Talagang nahiya pa siya, sana sinabi na lang niyang bigtiin ko sarili ko kakatrabaho para sa kanya. Sorbang tamad niya! Reklamo ko sa isip habang binabasa ko ang schedule na ibinigay niya sa akin ngayong umaga eksakto pagkagising niya.
Sabi dito sa schedule ko;
Tuwing may pasok daw siya ay kailangan 6:30 am gising na ako para maglinis ng bahay, magluto ng agahan at magplantya ng damit niyang susuotin sa school. Di ko siya pwedeng gisingin habang natutulog pero kung malalate na daw siya, sige gisingin ko na siya dahil ayaw niyang malate at syempre kailangan kong ayusin ang pinaghigaan niya. Pag nasa school kami if ever na magtagpo daw kami, ayaw daw niyang may makakaalam na magkakilala kami kaya tumahimik daw ako at pag uwian na, hindi daw ako pwedeng maglakwatsa dahil hindi naman daw ako si Dora. Kailangan ko daw umuwi agad at ipagluto siya ng pagkain, after naman nun kailangan ko ng maglaba ng mga maduduming damit.
Tuwing walang pasok naman, ganun pa rin. Ang kaibahan lang, pag walang pasok sa school bawal akong umalis ng bahay, tuwing mamamalengke o may iuutos lang daw siya saka ako pwedeng lumabas.
Napakagaling hindi ba? Nakakagana talagang pagsilbihan!!!
"Grabe talaga" isang buntong hininga ang pinakawalan ko matapos kong pakatitigan ang papel na ibinigay niya.
"Hoy, aalis muna ako, ikaw na muna bahala sa bahay, wag kang aalis" paalam niya na tinanguan ko na lang. Mamaya na lang ako bibili ng gamit.
Kahit pa naglinis na ako kanina ay nagsimula na lang ako muling maglinis dahil wala rin naman akong ginagawa.
Pasado alas kwatro ng hapon, dumating na ang amo ko mula sa kanyang pag-alis.
"Sir, aalis ho muna ako kung ok lang" paalam ko na ikinataas ng isa niyang kilay. Anong masama sa sinabi ko? Nakaupo na naman siya kaya hindi na kabastusan ang pag entrada ko ng paalam at maayos din naman ang pagpapaalam ko.
"Saan ka pupunta?" tanong niya.
"Bibili ho sana ng gamit pamasok" sagot ko. Napansin kong bahagyang lumaki ang mga mata niya na tila napagtanto na niya na hindi pa ako nakakabili ng gamit.
"Dalian mo, ayoko mag gala gala ka pa" sabi niya kaya agad akong nagbihis at nagmadaling lumabas. Hindi naman gaanong malayo ang mall dito dahil nung papunta ako sa kanila noong hinatid ako ng tauhan ng donya ay nakita ko ang mall.
Alas singko trenta na ng gabi ako nakauwi mula sa pamimili, kahit ano kasing pagmamadali ko ay hindi ko pa rin nasikap na maging mas maaga dahil sa dami ng tao at sinikap ko rin kasing pumili ng mura lang para maisave ang natirang pera na magagamit ko pa sa ibang bagay.
"Bakit ang tagal mo? Magluto ka na, nagugutom na ko" bungad niya matapos akong makitang kakalabas lang ng kwarto ko kung saan ko dineretso ang mga pinamili ko.
"Opo sir" saka ako kumaripas ng kilos upang ipagluto siya.
What a beast! Siya na nga itong pinagsisilbihan, napakasama pa ng ugali.
Hanggang matapos ang araw na iyon ay hindi siya nawalan ng utos. Kahit madaling araw nga ay hindi niya pa rin ako pinatahimik. Akala naman niya bata pa siya, nagpatimpla pa talaga ng gatas at nagpabake ng cookies dahil hindi daw siya matulog.
Kinabukasan, maaga ako muling gumising para maglinis ng tumunog ang telepuno.
"Hello?" tugon ko pagkadampot ko ng telepuno.
"Hello anak, si inay to" agad akong napangiti ng marinig ko ang boses ng inay.
"Hello ho inay kamusta ho kayo dyan?" tugon ko kay inay mula sa telepuno ng bahay ng amo ko. Wala kasi akong cellphone, maging ang inay ay naibenta na ang kanyang cellphone noon dahil sa kagipitan pero mabuti at umuwi pala doon si ate Lorna at tinawagan ako para makapag-usap kami ng inay.
"Nako ayos lang kami dito, ikaw ba anak kamusta dyan? Mabait ba ang amo mo?" tanong ni inay. Nako kung alam mo lang inay, sorbang bait ng amo ko, sarap sakalin!
"Opo inay, mabait ho si sir Spencer, binigyan niya pa nga ho ako ng pambili ng gamit pangeskwela" kwento ko kay inay.
"Mabuti anak, mag-ingat ka dyan ha! Ibabalik ko na ang telepuno ng ate Lorna mo, paalam na anak" pagbibigay hudyat sa akin ni inay na ibababa na niya ang tawag.
"Sige ho, ingat rin ho kayo dyan inay" saka niya pinatay ang tawag.
"Mabait pala ako?" napatingin ako kay sir Spencer na nasa gilid ko na pala. Nakangisi siyang nakatingin sa akin habang nakapamulsa't nakasandal sa pader.
"Andyan na ho pala kayo sir, may kailangan ho ba kayo?" tanong ko.
"Wala naman, wag mo lang akong iistorbuhin sa kwarto ko dahil matutulog ako" saka siya umalis sa harap ko. Batugan masyado!
Hanggang sa dumating ang tanghalian, hindi pa rin lumalabas sa kwarto niya si sir. Well, hindi naman talaga siya sa akin sumasabay.
"Sagana nga ako dito sa pagkain, wala naman ako laging kasabay" pabulong kong sabi habang naghuhugas.
"Bakit, kailangan ba may kasabay ka pa kumain?" napalingon ako kay sir na naka upo na sa upuan niya kaharap ng mesa. Pinunasan ko ang mga kamay kong pinanghuhugas ko ng plato saka ko ipinaghanda si sir Spencer. Nakatingin siya sakin habang pinaghahanda ko siya kaya hindi na ako nagdalawang isip na magtanong.
"May problema ho ba sir?" tanong ko matapos kong maihanda lahat ng gagamitin niya sa pagkain, maging ang pagkain niya.
"Hindi mo sinagot ang tanong ko" sagot niya.
"Yung kailangan ho ba may kasabay ako kumain?" tanong ko na tinanguan niya saka nagsimulang kumain. "Hindi naman ho, nasanay lang ho siguro akong kasabay lagi ang pamilya ko kumain"
"Mabuti dahil unang una hindi mo ko kapamilya para sabayan ka at pangalawa, ayokong sabayan ka" hindi tumitingin na sabi niya. Mapait akong napangiti sa narinig ko saka ako bumalik sa paghuhugas ng plato.
Inferness ang sakit niya magsalita.
"Tapos na ko" mabilis na sabi niya saka tumayo at iniwan ang pinagkainan. Agad kong tinungo muli ang kusina para maghugas ng pinagkainan niya. Kung alam ko lang na mabilis niyang mauubos ang pagkain niya, sana inintay ko na lang siya kanina para isang hugasan lang at hindi naudlot ang kanina kong ginagawa.
Matapos kong maghugas ay nagbalik ako sa pagbabasa ko ng mga libro na nasa bookshelf niya na makakatulong sa akin sa pagbabalik eskwela ko.
Ano kayang klaseng school ang Evans Academy, bukod sa pang mayaman iyon na school? May kakaiba pa kaya? Naeexcite na akong maglunes para makapasok na ako.
Sa wakas monday na. Maaga pa kaysa sa alasais ako ng umaga gumising dahil sa sobrang pagka-excite ko sa pagpasok. Naglinis agad ako, nagluto at nag-ayos ng mga gagamitin ng amo ko bago ako nag-asikaso ng itsura ko para sa pagpasok ko. Eksaktong alas siyete naman nagising ang amo ko at katulad ng lagi niyang ginagawa, tinaasan na naman niya ako ng isang kilay niya matapos akong makita."Ligpitin mo na yung kama ko, anyway magbus ka na lang para di ka maligaw papasok, sabihin mo lang iyong pangalan ng school sa kondoktor para maibaba ka" sabay abot niya sa akin ng isang libong piso habang humihikab."Sir, ang laki naman ho nito" sabi ko na di niya pinansin. "S-salamat ho" dagdag ko na lang dahil wala na yata siyang balak kausapin ako.Habang kumakain siya ay minabuti ko ng ligpitin ang kwarto niyang araw araw makalat."Napakabarubal talaga gumamit ng kama" sabi ko habang inaayos ang kamang hinigaan niya. Kap
Hanggang matapos ang klase ay tahimik lang ako dahil hindi namang maiiwasan ang mapanghamak na mga tingin sa akin ng mga kaklase ko."Sir nandyan ka na pala" bungad ko kay sir Spencer na kakapasok lang ng bahay. Mabilis ko ng inayos ang mga pagkain sa mesa para makakain na siya."Anong section mo? Bakit hindi kita nakita kaninang break time? Hindi ka pumasok?" sunod sunod niyang tanong."Section one ho ako sir at nung break time, last minute na ho ako lumabas kasama ang pinsan mo" paliwanag ko."Ow, matalino ka pala" sakrastiko niyang sabi. "Pero ok yan para may kasama si Megumi""Ikaw sir, anong section mo?" tanong ko. Siguro last section ano? Sakto ugali mo dun eh."Section 3" sagot niya saka pabagsak na umupo sa upuan. Akalain mo yun,
It's been three months simula noong pumasok akong kasambahay ni sir Spencer at hanggang ngayon, wala pa ring pagbabago sa ugali niyang asal hayop."Mabuti ho inay at natanggap ninyo agad ang padala ko ngayon di gaya noong mga nauna na kailangan ko pang pakiusapan ang amo kong uuwi ako diyan" may galak kong sabi saka ako umupo sa sofa habang hawak hawak ang cellphone kong ibinigay sa akin ni Megumi."Oo nga anak eh, pasensya na at mahina sa mga makabagong pagbabago ang nanay. Salamat nga pala sa padala anak ha, pati dito sa selpon na kasama" tugon niya na kahit hindi ko nakikita ay alam kong masaya. "Miss ka na namin anak" bigla akong nakaramdam ng lungkot sa sinabi niya."Miss ko na rin ho kayo" pilit kong iningiti ang mga labi ko upang hindi ako mahimigan ng kalungkutan."Hoy, nasaan na yung pinaplantya ko sayong damit?" rinig kong wika ng amo ko habang bumababa sa hagdanan."Inay, kailan
"Pagkatapos mo maglaba, kung gusto mo, umalis ka muna. Maggala ka, gawin mo gusto mo" napatingin ako kay sir Spencer na nakatayo sa likuran ko habang nagbabanlaw ako ng mga damit.Umalis? Bago yun ah."W-wala po ba kayong ipagagawa? O iuutos man lang?" tanong ko. Nakakapanibago naman kasi na pinapaalis niya ako ng walang inuutos."May narinig ka bang may inutos ako?" umiling ako. "Edi wala" saka siya umalis.Ano yun? Nakakapanibago talaga.Gaya ng sinabi niya, umalis ako ng bahay niya pagkatapos ko maglaba. Pumunta akong parke at doon tumambay.Napaka-aliwalas ng lugar kahit di gaanong presyo dahil sa daming gusali sa paligid.Habang nagmamasid ako, napako ang paningin ko sa dalawang batang naghahabulan. Nakakamiss ang dalawa kong kapatid.Nagmasid masid lang ako doon. Napakasayang pagmasdan ng mga bata. Naglalar
"Kamusta na si Spens?" tanong sa akin ni Megumi habang sabay kaming kumakain sa cafeteria. Pinatigil na kasi niya ako magbaon dahil may mga mura naman daw na tinda dito at tama nga naman siya dahil marami rin ang murang bilihin, yun nga lang mas marami ang mahal. "Nakakainis kasi iyon, ayaw akong pumupunta sa bahay niya" Paano, ang ingay niya kaya ayaw siya ni sir sa bahay."Pabayaan mo, papayagan ka rin nun pag naglaon" sagot ko sa kanya."Eh kayo Isha? Kamusta kayo? Kayong dalawa lang sa bahay niya tapos lalaki at babae pa kayo--" di ko na pinatapos si Megumi magsalita at sinalpakan ko na ng tinapay na binili ko ang bibig niya."Alam mo naman ang ugali ng pinsan mo, saka duh! Di ko type ang pinsan mo" pinakita ko pa sa kanya na tila imposible talaga ang iniisip niya. Well, gwapo
"Earth to Isha, girl anong nangyari sayo at tulala ka dyan?" tanong sa akin ni Megumi na kanina pa kumakaway sa harapan ko."Napaisip lang ako dun sa kwento ni ma'am sa English about sa love story niyang nagumpisa sa kiss" sabi ko saka ako tumingin sa labas ng bintana at sakto pagtingin ko sa baba ay si Spencer agad ang nakita ko. Shocks! Bakit naman sa dinami dami ng makikita siya pa."Bakit namumula ka? Anong nakita mo?" tanong na naman ni Megumi saka akmang titingin sa bintana pero pinigilan ko't hinila palabas ng room tutal break time na. "Nababaliw ka na girl""Siguro nga" natatawa tawa kong sabi. Mabilis kaming nakarating sa cafeteria at sa hindi ko inaasahang pagkakataon ay bigla kaming hinarangan ng anim na babae na kung titignan at ia-analy
"Ineng si ate mo Lolita ito, ang inay mo isinugod namin sa ospital, bigla na lang kasi siyang nahimatay" sagot ni ate Lolita na kapatid ni ate Lorna. "Baka naman pwede kang umuwi dito, kailangan ka kasi namin dito""O-opo, uuwi ho ako ngayon din dyan" lumuluhang sabi ko saka tumakbo papasok sa kwarto ko. Inihanda ko na ang gamit ko sa pag-alis ko saka ko inasikaso ang lahat ng gawaing bahay pati ang pagkain na kakainin ng amo ko bukas. Bago ako umalis ng tuluyan ay nag-iwan na lang ako ng sulat na kailangan kong umalis pansamantala at ng contact dahil mukhang hindi makikipag-usap sa akin si sir Spencer."Kayo na lang muna bahala sa akin sa school Megumi, tatawag din ako kay donya Alicia para sabihing uuwi muna ako" sabi ko kay Megumi na kausap ko sa cellphone."Sige mag-iingat ka Isha, tawagan mo ko pagmay need ka ha? Kahit pera, papahiramin kita" sagot pa niya."Pakibantayan na lang muna ang pinsan mo par
Inaamin ko namang nung una ayoko talaga sa kanya pero nung nagtagal na ako sa bahay niya ay pakiramdam ko, hindi ko na kayang gumising ng hindi siya napagsisilbihan saka nung hinalikan niya ako? Pakiramdam ko, their something magical and I knew, it was love.Pero mali eh! Hindi pwede."Wag mo kong titigan Loukrisha" from the first time in forever, tinawag niya ako sa pangalan ko. "I'm asking you""Hindi kasi ako sure since amo kasi talaga kita" pinagdikit ko ang mga dulo ng daliri ko sa sobrang kakabahan ko.