ตอนที่ 26 นายแน่ใจใช่ไหมว่ามาสักที่นี่

          เครื่องดื่มกับของกินเล่นวางดาษดื่นบนโต๊ะตัวเตี้ย จนไม่น่าเชื่อว่าทั้งหมดนี้สำหรับคนเพียงสองคน

          ในห้องโถงกว้างและสูงถูกโอบล้อมด้วยแสงสีวิบวับ การแสดงประสานกับดนตรีได้อย่างลงตัว

          เด็กหนุ่มมากหน้าหลายตาพยายามสร้างความบันเทิงอยู่ด้านหน้าเวที ด้วยความหวังว่าคืนนี้เทพีแห่งโชคลาภจะผลักสายตาของใครสักคนให้สะดุดเข้าหา คืนนี้จะได้กลับออกไปพร้อมเงินสักเล็กน้อยก็ยังดี

          มิวเอนหลังชิดติดโซฟา ใบหน้าเหยเกเมื่อกลิ่นรุนแรงของแอลกอฮอล์แตะปลายจมูก แค่เห็นยี่ห้อเหล้าที่ตัวเองต้องกรอกเข้าปากทุกวัน อาการคลื่นเหียนชวนอาเจียนก็กำเริบ

          อุตส่าห์ได้หยุดงานด้วยความไม่เต็มใจทั้งที ความตั้งใจแรกเรียกรุ่นน้องสักคนมานั่งเล่น แต่ตอนนี้กลับได้ปีศาจมานั่งเป็นเพื่อน มิหนำซ้ำยังเสียเงินไปโดยไม่สมัครใจอีก

          “เงินเป็นแสนเลยนะเว้ย ไอ้บ้า!”

          คำก่นด่าจากปากมิวดังจนเกือบเท่าเสียงดนตรี ตลอดเวลาห้านาทีดันเต้แทบไม่เอาฝ่ามือออกจากรูหู เขาปิดมันเอาไว้ให้แน่นที่สุดราวกับนักเดินเรือที่เผชิญหน้าอยู่กับ *ไซเรน

          “นี่!” มิวปัดมือของดันเต้ “แล้ววันหยุดทั้งทีฉันยังต้องมานั่งกินเหล้ากับนายอีก”

          “ไม่อยากกินก็ไม่มีใครบังคับสักหน่อย” ดันเต้พูดพลางยืดขาเหยียดอย่างสบายใจ

          “นายก็พูดได้สิ เงินเป็นแสนเลยนะ”

          “เอาอีกแล้ว พวกมนุษย์นี่ชอบพูดแต่เรื่องเศษกระดาษ”

          “ก็ลองต้องหาเงินในการใช้ชีวิตดูสิ นายคงไม่มองมันเป็นเศษกระดาษไร้ค่าเหมือนตอนนี้หรอก”

          “เอาเหอะ! เรื่องเงินเดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง”

          “จริงนะ!”

          เมื่อเห็นดวงตาลุกวาวของมิว ดันเต้ก็หงุดหงิดนิดหน่อย “เมื่อไหร่นายจะเลิกคิดว่าปีศาจทุกตนต้องโกหกหลอกลวงอยู่เสมอ”

          “กับคนทั่วไปฉันก็ไม่ไว้ใจเถอะ” มิวหน้ามุ่ย “การเป็นเด็กกำพร้าทำให้ฉันรู้ว่าแม้แต่คนที่ให้กำเนิดยังไว้ใจไม่ได้”

          “อย่างน้อยนายก็เคยมีพ่อมีแม่”

          ดวงตากลมโตจ้องไปยังปีศาจที่แสยะยิ้มอยู่ใกล้ตัว มิวไม่รู้ว่าปีศาจหื่นกามอย่างดันเต้จะมีความรู้สึกเศร้าหรือเสียใจไหม แต่มนุษย์อย่างเขาฟังแล้วก็อดสังเวชใจไม่ได้

          การเคยมีกับการไม่มีมิวเองก็ตัดสินไม่ได้ว่าอย่างไหนเจ็บปวดที่สุด แต่เท่าที่รู้มันก็ยังน่าเศร้าอยู่ดี

          “ว่าแต่วันนี้นายไม่ทำงานเหรอ?” ดันเต้เอ่ยถามหลังเห็นอีกฝ่ายเงียบไป

          “นายสนใจเรื่องงานด้วยเหรอ?”

          “โอเค! ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะอ่านใจ…”

          “หยุด! เลิกอ่านใจคนอื่นซี้ซั้วได้ไหม”

          “ก็พวกมนุษย์มีอะไรไม่ยอมพูดตรงๆ”

          “เราไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่องออกไปก็ได้”

          “แล้วเก็บไว้ไม่สบายใจอยู่คนเดียวน่ะเหรอ? น่าขัน”

          “แน่ใจนะว่านายสนใจแค่เรื่องเซ็กซ์ ไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านด้วย”

          “ถ้านายไม่ยอมบอกฉันคงต้อง…”

          “ก็ได้ๆ” มิวถอนหายใจ “ฉันโดนแย่งลูกค้าคนสำคัญไปก็เลยไม่มีอารมณ์ทำงาน”

          ดวงตาของปีศาจหรี่เล็กลง ราวกับกำลังคิดอะไรสักอย่าง “งั้นเราไปห้องนายกัน”

          “ไปทำไม?”

          “นายเบื่อที่นี่ไม่ใช่เหรอ?”

          “นี่นายแอบอ่านใจฉันเหรอ?”

          “ฉันไม่ต้องอ่านใจนายหรอก” ดันเต้ขมวดคิ้วขดแน่น “สีหน้าของนายบอกทุกอย่างโดยที่ฉันไม่ต้องใช้พลังเลยด้วยซ้ำ”

          มิวแทบไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองชักสีหน้าไม่พอใจไปคั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะการดูแลลูกค้าต้องระวังเรื่องการใช้อากัปกิริยาให้เหมาะสม ดังนั้นเขาจึงระมัดระวังการใช้ภาษากายเป็นพิเศษ

          ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเพราะกลิ่นหอมของดันเต้ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือทำให้เขายิ่งเป็นตัวเองมากขึ้นกันแน่

          “ฉันยังไม่อยากกลับห้อง” มิวดึงสีหน้าให้กลับเป็นปกติ “ฉันแทบไม่เคยกลับบ้านทั้งๆที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น”

          “งั้นเราไปทำพันธสัญญาให้สำเร็จกัน”

          “ยังไง?”

          “ก็เริ่มสืบจากร้านสัก นายบอกเองนี่ว่าอยู่แถวนี้”

          เด็กหนุ่มหลบตาลงต่ำจ้องมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ “เกือบสามทุ่มแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าร้านจะยังเปิดไหม?”

          “ลองไปดูก็ไม่เสียหาย ต่อให้ร้านปิดเราอาจจะได้เบาะแสอื่นเพิ่มเติมก็ได้”

          ความกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือของดันเต้ ประจวบเหมาะกับความอยากจะถอนคำแช่งของมิว เขากระหายการกลับไปเป็นปกติแล้วกลับมาใช้ร่างกายแก้แค้น มิวมั่นใจว่าหากเขายินยอมหลับนอน ลูกค้าแบบศักดิ์ชัยต้องยอมกลับมาหาเขาอย่างแน่นอน

          เมื่อตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ชายทั้งคู่ก็ทิ้งอมอร์ไว้เบื้องหลัง ออกเดินทางโดยมีดวงดารานำทางในแต่ละก้าวเดิน จนกระทั่งเสียงอึกทึกครึกโครมเริ่มเบาบางลง เหลือทิ้งไว้เพียงความอื้ออึงในหูเป็นการส่งท้าย

          นี่เป็นครั้งแรกที่มิวเดินเคียงข้างกับดันเต้ ชายหนุ่มแอบเหล่ตาไปด้านข้างเพื่อมองปีศาจอย่างใกล้ชิด ทว่าก็เห็นเพียงซอกคอสีเข้มเท่านั้น

          ‘หมอนี่มันสูงจังแฮะ’ มิวอดคิดแบบนี้ไม่ได้ และชั่วครู่หนึ่งเขามั่นใจว่าดันเต้แอบยิ้ม

          จู่ๆมิวก็คิดถึงความฝันแสนแปลกประหลาดในตอนแรก ร่างเปลือยเปล่าของดันเต้ทำให้เขารู้สึกวูบวาบแถวท้องน้อย หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ

          ยิ่งพยายามสลัดภาพลามกนั่นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งฝังแน่นลงลึกมากกว่าเดิม ชายหนุ่มมั่นใจว่าเขาไม่ได้เมา แต่ไม่รู้ทำไมถึงควบคุมตัวเองได้ยากเย็นไม่ต่างกัน

          “ไปทางไหนต่อ” ดันเต้หันไปถามมิวที่ความเร็วในการเดินลดลง

          “เอ่อ!” มิวหันรีหันขวางมองทิวทัศน์โดยรอบ “ข้ามสะพานลอยตรงนี้ไป แล้วก็เลี้ยวเข้าไปตรงซ้ายก็เกือบถึงแล้ว”ชายหนุ่มชี้มือไล่ไปตามเส้นทางเท่าที่นึกออก

          “อยู่ใกล้ขนาดนี้ นายไม่เคยคิดจะกลับไปที่ร้านสักนั่นเลยเหรอ?” ดันเต้ถามพลางก้าวขาขึ้นบันไดขั้นแรก

          “ไม่รู้สิ! ฉันไม่เคยคิดถึงร้านนั้นเลยด้วยซ้ำ” มิวลูบท้องน้อยตรงตราสัญลักษณ์ “อย่างที่บอก… ฉันเองยังลืมเลยว่าไปสักมา”

          “พวกเทพเจ้าเล่ห์ มันชอบมีลูกเล่นแปลกๆที่ฉันเองก็ตามไม่ทัน”

          “แล้วปีศาจอย่างพวกนายไม่มีของพวกนี้บ้างเหรอ?”

          ดันเต้ทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบอย่างเรียบง่าย “ไม่ค่อยมี! ส่วนใหญ่พวกเราจะเคารพอนุสัญญาของสองโลกมากกว่าพวกเทพ พวกนั้นน่ะมันจองหอง… ถือว่ามนุษย์เคารพบูชาก็เลยทำอะไรตามอำเภอใจ”

          “แต่นายจะช่วยฉันได้แน่ๆใช่ไหม?” มิวย้ำถามด้วยความสงสัย

          “เหมือนนายจะเป็นห่วงมากเลยนะ” ดันเต้หรี่ดวงตา “ฉันเองก็มีพลังอีกเยอะแยะที่ยังไม่ได้โชว์”

          “ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องพลังของนายจะมากหรือน้อย” มิวปล่อยคำพูดให้คลอเคลียไปกับสายลมแผ่วเบา “ฉันแค่ไม่ชอบโดนป่วนหัว ไม่ว่าจะจากคน ปีศาจ หรือเทพอะไรก็ตามแต่”

          “ปั่นหัวเหรอ? นายเป็นแค่มนุษย์ ยังไงจิตใจของพวกนายก็เป็นของเล่นของพวกเราอยู่แล้ว”

          “ถ้านายยังเอาแต่ดูถูกมนุษย์อย่างฉัน นายเองก็ไม่ต่างจากเทพนิสัยแย่พวกนั้นหรอก” น้ำเสียงของมิวหนักแน่นจนดันเต้ต้องเงี่ยหูฟัง “นายพึ่งบ่นไปว่าพวกเทพเจ้าเล่ห์หรือจองหอง แต่นายก็ทำแบบนั้นกับฉัน”

          ความอ่อนไหวทำให้ปีศาจถึงกับชะงักงัน ถึงจะอยู่มานานจนจำไม่ได้ ทว่าดันเต้ก็แทบไม่เคยเห็นมนุษย์เป็นอย่างอื่นนอกจากขุมพลัง 

          เพราะแม้แต่มนุษย์ที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด ไม่เกินอาทิตย์ก็ลืมเรื่องราวปีศาจอย่างดันเต้ไปจนสิ้น การเรียนรู้วิถีของมนุษย์จึงแทบเป็นไปไม่ได้ มิวเองก็คงเป็นเช่นนั้น… อีกไม่กี่วันเขาก็จะกลายเป็นเพียงความทรงจำสีจางซ่อนอยู่ในมุมลึกสุดของจิตใต้สำนึก

          วิธีเดียวที่จะรักษาความทรงจำล้ำค่าเหล่านี้เอาไว้ คือดันเต้ห้ามสร้างสัมพันธ์ทางกายกับมิว แน่นอนว่าสิ่งนี้ก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน เพราะท้ายที่สุดสัญชาตญาณปีศาจจะชักจูงให้เขาต้องดูดกลืนพลังงานอยู่ดี

          “ถ้าฉันรู้ว่ากำลังสู้อยู่กัยใคร… ฉันก็ไม่กลัวหรอกนะ” มิวเสริม “ต่อให้เป็นปีศาจอย่างนายก็เถอะ”

          “น่าสนใจ” ดันเต้เหลือบมองสีหน้าจริงจังของมิว “แต่วางใจได้ ฉันไม่ให้ไอ้กามเทพนั่นรังแกนายได้นานหรอก ฉันอยากลิ้มลองนายหลังจากได้รับการปลดปล่อย… หวังว่ามันจะคุ้มค่า”

          เสียงรถจอแจด้านล่างรวมกับเสียงอื้ออึงในหูทำให้มิวไม่อยากต่อการสนทนา เขาทำเพียงย่ำเท้าก้าวผ่านแสงไฟแต่ละวงอย่างเงียบเชียบ

          เอาเข้าจริงถึงจะยอมรับได้ว่าดันเต้เป็นปีศาจ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมิวก็ยังไม่เห็นอภินิหารอื่นของเขา นอกเสียจากมายากลเล็กๆน้อยๆที่ดูไม่เป็นพิษเป็นภัย 

          แล้วไหนจะเรื่องโลกอีกใบที่ซ้อนทับอยู่กับโลกของเขาอีก หากไม่ใช่คนที่ชอบอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์มากขนาดนั้น ก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นจริง

          “เดินเข้าไปอีกประมาณห้าร้อยเมตรก็ถึงแล้ว” มิวเอ่ยพลางเลี้ยวเข้าไปในซอย

          ถนนแคบๆดูเงียบสงบผิดจากข้างหลังที่แน่นขนัดชวนอึดอัด ร้านรวงทั้งสองข้างทางดูเงียบเหงาแม้จะยังเปิดไฟจนสว่างไสว

          แสงไฟสีส้มนวลทำให้ซอยนี้ดูลึกลับแปลกตา หากไม่ลองนึกคิดให้ถี่ถ้วน ตัวมิวเองที่ผ่านไปผ่านมาบ่อยๆ ก็ลืมไปเสียสนิทว่ามีที่นี่อยู่ด้วย

          “ตรงนี้แหละ” มิวหยุดเดินพลางหันหน้าเข้าหาอาคารสูงสองชั้น

          “นายแน่ใจนะว่ามาสักที่นี่” ดันเต้สีหน้ากังวล “มันดูไม่ค่อยเหมือนร้านสักเท่าไหร่”

          ตึกสีขาวสะอาดตาสูงประมาณสองชั้นตั้งแซมติดอยู่กับห้องแถวซอมซ่อ หน้าต่างบานใหญ่ที่ถูกติดโดยรอบทำให้สามารถมองทะลุเข้าไปข้างในได้อย่างแจ่มแจ้ง

          กระจกโมเสคถูกตกแต่งประดับประดาเป็นเรื่องราว เหล่าเทวดาตัวเล็กมีปีกบินร่อนอยู่ในฝาผนัง ดูคล้ายกับโบสถ์สำหรับประกอบศาสนพิธีมากกว่า

          ความสงบจนเกือบวังเวงปรี่ออกมาต้อนรับแม้บานประตูไม้ขนาดใหญ่จะยังปิดอยู่ ข้างหน้ามีป้ายเล็กเขียนเอาไว้ว่า ‘อาร์ตสเปซ’ ถูกวางเอาไว้อย่างไม่ใส่ใจ

          “ฉันไม่ลืมแน่ๆ ที่นี่เคยเป็นร้านสักมาก่อน” มิวหยักหน้าเล็กน้อยขณะกำลังพูด

                                             —---------------------

          *ไซเรน คืออมนุษย์ในปกรณัมกรีก มีลักษณะคล้ายนางเงือก กล่าวคือท่อนล่างเป็นปลาและมีปีกเหมือนนก บ้างก็ว่าไซเรนเป็นมนุษย์ครึ่งนกคล้ายกินรีของไทย

          ว่ากันว่านางไซเรนล่อลวงผู้คนให้เสียสติด้วยบทเพลงและเสียงอันไพเราะ