Sa bahay ng pinuno, sa kwarto ng magandang babaeng kilala sa Supai bilang Noora, nakaupo ang babae at nakatingin sa buwan na wala namang kasama na bituin.Ilang beses nang bumuntong-hininga si Ruby, parang ayaw niyang paniwalaan ang nangyari. Ang taong ayaw na ayaw niyang makita ay nagpakita nang may pagtitiwala sa sarili at nagpakilalang asawa niya. Napakawalanghiya.Alam niya sa lolo’t lola niya na matagal na siyang hinahanap ng lalaking iyon pero hindi niya inisip na magkikita sila. Dahil ang Supai ay isang liblib na lugar na imposible namang mapuntahan ng lalaking iyon.Nawala ang pag-iisip niya nang marinig ang boses ni Boby na kausap ang tatay niya na kararating lang, ayaw niyang mag-alala ang matandang lalaki, kaya lumabas siya ng kwarto at sinalubong ang tatay niya.“Salamat,” sabi ng tatay niya kay Boby pagkatapos nilang mag-usap. Yumuko ito at umalis sa bahay ng pinuno.Tinignan ng pinuno ang anak niya nang may pagmamahal, bumuntong-hininga si Ruby, “Huwag niyo na po ak
Tinignan ng pinuno ang mga tao sa paligid at inutusan silang umalis sa gazebo, ang pag-uusapan nila ni Haven ay hindi dapat marinig ng lahat.“Ikaw rin,” sabi ng pinuno kay Lucas na ayaw umalis sa upuan.Tinignan ng lalaki ang amo niya, hindi natinag si Haven, ibig sabihin ay sang-ayon ito sa pinuno. Nalulungkot na umalis si Lucas sa upuan. Sumabay siya kina Seppina at sa ibang matatanda.“Paano naman naging asawa ng lalaking iyon si Noora?” Hindi makapaniwalang tanong ni Jhon. Sa halos tatlumpung taon niyang buhay, ito ang pinakamalaking himala na nakita niya.Naalala niya ang unang pagdating ni Ruby limang taon na ang nakakaraan, sinalubong siya ng pinuno nang may bukas na kamay dahil alam nitong anak siya ng babaeng itinuring nitong kapatid.Ipinanganak ang ina ni Ruby sa Supai nang magbakasyon ang mga magulang nito. Dahil sa hirap ng transportasyon, tinulungan ng ina ng pinuno ang panganganak, at mula noon ay itinuring na kapatid ang ina ni Ruby ng pinuno.Walang nakakaalam
Nagmamadaling umuwi si Haven at mabilis na pinasigla ang asno niya, kahit hindi ito kasing bilis ng kabayo, mas mabilis pa rin ito kaysa sa pagtakbo.Pagdating sa harap ng kubo, tumalon siya sa asno, hindi na pinansin si Lucas na nakatingin sa kanya nang may pagtataka, at tumakbo papasok sa kubo para mag-ayos.Hindi alam ni Lucas kung bakit ganoon ang amo niya, kaya pumasok na rin siya sa kubo at sinundan ang amo niya na nasa kwarto at hinuhubad ang basang damit.“Sir, bakit po?”“Huwag ka nang magtanong, maghanda ka para sa meeting mamaya. Kung ma-late ka ng isang segundo, sisipain kita at sisiguraduhin kong hindi ka na mabubuhay,” mabilis na sabi ng amo niya. Kumuha ito ng tuwalya at mabilis na pumasok sa banyo.Natulala pa rin si Lucas, ngayon lang niya nakita ang amo niya na ganoon ka-excited na hingal na hingal. Mukhang masaya ito pero pinipilit niyang itago.Naalala niya ang sinabi ng amo niya, kaya nagmadali na siyang mag-ayos sa kubo niya. Mamaya ay malalaman na kung bak
“Umalis na kayo, huwag na kayong babalik dito kung pinagbabawalan na kayo ng mga matatanda.” Sinubukan ni Haven na tumayo at sinuot ang jacket, mask, salamin, at sapatos.“Mas natatakot po kami kay Noora, Tito, pwede po ba kayong magsalita para sa amin? Sabihin niyo na lang pong kasama namin kayo,” pagmamakaawang sabi ng babae.Lumingon si Haven at tinignan ito nang malamig, “Wala akong oras para tumulong sa kasinungalingan niyo.”Lumuhod ang babae, “Pakiusap po, nakakatakot po si Noora. Maganda po siya pero kapag nagalit, katapusan na ng mundo sa Supai.”“Mangkukulam ba siya?” Walang pakialam na tanong ni Haven.“Higit pa sa mangkukulam. Kapag nalaman niyang nandito kaming apat, mamamatay kami.”“Nagmamalaki ka, kung ganoon siya kakilabot, hindi niyo siya lalabag.” Dinaanan ni Haven ang apat na bata at pumunta sa asno niya. Sinulyapan niya ang batang muntik nang mamatay, mukhang hindi pa ito makatayo at makakalakad.“Huwag na kayong maliligo rito ulit, kapag nakalakad na siya
Tumingin-tingin si Lucas bago pumasok sa pribadong silid kung saan makakausap niya ang pinuno. Gaya ng ibang bisita, may magagandang painting at mga basket na gawa ng mga babae sa nayon, maayos na nakadispley para makuha ang atensyon ng mga bisita.“Sir.” Tawag ng isang lalaki. Lumingon si Lucas at sumunod sa lalaki.Pagpasok, nakaupo na pala ang pinuno at ang iba pa sa sahig na may banig at may mesang bato sa harapan. Tradisyonal.“Sir Lucas?” Lumingon si Lucas at nakita ang matabang babae na nakita niya sa opisina ng pag-rentahan.“Ma’am…?” Nakalimutan ni Lucas ang pangalan nito.“Seppina,” mabait na sabi ng matabang babae.“Ah, opo! Seppina. Pasensya na po, nakalimutan ko.” Yumukod siya nang magalang.Kinawayan ni Seppina ang kamay niya, “Walang problema, pero bakit…”Nanlaki ang mga mata ni Seppina, tinignan niya ang pinuno ng bahay na pangalawang pinuno. Tumango ang malaking lalaking kayumanggi, “Assistant siya ng negosyante.”Naguguluhan si Lucas sa gulat ni Seppina k
“Magandang umaga, anak ko.” Bati ng isang may edad nang lalaking kayumanggi na may mahaba at itim na buhok na nakapusod. Matangkad at malaki ang katawan, napaka-maangas.“Umaga po, may tinatago po ba kayo sa akin, Tatay?” Tanong ni Noora habang naghahain ng itlog na may kamatis at mushroom soup, paborito ng tatay niya.“Pwede ba nating pag-usapan mamaya? Kumain muna ang tatay mo,” malambing na sabi ng lalaki.Tumango si Noora, “Sige po, pero hindi niyo po ako matatakasan, Tatay. Huwag kayong mawawala pagkatapos kumain.” Tinignan niya ang tatay niya habang binibigyan ito ng gatas.“Sige, peri ng Supai.” Umungot si Noora dahil lagi siyang tinatawag ng tatay niya ng ganoon dahil sa mga turistang nakakita sa kanya.“Siguro ay OA si Seppi sa pagkukuwento,” sabi ng tatay niya habang sumusubo ng mushroom soup. Ang sarap daw.“Walang OA, huwag mo akong lokohin.” Tumawa ang lalaki. Masyadong matalino ang anak niya para lokohin.“Kumusta naman ang simbahan at eskwelahan?” Tanong ng