Chapter 5: No Escape

Tahimik ang penthouse. Ngunit hindi ito nakakapagpakalma sa akin. Ang katahimikan dito ay isang ilusyon isang bitag na gustong iparamdam ni Dominic.

Ngunit hindi ako magpapadala.

Nakatayo ako sa harap ng malalawak na bintana, nakatingin sa kumikinang na city lights sa ibaba. Napakataas ng penthouse na ito parang isang kulungan na hinubog mula sa kayamanan at kapangyarihan.

Kahit may mundo sa labas, hindi ko iyon mararating nang hindi dumadaan kay Dominic Velasco. Pero hindi ko siya hahayaang maging bantay ng mundo ko.

Humigpit ang hawak ko sa isang papel na nakatago sa bulsa ng suot kong robe ang orihinal na kontrata. Kung tama ang hinala ko, may butas dito. At iyon ang magiging daan ko palabas.

Muli kong naalala ang dokumentong nakita ko kanin Project Blackthorn. At ang pangalang nakapirma sa ilalim?

Dominic Velasco.

Isang matalim na ingay ang pumunit sa katahimikan ang pagbukas ng pinto. Hindi ko kinailangang lumingon. Alam ko kung sino iyon.

"May iniisip ka na namang hindi mo dapat isipin, Ava."

Mababa at kalmado ang boses ni Dominic, pero ramdam ko ang bantang nakapaloob dito Hindi ako sumagot. Hindi ako lumingon.

Naramdaman ko ang papalapit niyang hakbang. Mabagal. Matimbang. Para siyang anino na unti-unting bumabalot sa akin.

"Hindi mo pa rin natatanggap, Ava?"

"At ano naman ang dapat kong tanggapin?"

tanong ko, hindi pa rin tumitingin sa kanya. Huminto siya sa likod ko. Halos maramdaman ko na ang init ng katawan niya.

"Na kahit anong gawin mo…"

Ramdam ko ang malamig niyang hininga sa gilid ng leeg ko.

"…wala ka nang kawala."

Napakapit ako sa tela ng suot ko. Hindi dahil sa takot. Kundi dahil sa galit.

"Bakit? Natatakot kang may matuklasan ako?"

Bigla akong humarap sa kanya, at sa unang pagkakataon mula nang pumasok siya, nagtama ang mga mata namin.

Walang reaksyon sa mukha niya. Pero may bahagyang ningning sa kanyang tingin—isang uri ng amusement na parang naiintriga siya sa ginagawa ko.

Parang naghihintay siya kung anong susunod kong galaw.

"Sabihin mo sa akin, Dominic…"

Nagtaas ako ng baba, hindi umuurong sa titig niya.

"Ano ang Project Blackthorn?"

Bahagyang umangat ang kilay niya. Wala siyang sinabi. Pero hindi rin siya nagulat.Parang… inaasahan na niya ang tanong ko. Isang nakakalokong ngiti ang sumilay sa kanyang labi.

"Gusto mong malaman, Ava?"

Lumapit siya. Sapat para mapansin ko ang mahinang paggalaw ng kanyang Adam’s apple nang huminga siya.

"You’ll have to earn that answer."

Nanigas ang panga ko.

Alam kong laro lang ito sa kanya.

Pero kung laro ang gusto niya mas magaling ako ro’n. Ngumiti ako, kahit naninigas ang loob ko.

"Then let’s play, Dominic."

At sa saglit na ‘yon, alam kong nagsimula na ang isang laban isang larong hindi ko pwedeng matalo.

Si Dominic ay parang isang predator na nakahanap ng bagong hamon. Para bang mas lalo siyang na-eengganyo dahil lumalaban ako.

Ngumiti siya, mabagal at puno ng kumpiyansa.

“Gusto mong maglaro, Ava?”

Tiningnan ko siya nang diretso sa mata.

“Bakit? Natatakot kang matalo?”

Bahagyang tumawa si Dominic, isang mababang halakhak na parang banta.

"Hindi ako natatalo, Ava."

"Then let’s see how long you can keep winning."

Hindi ako bumigay sa bigat ng titig niya. Alam kong gusto niyang basagin ang tapang ko. Pero hindi ako papayag.

Maya-maya, humakbang siya palapit. Sobrang lapit na halos magdikit na ang balat namin.

"Alam mong hindi mo ako matatalo sa sarili kong laro,"

bulong niya.

Hinayaan kong lumipad ang isang mapait na ngiti sa labi ko.

"Then maybe it’s time to change the rules."

Bahagya siyang tumango, para bang natutuwa sa sagot ko. Pero sa ilalim ng kanyang amusement, alam kong pinagmamasdan niya ako, inaalam kung hanggang saan ako lalaban.

Biglang hinawakan niya ang baba ko marahan pero may kontrol.

"I’m looking forward to seeing you try, Ava."

Hindi ko alam kung bakit may kilabot na gumapang sa likod ko. Hindi dahil sa takot kundi sa kakaibang tensyon sa pagitan namin.

Pero hindi ako papatalo.

Nakangiti pa rin ako nang dahan-dahan kong inalis ang kamay niya sa baba ko.

"We’ll see, Dominic."

At sa saglit na iyon, pareho naming alam nagsimula na ang tunay na laro.

Tahimik akong naglakad papunta sa opisina ni Dominic. Isang beses ko pa lang napasok ang kwartong iyon, pero hindi ko makakalimutan kung paano niya hinawakan ang kapangyarihan sa lugar na iyon parang hari sa sarili niyang kaharian.

Pero ngayon, ako ang papasok nang hindi niya nalalaman.

Dahan-dahan kong pinihit ang seradura, at gaya ng inaasahan ko, hindi naka-lock. Hindi ko alam kung dahil ba kampante si Dominic na walang maglalakas-loob na sumilip sa mga lihim niya o sadyang gusto niyang makita kong sinusubukan kong lumaban.

Pumasok ako nang marahan, siniguradong hindi ako gagawa ng kahit anong ingay. Ang kwartong iyon ay masyadong malinis, masyadong organisado parang walang kahit anong bagay ang pwede niyang hindi mapansin kung mawawala.

Mabilis kong hinanap ang dokumentong nakita ko kanina. Project Blackthorn. May iba pa kayang impormasyon tungkol doon?

Binuksan ko ang isa pang drawer sa mesa niya at doon ko nakita ang isang maliit na black notebook. Walang label. Walang kahit anong marka. Pero sa sandaling binuksan ko ito, nanlamig ang buong katawan ko.

Mga pangalan. Mga petsa. At mga transaksyong hindi dapat makita ng kahit sino.

Hanggang sa dumating ako sa isang pahina na may pamilyar na apelyido.

"Castillo."

Halos mabitawan ko ang notebook.

Anong ginagawa ng apelyido ko rito?

Bumilis ang tibok ng puso ko habang binabasa ko ang mga nakasulat. May mga detalye tungkol sa pamilya ko mga transaksyon, mga lugar kung saan kami nanirahan noon. At isang linya na halos nagpahinto sa paghinga ko.

"Target secured. Phase one completed."

Target? Sino? Ako?

Napaatras ako, hawak pa rin ang notebook, nang biglang bumukas ang pinto.

At doon, sa harapan ko, nakatayo si Dominic Velasco, malamig ang titig at bahagyang nakangiwi parang matagal na niya akong hinayaang mahulog sa patibong.