Hindi Inaasahang Asawa

“Ano ba ang ginagawa ninyo?!” Umugong ang boses sa isa sa mga silid ng pribadong silid-aklatan ng pamilyang Rockefeller.

Napatalon ang isang lalaki, agad siyang napaupo habang sumasakit ang ulo dahil sa biglaang paggising.

Pagkatapos ay nakita niya ang kanyang katawan na hubo’t hubad sa ilalim ng kumot, nanlaki ang mga mata niya sa gulat sa kanyang nakita.

Bago pa man niya maisip kung ano ang nangyari, lumingon siya dahil sa pagkilos sa tabi niya, halos matanggal ang puso niya sa nakita niya kung sino ang nasa iisang kama niya.

Oh, Diyos ko, ngayon alam na niya kung bakit sumigaw ang kanyang lolo sa galit.

Ang boses ay ang kanyang lolo, si Louise Rockefeller.

“Maaari kong ipaliwanag,” malamig niyang sabi. Nakita niya ang lahat ng miyembro ng pamilya na nakasaksi sa kanyang pagkaka-abutan kasama ang babaeng hindi niya kailanman makikita bilang babae sa buong buhay niya.

“Ama, sigurado akong may mali rito,” sabi ng isang may edad nang babae na laging elegante at maganda, ang ina ng lalaking kasalukuyang sinusuklay ang buhok habang kinukuha ang kanyang damit.

Ang matatalim na mata ng matandang lalaki ay nagpatahimik sa lahat ng tao sa silid, tinitigan niya ang dalawang taong pinakamamahal niya higit sa anumang bagay sa mundo, at ngayon ay binigo siya.

“Kayo— sumama kayo sa aking opisina.” Putol niyang sabi ng bahagyang nanginginig ang boses. Pagkatapos noon ay umalis na siya at ang buong pamilya mula sa silid. Isang madilim na umaga ito para sa kanilang lahat, ngunit hindi para sa magandang dalagang naabutan. Nagtagumpay ang kanyang plano.

Ang lalaki ay si Haven Davidson Rockefeller, ang panganay na anak at apo sa pamilyang Rockefeller. Samantalang ang babaeng kasama niya ay si Ruby Elleanore Rockefeller, ang kanyang ampon na kapatid at pinakamamahal na apo nina lolo at lola.

“Lahat ay kasalanan mo, nakakasuka.” Bulong ni Haven. Tinignan niya ng masama si Ruby na nakayuko at takot habang yakap-yakap ang kumot na nakatakip sa kanyang hubad na katawan.

Kagabi, nagpasyang isagawa ni Ruby ang kanyang plano para bitagin ang kanyang kuya na kanyang pinagnanasaan simula noong labinlimang taong gulang siya. Frustrated at nawawalan na ng pag-asa, ginawa na niya ang lahat para makuha muli ang atensyon ng kanyang kuya ngunit lahat ay walang saysay.

Oo, iniwasan siya ni Haven matapos malaman ang nararamdaman ni Ruby. Ang kanyang dating maliit na kapatid na kanyang minamahal, nagustuhan siya bilang isang babae sa isang lalaki, hindi niya matanggap iyon. Mula noon ay lumayo na siya kay Ruby.

Syempre, nasaktan at nalungkot si Ruby dahil doon, ngunit hindi siya sumuko. Lahat ng paraan ay ginawa niya para makuha muli ang loob ng kanyang kuya ngunit lahat ay bigo. Parang lalong lumalala ang pagkamuhi sa kanya ng kanyang kuya, hindi na siya nito pinagtatanggol kapag kinukutya at inaasar siya ng mga pinsan niya ng lantaran.

Hanggang sa gawin niya ang kanyang huling plano, at umaasa siyang magtagumpay ito, tama nga, lahat ng nangyari ay ayon sa kanyang inaasahan. Kinagulat ng tahanan ng mga Rockefeller ngayong umaga ang kanilang hindi magandang kalagayan.

Si Haven, isang malamig at matigas na lalaki, mahilig siyang mag-isa sa silid-aklatan para gumastos ng oras buong gabi, iyon ang pagkakataong ginamit ni Ruby, naglagay siya ng gamot na pampatulog sa inumin na inihanda para kay Haven, nang umalis ang katulong na nagtimpla ng inumin para kumuha ng tray.

Nagplano siya, sa pamamagitan ng hindi pag-lock ng pinto ng silid para makita agad ng katulong na karaniwang pumupunta para linisin ang silid na ito ang kanilang kalagayan, at agad na iulat ito sa kanyang lolo. At, nagtagumpay ang plano.

“Ipaliwanag mo sa lolo mo na plano mo lahat ng ito.” Mahinang umiling si Ruby.

Bumulong si Haven, “Ikaw—ikinalulungkot kong naisip kitang may halaga.” Nasaktan si Ruby, masakit ang sinabi ni Haven. Ngunit muli niyang pinalakas ang loob, ang magandang dalaga na labingwalong taong gulang na ay kumbinsido sa sarili na kapag nagpakasal na siya, mapapanumbalik niya si Haven sa dati.

Umalis si Haven sa silid na may malakas na pagbubuhat ng pinto, ikinagulat ni Ruby, mabilis ang tibok ng puso niya. Nanginginig ang mga kamay, inalis niya ang kumot, bumaba sa kama at sinuot muli ang damit. Mukhang gulo-gulo at lito siya, pansamantalang pinagsisihan ang ginawa, ngunit nang maalala si Haven, agad niyang itinaboy ang pagiisip na iyon.

Matapos matiyak na mas maayos na ang ayos niya, agad na pumunta si Ruby sa opisina ng kanyang lolo, sigurado siyang gustong-gusto siyang lunukin ng buong pamilya ngayon, lalo na ang kanyang mga magulang na ampon na siyang tunay na mga magulang ni Haven.

Noong una, nang ampunin siya ng kanyang lolo, nakasaad sa lahat ng dokumento niya na siya ay ampon nina Davidson Rockefeller at Luciana Rockefeller, ang tunay na mga magulang ni Haven.

Ang alam niya, mariing tumanggi ang kanyang mga magulang na ampon, ngunit wala silang nagawa nang magdesisyon na ang kanyang lolo, hindi nila kailanman kinilala ang kanyang pagkatao at masakit iyon.

Bago mag-labing-apat na taong gulang, hindi alam ni Ruby kung sino siya. Akala niya bahagi siya ng pamilyang Rockefeller kahit na ang lolo at lola lamang niya ang tanggap sa kanya ng buong puso, at si Haven din.

Dahil si Haven ang panganay at pinakakinatatakutan na apo, walang sinumang pinsan ang nangahas na bastusin siya ng lantaran. Kaya naman, protektado si Ruby noong bata pa siya hanggang sa mag-labing-apat na taong gulang. Kahit na sa kaloob-looban niya, umaasa siyang makilala.

Nasaktan siya nang makita ang mga nakamamatay na titig ng kanyang mga magulang na ampon, mga tiyuhin, tiyahin at mga pinsan, lalo na si Haven na mas nanlilisik ang tingin sa kanya kaysa sa iba.

“Mahal, halika rito,” sabi ni Maria. Ang kanyang lola na ampon na laging nagmamahal sa kanya na parang tunay na ina.

Nakatungo, lumapit si Ruby sa kanyang lola, at umupo sa tabi ng matandang babae. Hinaplos ni Maria ang likod ni Ruby nang may pagmamahal, tumulo ang kanyang mga luha.

“Pasensya na,” mahinang sabi ni Ruby. Pinagsisihan niya ang ginawa niya nang makita ang kalungkutan ng kanyang lola.

“Ayos lang, mahal,” malambing na sabi ni Maria. Ipinakita ng ibang mga apo ang matinding inggit kay Ruby, dahil hindi sila kailanman tinrato ng ganoon.

“Napagpasyahan ko na, dapat kayong magpakasal!” Ang sinabi ng lolo ay parang hudyat ng kamatayan para kina Haven at iba pa.

“Ama, ayoko! Hindi ko isasakripisyo ang aking anak!” mariing sabi ni Davidson.

“Hindi ko kailangan ang opinyon mo! Sakripisyo? Iniisip mong ang anak mo ay biktima? At gusto mong igiit na binitag ni Ruby ang anak mo, isang lalaking may malakas na depensa sa sarili?!”

Lahat ay natahimik, tama ang sinabi ng lolo, si Haven ay isang guwapong lalaki na may magandang pangangatawan, ang matitipunong mga kalamnan ay nagpapakita kung gaano siya kalakas. Kung ikukumpara kay Ruby na maliit, parang imposible na ang maliit na dalaga ang nagbitag kay Haven.

Hindi makasagot si Davidson, ngunit nagsalita ulit siya, “at ang anak ko ay hindi magagawa iyon. Lalo na sa kanya.” Tinignan ni Davidson si Ruby nang may pagkasuklam, gayundin ang iba.

“Totoo ba iyon? Sino naman ang nakita mong kasama ni Ruby kanina? Multo?” sarkastiko ang lolo na may nanlilisik na mga mata.

“Pa, tama na. Anuman ang sabihin natin ay hindi maniniwala si lolo,” kalmadong sabi ni Haven. Tahimik muli ang silid.

Tinignan niya ang lolo nang may pagkadismaya, at ganun din ang lolo sa kanya.

Ang malungkot na boses ni Luciana ay narinig, “tapos, pakakasalan mo ba siya?”

“Syempre hindi,” malamig na sabi ni Haven. Nasaktan si Ruby, nanginginig ang kanyang mga kamay. Mahigpit na hinawakan ni Maria ang kamay niya.

Matapang na tinitigan ni Haven si Ruby na nakayuko sa takot, “Kailangan niyang ipaliwanag sa lolo ang totoong nangyari.” Lalong nanginginig si Ruby sa takot dahil sigurado siyang siya ang tinutukoy ng sinabi.

“HAVEN!” Sigaw ng lolo, nagulat ang lahat pati na ang taong tinatawag. Habang-buhay, ni minsan ay hindi pa nasigawan ng lolo si Haven, ang kanyang paboritong apo.

Ngumiti si Haven ng mapait, “Lolo, alam mo bang sinigawan mo ako?” Malamig na tinitigan ng lolo si Haven, pinagsisihan niya ito pero hindi siya aatras sa desisyon niya. Mayroong karangalan na dapat niyang pangalagaan.

“Lolo, huwag po ganito, pakisama po,” mahinang sabi ni Ruby sa huli. Tumingala siya, tinitigan ang mga mata ng lolo niya na nakatingin sa kanya nang may lungkot. Galit na galit ang buong pamilya dahil nadaya ng maliit na dalaga ang lolo.

“Anuman ang sabihin mo ay hindi magbabago ang desisyon ko. Nangahas kayong mantsahan ang pangalan na pinangalagaan ko ng mahabang panahon, kung hindi kayo magpapakasal ay hindi ako mapapanatag sa pagpanaw ko.”

Ipinanganak at lumaki sa Amerika ang lolo, ngunit hindi niya hinayaang mangyari ang malayang pamumuhay na walang pangako sa loob ng kanyang pamilya. Alam niyang hindi patatawarin ng Diyos ang kasalanang iyon. Kaya naman, maingat siyang nagbabantay sa kanyang mga anak at apo para manatiling malinis kahit alam niyang ginagawa iyon ng iba sa labas. Subalit sa loob ng kanyang tahanan, maayos niya itong naaalagaan.

“Hindi pwedeng ganito, Ama, sapat na ang pagsasakripisyo ko para maging ama-amahan niya.” Protesta ni Davidson. Matapang na tinitigan siya ng lolo, ngunit sa pagkakataong ito ay hindi matatakot si Davidson, ayaw niyang ang anak niya ay maikasal sa isang babaeng hindi niya alam ang pinagmulan.

“Ayaw kong magpakasal, kung dahil diyan ay kailangan kong umalis sa pamilyang ito, handa ako,” sabi ni Haven.

“Bahala ka nang umalis o hindi, ang mahalaga ay pakakasalan mo muna si Ruby.” Pinal na sabi ng lolo.

Mahigpit na kinuyom ni Haven ang kanyang mga kamay, nadismaya siya sa kanyang lolo, labis na nadismaya.

Magsasalita na sana si Ruby para sabihin ang totoo, ngunit mahigpit na hinawakan ni Maria ang kanyang kamay, “Ang paliwanag mo ay hindi sila magpapatiwala sa iyo, anak,” makahulugang sabi nito.

Nasaktan si Haven sa nanginginig na boses ng kanyang lola,

pumikit siya saglit saka nagsabi, “sige, pakakasalan ko siya.”

“Pero, itago natin ang kasal na ito sa mundo.” Dagdag pa niya.

Tahimik ang lolo ng ilang minuto, naging sobrang lamig ang paligid na halos manginig ang sinuman.

“Sige,” sagot ng lolo sa huli. Huminga ng maluwag si Maria.

Mahigpit na kinuyom ni Haven ang kanyang mga kamay, tinitigan si Ruby nang may galit. Sigurado siyang binitag siya ng maliit na dalaga. Napakadaya.

Pagkatapos noon, umalis si Haven sa silid na nakaka-suffocate. Tinulak siya ng sitwasyon na kusang bumagsak sa bangin. Umiling si Luciana, humagulgol, “hindi ko akalaing gagawin ninyo ito sa anak ko.” Maalagang niyakap siya ni Davidson, inilayo niya ang asawa mula sa silid, gayundin ang iba.

Sila na lamang ni Ruby at ng kanyang mga lolo’t lola ang naiwan, “ikaw din, bumalik ka na sa kwarto mo.” Sabi ng lolo nang walang emosyon, tumalikod siya, ayaw niyang makita si Ruby ngayon.

“Lo, kaya kong ipaliwanag.” Nais maging tapat ni Ruby, gusto niyang tapusin ang kanyang plano. Hindi ito ang inaasahan niya.

“Umalis ka!” Sa unang pagkakataon, medyo tumaas ang boses ng lolo kay Ruby.

“Sige na, mahal, magpahinga ka na,” sabi ni Maria habang mapagmahal na hinahaplos ang mahaba at maitim na buhok ni Ruby. Ang kanyang magandang apo.

Saglit na niyakap ni Ruby ang lola niya, pagkatapos ay umalis na siya sa silid.

**

Katahimikan, iyon ang nararamdaman ni Ruby ngayon. Natupad ang kanyang layunin ngunit nalulungkot siya. Inulit-ulit niya sa isipan ang pakikitungo ni Haven sa kanya, biglang sumakit ang kanyang puso.

“Kuya..., pwede bang maging katulad ka na lang ulit noon? Pasensya na,” mahinang bulong niya.

Umupo si Ruby sa isang sulok habang yakap-yakap ang kanyang mga tuhod. Umiiyak siya ng walang tunog.

Samantala, sa kanyang silid, winasak ni Haven ang lahat ng bagay na kanyang mahagilap, sinuntok niya ang dingding hanggang sa dumugo ang kanyang mga buko-buko. Malinaw na nakikita ang galit sa kanyang mga mata. Si Ruby, ang pangalang iyon ay lagi niyang maaalala, makikita niya, ipahihirap niya ang buhay ng babaeng iyon, sumpa niya sa kanyang puso.

Naisip niya ang dating maganda, inosente at masayang mukha ni Ruby, bago pa siya lubos na mahumaling dito. Gusto niyang bumalik ang dalaga sa panahong kaya pa niyang mahalin at protektahan ito na parang kapatid, hindi ang ganito.

“Bakit ka nagbago?” galit niyang bulong.

Isang malas na umaga ito para sa kanya. Paano siya nahuli sa laro ng maliit na babaeng iyon? Sinubukan niyang alalahanin ang nangyari kagabi ngunit hindi niya magawa, ang mahahalagang detalye ay nawala sa kanyang isipan.

“AKHHHH!” sigaw niya sa sobrang pagkadismaya.

Masyadong maraming bisita ang Kastilyo ng mga Rockefeller, natanggap nila ang nakakagulat na balita at gusto nilang tanungin mismo ang lolo, ngunit hindi nila ito mahagilap, gayundin ang lola.

“Hindi namin matatanggap ito, hindi pwedeng maikasal si Haven sa babaeng hindi malinaw ang pinagmulan,” sabi ng isang kamag-anak.

“Tama, dapat siyang maikasal sa isang babaeng may mataas na uri, malapit na siyang pumalit kay Davidson,” sabi naman ng isa. Hindi lang sa mesa ng mga lalaki nagkagulo, sa mesa ng mga babae ay mas matindi pa ang kaguluhan, mariing tinututulan nila ang desisyon.

“Luci, ikaw at ang asawa mo ay dapat maging matatag. Huwag ninyong hayaang maikasal ang anak ninyo sa maliit na mangkukulam na iyon,” sabi ng isang kamag-anak. Ang ina ng babaeng inaasahang mapapangasawa ni Haven, siguro naman ay hindi siya mananahimik. Nanganganib ang posisyon ng anak niya.

Mahinang umiling si Luci, “wala nang ibang paraan. Pumayag na si Haven.” Ang babaeng tahimik na nakaupo nang may dignidad ay nakinig sa lahat ng usapan, bahagyang nagulat siya. Ngunit hindi siya nagpakita ng labis na emosyon.

“Ano?! Paano nangyari iyon?” Labis na nagulat ang ina ng babae. Tinignan niya ang kanyang anak na napakakalma.

Si Laura Anderson, anak nina Beatrice Rockefeller at Robert Anderson. Sila ang pinakamalapit na kamag-anak ng lolo, at tiyak na ang magandang babaeng ito ang magiging manugang na babae ng mga Rockefeller, lalo pa’t ipinakita ni Haven ang kanyang interes sa tahimik at magandang babaeng ito.

“Napakahigpit ng biyenan ko, hindi niya pinapakinggan ang sinuman, kahit na nagbanta si Haven na aalis sa pamilya, wala siyang pakialam. Kailangan pa ring pakasalan ni Haven ang batang iyon.” Ayaw na ayaw banggitin ni Luciana ang pangalan ni Ruby.

Nagulat si Beatrice nang marinig na handang iwanan ni Haven ang lahat ng karangyaan ng mga Rockefeller, tiyak na hindi ito magandang balita. Kung mangyayari iyon, at pakakasalan niya ang anak niya, para lang na ikinasal si Laura sa isang ordinaryong mayamang lalaki, walang karangalang maipagmamalaki. Hindi ito ang inaasahan niya.

“Kung nagdesisyon na si Haven, respetuhin na lang natin. Mabigat na ang pasan niya, huwag na nating dagdagan pa,” sabi ni Laura.

Tinignan siya ni Beatrice nang may kahulugan, ginantihan naman siya nito ng isang mainit na ngiti.

“Wow..., ate, anong klaseng puso meron ka?” tanong ng isang magandang walong taong gulang na bata. Si Selena ang pangalan, anak ng kapatid ni Davidson.

Ngumiti si Laura nang malumanay, “wala kaming anumang relasyon ng kuya mo, kaya normal lang ang reaksiyon ko.”

Hinawakan ni Luci ang kamay ni Laura, “huwag kang magsasalita ng ganyan, anak, lumaki kayong magkasama ni Haven, at sa iyo lang siya naging mainit.”

“Hindi lang sa akin, kay Ruby din.”

“Ang pangalang iyon ay naging pangit dahil sa babaeng iyon.” Reklamo ni Selena na hindi naman nagustuhan si Ruby simula pa noong bata pa siya, mula nang magkwento ang ina niya noong labing-isang taong gulang siya.

“Noon iyon, bago pa malaman ni Haven kung gaano kasama ang babaeng iyon,” galit na sabi ni Luci.