03: MARCO MADRIGAL

Pinagmasdan ko sa bintana ang sasakyan ni Marco habang papalayo ito. Kahit ilang minuto na ang lumipas magmula nang umalis siya, hindi pa rin mawala sa isipan ko ang paraan ng kaniyang pagngiti sa akin. Parang may something na hindi ko maipaliwanag. Hindi ko man aminin sa sarili ko, pero alam kong kinilig ako dahil sa ginawa niyang pagtulong sa akin. Napakababaw kung iisipin pero sa panahon ngayon, bihira na ang ganoong uri ng lalaki. So, I must say that chivalry is not dead yet.

“Ehem.”

Nang may tumikhim sa aking likuran ay saka ko lang napansin ang landlady na nasa likuran ko. Mukhang kanina pa ito nakatingin sa akin.

“Hija, puwede ba akong magtanong?”

 Alanganin akong tumango sa matanda at tipid na ngumiti.

“Malapit ba kayo sa isa’t-isa ng anak ni Mayor Franco Madrigal?”

Mukhang ang tinutukoy nito ay si Marco. Umiling naman ako agad.

“Naku, hindi po. Nagkataong nakita niya lang ako kanina. Kaya naman po tinulungan niya ako na maghanap ng pansamantalang matutuluyan.”

Tumaas ang kilay ng matanda nang marinig niya ang sinabi ko. Mukhang hindi natuwa ito sa narinig.

“Ibig mo bang sabihin ay ngayon lang kayo nagkita ng anak ni Mayor?”

“Opo.”

“Ngayon ko lang nakitang ganoon ang pakikitungo ng anak ng Mayor sa isang dayo. Kung ako sa’yo, hija, mag-iingat ka.”

Kumunot ang noo ko sa sinabi nito.

“Po?”

Umiling naman ito at ngumiti.

“Wala hija, ang gusto ko lang sabihin ay sana mag-enjoy ka sa pananatili rito kahit isang gabi lang.”

Bago ito tumalikod sa akin ay napansin ko ang bahagyang pagtalim nang tingin nito sa akin. May sinasabi pa ito ngunit mahina lang kaya hindi ko narinig.

Kumunot naman ang noo ko. That’s really weird. Hindi ko alam kung normal bang magtanong sila sa isang taong hindi nila kilala na para bang close nila. Mukhang masungit pa ang matandang iyon kaya hindi ko maiwasang mainis nang palihim. Isa pa, kung may gusto siyang sabihin, puwede niya naman akong diretsuhin nalang hindi iyong bumubulong pa siya. Akala ba niya bingi ako para hindi marinig ang sinasabi niya?

Inilibot ko ang aking paningin sa buong kuwarto. Mabuti nalang talaga at maganda ang silid na binigay nito sa akin.

Inilapag ko ang gamit ko sa lamesang maliit. Kinuha ko ang phone ko sa bulsa ng suot kong jacket at umupo sa dulo ng kama.

Hay, nami-miss ko na ang mga magulang ko pati na rin si Isabelle. Gayunpaman, masaya ako na narito ako. Ibig sabihin ay nagawa ko ito nang ako lang. Masarap sa pakiramdam kapag independent ka na. Pakiramdam mo ay kaya mo nang gawin ang lahat.

Ni-replyan ko lang ang ibang text ni Isabelle pagkatapos naligo na ako at nagbihis ng pantulog. Ang marumi kong damit ay nilagay ko sa isang wash bag at nilagay sa pinakailalim ng dala kong duffel bag.

 Kinabukasan ay maaga rin akong nagising. Gusto ko kasing simulan ang araw ko nang hindi pa sumisikat ang araw. Saktong alas sais nang matapos akong maligo at magbihis.

Dumaan ako sa reception area ng apartment para magbayad. Pero bago pa man ako makarating ay may babaeng bumangga sa gilid ko.

“Ano ba ‘yan, ang aga-aga, haharang-harang sa daan ko.”

Agad na kumunot ang noo ko nang marinig ang sinabi ng babae.

“Doreen, mag-iingat ka naman at isa iyan sa mga costumer natin,” anang landlady na nakasunod sa babae.

“Eh, inay! Alam niyo namang ayoko ng humaharang sa daan ko hindi ba?”

Humingi nang pasensiya sa akin ang landlady. Ah, alam ko na kung bakit ganoon ang pakikitungo nito sa ibang tao, kasi nagmana ito sa kaniyang ina.

Huminto ang babae sa harapan ko at pinagmasdan ako nito mula ulo hanggang paa.

“Ito ba iyong sinasabi mo sa aking dayo rito sa Paso De Blas, Inay?” tanong ng babae habang nakaturo siya sa akin.

Pasimple siyang siniko ng ina sa tagiliran.

“Maganda ka nga. Kaya siguro nagkagusto sa’yo agad si Marco.”

“Doreen, tama na.”

“Pero tandaan mo, hindi papayag ang mga taga-Paso na sa isang dayuhan mahuhulog ang loob ng prinsipe ng aming lugar.”

Hindi ko maiwasang maguluhan sa inaakto nito. Kakikita lang namin sa isa’t-isa pero ganito na ang pakikitungo nito. Dahil lang kay Marco? Ganoon ba siya kasikat sa lugar na ito? Mukhang dahil sa minsan niyang paghatid sa akin ay magkakaroon ako ng kaaway. Hindi naman iyon ang pinunta ko rito.

Ngumiti ako sa landlady at inabot ang bayad ko para sa pananatili ko sa kuwarto na iyon kagabi.

“Naku hija, hindi na. Binayaran na ni Marco ang pagtuloy mo rito.”

“Po? Binayaran? Paano po?”

“Tumawag siya kagabi sa akin at sinabing siya na ang bahala sa gastos mo rito. Kaninang madaling araw ay pinadaan niya sa helper nila.”

Marahan akong napakamot sa aking batok.

“Hindi naman po kailangan. May pambayad naman ako. Pero kapag nagawi po siya ulit dito, pakisabi nalang po na maraming salamat.”

“Bakit, hindi na ba kayo ulit magkikita ni Marco?”

Umiling ako.

Kahit naman sabihing alam niya ang bawat lugar dito sa Paso De Blas, imposibleng magkatagpo ang aming landas.

“Malabo ho, eh. Sige po. Maraming salamat po ulit.”

Masama pa rin ang tingin sa akin ng anak ng landlady. Hindi man lang yata ito ngumiti kahit na peke sa akin. Habang naglalakad ako papalayo ay naririnig ko pang nagbabangayan ang mag-ina.

Pinili ko nalang na hindi pansinin ang mga ito.

Nang makakita ako ng tricycle sa hindi kalayuan ay agad akong tumakbo sa gilid ng daan para parahin iyon.

“Saan po kayo, Ma’am?”

“Saan po ba rito mayroong kainan?”

“Ah sa bandang west po ng Paso. Maraming masasarap na pagkain doon. Doon ko na kayo ihatid, Ma’am?”

Agad naman akong tumango. Hindi kasi ako nakakain kagabi kaya naman magmula pa kanina ay gutom na gutom ako.

Nang makarating kami sa hilerang kainan, napansin ko na maraming nakatambay na lalaki roon. Ang iba ay mga tricycle driver, ang ilan naman ay tambay lang. Wala pang suot na damit. Habang naglalakad ako para tumingin ng pagkain ay nakasunod ang tingin nila sa akin. Mukhang maling damit ang suot ko ngayon. Bakit ba naman kasi ako nag-palda?

Gusto ko nalang kutusan ang sarili ko dahil sa inis.

“Miss, bago ka rito sa Paso De Blas?”

Alanganin akong ngumiti.

“Hindi. Taga-rito ako.”

Naghiyawan ang mga kalalakihan.

“Miss, ikaw lang ang ganiyan kagandang babae na nakita ko rito sa Paso, kaya imposibleng taga-rito ka. Kilala ko lahat ng magaganda rito. Pero yung kagandahan mo, pang-diyosa na yata.”

Tipid akong ngumiti. Hindi ko alam kung tatanggapin ko bilang compliment ang sinasabi nila o pambabastos.

“Tapos ang kinis pa ng legs. Ang puti. Masarap,” sabi pa ng isa.

Sinaway naman ito ng isang lalaki.

“Baka naman magalit si Miss. Kakain ka ba rito, Miss? Willing kaming pagsilbihan ka. Ano bang maitutulong namin sa’yo?”

Umiling ako.

“No, thank you. Okay lang ako. Kaya ko naman ang sarili ko.”

Nagkatinginan ang mga ito at saka nagtawanan. Akmang lalapit na sana ang isa sa mga ito sa akin nang biglang may huminto ito sa harapan ng kainan sa tapat namin. Kumunot ang noo ko nang makita ang pamilyar na sasakyang iyon.

Pare-pareho kaming napatingin sa lalaking bumaba roon. Napakaguwapo nito sa suot nitong damit. Nakasuot din ito ng salamin. Para itong isang Hollywood star.         Tila nag-slow motion ang paligid nang tanggalin niya ang kaniyang suot na salamin.

“May problema ba tayo rito?” tanong niya sa mga lalaking nakatambay roon.

Lumapit sa akin si Marco at umakbay ito sa balikat ko na dahilan kung bakit bahagyang nanlaki ang mata ko. I wasn’t expecting that.

Naamoy ko agad ang isang pamilyar na pabango niya. Mukhang mahihirapan na akong alisin iyon sa sistema ko. Paglingon ko ay nakita ko si Marco na nakangiti sa akin.

Napaatras ang lalaki na lalapit sana.

“Boss Marco. Kilala niyo pala itong si Miss?”

Tumaas ang gilid ng labi ni Marco.

“This girl is my future girlfriend. Kaya kung ako sa inyo, huwag niyong tatakutin itong si Celine. Dahil malalagot kayo sa akin. Actually, hindi lang sa akin, pati na rin kay Daddy. Gusto niyo bang mangyari iyon?”

Mabilis na umiling ang mga ito. Nagtakbuhan ang iba palayo habang ang ilan ay sumaludo pa kay Marco.

Nang umalis na ang mga ito ay saka niya inalis ang kamay na nakapatong sa balikat ko. Nakita kong bumaba ang kaniyang paningin sa aking binti saka muling umangat ang tingin para matitigan ako.

“I understand why they acted like that. Ang ganda mo kasi Celine.”

Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko sa kaniyang sinabi.

“And you’re sexy too and flawless. Nasayo na yata lahat ang hinahanap ko sa isang babae.”

Matagal kaming nagkakatitigan. Kumabog ang dibdib ko. Ito na ba iyong tinatawag na love? Kung maganda ako, ‘di hamak na guwapo siya.

“Ikaw rin, ang guwapo mo,” saad ko saka ngumiti.

Napangiti rin siya. Nabigla ako nang hawakan niya ang kamay ko para hilahin ako patungo sa kaniyang sasakyan.

“I bet nagugutom ka. I’ll bring you to a nice place, Celine.”

Celine. He calls me Celine. For some reason gusto kong sabihin sa kaniya na hindi iyon ang pangalan ko. Pero mas mabuti na rin ito. Ayokong makilala nila ako bilang isang Revamonte. Mas makakatulong din ito para hindi ako mahanap ng mga magulang ko kung sakali man.

Mukhang kailangan ko nang masanay na Celine ang tawag sa akin ng mga tao.

Ang mga gamit ko ay inilagay niya sa backseat ng kaniyang sasakyan. Sa harapan ako pumuwesto. Habang nagmamaneho siya ay panay ang sulyap niya sa akin.

“Saan tayo pupunta?” tanong ko pagkalipas ng ilang minuto.

Bumaling siya sa akin at ngumiti.

“I will bring you in the perfect place you belong. In the castle restaurant on the top of the hill.”

Noong una, akala ko ay niloloko niya lang ako. Pero habang patagal nang patagal ang biyahe namin, mula sa malayo ay natatanaw ko na ang burol sa hindi kalayuan at ang magandang building na nakatayo roon. Sa hindi kalayuan ay tanaw ko rin ang nakahilerang mga sasakyan at mga taong naglalakad papasok sa loob ng building.

 “That’s the castle restaurant here in Paso De Blas. Project iyan ng kaibigan ng Daddy ko. And now, dinarayo na iyan dito sa Paso De Blas ng mga turista all-year-round. Minsan, ito rin ang sinasadya ng mga bakasyonista kaya bumibisita sa Santa Victoria.”

Marahan akong tumango.

“Wait. Can I ask you exactly why you’re bringing me there? Okay na akong kumain sa carinderia. Hindi naman ako mapili.”

Umiling agad si Marco.

“No way. I won’t allow you to do that.”

“Bakit naman?”

“I’m telling you, you’re my future girlfriend.”

Sa pagkakataong iyon ay tumawa na talaga ako.

“Hey, Mr. Babaero. Akala mo ba hindi ko alam iyang mga galawan mo?”

Naningkit ang kaniyang mga mata. Ngunit nananatili pa rin siyang nakangiti.

“For your information, Miss Princess.”

“My name’s Celine.”

“Okay then, Celine. Just so you know, hindi ako babaero. And I am far from being one. Kahit itanong mo pa sa lahat ng tao rito sa Paso De Blas, they’ll tell you na malinis akong tao. I’ve never done anything wrong in my life. Hindi ako naninigarilyo.”

“But you drink.”

Ngumisi siya.

“A bit. Occasionally.”

Nang huminto na kami sa parking ng lugar ay nauna siyang bumaba. Pinagbuksan niya rin ako ng pinto.

“Hold my hand Miss Future Girlfriend.”

Napailing nalang ako bago tinanggap ang kaniyang kamay.

“Kapag nalaman ng mga magulang mo ang ginagawa mo, ano kayang magiging reaksiyon nila?”

Marco smiled.

“I’m sure My Dad would be proud. Sa buong buhay ko hindi pa ako nagkaka-girlfriend dahil mahigpit ang Mommy ko. If you would allow, ikaw ang una kong magiging girlfriend. Kapag nangyari iyon, ikaw ang una at huling babaeng ipakikilala ko sa mga magulang ko.”

Napangiti ako. I don’t actually know if he’s being sincere. Pero sa ginagawa niyang ito, considering na dalawang beses palang kaming nagkita, it makes me feel valuable. Naaalala ko tuloy kung paano asikasuhin ni Dad si Mommy.

I feel like I’m living a dream.

“Tara na?” tanong ni Marco saka niya inilahad muli ang kamay sa akin.

 Napatingin naman ako sa suot ko.

I’m wearing a simple pink shirt na fitted sa akin at palda na above the knee.

“Okay lang ba ang suot ko?”

Marco smiled.

“Of course. Kahit ano naman yata ang isuot mo, bagay pa rin sa’yo,” aniya saka kinindatan ako.

Now I know what he’s good at. Magaling siyang kumuha ng puso ng isang babae. Hindi pa man nagtatagal, nakuha niya na agad ang puso sa pagiging gentleman niya at pagiging maalaga niya.