Chapter 4: BANGGAAN

TRIXIE

Maaga akong nagising kahit wala akong pasok ngayon. Plano kong mamili ng mga kailangan ko sa apartment, kaya mabilis akong naligo para hindi maipit sa traffic.

Pagkatapos mamili, agad akong umuwi. Sa pagmamadali ko, hindi ko napansin ang isang taong papalapit sa akin. Masyado yatang mabigat ang mga pinamili ko kaya nawalan ako ng balanse—muntikan na akong mapasubsob!

Pero bago pa ako bumagsak, may malakas na bisig na sumalo sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita kung sino ang nakahawak sa bewang ko.

"S-Sir Dylan...?"

Napasinghap ako at agad na tumayo nang tuwid.

"Pasensya na po! Hindi ko po kayo namalayan—"

"It's okay," putol niya, isang bagay na bihirang-bihira niyang gawin. "Hindi ko rin naman nakita na may nakasalubong ako."

Parang ibang Dylan ito. Wala ang usual na irap niya. Wala rin ang pasimpleng inis sa boses niya. Kung hindi ko siya kilala, iisipin kong... normal lang siyang tao ngayon.

"Parang di siya bad mood ngayon," bulong ko sa isip ko.

Naalala ko bigla na dapat umalis na ako bago pa ako makagawa ng ikalawang kahihiyan.

"Ah, s-sige po, mauuna na po ako!" dali-dali kong sabi at naglakad palayo.

Pero kahit mabilis akong lumayo, ramdam ko pa rin ang mabigat na tingin niya na parang sinusundan ako.

"Teka lang," tawag niya.

Tumigil ako, hindi makagalaw. Dahan-dahan akong humarap, pinipilit huwag ipahalata ang kaba sa dibdib ko.

"May problema po ba, Sir?"

Nakatingin siya sa akin, seryoso ngunit hindi malamig. Para bang may gusto siyang itanong pero hindi niya alam kung paano sisimulan.

"Sigurado ka bang ayos ka lang? Parang natulala ka kanina," tanong niya, bahagyang tumaas ang kilay.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon.

"Ah... ayos lang po ako, Sir. Medyo nagulat lang talaga."

Pero hindi pa siya tapos.

"Masyado kang nagmamadali," aniya, na parang hindi lang siya basta nagko-comment. Para bang... may ibig sabihin ang boses niya.

"Opo," pilit kong ngiti. "Kailangan ko na pong umalis kanina kasi maraming—"

"Alam mo, Trixie," muli niya akong pinutol. Pero sa pagkakataong ito, hindi malamig ang tono niya.

Bahagyang ngumiti siya, isang ngiti na halos hindi ko nakikita mula sa kanya. "Hindi naman paligsahan ang buhay. Walang masama kung huminto ka sandali, lalo na kung para sa sarili mo."

Napakurap ako. Hindi ko alam kung anong mas nakakagulat—ang ngiti niya o ang sinabi niya.

Si Dylan Monteverde, ang lalaking walang ibang inisip kundi trabaho, ngayon ay nagbibigay ng payo tungkol sa paghinga at pagpapahinga?

Hindi ako nakasagot agad. Para bang na-freeze ako sa kinatatayuan ko.

Kahit gusto kong bigyan ng ibang kahulugan ang sinabi niya, agad niya itong binasag.

"Ayoko lang ng empleyado kong nadidisgrasya. Naiintindihan mo?" bumalik ang tipikal niyang tono—matigas, may halong utos.

At parang binuhusan ako ng malamig na tubig.Syempre. Bakit ko nga ba inisip na nag-aalala siya?

"Opo, Sir," mabilis kong sagot bago tuluyang lumakad palayo.

Pero bago pa ako tuluyang makaalis, narinig ko siyang muling magsalita.

"Huwag mong bigyan ng ibang kahulugan ang sinabi ko. Trabaho ang priority ko, hindi ako interesado sa ibang bagay."

Napahinto ako ng saglit, napakuyom ang kamao. Gusto kong irapan siya pero hindi ko ginawa. Imbes, dumiretso ako sa paglalakad at mabilis na sumakay ng taxi.

Habang nasa biyahe, hindi ko maiwasang maalala ang narinig ko.

"Trabaho ang priority ko. Hindi ako interesado sa ibang bagay."

Napairap ako sa sarili ko.

"Ni hindi ko nga iniisip na may gusto siya sa akin, pero ang kapal talaga ng mukha niyang ipaalala ‘yon."

Kahit rest day ko, parang nasa opisina pa rin ako—na-e-stress sa boss kong walang puso. Pero ang mas nakakainis?

Kahit naiinis ako, hindi ko mapigilang maalala ang mahigpit niyang hawak sa akin kanina.At ang ngiti niyang bihira kong makita.

DYLAN

Nasa loob pa lang ako ng sasakyan, pero ang utak ko, hindi pa rin makabalik sa dapat nitong pagtuunan ng pansin. Dapat nakatutok na ako sa trabaho ngayon. Dapat wala akong ibang iniisip kundi ang mga meeting ko ngayong araw.

Pero bakit ang simpleng banggaan kanina ay paulit-ulit na bumabalik sa isip ko?

Muli kong inalala ang naramdaman ko noong bumagsak ang mga grocery bags niya. Noong muntik na siyang matumba.

At kung paanong kusa kong iniabot ang kamay ko upang saluhin siya. Napatingin ako sa sariling kamay.

"Bakit ko ba ginawa ‘yon?"

Nakita ko sa mga mata niya ang gulat, ang kaba, pero higit sa lahat, nakita ko ang pilit niyang pagpapanatili ng composure.

Hindi siya katulad ng ibang babae.Sanay siya sa hirap. Hindi siya takot sa akin. At kahit kinakabahan siya, sinasagot pa rin niya ako ng diretso. Napapailing akong hinawakan ang manibela.

"Wala akong panahon sa ganitong klaseng distraction."

Pero kahit anong pilit kong itapon ang mga iniisip ko, naririnig ko pa rin ang boses niya sa isip ko.

"Ah, thank you po, Sir. Noted po ‘yan."

At ang ngiti niya. Napakapit ako sa gilid ng manibela. Hindi pwedeng ganito. Hindi ko kailangang mag-focus sa isang tulad niya.

Pero kahit anong sabihin ko sa sarili ko… Alam kong hindi na ito simpleng bagay.