50

Mabibilis ang galaw ng kamay ko sa ibabaw ng teklado ng piano. Sumasabay ang bawat pagbitiw ng nota sa sakunang ilang taon nang namamahay sa loob ko.

Pumapailanlang sa ere ang mabigat at mabilis na musika. Pumikit ako at itinaas ang mukha habang ang mga daliri ay patuloy sa paghahabulan.

I'm sorry.

Umaalingawngaw sa isip ko ang mga sinabi ng donya kanina.

Bakit ba ang hilig nilang magsabi ng sorry na para bang mabubura ng salitang iyon ang lahat ng pait at sakit na pinagdaanan ko sa kanila.

Sorry? Her sorry doesn't even make me feel a bit alright. It just made me feel worse because their apologies only prove how I let them trampled all over me.

It reminded me of my losses, of how I just yielded onto them without a fight. I just resigned to my fucking fate wholeheartedly and didn't even put up a fight. Tinanggap ko lang ang lahat ng iyon ng walang reklamo.

Ni hindi ako lumaban kahit kaunti. If only I'm stronger enough then they wouldn't have done that to me which is why I will never