Confess Love รุ่นพี่ที่รัก

ณ สนามบินอินชอน เกาหลีใต้                                        

ร่างสูงเดินเข้าเกทด้วยความเร่งรีบที่จะเจอคนรักให้เร็วที่สุด อีกไม่กี่วันอยากจะทำเซอร์ไพรส์ขอเธอแต่งงานเพราะคบกันมานานแล้วตั้งแต่ม.ต้น เลยอยากจะแต่งงานก่อนเข้ามหาลัยเพื่อที่จะทำให้ใครๆ รู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขาแต่เพียงผู้เดียว การเดินทางกลับมาในครั้งนี้จะเป็นการขอแต่งงานอย่างจริงจัง เพราะตอนกลับไปไต้หวันนั้นได้บอกครอบครัวเอาไว้หมดแล้วว่าอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ 

ตรู๊ด... ตรู๊ด...

(ไคชัวร์)

"ว่าไงไอ้ชัวร์ นึกยังไงถึงได้โทรมาหาฉันตอนนี้" ไคชาร์ถามด้วยความแปลกใจ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นแฝดพี่แต่ทั้งสองตกลงกันไว้แล้วว่าจะเรียกกันเหมือนเพื่อนเพราะว่าเกิดก่อนแค่ไม่กี่นาทีแค่อยู่ต่อหน้าพ่อแม่หรือญาติให้เรียกชื่อเฉยๆ นอกนั้นตามสะดวก

"แกจะกลับมาเกาหลีตอนไหน เมียแกถามฉันหลายรอบมากแล้ว" เสียงจากปลายสายติดจะรำคาญมากกว่ายินดีเพราะหล่อนค่อนข้างจุกจิกทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งคนรัก

"ฉันอยู่เกาหลีแล้ว กำลังจะไปบ้านเมียฉันเนี่ย"

"ดีแล้ว งั้นฉันนอนต่อล่ะ"

"อืม" ทำไมวันนี้มาแปลกที่โทรมาถามแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก รีบไปบอกเรื่องสำคัญกับคนสำคัญน่าจะดีกว่า รถขับมาจอดเทียบหน้าบ้านหลังหนึ่งในเขตบ้านจัดสรรขนาดกลางซึ่งเป็นบ้านที่เขาไปมาอยู่หลายปีทีเดียวและจะไปหาตลอดชีวิต

"จะให้ผมมารับกี่โมงครับ คุณชายไคชาร์" คนขับรถถามพลางมองดูนาฬิกาข้อมือ

"อีกสักสองชั่วโมงมารับก็แล้วกัน" เสียงทุ้มต่ำบอกพลางหยิบข้าวของออกมาจากรถแล้วเดินตรงเข้าบ้านไปอย่างกับเจ้าของบ้านเพราะรู้รหัสอยู่แล้วแต่ก็ยังเคาะบอกเป็นมารยาท

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"เซอร์ไพรส์! ผมกลับมาแล้วที่รัก" เสียงทุ้มต่ำเรียกหาคนรักด้วยความคิดถึง เขาไปดูงานที่ไต้หวันนานแล้ว กว่าจะได้กลับมาเกาหลีก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน

ไม่มีเสียงตอบรับ บรรยากาศเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ ร่างสูงใหญ่เดินขึ้นชั้นบนแล้วส่งเสียงเรียกก็ยังไม่มีใครตอบกลับมา พลันได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ชั้นบนจึงเดินตามเสียงขึ้นไป ปรากฎว่า.....มีเสียงเตียงกระทบกับพื้นไปมารวมถึงเสียงครางกระเส่าของคนรัก มันหมายความว่ายังไงกัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ทำไมถึงทำแบบนี้กับเขา

แอ๊ด!

เหมือนว่าคนข้างในจะรู้ว่ามีคนเข้ามาทั้งคู่ตกใจพากันขยับตัวออกห่างจากกันแต่ทำได้ไม่สะดวกนักเนื่องจากยังติดส่วนที่เชื่อมกันอยู่ข้างล่าง ช่างเป็นภาพบาดตาบาดใจที่สุดในชีวิตของไคชาร์ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยนอกใจเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทำตัวเป็นแฟนที่ดีมาโดยตลอด นอกจากทำงานแล้วไม่เคยทำตัวเหลวไหลที่ไหนทั้งนั้น นี่หรือสิ่งตอบแทนที่ควรได้รับ

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ไคชาร์ คุณกำลังเข้าใจผิด" คนรักพยายามขยับตัวออกห่างจากชายอีกคนแต่ร่างกายกลับไม่ยอมฟัง ช่างเป็นสภาพที่เวทนายิ่งนัก

"คุณไม่ต้องอธิบายอะไรผมแล้วนะ ไลลา เราเลิกกันเถอะ" ร่างสูงเดินลงบันไดอย่างคนไร้จิตวิญญาณ สมองไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว อนาคต ความฝัน ความหวังที่ทำลงไปทั้งหมดมันพังทลายไปแล้ว น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ข้าวของทุกชิ้นที่หยิบลงมาจากรถมือหนาได้เก็บกลับไปทั้งหมดไม่เหลือไว้แม้แต่ชิ้นเดียว เขาโบกเรียกแท๊กซี่ด้วยความหมดอาลัยตายยาก

"ไปไหนครับ"

"ไปที่ไหนก็ได้ที่ใกล้ทะเลแถวนี้ครับ ราคากลางๆ เป็นส่วนตัวหน่อย ค่ารถเท่าไหร่ก็ได้ ผมจ่ายไม่อั้น"

ได้ตามคำขอจากคุณชายผู้ไร้วิญญาณทันที แท๊กซี่พามาส่งตามที่บอกไว้ทุกอย่างไม่มีผิดพลาดแม้แต่อย่างเดียว เมื่อรู้ตัวว่าถึงสถานีดังกล่าวก็จ่ายเงินให้กับคนขับโดยไม่รับเงินทอนแม้แต่วอนเดียว จนกระทั่งมาถึงบาร์ประจำรีสอร์ทก็นั่งลงทันที

"ขอน้ำอะไรก็ได้ที่ทำให้ผมแก้เครียดหน่อยครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มพยักหน้ารับแล้วผสมให้เจ้าตัวทันที แก้วแล้วแก้วเล่าจนกระทั่งมันเริ่มมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เกือบหนึ่งโหล ดวงตาไร้แวว สีหน้าหม่นหมอง ท่าทางไร้เรียวแรง

ใบหน้าหวานมองเห็นแล้วรู้สึกไม่เข้าใจว่าทำไมพนักงานหน้าบาร์ถึงไม่ห้ามปรามลูกค้าในการรับประทานน้ำผลไม้กึ่งแอลกอฮอล์ หากดื่มมากไปกว่านี้อาจจะเมาจนหลับคาโต๊ะเลยก็ได้ เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปถามด้วยความสงสัยทันที

"ทำไมถึงไม่ห้ามลูกค้าว่าควรเลิกดื่มได้แล้ว ก็รู้ว่ามันกึ่งแอลกอฮอล์"

"ขอโทษครับ คุณชายจินฮวน" ถึงแม้จะได้ฟังคำขอโทษแล้วแต่ก็ยังไม่ได้รับการให้อภัย

"สงสัยว่าผมคงให้เข้าคอรส์อบรมไม่มากพอ ถึงได้ไม่ขอดูบัตรประชาชนของลูกค้าก่อนที่จะให้ดื่มเครื่องดื่มแบบนี้" ดวงตากลมโตมองอย่างเอาเรื่อง หลายต่อหลายครั้งก็เข้มงวดเรื่องอายุในการดื่มแล้วทำไมถึงไม่ฟัง หากจะแอบกินนั้นต้องไม่ใช่ที่โจ่งแจ้งเช่นรีสอร์ทแบบนี้ การแอบกินที่อื่นมันไม่ใช่การดูแลของเขา แต่การทำแบบนี้ถือเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง ถ้ามีการตรวจสอบภายในรีสอร์ทขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดไหนไม่มีใครรู้ได้

"ขอโทษครับ คุณชายจินฮวน ต่อไปจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกแล้วครับ" พนักงานประจำบาร์เทนเดอร์พยายามขอร้องด้วยการโค้งศรีษะให้

"เพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอีก ผมจะสั่งหักเงินเดือนคุณ 5% จากฐานเงินเดือนทั้งหมด 12 เดือน และงดรับทิปของลูกค้าที่เป็นทิปรวมตลอด 1 ปี หากต่อไปนี้ใครยังไม่รู้จักกฎในการให้บริการบาร์เทนเดอร์อีก จะมีการลงโทษที่ร้ายแรงมากกว่านี้" เสียงทุ้มนุ่มตะโกนเพื่อให้ทุกคนในบาร์เทนเดอร์รับรู้รวมกันและรับผิดชอบร่วมกัน การลงโทษแบบนี้ถือว่าเบามากแล้วเมื่อเทียบกับความเสียหายที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

จินฮวนสั่งให้คนมาพาแขกไปยังห้องพักที่ยังว่างอยู่ รวมถึงยกข้าวของทั้งหมดมาให้ครบอย่างให้ขาดแม้แต่อย่างเดียว ทุกอย่างถูกจัดการอย่างเรียบร้อยไม่ว่าจะเป็นการเช็คอินหรือการให้ที่พักเพราะค่าใช้จ่ายทั้งหมดเขาเป็นคนเองออก เป็นการขอโทษที่เสียมารยาทกับแขกไปเพราะไม่มีใครรู้ว่าอายุเท่าไหร่แถมยังกินไปไม่ใช่น้อยอีก

"คุณชายจินฮวนต้องการให้พวกเราทำอะไรอีกหรือไม่ครับ" พนักงานโรงแรมถาม

"จัดการทำความสะอาดกับจัดข้าวของเข้าไปในห้องพักแล้วใช่ไหม"

"ใช่ครับ"

"ถ้างั้นไปได้ เดี๋ยวผมอยู่เช็คความเรียบร้อยแล้วจะกลับ"

"ครับ คุณชายจินฮวน"

ประตู หน้าตา ห้องน้ำ ห้องนอน ห้องรับแขก ห้องครัว ทุกอย่างครบหมดแล้ว ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วเหมือนกัน

หมับ!