54

I took a lot of air before I entered the mausoleum inside the private cemetery of the Alcantaras. My hand is full of flowers, of all sorts of chocolates, and toys for my son.

My son. My dead son.

The word brings so much pain in my heart.

Pagpasok ko ay agad na bumati sa akin ang mga nakangiting mukha ni Errol na nasa mga dambuhalang frames na nakakabit sa bawat sulok.

It felt like I'm looking at my childhood photos.

It's his picture during his baptismal, his first birthday, and when he was I think a few days old. He's so small there... so fragile and so tiny.

I stood there in the middle too overwhelmed by the feeling of love, sadness, and regret. Nanginig ang mga kamay ko at nabitawan ang mga hawak. Para ring nawalan ng lakas ang mga tuhod ko.

Huminga ako nang malalim at isa-isang pinulot ang mga nasa sahig at inialay sa paanan ng altar kung saan naghihintay ang nakangiting mukha ni Errol. Umapaw na sa dami kaya inilapag ko na lang sa baba ang mga natitirang laruan at pagkain.

With