok kapag tulog si Amber, saka niya tahimik na binabantayan ang kanilang anak.Hinaplos ni West ang mukha ng babae sa litrato. “I told you not to leave, Amber… I did everything I could to protect you… Why? Bakit ang tigas ng ulo mo?”Agad niyang pinunasan ang luhang tumulo sa kanyang pisngi.Mapaklang napatawa siya habang dinadampian ng palad ang kanyang mga mata, binalikan sa isip ang isang alaalang matagal na sana niyang nilibing.“Are you sure yo