Dalawang salita. Dalawang salita lamang ang tuluyan na nagpaguho ng mundo at pamilya ko. Buntis siya at magiging isang buong pamilya na sila. Ang pinapangarap ko lamang dati ay abot-kamay na ngayon ni Elise. Sobra ang sakit, pero mas masakit na malaman na ang lalaki na ipinaglaban ko sa pamilya ko at ibinigay ko ang lahat ay basta-basta na lamang ako na itatapon.
Bitbit ang envelope na naglalaman ng dokumento ay dumiretso ako sa opisina ni Brent. Tinawagan ko kanina ang sekretarya niya upang itanong kung naro’n ba siya at nang malaman ko na nasa opisina siya ay agad ko na inayos ang mga dokumento.
Pagkatapos nang pag-uusap namin na iyon ni Elise tatlong araw na ang nakakalipas ay napagdesisyunan ko na tuluyan nang bitawan si Brent. Isusuko ko na ang laban sa taong ayaw na ipaglaban ko siya. Simula rin ng araw na kausapin ako ni Brent na pirmahan ko ang divorce papers ay hindi na rin siya muli na umuwi sa bahay namin. Para akong mababaliw gabi-gabi sa kaka-isip kung kay Elise ba siya umuuwi. At suko na ako sa sakit at pighati na dulot niya. Hindi ko na kaya pa na patuloy na lokohin ang sarili ko na babalik siya sa akin.
Pagdating sa opisina ay agad ako na dumiretso sa sekretarya niya. Nang makita ako ay masuyo siya na ngumiti sa akin at sinamahan ako papunta sa opisina ni Brent. Kumatok siya at narinig ko ang pagtugon ng aking asawa. Binuksan ng sekretarya ang pinto at nakita ko ang pagkagulat sa mukha niya nang makita na kasunod ako ng kan'yang sekretarya pagpasok.
"You may leave us." seryoso na utos ni Bent sa sekretarya niya. Pagkalabas ng pintuan ng babae ay muli niya ako na tinapunan ng tingin. "What are you doing here?" Istrikto na tanong pa niya.
Hindi ako sumagot at lumakad na lang ako papunta sa harap ng lamesa niya. Nakatitig lamang siya sa bawat kilos ko. Pagdating sa kan'yang harapan ay inihagis ko sa lamesa niya ang envelope na naglalaman ng dokumento. Napataas ang kilay niya sa akin at kinuha ang envelope. Bago pa man niya iyon mabuksan ay agad ako na nagsalita.
"I have signed the divorce papers." Halata ang gulat at kaluguran na rumehistro sa mukha niya.
"What do you need in exchange?" Agad na tanong niya sa akin sa malumanay na boses.
"Wala. Wala ako na gusto galing sa’yo maliban sa isikreto mo ang bagay na ito lalo na sa mga magulang ko. Ako na ang bahala na magsabi ng tungkol sa paghihiwalay natin at sa divorce." Agad naman siya na tumango.
"Iiwan ko sa’yo ang bahay. Maaari ka na mamalagi roon." hirit pa niya.
Agad ako na umiling bilang tugon. "Hindi ko kailangan ang bahay. Kagaya nang nasabi ko, wala akong nais makuha maliban sa kung ano ang nararapat base sa conjugal rights natin. Aalis din ako sa bahay dahil ayaw ko nang magkaroon ng kahit na ano pa na alaala patungkol sa’yo." Nakita ko ang bahagya na paglungkot ng mga mata ni Brent sa sinabi ko.
Hinubad ko ang suot ko na wedding ring at ipinatong iyon sa lamesa niya. "Simula sa araw na ito, Brent, I am setting you free. Lahat ng kahit na ano tungkol sa’yo at sa pamilya mo ay iiwan ko na. Palalayain na kita. This is my goodbye. And I hope to never see you again."
Pagkasabi ko noon ay agad ko siya na tinalikuran. Tumayo siya sa kan'yang kinauupuan at akma na may sasabihin pa pero mabilis na ako na lumabas ng kan'yang opisina.
Ngayon araw na ito natatapos ang yugto ng buhay ko kasama si Brent Torres. Ang hiling ko lamang ay sana makalimot ako. Makalimot ako sa sakit na pinagdaraanan ko ngayon. Sana makalimutan ko ang lahat ng tungkol kay Brent at sa pagmamahal na inalay ko sa kan'ya.
At ano ang sagot upang lubusan na makalimot? Ang lunurin ang sarili sa alak. Isang gabi lamang. Isang gabi lang upang makalimot ako. Bukas, pangako, muli ako na babangon at aayusin ang sarili ko. Pero sa ngayon ay hahayaan ko muna na lunurin ko ang sarili ko sa pighati at sakit. Kailangan ko ito na ilabas para tuluyan na makalaya at makausad sa sakit.
Dumiretso ako sa isang bar na malapit sa opisina ni Brent. Kailangan ko ito. Kailangan ko magpakawala at magpakalunod.
Ilang bote na rin ng alak ang natutungga ko pero ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit. Hindi nababawasan pero lalo pa na nadaragdagan. Hanggang ngayon ay hindi ko lubos na maisip na ipagpapalit ako ni Brent kay Elise. Sa dami ng mga pinagdaanan namin sa relasyon namin ay nagawa pa rin niya ako na sukuan at iwan.
Pero tama na, Harper. Pinakawalan mo na siya at ito na ang huling gabi na maaalala mo siya at ang sakit na idinulot niya sa’yo. Bukas kapag gising mo ay ibang tao ka na. Ibang Harper Mercader ka na. Mas matapang, mas malakas at higit sa lahat mas matalino. Hindi ka na magiging isang tanga. Hindi ka na mapapabagsak muli ng isang lalaki. At sisiguraduhin ko na ang lahat ng mga nanakit sa akin ay magbabayad, lalo na sina Brent at Elise.
Makalipas pa ang ilang oras ay napagpasyahan ko na umalis na. Saan ako pupunta? Hindi ko alam. Ang sigurado ko lang ay hindi na ako babalik sa bahay na iyon. Hindi ako babalik sa bahay namin ni Brent dahil baka ikamatay ko ang mga alaala na pinagsaluhan namin doon.
Kahit sobra ang hilo ay pinilit ko na tumayo. Nilapitan ako ng waitress at tinanong kung ayos lang ako. Tumango naman ako bilang tugon at nag-thumbs up pa sa kan'ya. Pasuray-suray ako na lumabas ng bar. Palinga-linga ako at iniisip kung saan ako pupunta ngayon. Hindi ko na namalayan na gabi na pala at halos wala ng katao-tao sa lugar. Naisipan ko na maglakad-lakad upang magpaalis ng tama ng alak.
Pasuray-suray ako na naglakad, hindi inaalintana ang kapahamakan na maaari na mangyari sa akin sa ganito na estado ko. Sa paglalakad ko ay nakita ko ang hotel na huling pinuntahan namin ni Brent. Napatitig ako roon at muli na naalala ang mga masasaya na panahon na magkasama kami. Hindi ko namalayan ang unti-unti na pagpatak ng aking mga luha.
Bakit Brent? Bakit si Elise pa? Sobra ang sakit. Kahit gaano karami ang alak na nainom ko ay hindi man lamang naibsan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi man lamang natulungan na pakalmahin ang sistema ko.
Habang titig na titig pa rin ako sa hotel na iyon at sa alaala namin ni Brent ay naisipan ko na tumawid at pumunta roon. Tama, roon ako matutulog ngayon gabi. Ito na ang huling pamamaalam ko kay Brent. Pasuray-suray ako na lumakad sa kalsada. Luminga-linga ako dahil may parang bola na umiilaw na palipat-lipat din ng lugar. Tatamaan ako ng bola pero hindi ko alam saan siya papunta at ganoon din ako.
Ang bilis ng pangyayari at huli na nang mapagtanto ko na sumalpok ako sa bola ng ilaw. Malakas ang pagtama ko at halos tumilapon ako. Ang huli ko na nakita bago tuluyan na lamunin ng kadiliman ang pagkatao ko ay ang mga mata na takot na takot na nakatunghay sa akin.
Ang sakit ng katawan ko at para ako na nabunggo ng kotse na hindi ko maintindihan. Ang huli ko na natatandaan ay ang paglalasing ko at ang pagnanais ko na makapunta sa hotel na huling tinuluyan namin ni Brent. Pero ang mga sumunod na ro’n ay ang bola na may ilaw na hindi ko alam kung saan ang tungo kaya kahit ako ay hindi ko alam kung saan direksyon ako pupunta. Hindi ko naman talaga alam saan na ako pupunta matapos ang paghihiwalay namin ni Brent. Hindi naman ako makakauwi sa mga magulang ko sa ngayon hangga’t hindi ko pa naisasaayos ang magulo ko na buhay. Wala rin naman ako na trabaho. May konti ako na ipon pero hindi ko alam kung hanggang kailan aabutin iyon. Ang aasahan ko na lamang ay ang magiging hatian sa conjugal properties at rights namin ni Brent. Kasalanan lahat ito ni Elise. Ngayon, hindi lamang ako nawalan ng asawa ngunit pati buhay at matitirahan ay wala rin ako. Pinilit ko na galawin ang mga kamay at paa ko pero wala pa akong sapat na lakas upang magawa iyon. Bukod pa
Titig na titig sa akin ang nakakatanda sa dalawang magkapatid na Ruiz at aaminin ko na sobra ang kaba na nararamdaman ko sa mga tingin na iyon. Hindi ko alam kung naniniwala ba siya sa palabas ko, o hindi kaya ay sadya na tinatakot niya ako sa mga tingin niya. Pero wala na akong magagawa pa kung hindi ang magtuloy-tuloy na sa pagpapanggap na naumpisahan ko na. Hindi kailanman ako nanggamit ng ibang tao para makuha ang gusto ko, but this time, things will be different. Things will have to change in order for me to survive. I need to survive. At sa labanan ngayon ng buhay, ang mahihina ay ang mga lagi na naaargrabyado at naloloko. And I’ve experienced that, na dahil sa sobrang kabaitan ko at sobrang pagmamahal sa mga tao sa paligid ko ay inisihan nila akong lahat at sinaktan. Once is enough, and two is definitely too much, kaya kailangan ko na patatagin ang sarili ko. I learned the hard way that love isn’t a reason for you to stay together. Regardless of the love that you have, kapag
Ilang araw na rin ako na narito sa mansyon ng mga Ruiz at sa loob ng ilang araw na iyon ay hindi ko na nasilayan pa muli ang magkapatid. Tama nga si Ever nang sabihin niya na hindi sila malimit na nananatili rito. Tangi na mga katulong ang nakakasalamuha ko at ang doktor na tumingin sa akin. Hirap na hirap na nga ako na magpanggap sa doktor na iyon dahil hindi ko alam kung ano-ano ang mga tests na ginagawa niya sa akin at natatakot ako na mabuko niya ang pagpapanggap na ginagawa ko. Hindi maaari na sa ganito ka aga ay masisira na agad ang mga plano ko. Wala pa akong naiisip na paraan para makabawi sa dalawang tao na lubhang nakasakit sa akin, kaya hindi pa puwede na may makaalam na gawa-gawa ko lamang ang lahat ng ito. Kaya naman sa tingin ko rin ay mas kinakailangan ko na i-level up ang pagpapanggap na ginagawa ko na ito. I need to excel in this one job that I've got for myself, para masiguro ang mga susunod na araw ko rito sa mansyon ng mga Ruiz. Ngunit kung paano ko gagawin iyon
Hanggang ngayon ay salubong ang kilay ko at hindi ko maipinta ang mukha ko. Hindi mawaglit-waglit sa isipan ko ang sinabi ng babae na iyon. Fiancé. She thought that I was her fucking fiancé. I don’t know if it was deliberate or not, but she is definitely pissing me off because of that. Noon unang araw pa lang na makita ko siya ay mabigat na ang loob ko sa kan’ya, lalo nang malaman ko na ang pangalan niya ay Harper. I have nothing against women in particular, but I definitely have something against a woman whose name is Harper. At hinding-hindi ko makakalimutan ang galit ko sa babae na iyon na nagngangalan na Harper, because I vow to get revenge on her. Revenge for turning her back on me and for being a money-hungry bitch. At kapag naiisip ko ang mga panahon na ‘yon ay lalo nang nabubuhay ang galit sa akin at ang kagustuhan na balikan ang babae na iyon at gantihan. Bakit nga ba ako galit na galit sa babae na may pangalan na Harper? Because my ex-fiancee’s name was Harper. Harper Merc
"I’m sorry about yesterday, my fiancée." The words he spoke kept repeating in my head, and the kiss we shared kept me from uttering any word. Kahit ang gumalaw ay hindi ko magawa dahil sa labis na pagkagulat sa mga nangyari sa pagitan namin ni Evan. Gusto ko na magalit sa kan’ya dahil sa nakaw na halik na iyon, pero hindi ba at ako ang nagsimula no’n? Ako ang nagpanggap na fiancée niya, ngunit ang hindi ko maintindihan ay kung bakit niya sinasakyan ang kalokohan ko na ‘yon? "Harper?" Tawag niya sa akin habang ang mga kamay ay patuloy sa paghimas sa aking tagiliran. "I’m sorry about yesterday." Pag-uulit pa niya. Nanlalaki lamang ang mga mata ko na nakaharap sa kan’ya at sunod-sunod na pagtango lamang ang aking nagawa. "Galit ka ba sa akin dahil sa nangyari kahapon?" Umiling ako sa tanong niya. Sobra na nga ang lapit niya ngunit mas lalo pa siya na lumapit na halos magkadikit na ang aming mga katawan. "Sigurado ka na hindi ka galit?" tanong niya ulit. "D-do you believe me? Naniniwa
"What the hell was that? What is happening, Evan?" Ito ang unang pagkakataon na galit na galit si Ever sa nakatatanda niya na kapatid. Hindi niya maintindihan ang mga eksena na naabutan niya kanina na naghahalikan sina Evan at Harper. Pero ang mas lalo niya na ikinagulat ay nang sabihin ni Evan na fiancée niya si Harper. Evan was fuming mad the day of the accident. Hindi makalimutan ni Ever ang galit na nakita niya sa kapatid niya nang iuwi niya si Harper sa kanilang bahay dahil sa sobrang takot niya dahil nawalan ng malay ang babae. Pero ngayon naman ay tuwang-tuwa ang kapatid niya na ibalita sa kan'ya na engaged sila at mukhang masayang-masaya pa na kahalikan ang babae? "I should be thanking you for that accident, Ever." "What?!" naguguluhan niya na tanong sa kapatid. "I apologize, kung ano man ang mga nasabi ko nang araw na iyon. It was an initial reaction on my part, dahil sa parati mo na pagdadala ng problema sa akin. But this time, brother, hindi problema ang dala mo kung hin
Dahan-dahan na humahagod ang kamay na iyon sa aking tagiliran. The movement was sensual, and it’s igniting something in me. Pinipisil-pisil pa ang beywang ko at patuloy sa paghipo sa akin ang malikot na kamay na iyon. In the midst of my sleep, I feel things, at nabubuhay ang init ng pakiramdam na iyon. Am I having a wet dream? Muli ko na naramdaman ang mainit na kamay na nakapasok na sa ilalim ng damit ko at dahan-dahan na naglaro ang mga kamay sa ibabaw ng tiyan ko. Napapangiti ako sa sensasyon na idinudulot nito sa akin. "Harper." Napabalikwas ako sa pagbangon nang maramdaman at marinig ang pagbulong na iyon sa aking tainga kasabay nang muli na paghimas sa aking tagiliran. Shit! This is not a dream. Nanlaki ang mga mata ko nang mabungaran ko na katabi ko sa kama si Evan na walang suot na pang-itaas na damit at tanging boxer shorts lang ang suot. "A-ano ang? What are you doing here?" Nauutal na tanong ko sa kan’ya. Hinatak ko pa ang kumot para ipantakip sa katawan ko. Nangiti nam
Mabilis na lumilipas ang mga linggo at halos mag-ta-tatlong buwan na rin yata ako na nasa poder ng magkapatid na Ruiz. I can’t say that pretending to have amnesia was the best thing that I ever did, but it was the most helpful plan I’ve had in a while. At sa patuloy ko na pagpapanggap bilang fiancée ni Evan ay mas marami ako na nadidiskubre patungkol sa sarili ko. Evan is making me realize things that I have tried to ignore during my marriage with Brent. At ngayon ko lang napagtanto ang mga bagay na pinilit ko na ipagpalit para lamang maipakita ko ang pagmamahal ko sa lalaking sinumpaan ko na makakasama ko habang buhay. I forgot about myself when I was with Brent. And now, it feels good to be able to do things for myself once in a while. Ngayon lamang, pagkatapos ng ilang taon na muli ko naramdaman na sarili ko naman ang isipin ko at hindi ang ibang tao. I’ve been experiencing a lot of changes because of Evan, and I like the changes that are happening. "Umuwi ako ng maaga, and you k