Chapter 6

"Delgado!" tawag ko sa kanya habang kinakatok ang kanyang pinto. "Labas ka na! Kakain na!"

Kinatok ko pa ng ilang ulit ang pinto niya, nang hindi naman gan'on kalakas, pero hindi pa rin siya lumalabas.

Marahas na lang akong napabuntonghininga saka napag-isipang umalis na lang at hintayin na lang siya sa hapag.

Minabuti kong sa sala na lang kami kumain ng hapunan, dahil kapag doon kami ulit sa balcony ay baka malamok na dahil gabi na nga. Ayaw pa rin naman yata niyang malapit nga sa kusina kumain kaya hindi ko na lang 'yon ipipilit pa.

"Sa sala ka lang pumunta, ha? Nandito na ang pagkain!" tawag ko ulit sa kanya habang nilalakad ko ang daan papunta nga sa sala ng bahay.

Nakaligo na ako ulit, at nakapagbihis na sa pajama ko at sa isa na namang spaghetti strapped sleeveless. Mahilig ako sa mga ganito, eh. Even when I'm in not-so-tropical countries, palagi akong naka-sando o kahit anong sleeveless. Mas magaan din naman kasi sa pakiramdam na ganito palagi ang suot ko.

Nasa maliit na space na sa ilalim ng glass na round table namin sa sala ang mga paa ko, mga braso ko'y nasa magkabilang hita ko na rin habang nakabukaka ang mga ito, nakaupong panlalaki, handa nang lumamon dahil sa gutom.

Ilang sandali pa ang pinalipas ko para hintayin si Sid. Pero nang umabot na lang ng mahigit trenta minuto, hindi ko na napigilang mabagot at mainis. 'Asan na ba 'yong batang 'yon?

Bumangon ako sa pagkakaupo at nagpunta ulit sa kwarto ni Sid. Naiinis, kinatok ko na naman ang pinto niya. Ngayon, mas malakas pa kaysa kanina.

"Hoy! Kanina ka pa tinatawag, ah!" sigaw ko habang patuloy pa din ang malakas na pagkatok sa pintuan niya.

Ngayon, hindi pa nga umaabot ng limang segundo, binuksan na niya ang pinto. Masungit akong nakatingin sa kanya, pero agad din namang nawala ang inis sa mukha ko nang makita ang takot niya na namang mukha nang pagbuksan niya ako.

"I'm h-here! Sorry! I'm sorry!" I can clearly hear the panic in his voice.

Agad na nagbago ang ekspresyon ko. Bakit parang takot na takot na naman 'to? Anong ginawa niya kanina sa kwarto niya at base sa mukha niya, parang takot na takot siyang malaman kung ano 'yon.

He just got even more suspicious when he immediately closed the door behind him like he's in a hurry, and when drops of probably very cold sweat dropped from his forehead, increasing my doubts and confusion about what the hell is happening to him again.

"K-Kakain na?" klarong-klaro pa rin ang panginginig sa boses niya. Tinaasan ko siya ng kilay bago tumango.

"Oo. Tara na. Kanina mo pa ako pinaghihintay."

Nauna na akong naglakad pabalik sa sala. Narinig ko naman ang mga yapak niya sa likod ko, senyales na sumusunod na rin siya sa 'kin.

At nang nasa sala na nga kami, agad akong umupo sa posisyon ko kanina. Nakita ko pang nagdalawang-isip siya na maupo sa kaharap kong sofa pero ginawa niya naman.

Inis pa rin naman ako dahil pinaghintay niya ako kanina, pero nagtataka rin kung bakit parang takot na naman siya sa 'kin ngayon. Kaya nga kahit medyo naiinis pa nga rin, sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko at magmukhang pala-kaibigan sa kanya.

"Hmm, chicken curry. Kumakain ka naman n'yan, 'di ba?" Sabay turo ko sa ulam.

Tahimik siyang tumango. Napasinghap na naman muna ako bago inabot na ang mga kubyertos na nasa plato ko at ilang sandali ay ginaya na rin ako ni Sid.

Tahimik kaming kumain. Walang ni isa na gustong magsimula ng usapan.

Rinig na rinig na ang mga mumunting ingay ng kuliglig sa labas. Sarado na ang lahat ng bintana sa bahay, pero dahil glass ang mga 'yon at hindi pa naman nasasarado ang mga kurtina, kitang-kita ang paglalim ng gabi.

"Why did you act like that?" I suddenly asked as I was still blankly staring at one of our windows, and chewing a spoonful of our rice.

When I heard no response from him after ten seconds, I finally turned to him. And he was just staring at me innocently, with still an obviously large amount of food on his mouth.

Iniwas niya ang tingin niya sa 'kin para nguyain ang pagkain sa bibig niya. At nang matapos na siya, saka niya pa ako tinitigan muli. Ngayon, mas matagal pa kaysa kanina, at tila ayaw pa ding sagutin ang naging tanong ko, tanging nakatitig lang sa 'kin.

"I'm asking you, kid. Please don't just stare at me. I know I'm really pretty but-"

"Why would you care about how I acted, anyway?" he interrupted. I raised a brow and also shifted a bit on my seat.

"Malamang, magtataka ako dahil parang takot na takot ka sa 'kin kanina. Dahil lang... natalo ka."

"I..." he attempted to say something but just proceeded to look away, like he is afraid to explain himself.

I turned my head sideways, examining him as he continues to not look at my way. Pinaningkitan ko pa talaga siya ng mata, para maipakitang hinihintay ko nga ang kasagutan niya. And when he finally offered me even just a second of attention, talagang hinuli ko ang atensyon niya para hindi na niya ibaling na naman sa ere ang tingin niya.

"Hoy!" I snapped. "Ano? Walang explanation? O baka gumagawa ka pa ng script sa utak mo?"

I saw him inhale a large amount of breath, and kept it in for a few seconds, before carefully exhaling.

Nababagot na ako sa lalaking 'to. Kalian ko pa ba 'to pwedeng madadaan sa dahas? Atat na akong makita kung pa'no niya ako kakalabanin kapag mangyari na nga ang araw na 'yon.

"I was scared because..."

I suddenly became attentive to him. Finally, he can spill something about his past and his family, too. Hopefully.

"I never played games before. Like, any kinds... literally nothing. But a nanny I once had let me play something called, tagaan,"

"Taguan." I corrected him. He only looked at me for a second and nodded, then continued speaking.

"And it was fun. It was a game of hide and seek, and I had so much fun playing it with my nanny, that I subconsciously went too har to hide, that she wasn't able to find me anymore. And... both my parents got worried, and they were so mad when they found me. And the next thing I knew, they fired that nanny of mine, and I was dragged to that dark room, and they... punished me."

His head went lower and lower, and his shoulders sulking more and more as seconds passed, at hindi ko naman alam kung anong mararamdaman ko para sa kanya.

Should I pity him? Of course, I pity him the second I knew how he's been living all his life. Ano pa kaya kapag malaman ko ang lahat, as in, 'yong lahat na nangyari sa kanya sa pamilya niya, kung anong totoong napagdaanan niya, kung bakit itinago siya sa buong mundo?

"How?" I asked.

I saw him gulped. "Th-they... just... locked me there. That's all."

I can hear the hesitance in his voice, and it is more evident in his actions. With his eyes that can't just stay in one place, his teeth making its way to bloodily murder his already chapped lips, and his fingers trembling, in most probably nervousness and... something more than that.

Mas lalo lang naningkit ang mga mata ko sa kanya, pero hindi na pinilit pa ang sitwasyon. I continued eating my food like nothing happened. But based on my peripheral vision, it still took him a while to move on from what just happened, from what I just asked him to explain.

I should not be that strict to him. That's what I should always be reminding myself. Kasi ano na lang ang mangyayari kung talagang matakot 'to sa 'kin? He won't dare to speak up, at mas lalo lang akong mahihirapan na tapusin 'tong misyon ko kung gan'on.

Nang matapos na kaming kumain ay wala pa ring naglakas-loob na magsalita. Mas lalo lang nagiging nakakabingi ang tunog ng mga kuliglig dahil sa katahimikan, pero hindi ko na nga pinilit pang muli ang sitwasyon.

"I hope you also had fun for today, even when... what happened after our... game." I awkwardly said to him as I escorted him back to his room. He didn't offer me a reply, though, so I continued speaking.

"If you're not actually that fond of playing such games that involves competition, then I won't force you. I just want us to be friends for even just a while, and I don't want to pressure you on doing things that will make you uncomfortable, even when it can also somehow be beneficial to your knowledge about the world outside."

"What's with that game that can teach me about things outside?" Now, he finally turned to me.

Bahagya rin siyang tumigil sa paglalakad, at gano'n din ako. Now we're facing each other, both with serious faces.

"Nothing much, big boy. But for me if we did finish that game more than once, then maybe you can catch a lesson from it. To always pay attention to your surroundings, and be cautious enough so no one can have the ability to reach you too fast, and too unexpected. Because most of the times, unexpected attachments can cause serious problems with yourself. Because one single reach on your soul, and you definitely will... lose."

"Are you just giving me some life lessons so I can also dodge myself from all your motives on me?"

Tinaasan ko siya ng kilay. "Maybe. Maybe not. It's up to you, big boy, if you'll use my words against me. I'm not doing you anything wrong, and I'm also helping you, just in exchange for a grant of little tinnie tiny favor."

His brows furrowed. "You've always told me that you'll tell me what you're really want from me. Bakit hanggang ngayon, hindi mo pa rin 'yan masabi sa 'kin?"

I wasn't even taken aback on what he just frankly said. His gaze on me even became more challenging, but I equaled the intensity of his eyes.

"I think you already know what it is, Delgado. But that's not the only thing I want..." I winked at him, then gave him one last smirk before turning around and walked slowly to my room.

Sa sumunod na araw ay maaga na naman ako nagising dahil sa pagsalubong sa 'kin ng sinag ng araw galing sa hindi ko pala naisarang kurtina kagabi.

Malakas akong napabuntonghininga. Isang araw na naman para pagsilbihan ang alaga ko.

Kinukusot ko pa ang mga mata ko nang pumunta na ako sa banyo, dala na ang tuwalya para makaligo na.

I peed before doing anything else, of course. How can a person start his or her day without peeing first? Morning pee is something that should go first before anything else. Miss your morning pee and you'll be pre-occupied the whole day, because your bladder will constantly flood your mind.

After that business of mine, I started preparing for my bath. For now, magsho-shower lang ako, like how I usually take a bath, para madaling matapos dahil magpi-prepare pa ako ng almusal namin ng alaga ko.

I can use the jacuzzi later at night, kapag medyo mapaaga ang pagtatapos namin ng araw ni Sid.

I went out of the bathroom with only my towel wrapped around me. At dahil may cr lang naman sa mismong kwarto ko, hindi naman na problema kung kahit n*******d akong lumabas.

But then, this day just started to play tricks on me, just a few minutes after I decided to start to it peacefully.

The Delgado kid is on my bed, sitting with his shoulders down but with hands intertwined with each other, and just looking at my tiled floor.

I inhaled a large amount of breath and exhaled it slowly to calm myself. Hindi pa naman yata nararamdaman na nandito na ako malapit sa kanya. If I continue to be quiet, then maybe I can snatch some clothes and go back to the bathroom to change without him noticing.

Tulala lang naman kasi siya sa sahig, parang malalim ang inisip. So I carefully tiptoed my way to my closet, which is just a few meters away from his back.

I was taking very cautious steps, pero talagang madaling nambibwisit ang araw na 'to dahil napansin ko ang bigla niyang pagbaling sa 'kin, na agad kong ikinatigil.

He was just innocently looking at me when our eyes met, while I was panicking on the inside. I've been seen in just a bra and my underwear with other men, mostly my co-workers, whenever I'm wounded in a mission and they will need to do a manual surgery to a certain part of my body.

Pero kung usapang naka-tuwalya lang, na walang kahit anong damit sa loob, sa harap ng isang lalaki, talagang hindi pa! Hindi pa 'to nangyayari sa buong buhay ko! Kahit na halatang wala naman yata 'tong alam sa kahit anong kamunduhang bagay, hindi ko pa rin maiwasan na mamula nang todo-todo dahil sa kahihiyan!

I remained frozen in my spot. And when his eyes finally shifted from my eyes down to my body, and when he probably realized what is the situation, I clearly saw him turn into a crimson red blushing idiot, then turned around immediately and pretended to not saw anything.

Napasinghap naman ako bago pinilit ang sariling makabawi agad sa nangyari, at nang mabuksan ko na ang closet ko ay dali-dali at basta-basta na lang akong kumuha ng damit.

I rummaged through my neatly hanged and also folded clothes in my closet like I was in a contest of Bring Me and I am in serious rush to find something. That just caused my entire closet to be in a mess, but I didn't care more about it. At the moment, I just want to be dressed.

Tinakbo ko na ang maliit na distansya ng banyo sa kaba at kahihiyan. Hindi ko na inalintana pa ang nakuha kong damit, basta ang nasa utak ko, ang importante ay makadamit ako ngayon.

Pero pucha! Isang literal na buwisit na araw na nga 'tong araw na 'to! Umagang-umaga, kung ano-ano na lang kahihiyan ang nangyayari sa 'kin!

Nakakuha na nga ako ng damit, pero wala naman akong nadalang panty! Sa lahat ng makakalimutan ko, panty pa talaga!

Hindi ko na alam kung sa'n ilulugar ang inis ko.

Nasa ilalim pa pala na drawer ng closet ko ang lalagyan ko ng mga panty, at sa katabi no'n ay ang mga bra ko. Bahala na sana kung bra lang ang hindi ko nadala kanina. Pero wala, eh. Panty talaga ang nakalimutan ko.

I paced back and forth in my medium-sized bathroom, contemplating if should I risk being seen naked again by the kid Delgado, or should I just accept to spend the first hours of my day without wearing an underwear.

Napahilamos ako sa mukha ko gamit ang mga palad ko, frustrated na frustrated na sa nangyayari. Baka naman naisipan na n'ong lumabas ngayon, no? Sa nangyari kanina, parang hindi niya rin naman inaasahan ang makita akong naka gan'on lang. Kaya siguro, dahil na nga din sa kahihiyan, umalis na 'yon pabalik sa kwarto niya.

Tama!

Nakatuwalya pa rin ako nang napag-desisyunan kong lumabas ulit sa banyo para kumuha ng ang panty. Pa'no ba naman, hindi naman kasi komportableng maglakad kahit ilang metro lang ng walang panty. Ang tela ng short o pantalon na suot mo, parang kinikiliti ang gitna mo. Napaka hindi komportable.

I peeped to see if Sid wasn't there anymore. At nakahinga naman ako nang maluwag nang makitang wala na nga siya! Finally! I can have my freedom in my own room! The nosy kid is finally gone!

Mabilis kong binuksan ang lalagyan ko ng panty at kumuha ng isang laced na style. Mahilig pa naman kasi ako sa ganito. Magaganda kasi ang disenyo, at kahit na wala naman akong balak na ipakita ito sa kahit na sino, sinusuot ko pa rin.

It's my body, b*tches.

Dahil wala naman na akong naramdaman pa na pangamba sa paligid, sinuot ko na lang din mismo 'yon agad. Agad ko na pinadausdos pababa sa sahig ang tuwalya ko. I then wore my panty over my legs, then wiggled my hips to find the perfect comfort as I positioned it in the right angle to make me feel comfortable for the rest of the day.

Babalik na sana ako sa banyo para kunin ang mga damit na nakuha ko kanina at nang makapagbihis na ng tuluyan, nang makarinig ako ng kaunting ingay mula sa kung saan.

I turned my head to face the door of my room only to find out that that sound actually was a noise of my door creaking. Hindi pala 'yon tuluyang nasarado!

Namuo na naman ang kaba at kahihiyan sa kaluluwa ko, pero mas naghari yata ang biglang pagkainis.

That kid!

I felt a sudden rush of wind when I turned my head para malaman kung saan ko narinig ang munting ingay na 'yon. And now, I am not just on the verge of accusing him, I am already convincing myself to call this day an official bwisit day!

Kinuha ko na lang ulit ang tuwalya ko, at agad na pasugod na naglakad para hanapin kung nasa'n na ang batang 'yon.

I went to the living room, but he's not there. Sa kusina rin ay wala. Pati sa balcony, at maging sa bakuran.

My last hope is his room. Kahit naka-paa ay dinig na dinig ang bawat pagyapak ng paa ko sa sahig, inis na inis na nga at nagdadabog.

His door was locked, something that can prove that maybe he's indeed inside. At dahil wala na ako sa mood na kunin pa ang mga susi ko, malakas ko nalang na pinaghahampas ang labas ng pintuan niya.

"Delgado! Lumabas ka at magtutuos tayo!" Pagalit kong banta, mas nilalakasan pa ang bawat hampas sa pinto.

At nang mapikon na ako sa kakahintay, at sumakit na rin ang mga palad ko kakahampas sa pintong gawa sa kahoy, napagdesisyunan ko nalang na kunin na nga ang susi ko.

Dahil talagang alam kong aayaw na 'yong lumabas ngayon. Lalo na dahil narinig niya na galit na galit ako.

When I finally had the keys with me, dali-dali ko iyong pinasok sa keyhole ng pinto at sinubukang buksan 'yon.

At nang nabuksan ko na nga, agad na hinanap ng mga mata ko ang Delgado'ng 'yon. He was not in his bed, so I my eyes roamed around his whole room to find him.

Napamura ako sa sarili ko. Badtrip. Nakapaa nga lang pala ako. Sana pala nag-tsinelas ako at nang mabato ko siya no'n mamaya kapag nakita ko siya.

Tuluyan na akong pumasok sa kwarto niya, at nilibot ang mga mata ko sa napakalinis at tila hindi pa nagagamit na kwarto. Lahat ng mga bagay na nilagay ko d'on n'ong wala pa siya, nasa tamang lugar pa rin.

Gaya kanina sa kwarto ko, may narinig na naman akong munting ingay sa likod ko. At dahil ayoko nang magaya kanina na nakatakas siya sa 'kin, agad akong tumalikod at sadyang, nahuli ko nga siya!

Nakasiksik lang siya sa pintuan, sa likod ng pinto. Naka-estatwa sa posisyon at parang tatakas na nga sana kung hindi ko siya napansin agad!

But, did I mention that he's still in his pajamas? With cute lion prints on it? Kaya nga ngayon, kahit na galit ay hindi ko mapigialan ang masabihan siyang cute.

Pero, Seph, focus ka na lang muna sa kung anong gagawin mo sa kanya ngayon.

Pinaningkitan ko siya ng mga mata, at kitang-kita ko kahit sa ilang metro naming distansya ang namumuong takot sa mukha niya pati ang bahagya niyang paglunok.

At nang mabilis akong humakbang papalapit sa kanya, mas lalo niya lang dinikit ang sarili niya sa pader, ngayon ay takot na takot na talaga kaya hindi ko mapigilang mapangisi kahit hindi ako natutuwa.

"Binosohan mo ako?"