ใกล้กว่าที่คิด

เด็กหนุ่มเงียบๆ กับสายตาที่จับจ้อง ห้องสมุดคณะวิศวกรรมศาสตร์ในวันธรรมดานั้นเงียบสงบกว่าที่คิด มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษเบาๆ กับเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดที่ดังเป็นจังหวะ และกลิ่นอายของกระดาษเก่าผสมกับกาแฟอ่อนๆ ที่ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ มุมหนึ่งของห้องสมุดที่ติดหน้าต่างบานใหญ่ ปุณณ์ กำลังนั่งอยู่กับกองตำราเรียนที่สูงท่วมหัว แว่นตากลมโตที่สวมอยู่เลื่อนลงมาเล็กน้อย ทำให้เขาต้องดันขึ้นไปให้เข้าที่อยู่บ่อยครั้ง ปุณณ์เป็นคนเงียบๆ มาตั้งแต่เด็ก เขาไม่ใช่คนขี้อายถึงขั้นพูดไม่ออก แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะเริ่มต้นบทสนทนากับใครก่อน สิ่งที่เขาถนัดที่สุดคือการจมดิ่งอยู่กับโลกของตัวเลข สูตรคำนวณ และทฤษฎีทางวิศวกรรม วันนี้ก็เช่นกัน ปุณณ์กำลังง่วนอยู่กับการทำรายงานวิชาฟิสิกส์สำหรับวิศวกรที่แสนจะซับซ้อน สูตรต่างๆ ตีกันยุ่งเหยิงในหัว จนบางครั้งเขาก็เผลอทำหน้ายู่โดยไม่รู้ตัว ปากกาในมือหยุดชะงัก สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง มองวิวต้นไม้เขียวขจีที่พลิ้วไหวตามลม การพักสายตาแบบนี้ช่วยให้สมองของเขาได้เรียบเรียงข้อมูลอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาจดจ่อกับงานตรงหน้า เสียงเก้าอี้ที่ถูกเลื่อนออกไปทางด้านหลังของเขาดังขึ้นเบาๆ แต่ก