Lahat ng Kabanata ng The Wicked Mrs. Gastrell (Tagalog): Kabanata 1 - Kabanata 10

The sound of my five-inch Valentino shoes echoed through the empty halls of the topmost floor of the biggest and most renowned ship building company in the whole of Southeast Asia.  My flowing sheen-length black dress clung to my body like it's my second skin as I sauntered across the long hallway.  Dinala ko sa bibig ang bote ng beer at nilagok. Nilaro ko rin sa kamay ang hawak na high end na Sony camera saka inilabas ang blade mula sa dalang Gucci handbag.  Marahas na pinaraanan ko ng saksak ang bawat mamahaling painting na nakasabit sa dingding.  "Ooop, one million pesos gone." Tinakpan ko pa ang bibig na parang nabigla ako sa ginawa. "You're so bad, Karina. So, so bad!" Tumawa ako na parang baliw habang pinagmamasdan ang mga gutay-gutay na mga paintings.  "Nah, they're just a speck on his bank account. A mote on a giant's eye." Ru

Hindi ako nag-angat ng tingin sa pagkakatitig sa isang pares ng magkasintahan na magkahawak-kamay sa ibaba ng balkonahe ng hotel kahit na naramdaman ko ang paggalaw ng sinuman sa likod ko.Kinampante ko ang sarili habang nakaupo sa isa sa dalawang silya na  nakapalibot sa isang mamahaling mesa.I tipped the glass of wine I'm drinking and gulped it all down."What do you want, Ymir?" I said in a calm voice.Umupo sa kaharap ko na silya ang lalaki at sinundan ang tingin ko. Wala na ang magkaparehang tinititigan ko kanina. Cars and passers by in this busy side of the city replaced the bitter view. I tasted nostalgia when a gust of wind blew taking the withered leaves of a pine tree with it."Bakit ka pa bumalik? Hindi pa ba sapat ang perang nakuha mo, Karina?"Napahinto ang tangka kong pagsagot sa tumatawag sa cellphone ko sa tanong nito. Nagpakawala ako nang malalim na hininga at binato ito ng isang blangkong tingin. Pinatay ko mun

What is love?Iyan ang palaging tanong ko noong bata pa ako. Dahil namulat sa isang hindi kumpletong pamilya, hindi natatapos ang isang araw na hindi ko naitatanong kay tatay kung bakit siya iniwan ng aking ina. Kaya nagkaroon ako ng mga tanong gaya ng 'Ganoon ba ang pag-ibig?',  'Nang-iiwan?'Lagi na ay isang magiliw na ngiti ang sagot niya sa akin saka ang paulit-ulit na "Ang tunay na pagmamahal ay pagpaparaya, Karina. Pinalaya ko ang ina mo dahil hindi siya magiging masaya sa akin. Pero higit pa sa saya ang ibinigay niya sa akin nang mahawakan kita sa mga bisig at marinig ko ang unang pag-iyak mo."Hindi ko maintindihan si tatay noon at kahit na ngayon. I can't understand how one can surrender love that easily. Para sa akin, ang pag-ibig ay pakikibaka.Mahina ka? Lalakas ka dahil sa pag-ibig. Malakas ka? Manghihina ka dahil dito. Mabait ka? Wait 'till someone or something threatens your relationship. Maldita ka? Matututo kang magpakum

There was a loud murmurings in the air. Everybody is asking who I am, that it's the first time they see me in town. I can't blame them if they don't know me. After all, I was never in this level before nor did Cholo wanted me to introduce into his world.I was always the unwanted one, the untouchable chick because whoever touches me will turn into a laughingstock in their elite circle.Palagi na ay naghihintay ako sa panahong magkakalakas ng loob siya na ipakilala ako sa kaniyang pamilya hindi bilang isang charity case na kailangan niyang dikitan para bumango sa mga kauri ko kundi bilang isang asawa na magiging katuwang niya habambuhay.But I guess now that I am on his level, everything will change. He can proudly parade me into every nook of his class without feeling embarrassed that only a lowly uneducated employee like me has become his wife."Karina..." he murmured while blinking countless of times. Para bang kailangan nito iyong gawin nang makailang beses para hindi ako mawala s

"Ms. Karina, handa na po ang lahat ng gamit niyo. Naipasok na po sa mga van ang isandaan niyong maleta. Ano na po ang susunod na gagawin namin?"Humigop ako sa hawak na mug ng tsaa bago maingat na inilapag ito sa tempered glass center table. Pagkatapos ay tumayo ako at humawak sa railings ng balcony ng hotel."How about my boxes of shoes, bags, and jewelries?""It's been taken care of, Ms. Karina. It was loaded in a different vehicle with five cars for security on stand by.""Good."Tumingin ako sa ibaba sa pag-asang makikita ko uli ang magkasintahan pero nabigo ako. Wala sa dating loveseat sa harap ng souvenir shop ang magkapareha na araw-araw kong pinagmamasdan tuwing umaga."Prepare the car. We'll go now," nakatitig pa rin sa labas na utos ko kay Celeste. May kahungkagan akong nadama na hindi ko nakita ang dalawa sa araw na aalis ako.I owed them the fun I felt for my entire stay in the hotel. Gusto ko lang sanang magpaalam na sa mga ito. I'll thank them for filling my weary days