TINANGGAP NAMAN AGAD ni Bethany ang cellphone upang kausapin ang kanyang tiyuhin. Nagpaliwanag naman agad si Giovanni kahit na nawiwindang pa sa kabilang linya nang dahil kay Briel na may-ari ng cellphone na gamit ng pamangkin. Inako niya ang lahat ng desisyon na hindi naman sinalungat ni Bethany. kagaya kanina ay pinakinggan niya iyong mabuti. Tinimbang ang sitwasyon nila. Nakahinga nang maluwag sina Mrs. Dankworth at Mr. Conley na para bang nabunutan ng tinik sa kanilang dibdib. Hindi na rin nagtagal pa ang usapan ng mag-tiyo dahil ani Giovanni ay marami siya ngayong trabaho na totoo naman.“Salamat, Briel…” “You’re welcome.” tanggap ni Briel sa kanyang cellphone nang hindi tumitingin sa kanyang hipag.Nang araw din na ‘yun ay pilit na nagpalipat si Gavin sa silid ng kanyang asawa upang makasama niya ito. Hindi naman ipinagkait iyon ng hospital sa kanila. Bumalik sila ng NICU ng hapon ng araw na iyon. Sa unang pagkakataon ay nakita ni Gavin ang kanyang anak. Hindi niya mapigilang b
NANG MAGISING SI Bethany mula sa kanyang pagkakahimatay ay walang patid ang naging pag-iyak niya. Para siyang ibinalik sa panahon na kailangan niyang ilabas ang anak mula sa kanyang sinapupunan. Tila ba gaya ng inaasahan ni Gavin na maayos na ang lagay ng asawa, subalit isang masamang balita lang pala ang katapat noon at biglang mababalewala ang lahat ng pagiging okay ng kanyang asawa sa harap niya. “Mrs. Dankworth...” patuloy na palis niya sa mga luha nito na parang patalim sa puso ng abogado, “Anong sabi natin? Lalaban tayo hindi ba? Matapang si Gabe. Makakaya niya ang lahat ng iyon. Kayang-kaya niya.”Walang magawa si Gavin na parang ang mga salita niya ay wala ng talab sa pag-iyak ng asawa. Mahigpit niya na lang itong niyakap. Baka sakali na kapag naramdaman nito ang tibok ng kanyang puso ay medyo maging kalmado ang asawa. Iyon lang ang tanging magagawa niya dahil maging siya ay hindi na rin alam ang gagawin ng mga sandaling iyon. Sobrang sakit niya sa puso kung iisipin. Iyong sa
ILANG MINUTO PA ang lumipas bago nagawang maisalba ng mga doctor ang sanggol na si Gabe at bumalik sa dati ang heartbeat nito at pulse na parang sirang ilaw na aandap-andap. Tumatagaktak ang pawis nila sa katawan nang lumabas ng silid. Ipinapakita nito kung gaano sila na-tense at nahirapan. Puno ng lungkot ang kanilang mga mata kahit na may kaunting galak iyon nang magawa nila itong maisalba.“Sa ngayon, nagawa namin siyang mailigtas pero hindi ibig sabihin na magiging okay na ang lahat.” prangkang saad ng doctor na siyang nangunguna upang isalba ang kanilang anak. “Ayaw kong saktan pa kayo sa mga nangyayari pero ayaw ko rin naman na umasa rin kayo, just expect the worst scenario.”Nang tumigil ang heartbeat ng bata ang buong akala ng mga doctor at nurses ay doon na matatapos ang purpose nito sa lupa. Sobrang nahirapan ang mga doctor nang dahil sa maliit nitong katawan kung kaya naman umabot sila sa kritikal na punto. Naintindihan naman ng lahat ng naroon iyon kahit na masakit sa kani
BUMALIK SI GAVIN sa kanilang ward pagkaraan ng ilang sandali. Naabutan niya ang asawang matamang nakatitig pa rin sa kanilang anak at tahimik na umiiyak. Sa lungkot ng mga mata nito ay nakikita niya na parang halos ay hindi na kumukurap. Puno ng awa niya nang niyakap ang katawan nito upang iparamdam ang kanyang presensya sa asawa. Pilit na ipinaramdam na anuman ang mangyari ay naroon lang siya mananatili sa kanyang tabi. Hindi niya batid kung tama ang kanyang desisyon, pero kung hindi niya gagawin baka pati ang asawa ay mawala sa kanya nang hindi niya namamalayan. Bagay na hindi niya alam kung makakaya niyang mangyari kaya gaya ng sabi ng tiyuhin nitong si Giovanni, susugal sila kahit hindi nila alam kung mananalo. Patuloy na bumagsak na naman ang kanyang mga luha na mahigpit pang niyakap ang asawa mula sa likuran. Sa kanilang dalawa, batid niya sa kanyang sarili na higit siyang nasasaktan at hindi niya lang iyon ipinapaalam dahil pilit na itinatago ang sakit na kanyang nararamdaman.
ILANG ARAW ANG lumipas matapos na mangyari iyon. Nakikita nilang unti-unting bumubuti ang lagay ni Bethany ngunit naroon pa rin ang madalas nitong pag-iyak sa kalaliman ng gabi. Tumatangis. Ipinagluluksa ang anak niya. Hindi umalis si Gavin sa kanyang tabi. Ipinaramdam niya na hindi nag-iisa ang asawa. Naroon siya at karamay niya. Ganundin ang magkabilang partido ng kanilang pamilya. Nakaagapay. Nakaalalay sa kanilang mag-asawa.“Napakadaya mo, bakit hindi mo man lang siya ipinakita sa akin kahit sa huling sandali…” panunumbat si Bethany habang umiiyak, pinipilit naman niyang labanan ang lungkot pero hindi niya kaya dahil sinasakop pa rin siya palagi nito lalo na kapag naaalala niya ang bawat sipa at galaw ng kanyang anak noong nasa sinapupunan pa lang niya ito. “Sana binigyan mo man lang akong makapagpaalam sa kanya at mayakap siya. Kung nangyari iyon, baka mabilis kong matanggap. Baka mabilis kong mayakap na ipinahiram lang siya sa atin ng ilang saglit. Kung nayakap ko siya sana…”
PAGDATING NILA SA parking lot, nakita nila ang isang malaking pulutong ng mga media na nagsisiksikan sa harapan ng itim na RV, na nang makita sila ay nagkukumahog na hawakan ang mikropono at interbyuhin si Gavin. Sabik na makakuha ng anumang balita tungkol sa buhay ng kaharap na abogado.“Attorney Dankworth, ito ang iyong unang pagharap sa korte mula noong nangyari ang aksidente sa iyo. Makakaapekto ba ang sitwasyon ngayon ng iyong asawa na nasa hospital pa sa kasong hawak mo?” Sinubukan nilang itago ang lahat pero kumalat pa rin iyon na hinayaan na lang din nilang mangyari, ngunit ni minsan ay hindi man lang sila nagpaliwanag. Hindi nila kailangang magbigay ng paliwanag sa kanila.“May tiwala ka pa ba sa iyong sarili na mapapanatili mo ang iyong undefeated record?”Walang sabi-sabing sumakay si Gavin sa backseat ng sasakyan. Pinahinto ng sekretarya ang media at nagsalita ng ilang magalang na salita bago umupo sa likuran na katabi ng kanyang amo Isinusumpa niya ang walang prinsipyong
BUMALIK SILA NG hospital at pagkaraan ng dalawang araw ay nag-discharged sila at umuwi na ng penthouse. Naging malungkot sa kanilang mag-asawa ang unang gabi, panay ang iyak nila habang mahigpit na magkayakap. Hindi pa rin nagsi-sink in ang lahat, pero alam nila sa kanilang sarili na malalagpasan ang lahat basta manatili silang magkasama. Hindi lang ang unang gabi ang naging malungkot nang dahil sa masalimuot na nangyari dahil maging ang mga sumunod pang mga araw lalo na nang magpaalam si Mr. Conley na babalik na siya ng Canada. Oo, at maayos na ang relasyon ng mag-ama ngunit para kay Bethany ay hindi pa rin ito sapat. Kakaunting panahon pa ang ginugugol ng ama sa kanya. Walang patumpik-tumpik na isinatinig iyon ni Bethany, kailangan na mailabas niya iyon sa kanyang isipan nang sa ganun ay gumaan naman ang kanyang pakiramdam. Ayaw na niyang magkimkim lalo kung sama iyon ng loob. “Magkikita tayo ulit, hija. Magpagaling kang mabuti. Bibisita ako dito next month. Uuwi ako. Marami pa tay
TUMAGAL ANG TITIG ni Gavin sa mukha ng asawa. Para siyang nabingi sa sinabi ng asawa. Pinagnilayan niya ang timbre ng boses nito. Wala naman siyang makapang lungkot o napipilitan lang. Normal lang iyon. Walang pagsidlan ng tuwa ang puso niya nang makita na nakakatulong sa asawa ang ginagawa nilang quality time. Subalit tama ito, kailangan na nga nilang bumalik ng Pilipinas dahil kailangan na niyang puntahan ang anak kung saan niya ito dinala. Hindi niya ito nilabas ng bansa. Magiging delikado iyon kung gagawin niya. Nasa isang laboratory lang ito sa Maynila na itinayo ng samahan ng mga doctor na mula sa iba’t-ibang bansa upang pag-aralan at e-conquer ang human biological genes. Sumugal siyang ibigay dito ang kanilang anak para maging subject. Mahal ang bayad doon pero wala siyang pakialam sa halaga. Noong malaman nila ng tiyuhin ni Bethany ang tungkol dito, nag-offer ito ng halaga pero tinanggihan iyon ni Gavin. Masyado siyang mayaman upang tumanggap ng pera sa Governor. Hindi iyon da
MULI SIYANG INALALAYAN na puno ng pag-iingat ni Giovanni habang dinadala sa gitnang space kung saan nakasabog ang maraming petals ng mga bulaklak na nanunuot na sa ilong nilang dalawa. Domoble pa ang kaba ng dating Gobernador nang makita ang photographer at videographer na kanyang inimbita. Gusto niyang maging detalyado ang kanyang proposal kung kaya naman naroon sila at kanyang kinuha. Naroon din ang ilang waiter ng hotel na nakahandang magsilbi sa kanilang dalawa ni Briel. Napakurap na si Giovanni nang makarating sila sa gitna at ipahawak na kay Briel ang malaking bouquet ng bulaklak na inihanda. Napakagat an sa kanyang labi si Briel na inaasahan na iyon pero iba pa rin ang naging kaba niya.“Ano ‘to?!” nangangatal na tanong ni Briel kahit pa naguguni-guni na niyang proposal ang gagawin ni Giovanni, nagmamaang-maangan lang siya kahit na bakas na sa kanyang boses ang labis na excitement.“Wait lang, Briel…huwag mo munang tatanggalin ang piring. Hintayin mong sabihin ko sa’yong pwede
NAGING PALAISIPAN KAY Briel ang sinabi ni Giovanni na okay na ang ginawa nila matapos na maramdaman niya ang pananakit ng mga muscles sa kanyang magkabilang binti. Hindi naman naging mabilis ang ginawa nilang paglalakad, naramdaman pa rin ng babae ang epekto noon. Hindi naman na niya isinatinig pa iyon kahit na gusto ng magreklamo. Tama na ang ginagawa nila? Ibig sabihin ay tapos na rin sila sa sinasabi nitong date? Iyon na iyon? Ni hindi nga siya nito pinakain man lang o pinainom man lang ng kahit na tubig o softdrinks man lang? Ano ba sila senior citizen na para maging date at bonding ang paglalakad para hindi matulog ang kanilang mga buto? Naisip doon ni Briel na isa iyon sa mahirap kapag malaki ang distance ng edad sa partner nila. Masaya na mahirap din. Gusto pa ni Briel sanang umalma at magreklamo, ngunit hinayaan na lang niya at hindi na nagsalita nang paglingon niya kay Giovanni ay malapad itong nakangiti na para bang tini-testing nito ang magiging reaction niya. Kung uu
IPINAGKIBIT NA LANG ni Briel iyon ng balikat. Hindi na siya nag-e-expect kay Giovanni noong mga gasgas na dinner na may pasabog ng petals sa nilalakaran. Masyado na siyang matanda para sa bagay na iyon. Naranasan na niya iyon sa iba niyang manliligaw, pero para sa kanya ay hindi naman na iyon mahalaga. Magiging masaya na lang siya kahit saan pa sila pumunta ni Giovanni basta magkasama, sapat na sa kanya ang bagay na iyon. Hindi siya nag-e-expect nang mas bongga sa dati dahil para sa kanya ang makapiling ito gaya ngayon ay sapat ng regalo. Ano pa ang hihilingin niya dito?“Burnham Park? Anong gagawin natin dito?” puno ng pagtatakang tanong ni Briel nang bumaba na sila matapos i-park ang sasakyan at maglakad na patungo doon, “Galing na tayo dito kanina di ba? Sumakay pa nga tayo ng boat eh.” dagdag ni Briel na blangko na ang mukha kung bakit kinakailangan nilang bumalik doon ni Giovanni gayong napuntahan na nila kanina, pinasakay nila si Brian na nakailang balik dahil ayaw pa nitong bu
SABIK NA NAGPATULOY ang usapan nina Rina at Bethany na mabilis na nilang naibaling sa ibang bagay ang paksa. Sa pagkakaroon nila ng buhay may asawa na iyon napunta. Kung paano naging mahirap na maging ina kahit na masarap umanong maging asawa ang mga taong sobrang pinapahalagahan umano sila. Naging lampas-lampasan lang naman iyon sa tainga ni Briel na pagkaraan pa ng ilang sandali ay tumayo na nang maubos ang kanyang kape upang magpaalam na. Sabay siyang tiningnan nina Rina at Bethany na parehong nagulat sa agad niyang pagpapaalam. Puno ng pagtataka ang kanilang mukha sa mga katanungan na hindi maikukubli sa kanilang mga matang mapanuri doon.“Ha? Hindi ka sasabay sa akin pauwi, Briel? Saan ka pa naman pupunta?” natatarantang alma na ni Bethany na tumayo pa at nameywang dahil wala naman iyon sa kanilang usapan ng hipag na kailangan nilang maghiwalay kapag nasa city proper na, ang usapan lang nila ay sabay silang mag-shopping at inaasahan na ni Bethany na sabay rin sila nitong uuwi. Ka
KANINA PA PANAY ang irap ni Briel na nakatayo na sa may pintuan at hinihintay ang hipag na nagpapaalam sa kanyang kapatid. Naroon din si Giovanni na karga si Brian na kinausap na nang masinsinan ni Briel na may bibilhin lang siya sa labas. Kung gaano ito kaluwag sa kanya, napakahigpit ng kapatid niya na akala mo may kabalbalan silang party na pupuntahan. Sa mall lang naman sila. Bale-baleng batukan na ni Briel nang harapan ang kanyang kapatid.“Oo nga Kuya Gav, bigyan mo naman si Bethany ng oras para sa kanyang sarili. Nakakapagod kayang mag-alaga ng bata bente-kwatro oras at alam mo naman iyon. Saka, hayaan mo na kaming mag-date na dalawa. Huwag kang epal diyan!” singit ni Briel na sinamaan ng tingin ang kapatid na mukhang ayaw pa yatang payagan ang kanyang asawang umalis.“Oo na, pero huwag kayong magtatagal. Oras na magtagal kayo, ako mismo ang susundo kung nasaan man kayo! And please, huwag kayong papasok ng bar sa gitna ng tirik na araw. Binabalaan kita, Gabriella. No alcoholic d
GINALUGAD NILANG MAG-ANAK ang lahat ng pasyalan sa buong Baguio at umabot pa sila sa La Trinidad kung nasaan ang malawak na taniman ng strawberry. Kumikinang ang mga mata ni Brian nang makita niya ang mga strawberry. Hindi ito nagpaawat sa pagha-harvest na ang feeling ay sa kanila ang tanimang iyon. On guard naman ang mga kasamang bodyguard tutal ay public place iyon. Panay ang halakhak ni Giovanni at Briel habang pinapanood ang anak. Bitbit ni Giovanni ang ilang basket na nagawa ng mapuno ni Brian, samantalang si Briel ay nagmistulang photographer ng anak. Maging si Giovanni ay kinunan niya ng larawan na hindi naman umangal. Ultimong SM Baguio ay kanilang pinuntahan upang makakuha lang ng maraming pictures na hindi maintindihan ni Giovanni kung bakit kailangang e-detalye pa iyon ni Briel. May mga katanungan man ay kanya na lang iyong hinayaan. Sinakyan na lang ang lahat ng kalokohan ni Briel. Ganundin naman ito noong namasyal sila sa Italy. Batid niyang sa mga susunod na panahon maga
BUMABA NA SINA Briel at Giovanni pagkatapos ng ilang minuto na matapos ang kanilang kababalaghang ginawa. Humarap sila kay Donya Livia na para bang walang nangyari habang salitan ang malagkit at makahulugan nilang mga tingin. Hindi naman sila tinanong ng matanda kung bakit natagalan bago bumaba. Dala ni Briel ang pamalit na damit ni Brian na sa mga sandaling iyon ay ang dungis na ng mukha dahil sa kung anu-anong kinain nito. Pagkatapos ng hapunan ay hindi naman na sila pinigilan pa ni Donya Livia na umakyat na ng silid upang umano ay magpahinga. Batid niyang pagod sila sa biyahe kahit pa chopper ang ginamit nila. Pinatunayan iyon ni Brian na agad nakatulog pag-akyat nila ng silid. Matapos na i-pwesto nang maayos ni Briel ang anak ay nahiga na rin siya. Tumabi naman sa kanya si Giovanni na agad na doong nakayakap sa kanya. Ang akala pa ni Briel ay lalabas ito upang may asikasuhin na trabaho.“Wala kang gagawing trabaho?” harap na ni Briel sa kanya at ginantihan na ito ng yakap, nasanay
MULING HINALIKAN SIYA ni Giovanni ngunit sa pagkakataong iyon ay namasyal na sa loob ng bibig ni Briel ang dila nitong mapaghanap at kung saan-saan pumupunta na para bang mayroon doong kung anong bagay na hinahanap. Sa inis ni Briel ay inihawak na niya ang dalawa niyang kamay sa garter ng suot nitong pajama na pangbahay. Walang kahirap-hirap na nagawa na niyang ipasok ang isang kamay sa loob noon habang patuloy ang kanilang mas lumalim na halikan. Hindi pa nakuntento doon ang babae na ipinasok na sa loob ng boxer ang kanyang isang palad. Segundo lang at nagawa na niyang mahawakan ang pagkalalaki ni Giovanni na mabilis ng nag-react sa init ng palad ni Gabriella.“Briel!” bulalas ni Giovanni na mabilis ng ini-angat ang katawan na para bang sinisilaban na ang buo niyang pagkatao at napaso sa hawak pa lang ni Briel sa kanyang pagkalalaki, windang na windang ang mukha niya sa ginawa ni Briel.Napangisi na doon si Briel na hinagod na ng tingin si Giovanni na para bang nang-aasar. Napaupo na
NANLALAKI ANG MGA matang pinalo ni Briel ang palad ni Giovanni nang maramdaman niyang yumakap ito mula sa kanyang likuran habang nagpapalit siya ng damit. Nakapalit na siya ng pants ngunit hindi pa ng pang-itaas na suot. “Tigil nga, baka mamaya biglang umakyat dito ang Mama mo at kasama si Brian!” asik pa niya habang nandidilat na humarap na kay Giovanni na pinapapungayan na siya ng mga mata, “Mamaya na lang, hindi ka ba napapagod, hmm? Bugbog pa tayo sa biyahe. Uso ang magpahinga muna.” taas pa ng isang kilay dito ni Briel na halatang nate-tempt din. Makahulugang ngumisi si Giovanni nang maalala ang nangyari sa kanila ng nagdaang gabi. Ito kaya ang gutom na gutom na kulang na lang ay lamunin siya nang buo kung makakaya lang nitong gawin ang bagay na iyon.“Ano bang inaarte mo? Kagabi nga ayaw mo akong tigilan, tapos ngayong nakabawi na ako ng lakas ang dami mong dahilan. Ready na ako ngayon, Baby, kahit ilan pa. Kung gusto mo bukas na tayong umaga lumabas ng silid na ito eh!” nagta