LOGINShare
Chapter 5
Last Updated:
2021-09-17 08:52:49Secrets start a chain reaction of lies that eventually come back to haunt you. You become so accustomed to lying that you begin to believe it. I realized that I could no longer keep my secrets. To myself, as well.
Agad kong binawi ang tingin kay Zach at nilingon si Matthew para patahanin ito.
“Baby, stop crying na. Mama is here, walang aaway sa iyo” malumanay na sabi ko rito at pinupunasan pa rin ang pisngi nito.
He just nodded in response so I just hugged him while caressing his back.
Ano naman kaya ang ginawa ng Zach na iyon at umiyak ang baby ko?! For sure, he just made a face to my baby. Noon pa man, ang hilig nitong magpa-iyak ng bata.
Kahit inis ako sa ginawa ni Zach, nakakaramdam pa rin ako ng kaba ngayon.
Galit na pinaghalong kaba. Nice tandem.
Tatanda talaga ako ng maaga rito. Alam ko na iniisip na niya ngayon kung sino ang papa ni Zach at kung anak ko ba talaga ito.
Hindi nagtagal ay tumahan na si Matthew at tinapos na rin namin ang aming pagkain.
I was just finishing up fixing and double-checking our belongings when I noticed a man standing in front of our table. It's, of course, Zach.
“Bad guy” inis na bulong ni Matthew
I turn my head to look at my son para pagsabihan ito.
“Baby, don’t say that. It’s bad” malumanay na pangaral ko rito.
And just like what he did a while ago, he just nodded.
“What are you doing here, Mr.” I asked Zach
Tumikhim muna ito bago nagsalita.
“I just want to apologize for making your son cry, Camara” he seriously said
I just raised my eyebrow at him. Hindi siya dapat sa akin humingi ng sorry.
Parang nakuha niya naman ang nais kong iparating kaya bumaling ito kay Matthew.
He squat at tinitigan si Matthew.
“Hmm. Little boy.” Kuha niya sa atensyon ng anak ko.
“I’m sorry about what I did earlier” malumanay na sabi niya rito.
My son stared at him for a couple of seconds before he nodded. Naglaban sila ng tingin. Wala ni isa sa kanila ang bumawi.
“We have the same color of eyes po” Matthew said out of nowhere habang nakatitig Kay Zach.
Ramdam kong nabigla si Zach doon.
Mariin naman akong napapikit dahil doon. Gosh,baby! Lagot na talaga.
Pagmulat ko ng aking mga mata, I met his gray eyes seriously looking at me.
Hindi ko iyon pinansin dahil hindi ko kayang makipag-titigan sa kanya. Parang malalaman niya lahat ng sikreto ko sa isang tingin lang.
“Let’s go home na, baby” aya ko sa anak ko.
“Let me drive you home” sabat ni Zach. Ayoko nga!
“No, we’re fine…” Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nang magsalita siya.
“Please, let me. Pambawi sa nagawa ko man lang.” And with that, hinayaan ko siyang ihatid kami.
Nagpaalam muna siya sa mga kasama niya. I guess, they are his business partners.
Hindi nagtagal ay lumabas na kami sa restaurant. Buhat ko si Matthew na kanina pa tahimik. It’s a black Jaguar XJ. Sobrang kintab. Hindi maipagkakaila na mayaman talaga si Zach. Lalo na siguro ngayon. Parang ayoko na tuloy magpahatid.
Pinapasok na niya kami sa kotse niya, kandong ko naman si baby. I gave him our address before he starts driving.
We lived in a subdivision located at Consolacion.
Habang nasa byahe ay tahimik lamang kami hanggang sa makauwi.
“Let’s talk” saad ni Zach pagkababa namin sa kotse.
Alam ko na kung ano ang pag-uusapan namin. It’s about Matthew. Pinapasok ko muna si Matthew sa loob para hindi niya marinig ang pag-uusap naming dalawa.
“Bye po” magalang na paalam ni Matthew Kay Zach at tumakbo sa loob
Kita ko ang paglambot ng tingin ni Zach dito.
“If it’s about Matt..” Hindi na naman niya ako pinatapos, kainis!
“Is he our son?” walang prenong tanong nito.
When I heard his question, I came to a halt and laughed sarcastically.
“Hindi, Zach. Anak ko siya. Hindi mo anak” may diin na sabi ko sa kanya.
Pumihit ako patalikod but he held my hand.
“Tell me the truth, Camara. Just this time. Magsabi ka naman ng totoo!” he frustratedly said
Nilingon ko siya. I know that tears will fall down my cheeks at any moment now.
“I’m telling the truth” kalmado kong sabi sa kanya at binawi ang braso kong kanina pa niya hawak.
Tumalikod na ako para sana pumasok sa loob.
“Really, Cara?” I froze in place. Gosh! Ayan na naman siya sa pagtawag niya sa akin sa ganyang pangalan.
It’s what? Five years ago since I last heard it?
“You can now go, Zachary. Salamat sa paghatid” walang lingong sabi ko rito
“This will not be the last time na magkikita tayo, Camara. Not until you admit that he is our son” huling dinig kong sabi niya sa akin.
Pagkapasok ko sa bahay ay agad kong sinarado ang pinto. Nanghihina ang mga tuhod ko at para akong kinakapos na huminga. Buti na lang wala rito sa baba si Matthew.
Zach will undoubtedly go to any length to persuade me that Matthew is our son. Problema na naman ito. As much as I want to hide myself and Matthew from him, I know it's pointless. Mayaman siya. Kaya niya kami hanapin kahit saan pa kami pumunta.
Maraming bagay ang pumapasok sa isip ko ngayon. Kailangan ko ng kausap. Hindi ko ito kaya.
I quickly pulled my phone from my pocket and dialed Lou's number. Siya lang ang makakaintindi sa akin ngayon. Without any judgement.
Naging mabilis ang oras at nakarating kaagad si Lou sa bahay. Pinagpahinga ko muna si Matthew sa kwarto niya.
“He saw us” umpisang sabi ko kay Lou “Zach saw us” naiiyak na sumbong ko rito.
She just hugged me. She knew that there’s no perfect words that would make me feel better right now. I just want someone to listen to me at si Lou iyon.
Sinabi ko sa kanya ang lahat ng nangyari kanina. Simula nang mamasyal kami ni Matthew hanggang sa makita kami ni Zach.
“Siguro destined talaga na magkita kayo today, Camara” Lou said
“Hindi ko alam, Lou.” Umiiyak na sagot ko rito. Natatakot ako sa hindi ko malaman na dahilan. Para bang bumalik lahat ng sakit na nangyari sa akin five years ago.
“Breathe, Camara. Looking at you, parang may hindi ka pa sinasabi sa akin. Which is true, hindi ko alam ang buong kwento sa nangyari sa inyo ni Zach. Gusto kong mapagaan ang nararamdaman mo, girl. Nasasaktan ako na nakikita kang ganyan” mahabang sabi nito sa akin na may kasamang pag-aalala.
At that point, I realize it's time to tell Lou what really happened five years ago.
I'm at a loss for what to do now. We all have secrets that we prefer to keep to ourselves and no one else. But right now, I wish I could keep more secrets.
Latest chapter
The Unplanned Life Chapter 19
Nasira kaming apat sa isang iglap lamang. Lalo na si Eduardo at Lucelle. At kasalanan ko iyon."Lucelle, Lucelle, Lucelle," bigkas ko sa pangalan niya habang nagpagewang-gewang. May bote pa ako ng alak na wala ng laman pero bitbit ko pa rin.Gabing-gabi na at galing ako sa birthday ng isang kaklase. Nandoon din si Fely pero pinauwi ko na. Ngayon ay kahit ang pag-uwi ay ayaw ko. Alam kong lasing ako pero ang utak ko ay nagsusumigaw sa mahal kong si Lucelle.Naaninag ko ang bahay nila na madilim. Sa pagkakaalam ko ay siya lang mag-isa doon. Hindi ko alam kung anong sumanib sa akin pero pinasok ko siya sa kanila."Anton! Anong ginagawa mo?!" nahe-hestirikal na tanong nito at dali-daling bumangon mula sa pagkakahiga. Marahil ay nagising sa haplos ko sa kanyang braso."L-lucelle. Haha." Lasing na lasing ako at wala sa wisyo. Hindi ko na alam. Ang gusto ko lang ngayon ay si Lucelle."Umuwi ka na. Lasing ka, Anton!" Nata
The Unplanned Life Chapter 18
Masaya ang pagkakaibigan naming tatlo nina Eduardo at Lucelle. Simula noong araw na nagpalipad sila ng saranggola ay nagkalapit din ang dalawa, kagaya ng pagiging malapit ko kay Eduardo.Kahit dalawang taong mas bata si Lucelle sa amin ay hindi ito hadlang. Pareho kami ng pinapasukang paaralan, sa University of Compostela. Freshman si Lucelle sa kursong Human Management. Ako at si Eduardo naman ay parehong Business Ad ang kinuha pero hindi magkaklase. Nagkikita kami sa paaralan araw-araw at kapag nagkataon ay sabay ding kumakain ng tanghalian."Anton!" tawag ni Lucelle sa akin pagkalabas ko ng classroom. Kahit ang pagsigaw ay parang hindi makabasag-pinggan.Nakatayo ito sa labas ng aming classroom at lumapit agad ako rito na may ngiti sa mga labi. Bagay talaga sa kanya ang uniform namin na kulay blue. "Mabuti at makakasabay ka sa aming kumain. Tatlong araw ka kasing hindi sumisipot tuwing tanghalian," sabi ko rito.Agad siyang napakamot sa kanyang tenga d
The Unplanned Life Chapter 17
Anton's POVIlang taon na ang lumipas. Pero ang sakit at pangungulila ay ramdam ko pa rin. Kahit na mayroon akong kabiyak na nasa aking tabi palagi, hindi pa rin mababago nito na nawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko. Pati ang anak na tinuring ko ngunit hindi pala sa akin, ay nawala sa isang kisap-mata. Hindi ko alam kung anong klaseng parusa ito at ganito ang kinahinatnan ng aking buhay.Sa maliwanag na pasilyong ito, patungo sa taong gusto akong makausap na para bang bibitayin, gusto ko na lamang sumuko sa buhay. Mga matang nakatingin sa aming paglalakad. Mga negosyanteng may marangyang buhay. Mga matatas na tao na nakamit na ang pangarap. Kabilang ako sa kanila... noon. Pero mayroon ding mga empleyado na kumakayod para maitaguyod ang pamilya. Para maagapan ang kalam ng sikmura. Para makamit ang mga pangarap na nais abutin, at para pilit na lang na lumaban sa buhay. Sa kanila na ako napapabilang ngayon...Pinapasok ako sa isang pribadong opisina at
The Unplanned Life Chapter 16
Camara's POVI'm still furious. One week has passed since the incident. Pagkatapos naming magkasagutan ni Madison ay agad naming dinala ni Zach si Matthew sa pinakamalapit na hospital.Sinimento ang kanang braso niya. Pinayuhan din kami ng doctor na huwag muna siyang papasok at baka masangga ito at mas maging komplekado ang lagay. Kaya ang resulta ay ilang araw siyang hindi nakapasok sa school."I want to go to school na, Mama," my baby said with his teary eyes.Nakaupo siya sa aking gilid. Dinala ko siya rito sa trabaho para hindi mainip sa bahay. Bumabalik ang galit ko kapag nagkakaganito si Matthew. Malungkot at matamlay. Pangatlong beses na niya itong sinabi na gusto na niyang pumasok.Sabi ni Nana Belinda ay bigla-bigla raw itong umiiyak na lang. Mabuti na lang at naaalo raw ito ni Lou at tumatahan naman. I'm thankful with Lou dahil hindi niya kami iniwang dalawa ng baby ko. Hindi s
The Unplanned Life Chapter 15
"Sir Levine, these are the documents you requested."Ito ang naabutan ko sa harapan ng aking table, Zach with the genius-like guy. He's a trainee ayon na rin sa klase ng ID na meron ito.Agad kaming nilingon ni Zach at pagkatanggap niya ng mga documents na binigay ng lalaki. I can say that they are very well prepared for the meeting."Good morning, little boy," Zach said ng nakalapit at hinalikan sa pisngi ang baby ko."Good morning, Cara," bati rin niya sa akin at hinalikan ako sa pisngi na labis kong ikinagulat. My cheeks definitely flushed. Matthew, on the other hand, laughs."G-good morning," utal na bati ko rito. Kasi naman!"The meeting will start any moment from now. Come," he said."Pero si Matt..." pigil ko rito sa akma nitong pagpunta sa meeting room."Pwede siya sa loob."Wala na akong nagawa pa ng kargahin niya si Matthew at nagtuloy-tuloy sa paglalakad papasok sa meeting room.
The Unplanned Life Chapter 14
Naalimpungatan ako sa boses ni Nana Belinda na talaga namang nagpagising sa akin. Anong oras na ba? Inaantok pa ako. It's already 2 in the midnight nang matapos kaming magchikahan ni Lou kagabi."Gumising na, Camara. PTA Meeting ngayon!" sigaw ni Nana sa may pintuan ng aking kwarto.Tama. PTA Meeting ngayon at kailangan ko- PTA Meeting ngayon! Napabalikwas ako nang bangon at tiningnan ang oras. 7:40 na. Lagot. Sinabi ko pa kay Zach na bawal ma-late tapos ako pala.Wala na akong sinayang na oras at pumasok na sa banyo. 1-2-3 ang ligo ko,bahala na. Wala namang aamoy sa akin doon. Pagkatapos kong maligo ay nagmadali rin akong mamili nga susuotin. Off shoulder royal blue dress. Hindi naman siya revealing dahil hanggang siko ang sleeves. Okay nato. Pretty pa rin. It goes well with my black 2-inch sandals. Mommy na mommy ang datingan ko ngayon, ah.Tumakbo kaagad ako pababa pagkatapos kong magbihis. It's already 8 na when I took a glance at my cellphone. I also
