Sasakyan pa rin ni Leon ang ginamit namin patungo sa restaurant na binanggit ni Kirsten na pupuntahan namin. Pagbaba namin, maraming tao agad ang napabaling sa aming gawi ni Maureen. Ang mga kababaihan naman na nasa gilid, sina Bryan at Leon ang pinagtitinganan. Kulang nalang, maglaway ang mga ito.Nang ilibot ko ang aking paningin ay roon ko lang nasabi na talagang akma ang kasuotan namin sa lugar na iyon. Naghuhumiyaw ang karangyaan ng buong lugar. Sabi sa akin ni Maureen kanina, ang Casa Alcazar daw ang pinakamaganda at pinakamahal na restaurant sa Paso De Blas at buong Sta. Victoria. Kaya naman pala ito ang napili ng mga kaibigan nila para maipakita ang kayamanan ng mga ito kahit sa murang edad pa lamang.“Iyon sila,” mahinang saad ni Bryan at itinuro ang isang mahaba at malawak na lamesa. Engrande ang disenyo nito at tunay na napakaraming palamuti sa paligid.Umikot ang mga mata ni Maureen nang makita niyang palapit sa amin si Lia Juarez. Kung hindi ako nagkakamali, siya yung bab
“Itatakas na kita rito, Celine habang wala pa si Marco. Halika, aalalayan kita.” Seryoso akong tumingin kay Leon habang nakaupo ako sa kama at yakap-yakap ko ang aking mga binti. Kanina pa ako umiiyak pagkatapos akong pagmalupitan ng ina ni Marco. Sa mga nakalipas na araw, palagi nalang ako ang napagbubuntunan nito tuwing galit siya kaya kitang-kita ang mga sugat at pasa na natatamo ko tuwing sasaktan ako nito. Halos isang taon na rin akong nanatili sa kanilang poder at magmula noon, walang araw na hindi ako nakakaranas na pagsalitaan ng masasakit na salita at tratuhin na para bang isang alila na kailangang sumunod sa mga utos nila. Hindi naman ako nakaranas ng ganito sa mga magulang ko. Kahit gaano kayaman ang pamilya namin, hindi naman ganito ang pakikitungo nila sa ibang tao. Nanggaling din ako sa isang mayamang pamilya. Kung tutuusin ay mas mayaman pa sa pamilya Madrigal. Mas malaki rin ang mansiyon na mayroon kami. Mas maraming katulong. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi nakaka
“Atasha, saan ka pupunta? Bakit mayroon kang mga nakaimpakeng gamit ka rito?” naguguluhang tanong ng kaibigan kong si Isabelle nang makita niya ang mga gamit ko na inilagay sa isang malaking duffel bag pagkapasok palang niya sa silid ko. Wala naman akong balak na ipakita sa kaniya iyon. Wala rin akong balak na sabihin sa kaniya ang plano kong pag-alis dito sa amin. “May plano kang umalis? Akala ko ba biro mo lang iyong sinabi mo sa akin?” I once told her about my plan. I want to leave our mansion for one stupid reason. At iyon ay walang iba kundi gusto kong maging isang strong independent woman na hindi umaasa sa pera ng kaniyang mga magulang. I’m nineteen. Malapit na akong magtapos ng kolehiyo. Sa totoo lang, alam ko namang dapat ang pag-aaral ko ang inaasikaso ko. Pero heto ako, nagnanais umalis sa isang magandang bahay at magandang lugar kung saan narito na ang lahat. “I still want to leave. Kahit ilang buwan lang. Susubukan ko kung kaya ko. Kung hindi naman, edi babalik ako.”
Panay ang tingin sa akin ni Helion. Iyon ang napapansin ko sa kaniya kapag napapatingin ako sa lugar kung saan siya nakapuwesto. Malakas ang pakiramdam ko na gusto niya akong kausapin pero nagpipigil lang siya. Ilang oras ang lumipas, dumaong na rin ang barkong sinasakyan namin. Nakasunod lang ako sa mga taong naunang bumaba. Ilang beses akong lumingon sa aking likuran para tingnan kung nasaan si Helion pero hindi ko na ito muling nakita pa. Santa Victoria is one of the best provinces that I know. Ang probinsiyang iyon ay nahahati ng anim na bayan at isa na sa mga ito ang Paso De Blas. Nang tuluyan akong makababa ng barko, agad kong natanaw ang mga nakapila na bus sa hindi kalayuan. May mga barker sa paligid na nagtatawag ng mga pasahero. Kasabay ng aking paglalakad ay nag-iisip din ako kung saan ba ako pupunta. Hanggang ngayon kasi ay hindi pa ako nakakapag-desisyon tungkol sa bagay na ‘yon, gawa nang na-occupy ng nangyari sa barko ang isipan ko. Hanggang ngayon ay hindi pa rin a
Pinagmasdan ko sa bintana ang sasakyan ni Marco habang papalayo ito. Kahit ilang minuto na ang lumipas magmula nang umalis siya, hindi pa rin mawala sa isipan ko ang paraan ng kaniyang pagngiti sa akin. Parang may something na hindi ko maipaliwanag. Hindi ko man aminin sa sarili ko, pero alam kong kinilig ako dahil sa ginawa niyang pagtulong sa akin. Napakababaw kung iisipin pero sa panahon ngayon, bihira na ang ganoong uri ng lalaki. So, I must say that chivalry is not dead yet. “Ehem.” Nang may tumikhim sa aking likuran ay saka ko lang napansin ang landlady na nasa likuran ko. Mukhang kanina pa ito nakatingin sa akin. “Hija, puwede ba akong magtanong?” Alanganin akong tumango sa matanda at tipid na ngumiti. “Malapit ba kayo sa isa’t-isa ng anak ni Mayor Franco Madrigal?” Mukhang ang tinutukoy nito ay si Marco. Umiling naman ako agad. “Naku, hindi po. Nagkataong nakita niya lang ako kanina. Kaya naman po tinulungan niya ako na maghanap ng pansamantalang matutuluyan.” Tumaas a
Kapag kasama ko si Marco, ang saya-saya ko. Sobrang gaan niyang kasama at higit sa lahat, hindi niya pinaramdam na dayo ako sa kanilang lugar. Ipinakilala pa nga niya ako sa lahat ng mga kakilala at kaibigan niya bilang soon-to-be girlfriend niya. Kahit nakakahiya, hindi ko na siya pinigilan. Minsan lang ako makaranas ng ganito. Mabuti pang sulitin ko na ito dahil baka ito na rin ang huling beses ko siyang makikita. Hindi ko naman gustong manatili rito sa sentro ng bayan. Mas gusto ko pa ring mabuhay sa rural area. Ang sabi ng isa sa mga kaibigan ko noong nagku-kuwento siya sa akin, maganda raw manirahan sa tabi ng dagat. Iyon din ang pangarap ko. Siguro ay magre-renta nalang ako ng bahay-paupahan nang sa gayon ay mayroon akong matutuluyan. Hindi ako magtatagal dito dahil nangako ako kay Isabelle na babalik ako agad. Ayokong ubusin at aksayahin ang natitira kong oras dito sa Paso De Blas nang hindi nagagawa ang mga plano ko. “Malungkot ka, may problema ka ba?” tanong niya sa akin n
“What are you doing?” tanong ko saka muling mapasinghap nang padaanan niyang muli ng kaniyang daliri ang gitna ng aking pang-ibabang underwear. Halos manginig ang katawan ko lalo nan ang hawakan niya ito sa magkabilang gilid at marahang hinila iyon pababa, dahilan para mahubad na ito nang tuluyan.Nakita ko ang pamimilog ng kaniyang mga mata habang nakatingin sa aking pagkababae.“Freshly shaved, hmm,” aniya saka tumingin sa akin at ngumisi.Napalunok ako nang ilapit niya ang tungki ng kaniyang ilong sa hiwa ng aking pagkababae at inamoy iyon.“Damn! You smell good, Celine.”Ngayon sigurado na akong nanginginig ang katawan ko. Mas lalong lumawak ang kaniyang ngisi nang ilapat niya ang kaniyang dalawang daliri sa labi ng aking kaselanan at marahang binuka ito.“Your cl*t is hiding,” nakangiti niyang sabi saka mabilis na inilabas ang kaniyang dila upang tudyuin ito.Napalunok ako nang sunod-sunod nang maramdaman ang kakaibang kiliti na dulot ng kaniyang ginagawa sa buong pagkatao ko.“Y
Alam ko sa aking sarili na hindi matutupad ang aking naunang plano. Marco showed me the love that I’ve been finding for so many years. At hindi ko magagawang iwan ang taong nagparamdam sa akin ng pagmamahal na nais kong makamit. Lumipas ang isang buong buwan na halos siya ang kasama ko sa araw-araw. Tinulungan niya akong makahanap ng magandang apartment na malapit sa dagat. Halos araw-araw ay palagi niya akong binibisita. May dala siyang kung anu-ano. Pagkain, bulaklak, tsokolate, at iba pang mga bagay na sa tingin niya ay magpapasaya sa akin. Pero hindi naman iyon ang kailangan ko. Kahit wala siyang dala, basta makita ko siya, ay ayos na ako. Sa hindi kalayuan mula sa aking apartment, mayroong mga puno ng aroma. Mayayabong ang dahon nito kaya nagmumukhang liblib ang lugar. Iyon ang palaging pinupuntahan namin ni Marco kapag gusto naming malayo sa karamihan ng tao. Naging safe place at hide out namin ang lugar na iyon. Magdadala lang ako ng tela bilang pan-sapin sa aming mga likura