Chapter 6: Breaking the Illusion

Masyado akong natulala para gumalaw.

Si Dominic Velasco ay nakatayo sa harapan ko, malamig ang titig, bahagyang nakangiwi parang matagal na niya akong hinayaang mahulog sa patibong.

Ang bawat segundo ay parang mas humihigpit ang tanikala sa paligid ko.

Pero hindi ako pwedeng magpakita ng takot.

Pinilit kong itaas ang ulo ko, pilit pinapatibay ang boses ko kahit kumakabog ang dibdib ko.

"Matagal mo na akong pinapanood, hindi ba?"

Hindi siya sumagot. Sa halip, pumikit siya saglit, para bang sinusuri ang sitwasyon bago bumalik ang titig niya sa akin.

"I was curious how long it would take you to try something stupid,"

aniya sa mababang boses.

Parang dagok sa dibdib ko ang tono niya hindi nagagalit, hindi rin nagugulat. Para bang alam na niyang gagawin ko ito.

"At ano? Natutuwa ka dahil tama ang hinala mo?"

pilit kong tinawanan, pero kahit ako ay ramdam ang bahagyang pagyanig sa boses ko.

Humakbang siya papalapit. Hindi ko namalayan na napaatras ako hanggang sa dumikit ako sa gilid ng mesa.

"Tell me, Ava,"

bulong niya,

"anong plano mo pagkatapos mong makuha ‘yang dokumentong hawak mo?"

Tinitigan ko siya. Sa loob-loob ko, naghahanap ako ng paraan para mabali ang kontrol niya sa sitwasyon.

Pero nauna siyang gumalaw.

Mabilis niyang kinuha ang papel sa kamay ko bago ko pa ito mailayo.

"No!"

Napakapit ako sa braso niya, pero huli na. Pinunit niya ang dokumento sa harap ko mabagal, walang kahirap-hirap, para bang gusto niyang ipakita na kahit anong pagsisikap ko, siya pa rin ang may huling salita.

Pinanood ko ang mga piraso ng papel na bumagsak sa sahig.

Parang doon rin bumagsak ang huling pag-asa ko.

"You don’t know what you’re doing, Dominic,"

mariin kong sabi, pilit itinatago ang panlalamig sa katawan ko.

"No, Ava,"

tugon niya,

"ikaw ang hindi nakakaalam kung sino ang kinalaban mo."

Napasinghap ako nang bigla niyang hawakan ang pulso ko. Hindi masakit, pero sapat para maramdaman kong wala akong ligtas.

"Akala mo ba may kontrol ka?"

Matalim ang tingin niya, at sa titig pa lang niya, pakiramdam ko’y hinuhubaran niya ako ng kahit anong depensa.

"Hindi mo pa ba nare-realize? Hindi mo ako matatakasan, Ava."

Muling lumakas ang kaba sa dibdib ko.

"Hindi mo ako pag-aari, Dominic."

Bahagya siyang tumawa, pero walang saya sa halakhak niya.

"You signed the contract. You are mine."

Napakuyom ako ng kamao.

"Hindi ako laruan mo."

Isang malalim na katahimikan ang bumalot sa pagitan namin.

Hanggang sa dahan-dahan niyang binitawan ang pulso ko.

Lumayo siya ng bahagya, pero hindi nawala ang bigat ng presensya niya.

"Kung gano’n,"

aniya,

"then prove it."

Nanlaki ang mata ko.

"What?"

Nagtagpo ang mga mata namin.

"Prove to me that you’re more than just my possession."

Nanginginig ang mga daliri ko sa gilid ng damit ko, pero hindi ako umurong sa titig niya.

Alam kong may deeper meaning ang hamon niya.

At alam kong hindi lang basta pagsunod ang hinihintay niya sa akin gusto niyang makita kung hanggang saan ko kayang lumaban.

Nag-aalab ang dugo ko, kahit na ramdam ko ang malamig na hangin sa pagitan namin.

At doon ko naintindihan hindi lang ito laban ng kapangyarihan.

Isa itong laro.

At kung gusto kong mabuhay dito, kailangan kong matutong lumaro ayon sa sarili kong patakaran.

"Fine,"

bulong ko.

"Let’s play, Dominic."

Nagtagal ang titig niya sa akin. At sa kauna-unahang pagkakataon, nakita kong lumalim ang ngiti niya hindi dahil nanalo siya, kundi dahil sa wakas, natanggap ko na ang alok niyang laban.

At doon, sa katahimikan ng gabing iyon, isang bagay ang sigurado. Wala nang atrasan ito.

Nagtagpo ang mga mata namin isang silent battle kung sino ang unang babawi ng tingin.

At doon ko naisip ang isang bagay.

Kung gusto kong lumabas dito nang buhay kung gusto kong manalo kailangan kong matutunang makipagsayaw sa apoy nang hindi natutupok.

Huminga ako nang malalim, itinago ang kaba sa likod ng isang kalmadong ekspresyon. Kung may isang bagay na natutunan ko kay Dominic Velasco, ito ay ang katotohanang hindi siya nagpapalaro nang patas.

"If there are consequences, then bring it on,"

sagot ko, hindi natinag sa titig niya. Bahagyang tumango si Dominic, tila natutuwa sa sagot ko. Pero sa likod ng mapanuksong ngiti niya, may kung anong nakatagong panganib.

"Very well, Ava,"

bulong niya, inilapit pa ang mukha niya sa akin, halos magdikit ang mga labi namin.

"Just remember... hindi lahat ng laro ay may panalo."

Nagsalubong ang mga titig namin, puno ng tensyon at hindi natitinag na determinasyon. Hindi ko alam kung ano ang magiging susunod na galaw niya, pero isang bagay ang sigurado ko hindi ko siya hahayaang kontrolin ang laban na ito.

At sa laban naming dalawa, hindi ako ang unang bibigay.

Nakatitig pa rin ako kay Dominic, pilit iniintindi ang bawat salitang binitiwan niya. Pero bago pa ako makapagsalita, bigla siyang umatras, iniwan akong bitin sa sagot na gusto kong makuha.

"Get some rest, Ava."

Isang huling tingin ang ibinigay niya bago siya tuluyang lumabas ng kwarto. Naiwan akong mag-isa, pero hindi rin nagtagal bago ako napatingin sa pinto kung saan siya nawala.

Alam kong hindi ito tapos Sa larong ito, kailangan kong manatiling isang hakbang sa unahan niya.

Kahit pa pakiramdam ko, unti-unti na akong nahuhulog sa patibong na siya mismo ang naghabi.

Pero pagharap ko sa salamin, doon ko lang napansin may isang papel na iniwan siya sa mesa. At nang basahin ko ito… nanlamig ako