Chapter 8

That book contains so much... bad stuffs! Kahit na iyon pa naman ang unang installment sa series na 'yon, ang dami na no'ng laman na mga malalaswang bagay. Napaka-landi ni Hardin do'n!

At kung nakuha nga niya ang kainosentehan ni Tessa sa librong 'yon, ewan ko na lang kung ano na lang ang mangyayari sa Delgado'ng pinabasa ko no'n.

I contemplated about it for a minute, kung kukunin ko ba sa kanya ang librong 'yon, o hahayaan na lang siyang deskubrihin kung ano ang nilalalman no'n.

Tinakpan ko na lang gamit ng mga palad ko ang aking mukha, nag-iisip pa rin. Pero nang matantong wala naman yata sa pagpipilian ko ang nagiging mas matimbang, hinayaan ko na lang.

Malakas akong napabunonghininga nang umahon ako sa pagkakahiga sa malambot kong kama. Nakatunganga lang ako doon ng ilang minuto, nag-iisip na naman ng bagay na magandang gawin kasi nga wala naman ako sa mood na aliwin ang Delgado'ng kasama ko.

I scanned my room and it's not that clean, but also not a pigsty. But when my eyes went to my closet, I instantly had the energy to immediately stand up and go there.

Kinalat ko pala ang mga damit ko dito kanina sa pag-panic nang makita ako ni Sid. But then wala na rin naman akong magagawa na do'n ngayon. Nakita na niya ako. At napagsabihan ko na rin naman siya. Kapag naulit na naman 'yong ginawa niya kanina, saka ko na 'yon sasapakin.

Pero dahil na nga rin sa nangyari, kailangan ko ng palaging mag-ingat sa mga kilos ko. Kahit na napatunayan ko na nga ngayon na batang-bata pa nga rin siyang mag-isip, lalaki pa rin siya, kaya kailangan ko pa ring maging maingat.

I opened my not-so-big closet only to find out that it was a complete mess. I sighed.

Hindi naman na ito bago pa sa 'kin. Madalas kapag wala akong misyon at nasa bahay lang ako, talagang miminsan lang akong naglilinis, o maglaba o kahit ang maligo man lang.

But because I'm bored as heck now, I'm sure I will be really serious with the cleaning.

Ginugol ko nga ang sarili ko sa pag-aayos ng closet ko sa buong umaga. At nang makita sa digital clock ko sa gilid na malapit na palang mag alas onse, saka pa ako tumigil muna at nagpahinga sandali.

Pinalipas ko muna ang ilang minuto na inaayos ang sarili sa harap ng tukador sa kwarto ko, pagkatapos makapagbihis ng isang oversized white tshirt dahil parang hindi talaga nagtugma ang mga kulay na sinuot ko kanina. I remained wearing the pastel skirt I was wearing when I was outside just moments ago. Nagpalit lang ako ng pang-itaas.

I combed my hair just to style it into a messy bun. Nang nakutento na sa kapreskuhan ng mukha ko sa salamin, tumayo na ako at lumabas para makapaghanda na ng tanghalian.

Sinilip ko muna ang alaga ko sa sala at nakitang nasa sofa nga lang siya, tutok na tutok sa librong binabasa niya. Kung unang beses ko lang makakita ng isang taong bakong-bako sa pagkakaupo at sobrang lapit ng mukha sa librong binabasa, I'd probably officially call him a weirdo. I mean, not like I still haven't labeled him with that name yet. But, nevermind.

I just rolled my eyes and shook my head then finally proceeded to the kitchen. Just like what I now normally do whenever the clock already ticks loudly to remind me of the fact that hunger might surface in my thoughts sooner or later, I cooked.

I'm not an entirely good chef, though. Ang mga niluto ko sa mga nagdaang araw para sa 'min ng Delgado'ng alaga ko ay natutunan ko lang sa mga panahong wala akong choice na magluto para sa sarili ko, at sa mga kasamahan ko na rin kapag may misyon. Iilan lang naman ang natutuhan ko. Kaya hindi pa nga siguro nag-iisang buwan sa 'kin ang batang 'to, magre-reklamo na ata siya na pabalik-balik ang ulam namin.

Aba't bahala siya! Pasalamat nga siyang whole-heartedly kong tinanggap na ako lang ang magiging tagapagluto niya sa buong duration ng stay niya dito. Kapag nagreklamo siya, sasapakin ko na talaga 'yon!

Maybe that can also be a signal for me to make this mission moving even quickly. Nasabi ko na nga, I have to finish this mission quickly but surely, too. Mas mabilis, mas maganda.

But it's only been less than a week, though. I can still make my goal happen. Nacu-curios din naman ako sa buhay ng pumanaw ng pamilya nitong alaga ko. Having it slowly but surely for a short while might not cause me trouble. It can probably even lead me to a better conclusion about his family, or a new better strategy to get this mission accomplished while also feeding my curiosity about him.

Nilapag ko na sa lamesang pinagkainan namin kanina, sa balcony, ang isang dalawang medyo may kalakihang mangkok ng bulalo. Natagalan nga naman ako kanina sa kusina. The thoughts I had when I started preparing my ingredients until the beef was cooked rotated on the same topic, that made me entertained for the whole time that I was in the kitchen.

Ngayon ay pawisan na naman ang damit ko, pero hindi ko na lang naisipang magbihis pa. Nagugutom na rin naman kasi ako kaya ang tanging kailangan ko na lang gawin sa ngayon ay tawagin si Sid at kumain na.

"Delgado! Halika na! Kakain na!" Sigaw ko habang tinatahak ang medyo makipot na daan pabalik sa sala kung saan ko siya nakita kanina.

Hindi pa nga ako nakakaabot doon, bigla na lang siyang sumulpot sa harap ko at pasimple akong dinaanan, with his nose still stuck on the book he's reading.

I raised a brow as I stood there after I turned to see him walk towards our mini dining table, while still reading the book I permitted him to read.

His eyes were very much furrowed, seryosong-seryoso na sa pinagbabasa at parang ayaw na mapunta ng mga mata niya sa ibang bagay maliban sa libro sa harap niya.

I crossed my arms as I approached our table, too. Marahas na lang akong napabuntonghininga at umiling nang nakaupo na ako. Kinuha ko na lang ang mga kubyertos ko para magsimula nang kumain, parang wala pa yata siyang balak na tumigil sa pagbabasa.

I looked up to see him still reading the goddamn book, not even caring about the outstanding smell of the bulalo that I just cooked for us.

Napataas lang muli ang kilay ko nang makitang lampas kalahati na ang nabasa niya. That book has over 500 pages! At ngayon, for just a few hours in the morning, he's already more than halfway in finishing it!

Hadn't he read a book with that kind of genre for his entire life? Parang interesadong-interesado talaga siya sa pinagbabasa niya, ah? Or does he always read like this? Like he'd die if he can't finish an entire book for a day?

I tapped my utensils on the table, trying to catch his attention. Ayaw ko naman yatang magsimula ng kumain habang nagbabasa pa rin siya. Mamaya hihintayin ko pa talaga siyang matapos. At dahil hindi nga kami sabay na kakain, hihintayin ko pa siyang matapos bago makuha ang pinggan niya, saka mahugasan.

At para namang gusto kong maghintay para lang makuha ang pinggan niya. Kailangan talaga naming magsabay na kumain para makapaghugas na ako mamaya ng deretso at payapa!

When he didn't respond to that, I let out a cough to try to get his attention again. Pero gaya kanina ay hindi pa rin ako pinansin ng loko!

Nagsimula na naman akong mairita. So I glared at him straight to his eyes, hoping again to get him.

I coughed again, now louder. "Shall we eat now?"

He finally shifted his attention to me after I said that, but that only lasted for a mere second. His eyes went back to his book after that. Nagsimula na namang uminit ang katawan ko sa inis.

His eyes finally got rid of the book he's reading, at parang natakot muli nang makitang galit na naman ang mga mata ko sa kanya.

Umayos siya ng upo at bahagya pang inayos ang buhok niya habang kagat ang labi, saka pa inangat ang tingin sa 'kin.

"S-Sorry," he muttered. "Y-Yeah. Let's eat."

I gave one last glare at him bago tinusok na ang isang piraso ng karne. Hindi ko naman 'yon kinain agad, naisipan kong lagyan muna ng sabaw ang kanin ko bago kumuha ng karne galing sa katabi kong mangkok.

Inangat ko muli ang tingin ko at nakitang gano'n din ang ginawa ni Sid. Binalik ko na lang ulit ang atensyon ko sa pagkain.

Tapos ko na ang half cup of rice ko kaya naisipan ko ng kunin ang buto ng karne para masipsip ko na ang loob nito. Mahilig ako dito, eh. Manipsip ng bone marrow. Ito ang pinakamasarap na parte ng bulalo.

Pero dahil hind inga pala ako professional na chef, hindi ako naging confident sa magiging lasa n'on. Mamaya baka hindi ko pala ito naluto nang maayos. Pero malambot naman na ang karne kanina nang kainin ko, kaya ayos lang naman na siguro ang laman pa ng mga buto.

Nagsimula na nga akong magsipsip do'n, nasa kamay na ang masebong buto ng baka. Sarap na sarap pa sana ako sa ginagawa ko nang mapansin ko na naman ang titig ni Sid sa 'kin sa tapat ko.

"Ano?" Singhal ko sa kanya.

"Nothing," he pretended to look away, but returned his gaze on me again after just a short second. Kumunot na naman ang noo ko.

"Ano nga?"

He gulped nervously. "W-Wala."

Sinamaan ko lang siya ng tingin sandali saka nagpatuloy sa ginagawa. Sarap na sarap na ako dito, eh. Epal epal lang 'tong titig ng batang 'to eh.

Sinuyod ng dila ko ang laman ng buto, sarap na sarap na naman habang ninanamnam ang kinakain. Pero nang paubos ko na ang laman ng buto, napansin ko na naman ang walang hiyang titig ng Delgado sa harap ko.

Inis ko na naman siyang binalingan.

"Ano ba?!" Hindi ko na napigilan na singhalan siya ulit.

Nabigla na naman siya sa 'kin at sumilab ulit ang takot sa mga mata niya kaya siya umiwas ng tingin, pero sinubukan kong hulihin siya ulit.

"May problema ka ba sa ginagawa ko? Kanina ka pa nakatitig sa 'kin, ah? Pareho lang naman tayo ng kinakain, ah? May reklamo ka sa reaksyon ko sa niluto ko? O sa niluto ko talaga ka may problema?" bulyaw ko sa kanya.

"N-No. It's r-really... nothing," his eyes avoided mine in any way he can.

Nilagay ko ang dalawang siko ko sa lamesa, saka siya pinaningkitan.

"Were you... imagining things, Delgado?"

I sounded like how I always sound whenever I interview certain suspects and criminals when I'm just in a normal day on work. Naniningkit ang mga mata, nakakunot ang noo, at nakatikom nang mariin ang labi, sinusuri ang bawat galaw ng kaharap ko para makita ang mga senyales kung nagsisinungaling ba siya o hindi.

And with the obvious nervousness and discomfort that he's feeling and showing, I already assumed that he's going to spit lies to answer my question.

"W-What are you t-talking about?"

Yup. Answering a question with another question is a sign that the receiver of your message simply doesn't know or just doesn't want to respond to what you're asking.

I sighed for the nth time for the day.

Why I came up with that accusation of him? Well, it's not actually that hard to assume that he's thinking about something else as I devour the bone marrow of the beef I was eating. With the way I swirl my tongue and sucked it, after he read a book that, if I'm not mistaken, mostly has parts with erotic scenes, I already had an idea on what is going on his mind that made him sensually look at me the entire time that I was eating.

Ewan ko nalang kung ano ng nangyayari sa isip niya ngayon. Matutuwa ba ako kapag nalaman kong ako pala ang magiging dahilan nito kung bakit siya na-introduce sa mga kamunduhan na mga kaisipan? Malamang hindi! Pero paano ko rin ba siya kakausapin sa mga gan'on? Ewan din! Bahala na nga siya d'yan!

Napabuntonghininga na naman ako at saka umirap bago napagdesisyunang 'wag na lang siyang ipilit pa at tumayo na.

Binitbit ko na ang plato ko pabalik sa kusina, hindi na hinintay pa si Sid. Nilagay ko lang din naman iyon do'n sa lababo, at agad na nawalan ng gana na gumawa ng kahit ano.

Anong nangyayari sa 'kin? Ewan ko na lang din. Naiisip ko pa lang na nagsisimula na naman akong pagnasaan ng isang nilalang ay parang bigla na lang na nanlulumo ang sistema ko. Parang gusto ko na lang tapusin 'to nang mas mabilis pa.

It doesn't help that he's a beginner for those kinds of thoughts. Kung isang natural na manyakis lang ang kasama ko, pwede ko lang naman siyang bugbugin agad dahil sanay naman na ako do'n.

Handling perverts? I'm no longer an amateur in that field. But handling an innocent boy who had only started having wild thoughts? That's the challenge here.

I think I'll need someone to talk to about these things.

Pumunta na ako sa kwarto ko at agad na hinanap ang cellphone ko. Nasa nightstand ko lang naman 'yon kaya agad ko ng kinuha.

I immediately dialed a familiar number and waited for him to answer. Pasalamat naman ako at hindi 'yon nagtagal.

"My dear Seph finally called! Kamusta ka naman d'yan erps?" That was Stephan's very jolly voice.

I rolled my eyes and sighed at my bestfriend's opening remark.

"For the first days, it was fine," I answered him.

"Oh! And what about now? Ba't parang nanlulumo ka diyan? Bataot ba talaga 'yang alaga mo?"

"Well, at first I thought he's just deceiving me by having a childish façade, pero napatunayan ko naman na ngayon na batang-bata nga siya mag-isip. And that's my current problem now."

"Oh, bakit naman? Palagi na bang nanghihingi ng lollipop?" He joked but I didn't laugh.

"No. It's something more complicated than that."

"What makes it complicated, then?" I heard him munching something on the other line. Hindi ko na lang pinansin at nagkwento na nga.

"He's... starting to have these... wild thoughts. Like," I groaned. "How can I even explain this to you? Anyway, he's... yeah. I guess he's starting to think about what any normal guys in their teenage years do."

"Like what, exactly?"

"Like..." mariin akong napapikit dahil hindi ko alam kung paano ie-explain! "Like..."

"Like p*ssies and s*x, perhaps?"

I nodded while still closing my eyes tightly, like getting emotional of the victory of him explaining what I was having a hard time to speak out.

"Yes," I craned my neck. "That."

I heard him laughing hysterically on the other line. Napairap na naman ako! My eyes doesn't hurt anymore even with the many times I roll them in disgust or annoyance, though. Guess it's already used to my irascible self.

"Oh, sorry for that. I was just-" he let out a mocking laugh again. "-taken aback, dude! Come on! How can you handle bullets and knives but not have the courage to simply explain s*x education to the kid? Come on, Velasco!"

Nakapamewang na ako habang nakatayo sa harap ng kama ko. I don't know how to respond to those words from him, so I just waited for him to say something more. Perhaps, and hopefully, something helpful. I don't need the mocking.

"Alright, alright. Maybe you can just sit down out there, and open that up to him in a calm manner. Like how you and I talk to each other when we mess up a mission," he's trying to joke again so I rolled my eyes again, too.

"But this, on a serious tone now, just... ugh! I don't have any good advice to tell you except that! Just... talk about it to him calmly! Like, don't make him feel that it's bad to have those kinds of thoughts on his head! That that's normal, but there should always be a limit to it. Like that, you should discuss to him those kinds of things."

Napabuntonghininga na naman ako saka hininlot ang sentido ko.

"How am I supposed to do that without... cringing out?"

He chuckled. "Just... don't."

For the nth time, I rolled my eyes. "Wow. That was so helpful, my dear Stephan. That can save my life someday."

He immediately noticed my sarcasm, so he laughed at me again.

"Oh, I'm sure you can do that. Ikaw pa."

I sighed annoyingly. "Okay, fine. Thank for the time, anyway."

Those were my last words for him before ending the call.

It took me a while to gather my thoughts together after that, I even messed up my hair in frustration because Stephan's words really gave me a freaking headache!

How am I supposed to talk to him without cringing out again? Of course, the best advice ever. Don't.

I paced back and forth on my room, still thinking deeply about what he said. I know I'm never gonna do it when I go out and meet him somewhere in the hallways, but also not in the night! Heck! What am I supposed to do now? I can't fuckng think straight!

And just when all my frustrations gathered up to make me almost lose my entire sanity, my phone beeped in my hand.

From: Stephan

Just don't teach him the actual demos of those things, alright? You're also still a virgin, my friend. ^_^

This idiot!